Tag: ziek

Je hebt van die bloggers die stilstaan bij iedere klodder griepslijm die hun lichaam verlaat, al blijft het soms bij de mededeling dat er niet geschreven kan worden wegens hypergrieperig. Ik behoor ook tot die groep manische aandachttrekkers; ik ben alleen vrijwel nooit ziek. Wie de annalen van iamzero.nl erop napluist, ontdekt dat de oprispingen in zero’s blakende gezondheid in de afgelopen jaren op één hand te tellen zijn.

Nu moet ik daarbij aantekenen dat ik zo iemand ben die alleen in de weekenden en tijdens vakanties ziek is, en dan is het toch anders. Je hoeft bijvoorbeeld helemaal niet ziek te zijn (ik althans niet) om de godganse zondag apathisch op de bank naar de tv te liggen kijken, en bovendien schitteren de programma’s die je dat authentieke zieke gevoel geven, ik noem een As the world turns, door afwezigheid. Nee, de ware vertroeteling waar je als zieke recht op hebt, vindt pas plaats als je niet naar je werk gaat; als je malheur met andere woorden een officiële status heeft gekregen. In het weekend sta je als je niet oppast met je zieke hoofd gewoon de plee te schrobben in de vaste zekerheid dat enkele momenten later het glazuur opnieuw geteisterd zal worden door een nieuwe lading diarree; de teller moet toch wel minstens op 39,43 staan om op enige compassie te mogen rekenen.

Ik heb daar overigens niet zo gek veel moeite mee, want ik vind ziekte een zwaar overschat begrip. Driekwart van de wereldbevolking zou zich waarschijnlijk permanent ziek laten verklaren als men mijn lichaam zou moeten rondtorsen, als er al enige drang tot voortleven zou blijven bestaan, maar ik heb ermee leren leven en kom tot de conclusie dat de mens nog tot van alles in staat is als hij zich even wat minder voelt. Een fatsoenlijke schaakpartij bijvoorbeeld, om maar iets te noemen.

Toch ben ik er nu weer eens beroerd aan toe. Gisteravond, en dat wilde ik toch even met u delen, heb ik twee koppen thee gedronken. Niets bijzonders, zult u wellicht denken, tot ik erbij vermeld dat ik het voor het eerst in exact 31 jaar en 5 maanden niet eens heel smerig vond. Een bijzonder zorgwekkend gegeven. Nog een geluk dat er geen appelsap in huis was.

Goed, morgen weer lekker werken.

Het was dé hype van de zomer van 2003: de flashmob. Nerdy Nederland verzamelde zich bijvoorbeeld op de Dam om op een vooraf afgesproken tijdstip plotseling collectief kwakende kikkers te imiteren, of om, even verderop, het winkelend publiek bij de Albert Heijn als paparazzi te benaderen. Meestal duurde de actie nog geen minuut, om de argeloze omstanders in verbijstering achter te laten.

Ik had een flashmob op mijn lichaam. Het begon met een muggenbeet die leidde tot een opgezwollen hand waar menig Michelinmannetje jaloers op zou zijn. Maar dat was nog maar een voorbode van de dag waarop ik wakker werd met verrassend veel muggenbeten op verrassende plaatsen. ’s Middags, zonder in de tussentijd een mug gezien te hebben, werden het er steeds meer en werd de jeuk ondraaglijk. Toen mijn gehele zij er ongeveer zo uitzag (vriendin L. vond in retrospect dat ik wel een soort elephant man leek), leerde een korte zoektocht op internet dat er sprake moest zijn van acute netelroos. Iets in mij zei dat broerlief hier ooit last van had gehad, en dus werd de immer zorgzame moeder ingeschakeld.

Dat had ik natuurlijk beter niet kunnen doen.

Broerlief was doodziek geweest van zijn netelroosaanvallen, we mochten van geluk spreken dat hij ze überhaupt overleefd heeft, de dokter moest direct ingeschakeld worden maar vergeet vooral ook de politie niet, want je denkt dat het netelroos is maar intussen heb je gewoon een streptokokkeninfectie.

Nog geen twee uur later nam de jeuk af, en verdwenen de immense bulten bijna nog sneller dan ze ooit verschenen. Maar ik heb wel eens van leukere flashmobs kennisgenomen.

Rest de vraag waar deze aanval zijn herkomst vindt. Boze tongen beweren dat stress de oorzaak is, andere beschuldigen de mug of de bedorven druiven. Ik houd het op het schaakverlies tegen een meisje.