Gevoelstemperatuur

Ik begon dus net een beetje aan die kou te wennen toen ik van alle kanten gewaarschuwd werd voor een met sneeuwjacht gepaard gaande gevoelstemperatuur van wel min vijftien graden Celsius.

Daar kan ik dus slecht tegen. Een gevoelstemperatuur, die had je twintig jaar geleden nog niet. Destijds kon het gewoon flink kouder aanvoelen als er een snijdende poolwind over de lage landen woei, maar de behoefte om dit in exacte cijfers uit te drukken bestond ten enenmale niet – en terecht natuurlijk: een gevoelstemperatuur is, zoals de naam al aangeeft, een persoonlijk eigendom dat met het diepste respect behandeld dient te worden. Toch is hij ergens in de afgelopen decennia uitgevonden, de semi-officiële Gevoelstemperatuur™, en tegenwoordig is het dus al zover dat deze niet alleen achteraf beschreven, maar zelfs van tevoren voorspeld wordt. Zodat je dus ’s avonds al weet hoe je je een dag later gaat voelen.

Het kan niet anders of de Gevoelstemperatuur™ dient een commercieel doel – en ja hoor, er is godverdomme alweer een gevoelstemperatuurradar die je gevoel tot achter de komma vastlegt in koude en kille cijfers. Afgelopen zaterdag had ik de euvele moed om te fluisteren dat ik het wel mee vond vallen met die kou, maar een blik op de gevoelsthermometer wees uit dat mijn gevoel van mijn gevoel me in de steek had gelaten. Het had heus wel aangevoeld als -15, alleen voelde het alsof het minder koud voelde.

‘Ach, wind je niet op, zero’, krijg ik dan te horen. ‘Dat is gewoon een rekensommetje van temperatuur, windsnelheid en -richting. Vooruitgang, noemen ze dat ook wel.’
Anderen wijzen op een algeheel gebrek aan gevoelens mijnerzijds.

Ik neem daar geen genoegen mee; het is en blijft een naar ding, die Gevoelstemperatuur™. Celsius zou zich in zijn graf omdraaien als hij zou ontdekken hoe zijn prachtschaal te grabbel wordt gegooid. Mind you: de Gevoelstemperatuur™ wordt in celsiusgraden uitgedrukt, hetgeen natuurlijk een gotspe van jewelste is. Water bevriest bij 0, raakt aan de kook bij 100 en trekt zich daarbij verdomd weinig aan van windsnelheid of -richting, laat staan van maatschappelijke problemen als hoge energierekeningen en gebrek aan winterkleding. Maar zie hier:

Op meetstation Hoek van Holland dooit het dus behoorlijk, maar gevoelsvriest het dat het kraakt. In Hoogeveen idem dito. Wat betekent dat in vredesnaam? Wat gebeurt er bij 0 graden Gevoelsius? Kunnen we na twee weken van Gevoelstemperatuur™ ruim onder 0 een Gevoelstedentocht organiseren?

Sowieso is dat een vervelend trekje van de Gevoelstemperatuur™, om altijd maar extremer te willen zijn. Nooit eens vriest het buiten 15 graden, maar voelt het aan als rond het vriespunt. Nee, dan hoor je ineens niks van Gevoelstemperatuur™. Een aandachtsgeil rottemperatuurtje, dat is het.

En dus zal het ongetwijfeld niet bij Gevoelstemperatuur™ blijven. Hoe lang zal het nog duren voor Gerrit Hiemstra waarschuwt: “Het is morgen nagenoeg windstil, maar de Gevoelswind™ kan toenemen tot matig, kracht 4”? Of Marco Verhoef voorspelt: “Er valt morgen zo’n 10 mm regen, maar de Gevoelsneerslag™ kan wel oplopen tot zo’n 70 mm, afhankelijk natuurlijk van de afstand die u moet fietsen”?

Waar ík nu wel benieuwd naar ben op een dag als vandaag, is de gevoelstemperatuur van iemand als Jan Peter Balkenende.

IJsvrij

De ambtenaren van het Ministerie van Buitenlandse Zaken konden vorige week donderdag een middagje ijsvrij nemen, ‘mits de dienst het toeliet‘. Mijn dienst liet het toe om anderhalve week vrijaf te nemen, op een rotkopje na.

Ik was dus even geen logger. Er ging een wereld voor me open.

Buiten waren er mensen die zich ogenschijnlijk vrijwillig, want massaal, in de snijdende vrieskou onhandig over de bevroren wateren voortbewogen op dunne ijzers, met als enige aanleiding het feit dat het voor eerst in twaalf jaar weer kon. Een koddig gezicht, al die stumpers die het gladde ijs hadden betreden met als enige doel om er niet op onderuit te gaan, iets wat vanaf de zijkant een heel stuk eenvoudiger te realiseren was zonder dat je daarvoor voor joker hoefde te staan met een door oma gebreide wollen muts op je kop. Stel je toch voor dat je als marsmannetje uitgerekend op zondag 11 januari 2009 nietsvermoedend uit je UFO stapt bij de Ankeveense Plassen en het eerste wat je ziet is zo’n volwassen man die tot op het bot verkleumd achter een stoel staat te hannesen en je uitnodigt voor de koek en zopie: dodelijk voor de mensheid. Ik bedoel maar te zeggen: normaal gesproken zou ik me hier enorm over opwinden, maar geheel en al ontblogd kon ik de mensen laten begaan. Wonderlijk genoeg leek iedereen bovendien nogal schik te hebben in zijn afzichtelijke geploeter.

Binnen was er een nieuw espresso-apparaat. De bezorging daarvan zou menig blogger tot uitvoerige bespiegelingen brengen. Ik dronk vooral gewoon koffie en liet het daarbij. Wat zou ik er ook over schrijven; wat kun je er ook over schrijven, behalve zoiets als dit, en dan nog.

In de Albert Heijn was er een merkwaardig voorval. Maar daar moet je bij geweest zijn.

En in het Midden-Oosten werd er gegooid met duizend bommen en granaten en ook nog een paar raketten. Als je daar iets over schrijft, heb je al gauw een mening, of je nu wilt of niet, hetgeen feilloos wordt aangetoond door de vorige zin, waar menigeen ten onrechte meer in zal lezen dan een parafrasering van kapitein Haddock. En uit de vorige, want zeggen dat je geen mening hebt, is tegenwoordig ook al een mening. Ik vond dus alleen maar dat ik geen mening had, en hield in tegenstelling tot de strijdende partijen mijn kruit wel droog. Heerlijk.

En voor u moet het helemaal een oase van rust geweest zijn, anderhalve week geen zuur geneuzel in de marge.

Dit moeten we vaker doen, mensen.

Matig

Ik weet dat het weer niet het meest interessante onderwerp is om over van gedachten te wisselen, maar ik wil toch even kwijt dat ik die hele Gerrit Hiemstra en Marco Verhoef inmiddels wel kan schieten. We lopen nu al wekenlang blauwbekkend over straat, links en rechts vriezen er wat vingers af, je glijdt om de haverklap op je smoelwerk en bij gebrek aan vingers om je val te breken breek je dan vroeg of laat alles wat je hebt, nou ja, behalve die verloren vingers dan, waarna je buiten bewustzijn raakt en nog van geluk mag spreken als iemand je intussen zwaar onderkoeld naar huis laat brengen, waar de leidingen van de verwarming gesprongen blijken – en de beste karakterisering die het olijke duo Hiemstra & Verhoef voor dit alles kan bedenken is matige vorst.

Verder lezen Matig