Tag: wappies

Plandemie

Het heeft even wat tijd nodig, maar dan heb je ook wat: het net begint zich te sluiten rond de verantwoordelijken die deze hele plandemie waar we nu al anderhalf jaar in opgesloten zitten, georkestreerd hebben. Zelfs het meest sceptische schaap moet nu toegeven dat op een paar futiele details na alle puzzelstukjes op hun plek vallen. Ga immers maar na:

Op een goed moment – het is niet helemaal duidelijk wanneer dit is geweest – zijn de regeringsleiders van alle landen ter wereld in het grootste geheim samengekomen. Bill Gates, George Soros en Sigrid Kaag – ik hoef u niet te vertellen hoeveel g’s er in hun namen voorkomen – waren er ook bij. Op de agenda de vraag: hoe krijgen wij de complete wereldbevolking volledig in onze greep, gedecimeerd tot slaafse schapen die gebukt gaan onder mass surveillance?

Verder lezen Plandemie

Thierrië

In een land hier ver vandaan is het elke dag een aangename tweeëntwintig graden. Niet te warm, niet te koud: ideaal, zoals alles hier. De zon streelt de glooiingen van het arcadische landschap, waar de schaapjes vredig grazen, veilig opgeborgen achter een hek. Slechts des nachts, wanneer burgers en devices zich opladen voor een nieuwe dag van noeste arbeid, geselt de regen de vruchtbare akkers teneinde de bevolking van het meest exquise voedsel te voorzien.

Verder lezen Thierrië

Fieldlab Brazil

De vijfduizend mensen die afgelopen zaterdag in de ArenA getuige mochten zijn van Nederland-Letland zullen zich wel afgevraagd hebben of dit het nu was, dat oude normaal waar ze zo naar gehunkerd hadden. Daar zaten ze dan weer, op zo’n klotestoeltje in een koud sfeerloos stadion naar een draak van een wedstrijd te kijken, turend naar stipjes in de verte, met naast zich een complete imbeciel met oranje geschminkt gelaat die negentig minuten lang oerkreten uitstoot en op een trommel loopt te rammen.

Aan de andere kant: ze hadden wel tapbier. Tapbier, tapbier, mijn wereld voor een tapbier!

De grote vraag is nu natuurlijk of we straks met behulp van sneltesten weer veilig naar voetbalwedstrijden of festivals kunnen. Maar of de methode écht werkt, kan natuurlijk pas wetenschappelijk worden vastgesteld als er ook een controlegroep is die aan een tegenovergestelde aanpak wordt blootgesteld. Het is met andere woorden hoog tijd dat Fieldlab óók evenementen gaat organiseren waar in het geheel geen maatregelen getroffen worden, te meer omdat de roep hierom met de week luider wordt.

Verder lezen Fieldlab Brazil

Het goede voorbeeld

De koortszweetdruppeltjes van Kajsa Ollongren hadden de grond nog niet bereikt en de al dan niet positief geladen aerosolen van Annemarie Jorritsma waren nog niet opgelost, of de lijsttrekkers van de politieke partijen in de Tweede Kamer buitelden over elkaar heen om te verkondigen dat zij uiteraard een coronatest zouden doen en in quarantaine zouden blijven tot de uitslag bekend was. Zij waren immers bij de positief geteste Ollongren op bezoek geweest, en dan kun je maar beter voorzichtig zijn.

Mensen, dacht ik nog, campagnetijd is voorbij; het is echt niet meer nodig om je met dergelijke vanzelfsprekendheden te onderscheiden van je prutsende collega-politici. Lilianne Ploumen begon ermee, en de lof die zij oogstte met haar voor de hand liggende zelfquarantaine was eigenlijk veelzeggend: alsof ze iets opmerkelijks of bijzonders had gedaan. Niet verwonderlijk: met verkenners die gewoon doorwerken, Rutte die snotterend de Kamer te woord staat in afwachting van zijn testuitslag, treinen die weer overvol zijn, files op de wegen, elke week een Museumplein vol imbecielen en een half miljoen dwazen die in een konijnenhol zijn gedonderd, is allang duidelijk dat wij dit gewoon niet kunnen met zijn allen.

Verder lezen Het goede voorbeeld

Uitweg

Iedere week maar weer tolereren we het, dat almaar aanzwellende gezwel in onze samenleving, we zien het groeien en broeien, het borrelt en het stinkt, dat giftige mengsel van rechts-rabiaat tuig, knuffelgraag biodanzagebroed en knettergek complotrapaille op het Museumplein en elders, en iedere week maar weer weten we hoe het gaat, de regels worden van meet af aan met voeten getreden, ze weten het donders goed maar o wee als de politie haar taak van uitvoerende macht ten uitvoer brengt, want we staan hier toch vreedzaam met onze doodskist, wat is dit voor dictatuur, welnu stakker, je overtreedt de wet, en wel willens en wetens, dus waarom moeten we ons eigenlijk iedere week eerst tweeënhalf uur kapot ergeren aan dit egoïstisch uitschot voordat het waterQanon erop gezet wordt en gebeurt dit niet meteen, nou, de reden daarvoor is – o ironie! – dat we niet in een dictatuur leven en we het recht op demonstratievrijheid iets te hoog in ons vaandel hebben staan.

Verder lezen Uitweg

Proletenparadox

Zo moeilijk is het allemaal niet: het coronavirus verspreidt zich door menselijk contact, dus als je maatregelen treft om het menselijk contact te verminderen, zal het virus zich minder snel verspreiden. Als die maatregelen ook nog worden nageleefd, zou je de verspreiding uiteindelijk zelfs kunnen stoppen. Wanneer halfslachtige maatregelen matig worden nageleefd, kan het ook zijn dat er sprake is van een lichte daling, een stabilisering, of zelfs een stijging.

Onomstotelijk feit in al deze scenario’s is dat er met meer ontmoetingen en bewegingen ook (veel) meer besmettingen zouden zijn geweest. Slechts de simpelen van geest kunnen uit het feit dat het aantal besmettingen nu weer toeneemt, concluderen dat de maatregelen om verspreiding te beperken ‘dus’ niet helpen. Toch bestempelde Zondag met Lubach die laatste redenering laatst als de preventieparadox: als naderend onheil is afgewend, betekent dit niet dat de preventieve maatregelen om de rampspoed te voorkomen niet nodig waren.

Nee, natuurlijk niet, maar daar is ook helemaal niets paradoxaals aan. Wanneer de roep om gas te geven met versoepelingen aanzwelt terwijl het ravijn van exponentiële groei al in zicht is, is er iets anders aan de hand: dan is er sprake van een proletenparadox.

Verder lezen Proletenparadox

Oversterfte

Met een zwaar gemoed was Stevie Wonder die laatste dag van het jaar uit zijn bed gestapt. 2020 was een miserabel jaar geweest, en 2021 zag er vooralsnog niet per se hoopvoller uit. Hij maakte een kop koffie, kookte een eitje en pakte een Nederlandse krant van de stapel. Een opmerkelijke keuze misschien, maar wat maakte het allemaal uit; het is niet dat hij The Washington Post wél zou kunnen lezen.

Plichtmatig sloeg hij de bladzijden om – al had hij kunnen zien, dan nog had hij niets begrepen van al het gedoe over toeslagen, boodschappen en bijstand, of het feit dat het zogenaamd best georganiseerde land van Europa als laatste begon met vaccineren. Zelfs als hij het Nederlands wel machtig was geweest, was dit zeer de vraag geweest.

Maar toen gebeurde het onmogelijke: op pagina 6 stond een grafiek, en Stevie Wonder zag wat die betekende! Het was geen leuk nieuws – er was sprake van een flinke oversterfte in Nederland – maar hij, Stevie Wonder, kon het zien!

Verder lezen Oversterfte