Van alle predikaten die je op een mens kunt plakken, en dat zijn er nogal wat, is ‘avontuurlijk’ op ondergetekende wel zo’n beetje het minst van toepassing. Ik had dan ook beter moeten weten toen de reisgids met veel gevoel voor understatement de alternatieve route als ‘more adventurous’ aanprees. Aan de andere kant: de vreugdeloze gelaatsuitdrukkingen van de medepassagiers in het vliegtuig zaten nog vers in het geheugen (de Bever Zwerfsport leek goede zaken gedaan te hebben), en na drie dagen wees een eerste calculatie van de gemiddelde toeristenleeftijd richting de 50, mijzelf meegerekend, en zo massaal is het toerisme op Madeira nou ook weer niet.
Avontuur is een relatief begrip, wil ik maar zeggen, en dus werd de route bovenlangs ingeslagen, alwaar een verbluffend uitzicht en een fraaie waterval in het vooruitzicht waren gesteld.
Nu moet gezegd worden dat Madeira een prachtig eiland is, en bovendien een walhalla voor eenieder die zijn afkeer van het Engelse volk nu eens niet door dronken jongeren maar door treurniswekkende ouderen bevestigd wil zien. Maar Madeira is ook het eiland van de levada’s, kunstmatige irrigatiekanalen die dwars door het bergachtige landschap zijn aangelegd ten behoeve van de landbouw.
Het moet een van die vreselijke Engelsen geweest zijn die een jaar of dertig geleden bedacht dat als boeren langs die levada’s konden lopen, toeristen dat helemaal zouden kunnen. Het wandeleiland Madeira was geboren, en ho maar dat er iemand was die kritisch opmerkte dat die smalle paadjes eigenlijk helemaal niet voor wandelaars waren aangelegd.
En zo bevond ik mij plotseling op een richeltje van nog geen halve meter breed met links een lullig waterstroompje en rechts niets dan een gapende afgrond van enkele honderden meters diep. Ergens ver weg, vooral heel ver weg achter me hoorde ik de waterval die ik nooit zou zien omdat er geen weg terug was en er van een blik achterom geen sprake kon zijn. Nog nooit draaide de aarde zo hard om zijn as, behalve op de vierkante centimeters waar ik me bevond, waar alles vooral heel hard stilstond.
Op dat moment dacht ik aan u. Hoe kon ik u afschepen met een niet eens toegelicht Even weg om, anoniem en voor eeuwig bloggieloos in een ravijn gestort, nooit meer terug te keren? Dat was waanzin! En dan die arme Darko: met zijn imposante voorkomen bewaakte hij weliswaar twee weken lang het huis, maar dat diertje kon ik toch moeilijk de rest van de hypotheek laten aflossen? Ik moest met andere woorden verder, al was het deels door het nogal frisse water waar even verderop, iets minder fris, twee dode ratten in lagen weg te rotten.
Eenmaal veilig thuis wist het andere boekje te melden dat het gekozen alternatieve pad ‘bijzonder riskant’ was en slechts aan te raden voor mensen die ‘absoluut geen last van hoogtevrees’ hadden. Maar ik heb hem toch maar mooi volbracht, mijn Olympische finale op de evenwichtsbalk annex vloeroefening.