Extreem

Uit vervolgonderzoek van de wetenschappers die eerder aantoonden dat Geert Wilders’ PVV een extreem-rechtse partij is, is gebleken dat het D66 van Alexander Pechtold extreem genuanceerd is. In een artikel dat volgende week in het tijdschrift Nature verschijnt, worden de democraten ‘het opinieblad van de Nederlandse politiek’ genoemd, dat ‘uitsluitend vragen stelt en zelden stelling neemt’.

Pechtold noemt de onderzoeksresultaten in een eerste, voorlopige reactie ‘waarschijnlijk prematuur’. Volgens hem is nader onderzoek nodig: ‘Enerzijds zijn we trots op onze genuanceerdheid, anderzijds zou het best zo kunnen zijn dat wij soms in staat zijn om in geval van eventualiteiten af en toe keihard te zeggen dat het misschien niet altijd zo zwart-wit is als de mensen wel eens denken. Dan geeft het geen pas om ons zomaar in het hokje ‘extreem genuanceerd’ weg te zetten.’

De wetenschappers betrokken ook andere partijen in hun onderzoek. Zo wordt de PvdA bestempeld als extreem deplorabel. De wetenschappers baseren zich hierbij op een eerder verricht maar weinig serieus genomen onderzoek van Kamerlid Diederik Samsom. De publicatie hiervan, in een oplage van slechts 33 exemplaren, werd door de partijtop direct onder het tapijt geveegd, waardoor een tweede druk van vermoedelijk niet meer dan 14 exemplaren intussen onder druk staat. Volgens de onderzoekers bestaat er over de conclusies van Samsom echter geen enkele twijfel en getuigt het gedrag van de partijtop juist van de deplora- en debiliteit die de PvdA momenteel kenmerkt.

De resultaten wijzen voorts uit dat de VVD extreem afwezig is. Fractievoorzitter Mark Rutte is al de hele week onbereikbaar voor commentaar op deze uitslag.

De SP is extreem tegen. Agnes Kant kant zich hier fel tegen.

Trots op Nederland ten slotte is volgens het onderzoek extreem opportunistisch. Als onderbouwing voor dit standpunt presenteren de wetenschappers slechts een foto van eerder deze week, waarin Rita Verdonk te zien is op de herdenkingsbijeenkomst ter gelegenheid van de vijfde sterfdag van Theo van Gogh.

Ach ja, extreem: bestaat dat niet slechts bij gratie van het gebrek aan iets extremers?

Indoctrinatie

Toen op Koninginnedag een radeloos type zijn zwarte Suzuki Swift bij het onderdeel Oud-Hollandsch koekblikprakken in volle vaart tegen de Apeldoornse Naald aan prikte, duurde het geen tien minuten of een ad remme kijker had het kenteken ingevuld op kentekenservice.nl en wist dat de dader niet zozeer Karst T. alswel K. Tates heette – want zolang we nergens van verdacht worden, wordt onze voornaam altijd netjes verzwegen. Diezelfde ad remme kijker – was Karst maar wat meer bij zijn remmen geweest, zou je zeggen – had waarschijnlijk eerst al het kenteken naar 3040 ge-sms’t om te achterhalen wat die bak luttele momenten daarvoor nog waard was geweest.

Een beetje anoniem een aanslag plegen: het zit er anno 2009 gewoon niet meer in, iedere debiel kan binnen een handomdraai je hele doopceel lichten.

Hoe anders moet de tour de force zijn geweest die VVD-Kamerlid Ineke Dezentjé Hamming heeft uitgehaald om nog op de dag van het havo-eindexamen Nederlands (PDF!) te kunnen achterhalen dat het de PvdA was die verantwoordelijk was voor vraag 21. Daarin werd een fragment van de VVD-website geciteerd over uitkeringstrekkers, die zich, zoals we weten, traditioneel niet in de warmste aandacht van de liberalen mogen verheugen. Volgens de makers van het examen was er sprake van een ‘afwijzende en zelfs neerbuigende houding’, en aan de scholieren de vraag uit welke citaten dat zoal bleek. ‘Geen van alle’ was geen optie.

Uiteraard ging de verdenking direct uit naar de PvdA, maar we mogen er toch van uitgaan dat mw. mr. Ineke Dezentjé Hamming, een naam overigens waar je bij het examen Nederlands ook een samenvatting van zou kunnen laten schrijven, door middel van diepgravend onderzoek eerst haar besluitvoering sluitend heeft gemaakt alvorens zij de media opzocht. En er was die dag nog veel meer aan het licht gekomen. Dit incident stond namelijk niet op zich: talloze ouders van gehersenspoelde kinderen hadden hun beklag gedaan over linkse indoctrinatie via propagandistische schoolboeken, uiteraard stuk voor stuk geschreven door PvdA’ers, oftewel machtsbeluste politiek correcte allochtonenknuffelende zakkenvullers die heimelijk het salonkalifaat nastreven: de wereldheerschappij van de ander, waar luiheid gestimuleerd wordt, uitkeringen welig tieren en eigen verantwoordelijkheid wordt afgekeurd.

Het vervelende voor mevrouw meester Ineke Dezentjé Hamming is dat dit incident inderdaad niet op zich staat. Nu zijn het dan toevallig alle docenten en schrijvers van schoolboeken die meedoen aan die geheime agenda van de PvdA, maar ook alle journalisten zijn te links en de hele publieke omroep is van de PvdA. Alle ambtenaren zijn PvdA’er, alle allochtonen en natuurlijk alle uitkeringstrekkers. Ja zelfs alle politici zijn PvdA’er, vastgekoekt als zij zitten aan het pluche.

En dan toch maar krap 25 zetels in de peilingen!

Het argument ‘wat je zegt ben je zelf’ heb ik ruim voor mijn eindexamen voor het laatst gebruikt. Maar hoe moet je de beschuldiging dat de gehele publieke sector collectief en stelselmatig de maatschappij doordrenkt met linkse indoctrinatie anders bestempelen dan als, tsja, rechtse indoctrinatie?

Rekensommetjes

Ik ben nooit een ster in rekenen geweest.

Kan iemand mij uitleggen waarom de VVD met Rita Verdonk in de peilingen rond de twintig zetels bungelde en een dag na de breuk op 15 + 27 = 42? Komt dat soms ook weer door de egolutie?

Kan iemand ontcijferen welke vraag Maurice de Hond gesteld heeft waardoor eenderde van de respondenten aangaf op Rita’s nieuwe partij Lijst 620.555 te zullen stemmen als er nu verkiezingen waren geweest? Zou hij, zoals het een neutraal opiniepeiler betaamt, de nieuwe partij stilzwijgend tussen de antwoorden hebben geplaatst, of zou de vraagstelling wellicht iets dwingender zijn geweest?

Wat is het verschil tussen de tijd die Rita Verdonk gebruikt tot aan haar verklaring dat ze natuurlijk doorgaat en de tijd die een kiezer nodig heeft om te bedenken dat hij op haar gaat stemmen?

Hoe labiel is een land waar de kiezers als vlooien van het ene ego overspringen op het andere? (ik ging ervan uit dat het kapsel van Geert Wilders wel een veilig onderkomen voor de lange termijn zou bieden)

Hebt u rekening gehouden met de mogelijkheid dat Rita nu haar zetel teruggeeft om dan pas weer bij de volgende verkiezingen mee te doen, zodat ze in de tussentijd niet in de Tweede Kamer hoeft te blijven zitten, wat ze immers zo saai vindt? (hoe bedoelt u, minachting voor de kiezer?!)

Egolutie

Hoewel een enkeling nog aarzelt, zijn Charlie Aptroot, Hans van Baalen, Willibrord van Beek, Stef Blok, Arend Jan Boekestijn, Han ten Broeke, Brigitte van der Burg, Ineke Dezentjé Hamming, Laetitia Griffith, Henk Kamp, Paul de Krom, Anouchka van Miltenburg, Helma Neppérus, Atzo Nicolaï, Johan Remkes, Mark Rutte, Edith Schippers, Janneke Snijder-Hazelhoff, Fred Teeven, Frans Weekers en Halbe Zijlstra dus officieel uit de fractie van Rita Verdonk gestapt, en u dwingt mij tot een reactie.

Ik zou het kunnen hebben over de geruchten die de ronde doen over een zorgvuldig geregisseerd diner waar Rita ten overstaan van een aantal Telegraafjournalisten haar beklag zou hebben gedaan over de VVD om zo haar eigen vertrek in gang te zetten – een complottheorie die me voor de verandering wel aanspreekt.

Ik zou de ballon kunnen doorprikken van een Rita die meer dan een dag moet nadenken om haar onvermijdelijke besluit te nemen – alsof ze daar niet over na heeft gedacht toen ze de strijd om het lijsttrekkerschap had verloren, en alsof ze die tijd nodig had toen ze nog over de levens van anderen besloot. Maar nu hebben de speechschrijvers en campagnemakers waarschijnlijk geadviseerd om de situatie die alleen maar in haar voordeel werkt eerst nog even door te laten sudderen, om straks nog verpletterender in de eerstvolgende Politieke Barometer binnen te kunnen komen.

Ik zou nog heel veel andere zaken kunnen aansnijden, maar, in goed Joliaans: ik heb er de kracht niet meer voor.

Het kabinet is nog maar net terug van zijn honderd dagen durende introductieweek, en de Kamer nog maar net bijgekomen van het reces of de eerste afsplitsing is alweer een feit. In de vooroorlogse parlementaire geschiedenis kwamen afsplitsingen nooit voor, vanaf eind jaren zestig per regeringsperiode hooguit twee of drie keer, maar sinds Fortuyns Revolutie van het Ego staat de teller al op zeven – en dan heb ik het nog niet eens over de diverse egotwisten in de kabinetten-Balkenende.

Verdonk en de VVD waren nog geen half etmaal uit elkaar of Maurice de Hond had al boven tafel gekregen dat 59% van de VVD’ers het niet eens was met de gang van zaken. In het Journaal werd dat voor het gemak afgerond naar 60%, en toen ’s ochtends de Volkskrant op de mat plofte vond al 74 procent van de VVD’ers dat de breuk onterecht was. En dat terwijl slechts 22 VVD-leden, dat is zo’n 0,05% van het ledenbestand van ruim 40.000, de vergadering hadden bijgewoond waarin alle relevante argumenten waren uitgewisseld.

Nog geen dag later heeft Verdonk 27 zetels en is Henk Kamp de nieuwe partijleider.

In plaats van dat de VVD-stemmers de ontwikkelingen binnen hun partij op afstand volgen – de ene keer verheugd of met trots, en net iets vaker met enige zorg – zijn ze nu bepalend voor de koers die de partij moet varen.

Hun mening doet er kennelijk toe. Politici zijn allang niet meer de vakmensen van wie je nederig alles klakkeloos aanneemt. Allang niet meer mensen die dagelijks talloze moeilijke, weloverwogen besluiten nemen – soms gunstige en net iets vaker moeilijke en dappere – maar het einde van een spreekbuis waar met honderden tegelijk doorheen geschreeuwd wordt.

De ego’s die zich een eigen spreekbuis toeëigenen bepalen het politieke debat: egopolitici die partijpolitiek als een relict uit een ver verleden beschouwen, en verwende rancuneuze klootjesego’s die de egopolitici in het zadel helpen omdat zij de illusie wekken dat hun eigen klootjesmening er ook toe doet.

Ik word toch zo ontzettend moe van al die meningen die er niet toe doen.

En u zou moe moeten worden van de mijne.

Beschamend

Ach ja, en dan hebben we natuurlijk ook Mark Rutte nog. Ik was Mark eigenlijk helemaal vergeten, zoals een B-artiest met een toevallige zomerhit ook volledig uit beeld kan verdwijnen. Mark Rutte won ooit van Rita Verdonk en daarna hebben we nooit meer iets van hem vernomen.

Mark zat in Frankrijk op zijn klapstoeltje nietsvermoedend naar de Wereldomroep te luisteren toen hij vernam dat Wouter Bos nog stééds niet met Ehsan Jami had gebeld. Mark stoof op en riep ‘Nu is de maat vol!’ tot zichzelf, aangezien de vrouw en kinderen om de broodnodige wijze raad aan te vragen zoals bekend ontbreken. Mark vindt Wouter Bos een hele geschikte collega, maar beroepshalve moet hij het helaas altijd met hem oneens zijn. Dit leek hem zo’n moment.

Mark moest de Volkskrant bellen om zoals een goede fractieleider betaamt een stevig standpunt in te nemen, en nam zich voor om op de terugweg van de bakker meteen langs de telefooncel te fietsen. De telefooncel ja, want Mark is nogal conservatief, moet u weten.

Ook bij de Volkskrant moest de stagiair van dienst herhaaldelijk vragen met Mark Wie in Godsnaam hij sprak. Gelukkig staat de datum van zijn overwinning bij Mark in het geheugen gegrift, Kijk maar in de krant van 1 juni 2006, zei hij, daar staat dat ik van Rita Verdonk heb gewonnen, Verrek, hij heeft gelijk, moest de stagiair toegeven, maar puntje bij paaltje had Mark nog 25 cent over om zijn standpunt in krachtige termen te verwoorden.

‘Nou kijk,’ begon hij, en hij had direct spijt van die woorden omdat ook dit soort zinloze introducties tijd en in dit geval maar al te letterlijk geld kosten, ‘bij de VVD zouden we een partijlid dat met de dood wordt bedreigd omdat ze toevallig van haar geloof is gevallen, nooit laten vallen. Geloofsafval moet kunnen, VVD-afval bestaat niet, zeggen we altijd maar, haha, snapt u?’

Stilte aan de andere kant van de lijn.

‘Kijk, ziet u,’ vervolgde Mark terwijl hij nog een tien-eurocentmuntje inwierp, ‘het is ondenkbaar dat er een tweespalt in de partij zou ontstaan en dat bijvoorbeeld de een dat bedreigde partijlid het land uit wil sturen en de ander samen met haar een persconferentie geeft. Nee, wij zouden als voltallige fractie iedere week minstens één keer langsgaan, zelfs als zij zich uiteindelijk vanuit Amerika alsnog nodeloos met zaken zou gaan bemoeien die haar dan allang niet meer aangaan. Dus ik vind’, en met een vooruitziende blik gooide hij er nog maar eens twintig cent tegenaan, ‘de opstelling van Wouter Bos niet goed.’

‘U vindt de opstelling van Wouter Bos niet goed’, vatte de stagiair samen, de kop van het terzijdeberichtje op pagina 3 (“Rutte: opstelling Bos niet goed”) in zijn hoofd reeds vormend.
‘Exact, jongeman. Nee, wacht. Ik vind het zelfs slecht hoe Bos met zijn partijgenoot omgaat. “Niet goed” is natuurlijk een beetje slap, dat begrijpt u natuurlijk ook wel, haha.’
‘Prima, meneer Rutte. Dan wens ik u nog een fijne vakantie, want ik zie dat u vanuit Frankrijk belt.’
‘Dank u vriendelijk, en tot … wacht even, zou u er misschien alsnog ‘barbaars’ van kunnen maken? Of is dat weer een beetje te?’

Anderhalve euro later was het hoge woord eruit: Mark Rutte vindt dat Wouter Bos ‘beschamend’ omgaat met Ehsan Jami. Nou goed, dan weten we dat ook weer.

Bagagedrager

Henk Kamp en Mark Rutte liggen binnen de VVD (en daarbuiten) onder vuur omdat zij op de bagagedrager van Geert Wilders zouden zijn gesprongen. Jawel, dezelfde bagagedrager die sinds een week dreigt te bezwijken onder het gewicht van het logge lijf van SP-roerganger Jan Marijnissen.

Kamp en Rutte zelf bestrijden de zienswijze van prominente liberalen als Ivo Opstelten en Geert Dales. Volgens Henk Kamp kán hij zelfs niet achterop gesprongen zijn bij Geert Wilders, want Geert is destijds zelf van de bagagedrager van de VVD gesprongen. De VVD is vervolgens doorgefietst en Geert moet voor eeuwig te voet verder, want van spreekwoordelijke fietsen is er nooit meer dan één – zelfs het statige rijwiel van Piet Hein Donner is vergeten.

Henk Kamp en Mark Rutte lijken mij jongetjes die vroeger als ze bij iemand achterop sprongen één been aan beide kanten van het achterwiel hielden, alsof ze op een paard zaten. Zo konden ze hun evenwicht houden zonder degene die fietste vast te hoeven houden. Funest voor je schoeisel natuurlijk, maar dat was niet erg als bij de minste schade een nieuw paar aangeschaft kon worden – daarom kwamen ze ook bij de VVD terecht natuurlijk.

Het is frappant dat uitgerekend de twee meest rechtse partijen in de Tweede Kamer het goede voorbeeld moeten geven om de fiets te pakken. De VVD is toch de partij van de dikke BMW’s en Mercedessen, en hooguit van de tandems voor 65+’ers die op de Veluwe van hun dikke ongefiscaliseerde AOW genieten. Je kunt veel van de VVD zeggen, maar toch niet dat de combinatie Rutte-Verdonk een geoliede tandem is geweest die in de afgelopen periode flink heeft doorgetrapt. Voor zover de VVD nog als een ouderwetse fiets gezien kan worden, dan als een oud barrel zonder licht, met twee lekke banden en een ketting die op het punt van breken staat.

En nu dus ook nog in de greep van een slecht uitziende junk die wartaal uitkraamt.

Binnen de VVD is een richtingenstrijd gaande over de ontstane situatie. Geert Dales wil zelfs dat er een extra partijcongres komt om de koers te bepalen. Maar gezeten op de bagagedrager is iedere richtingenstrijd natuurlijk bij voorbaat een achterhoedegevecht, een verloren strijd.