Tag: vrouwen

Ze is zwanger

Op het moment dat dit stukje gepubliceerd wordt, op donderdagavond om kwart voor zes, zit ik met haar in het café. Welk, daar kan ik op dit moment nog geen zinnig woord over zeggen; dat besluiten we altijd pas op het laatste moment. Zeker is wel dat er voor mij een biertje getapt is. En voor haar? Misschien heeft ze Spa Rood besteld, misschien een verse jus. Ik ken haar al een jaar of zes, maar ik zou werkelijk niet weten wat ze onder deze omstandigheden gaat bestellen. Misschien wel een warme chocolademelk; daar zou ze best het type voor kunnen zijn.

Hoe dan ook: het wordt iets zonder alcohol. Ze is namelijk zwanger.

Dat weet ik nog helemaal niet, maar dat gaat ze me vertellen in het café, vlak nadat ik mijn biertje heb besteld en zij haar Spa Rood, verse jus of warme chocolademelk met gepasteuriseerde slagroom.

Vorige week mailde ze om weer eens af te spreken. Dat doen we veel te weinig, zoals dat ergens ook weer hoort, maar we hebben nooit een aanleiding nodig, en dus had ze er niet bij hoeven zeggen dat er ‘zo inenen toch weer het een en ander te vertellen’ was; daarmee viel ze met haar dikke buik toch even keihard door de mand.

We hebben het er vaak over gehad, over kinderen. In het begin wilden we ze allebei niet, maar na verloop van tijd wilde zij ze steeds minder fanatiek niet. Meer dan eens voorspelde ik het aanstaande moederschap, een schrikbeeld dat op een steeds minder geloofwaardig hoongelach werd getrakteerd. En nu is het dan zover, dat kan haast niet anders. Wat zou je anders aankondigen te gaan vertellen zonder het gewoon meteen te vertellen?

Mensen die zwanger zijn, en dat kunnen trouwens ook mannen zijn, zijn zo van vreugde vervuld dat ze het goede nieuws aan iedereen persoonlijk willen overbrengen, om hun eigen blijdschap in de ogen van hun vrienden weerspiegeld te zien. ‘Ik ben zwanger’, ‘ik krijg een kind’, ‘ik ben heengegaan en heb mij vermenigvuldigd’ – het zijn alle bekentenissen waarvoor onsympathieke communicatiemiddelen als sms en e-mail niet in de spreekwoordelijke wieg zijn gelegd.

Ik zal haar niet teleurstellen en blij zijn, haar feliciteren en nog iets lekkers te drinken aanbieden – sinas of cola bijvoorbeeld, daar houden kinderen van. Maar: ik weet het dus al, en daarmee verpest ik het bijzondere nieuws toch wel een beetje. Daarom kan ik dit ook nog niet publiceren: ze zou het kunnen lezen, en dan zou ze me haar vertrouwelijke nieuws niet meer kunnen vertellen. Het zou trouwens ook wat zijn als u, die niet eens weet over wie ik het heb, het eerder van mij hoort dan dat ik het zelf weet.

En er is nog een reden waarom ik dit nog niet kan publiceren. Ze zou natuurlijk ook altijd nog ‘gewoon’ ten huwelijk gevraagd kunnen zijn. Of een nieuw huis hebben gekocht. Of alweer een nieuwe baan hebben. Of drie nieuwe katten in huis hebben. Een goede mop gehoord hebben. Een nieuwe vriend hebben. Een miljoen gewonnen hebben bij de Staatsloterij. Of een combinatie van dit alles.

Of nog iets heel anders wat ik beter kan bevatten dan het feit dat een lief onschuldig jong meisje van amper twee jaar ouder dan ik (ze wordt binnenkort nog maar 34) een kind krijgt.

Het was dus een vrouw

Terwijl wereldwijd de Hutu’s en Tutsi’s, de Ajacieden en Feyenoorders, de Vlamingen en Walloniërs en de Grieks-orthodoxen en Armeens-orthodoxen elkaar in een zelden vertoonde vlaag van kritiekloosheid in de armen vielen na de verkiezing van Obama, was het deze week ook nog eens een keer Nationale Goed Nieuwsdag (uiteraard weer voorzien van hoofdletters en onjuiste spaties). Maar intussen spatte mijn droom wel mooi uiteen.

Ik verhaalde reeds over de Persoonlijke Postzegels met het volledige logo van iamzero.nl, die werden afgekeurd omdat ze te politiek gekleurd zouden zijn. Over Merel, die vervolgens met succes een tweede poging ondernam door Mao weg te knippen en niet, zoals ik zou hebben geprobeerd, de balk met ‘iamzero’. En vooral over de man met de benijdenswaardige functie om al die aangevraagde Persoonlijke Postzegels langs de meetlat van de zorgvuldig geformuleerde gebruiksvoorwaarden te leggen.

Het was dus een vrouw.

Zoveel was althans wel duidelijk aan de ondertekening van de brief die Merel me als bewijs doorstuurde. M.P., overduidelijk een vrouw.

Dat zijn zo van die dingen die niet in je opkomen. Begrijp me niet verkeerd: ik ken geen volk met een zuiverder beoordelingsvermogen dan het vrouwelijke, dus wat dat betreft zat hier de juiste persoon op de juiste plaats. Maar de onbarmhartigheid om zelfs de onschuldigste der burgers ook daadwerkelijk zonder enig mededogen nul op het rekest te geven, nee, die had ik voorafgaand aan dit akkefietje toch niet met de andere sekse geassocieerd.

En nog was er niks aan de hand. Wat zou het dat deze droombaan vervuld werd door een vrouw, die evenals de man die ik me op haar plaats had voorgesteld ongetwijfeld haar 40-jarig ambtsjubileum alweer jaren geleden gevierd moest hebben? Ook vrouwen hebben recht op pensioen, en eerdaags zou haar plek vast en zeker vrijkomen en de weg voor zero de zegelcensor geëffend zijn.

Ik had ongestoord door kunnen blijven mijmeren over hoe ik de argeloze consument over een jaar of wat de stuipen op het lijf zou jagen door zelfs in het kleinste detail van het braafste ontwerp porno, religie of politiek te ontwaren. Onder mijn bewind zou geen kerk ooit op een zegel prijken. En de beargumenteerde epistels die ik de mensen zou sturen! Och, hoe lang moest het nog duren vooraleer ik huiszoekingen kon gelasten? Tot ik de banden met KPN weer zou aantrekken om de telefoons van de ongehoorzame burgers te kunnen aftappen?

Maar de gifbeker moest helemaal leeg. Want dat is de pest tegenwoordig: al die mensen hebben wel een Hyves-account. En dan ga je toch kijken. En zo kom je er dan achter, op een treurige zondagmiddag, terwijl de tuin bedolven wordt onder een sneeuwstorm van herfstbladeren, de kat om aandacht jankt, de club van Rotterdam een nieuwe oorwassing te verwerken krijgt en de Nederlandse literatuur je weer eens ernstig teleurstelt, dat de (hoofdletter p) Product (spatie) (hoofdletter m) Manager van de (2x hoofdletter p) Persoonlijke Postzegels een jongedame van 29 lentes jong is.

Twee vrienden, of wat daarvoor door moet gaan, scheiden ons. Dat schept dan toch perspectieven.

Foekje

Hendrik Dillema moet gedacht hebben dat zolang hij met zijn diepe bariton maar vaak genoeg ‘Ik heet Foekje’ zou zeggen, niemand zou kunnen bevroeden dat achter die gespierde harige torso met een bobbel in zijn broek een man zou kunnen schuilgaan. Als bij iemand al het geringste vermoeden zou rijzen, was daar altijd nog die naam. Foekje. Een man die zich Foekje noemt? Dat nooit.

Maar Hendrik had buiten de familie Blankers-Koen gerekend. Op instigatie van Fanny’s vader werd een seksetest voor vermeende atletes georganiseerd, waarvoor ook Foekje werd opgeroepen. Het schijnt een vernederende ervaring geweest te zijn, maar Foekje moest wel een paar weken op de uitslag wachten. Kortom, die is niet op het biljart gelegd of uit douchen gestuurd, want dan was het direct duidelijk geweest.

Het waren natuurlijk ook andere tijden, mensen.

Waar zou die schandalige seksetest dan uit bestaan hebben? Zouden ze haar hebben gevraagd wat buitenspel is en kon ze het glashelder uitleggen? Viel ze door de mand omdat ze prima kon kaartlezen en op de plek van bestemming aangekomen de auto vlekkeloos kon parkeren? Lieten ze haar een huis binnenwandelen en liep ze weliswaar direct naar de keuken, alleen niet naar het aanrecht maar naar de koelkast om een biertje te pakken?

We zullen het nooit weten, maar één ding weet ik wel: als ik er ooit van word beschuldigd dat ik een vrouw ben, dan heb ik, ehm, hoe zal ik dat eens zeggen, keihard en onomstotelijk bewijs om het tegendeel te bewijzen. Waarom heeft Foekje dan geen protest aangetekend en geroepen: “Jullie lullen maar wat! Ik pik dit niet!” – had ze meteen de lachers op haar hand gehad.

En zo heeft Foekje het mysterie mee zijn haar het graf in gedragen, vermoedelijk als maagd, want er is ook nooit een minnaar geweest die het bestbewaarde geheim van Burum heeft willen ontrafelen. Nooit is iemand op het idee gekomen om die broek eens naar beneden te trekken, zelfs postuum niet. Dat doen we wel met DNA, vonden ze bij de VPRO. Dat hebben we nu toch uitgevonden, dus laten we het maar eens gebruiken.

Een beetje omslachtig, als je het mij vraagt, en er is nu uitgekomen dat Foekje een vrouw was met xy-chromosomen. Ja, of een kerel met verdacht veel xx-chromosomen, denk ik dan. Hoe dan ook: ze ging er niet langzamer door lopen. Ik voorzie een gouden toekomst voor de embryoselectie.

Veertig

Als het aan de Partij voor de Arbeid ligt, moet een bedrijf zijn deuren in de toekomst sluiten als niet ten minste 40% van de topfuncties wordt bekleed door vrouwen. Je vraagt je bij het kennisnemen van dergelijke voorstellen af hoe dolend een partij kan worden.

Geert Wilders zou zo’n idee met verve kunnen lanceren, zijn pleidooi gelardeerd met krachttermen over een machtsbeluste kliek die elkaar baantjes toeschuift en vrouwen als minder dan varkens beschouwt, hooguit nuttig als potentiëntele maitresse. En bij voorkeur zou Geert natuurlijk niet pleiten voor meer participatie van vrouwen, maar eerder tegen het aandeel moslims of PvdA’ers. ‘De PVV zegt: meer dan 40% PvdA’ers in de top, deuren op slot.’

De volstrekte onhaalbaarheid van zo’n plan zal Geert niet deren, het gaat hem om het principe. Als hij 40 roept en 2 haalt, is hij een gelukkig man. Maar zo’n Mariëtte Hamer, die binnenkort de voorzitters- van Jacques Tichelaar overneemt, meent dit gewoon echt serieus (ook al waren de plannen vorig jaar nog over een veel langere termijn uitgesmeerd), en gaat zoiets dan ook nog op nationale secretaressedag verkondigen, met onherstelbare jeuk tot gevolg.

De PvdA had bij de laatste verkiezingen ook een kandidatenlijst van wel tachtig mensen waarin mannen en vrouwen steeds om en om stonden. Dat is een beetje hetzelfde als je klok stilzetten om ervoor te zorgen dat hij in ieder geval tweemaal per dag de juiste tijd aangeeft: heel correct maar je hebt er verder niks aan. In het Nederlands Elftal staan ook niet altijd vijf linkspoten en vijf rechtspoten (en een keeper) in het veld, en als het de opstelling ten goede komt om een keer een extra aanvaller in te zetten, dan zal het Gilde der Middenvelders daar hoogstwaarschijnlijk geen aanstoot aan nemen.

Ik voorzie dat het voorgenomen vrouwenquotum, een term overigens die afkomstig lijkt uit de veehouderij, de doodssteek betekent voor het fenomeen eenmansbedrijf, dat als het aan de PvdA ligt straks dus een exclusief voorrecht is voor de vrouw, en daarmee de facto omgedoopt kan worden tot eenvrouwsbedrijf. Tenzij er veel mannen zijn die voor minstens 40% vrouw zijn, maar of dat nu van die ondernemende types zijn, betwijfel ik.

Je zal straks maar 41,3% vrouwen in de top van je bedrijf hebben en er komt er eentje onder de tram. Ben je in overtreding! Of je heet Unilever en je komt ondanks verwoede pogingen niet verder dan 39,6%. Dan moeten er dus gedwongen ontslagen vallen, en sowieso: om dat percentage te halen zullen al die topmanagers die er nu zitten toch van hun plek moeten. Gaan die dan de wc’s schoonmaken, uiteraard met behoud van salaris? En gaan we dan daar weer over klagen?

En waarom eigenlijk 40%? Zijn vrouwen soms minder waard dan mannen? En waarom meer vrouwen, en niet meer allochtonen of meer vijftig-plussers? Of is dat de volgende stap, en wordt het vormen van een door de overheid goedgekeurde raad van commissarissen in de toekomst een ware legpuzzel?

Dat aantal van veertig is overigens wel fascinerend. Was het niet Peter R. de Vries die als voorwaarde voor zijn overstap naar de politiek stelde dat ten minste 40% van het volk hem een waardevolle aanvulling zou vinden? Legt Tonny Verdonk haar lat niet op ten minste veertig zetels? Kennelijk staat veertig symbool voor ‘veel’, en voor de ambitieuze politicus voor ‘genoeg’. Gelukkig voor ons komt men steeds niet in de buurt van de verwezenlijking van de ambitie.

Lust

Nadat Jan Peter Balkenende in New York de Verenigde Naties had toegesproken in het houtenklaasengels dat kennelijk hoort bij het beroep premier der Nederlanden – zijn dappere ‘we shoot help Myanmarformerlyknownasbirma’ zou door het militaire regime opgevat kunnen worden als een legitimatie voor het geweld tegen de monniken en burgers – moest hij met het eerste vliegtuig weer terug naar Nederland voor spoedoverleg met zijn ministers.

Nee, het ging niet over het europareferendum, en ook niet over de versoepeling van het ontslagrecht. Nee, het ging over de vrouw. Is zij nu wel of geen lustobject?, vroeg een van de kabinetsleden zich af.

In de islamitische wereld, nog wel eens gekarakteriseerd als mijlenver achterlopend op de onze, is deze discussie al eeuwenlang beslecht. Ja, natuurlijk is de vrouw een lustobject, dus hup, een zak over haar kop of zelfs een hele tent en de man kan zich weer concentreren op zijn werk in plaats van likkebaardend, wat een leuk woord is dat trouwens in de moslimcontext, over straat lopen.

Het kabinet heeft zich gisteravond tot in de diepe uurtjes over de vraag gebogen, terwijl op de achtergrond de eloquente 2Babes de nacht tussen de seksadvertenties door aan elkaar praatten. De uitslag van het overleg is even verrassend als schrikbarend: de vrouw is geen lustobject!

Nog een geluk dat ik dit bericht pas las na het overigens fantastische concert van Wir Sind Helden, dat ik gisteravond anders met hele andere ogen had bekeken, maar: godverdomme nog aan toe! Kijk, als Boris Dittrich had gezegd dat de vrouw geen lustobject is, dan had ik dat nog begrepen, maar wie zijn Jan Peter Balkenende, Piet Hein Donner en pak ‘m beet, of liever niet eerlijk gezegd, André Rouvoet nu om te oordelen over deze netelige kwestie?

En wat is de vrouw dan nog wel, als ze geen lustobject meer is? Wat moet ik nou straks zeggen als mijn vriendin terugkomt van de kapper, als die tenminste van overheidswege niet al gesloten is? “Ga maar weer naar je aanrecht”?

Het komt natuurlijk allemaal door die documentaire Beperkt houdbaar van Sunny Bergman over de schoonheidsidealen die worden opgedrongen. Maar ja, denk ik dan, hadden we een jaar of dertig geleden niet bedacht dat ook vrouwen voorzien zijn van een goed stel hersens? Dus óf ze zijn gewoon toch dom dat ze aan dat anorexia-ideaal willen voldoen, in welk geval we ze inderdaad in bescherming genomen moeten worden tegen zichzelf, maar dan wil ik ook geen gezeur meer over gelijke rechten of glazen plafonds horen; óf ze zijn wel slim, maar dan kiezen ze er willens en wetens zelf voor om als lustobject in onze vrije samenleving rond te flaneren, en dan moeten we daar verder ook niet moeilijk over (en ons voordeel mee) doen.

Bovendien: ik ben in geen enkel verkiezingsprogramma het standpunt tegengekomen dat de vrouw geen lustobject is. Het is je reinste kiezersbedrog, en natuurlijk een kolfje naar Geerts hand: eerst verhoogden ze al de accijnzen op het bier, en nu ontnemen ze de mannen ook nog eens hun andere pleziertje, terwijl die eerste maatregel wellicht al zorgde voor een enorme afname van het aantal ongewenste intimiteiten.

Ik laat het er niet bij zitten en overweeg een nieuwe partij. De Partij voor de Lust bijvoorbeeld (PvdL, die hadden we nog niet). Of Lijst Lust. Lust 1. Lijst 69. Daar komen we wel uit. Nu alleen nog een rondborstige, schaars geklede lijstduwster.

Degeneratie

Op de plaats waar normaal gesproken bedden van Hästens worden aangeprezen, las ik nu Vrouwen én mannen,…wordt WAKKER!

Een intrigerende oproep, daar ik al geruime tijd wakker wás. Was de oproep dus niet aan mij besteed, of werd de waakzaamheid zoals dat heet overdrachtelijk bedoeld en moest ik de ogen openen voor groot onrecht in de wereld? De opmerkelijke typografie, ook verderop in de tekst, leek te wijzen op het laatste: al die cursiveringen en onderstrepingen suggereerden dat het om iets belangrijks ging. De archaïsche (doch niet incorrecte) gebiedende wijs met -t gaf de oproep bovendien iets gewichtigs mee.

Gebiologeerd las ik dus voort:

Voortplanting dient het ecosysteem van mens, plant en dier en is gebaseerd op het recht van de sterkste (genen!). Door godsdiensten ondergeschikt gemaakt aan de man, is de man aan het copuleren gegaan óók als de vrouw niet wilde. Gebrek aan zelfbeheersing en ‘vermorsing’ verzwakken de kracht van het zaad en beïnvloeden overdracht van genen. Gevolg: degeneratie van de soort. Vanwege eeuwenlange voorkeur voor een zoon geldt dat vooral de man. De man verloor zijn intuïtie, de op het eco-systeem gerichte intelligentie, en maakte er een zooitje van. Herstel is nog mogelijk: door een mondiale geboortestop. De intuïtie, de eco-intelligentie, komt dan vanzelf wel weer terug.

Ik kan u verzekeren dat mijn ogen na het lezen van deze woorden wijd opengesperd waren. Klaarwakker bekeek ik de gedegenereerde soortgenoten om mij heen. Verschrikt stelde ik vast dat ik tussen uitsluitend vrouwen zat, en ik dus de meest gedegenereerde van allemaal was. Zo werd ik ook bekeken: jij geile viezerik gaat tussen allemaal vrouwen zitten, maar wij willen niet! Teleurgesteld concludeerde ik dat de verdere degeneratie van de vrouw nog even op zich laat wachten. Ik bedwong me dan ook, zij het met grote moeite, om niet aan het copuleren te slaan en er een zooitje van te maken.

De man heeft het altijd maar weer gedaan. En dat terwijl de vrouw net zo goed schuldig is, aangezien zij niet behept is met wat meer fantasie en dus altijd maar weer aankomt met die eeuwige hoofdpijn. Dat geloof je op een gegeven moment toch niet meer? En ook de plastische chirurgie speelt een kwalijke rol, want gedegenereerde mannen confronteren met geperfectioneerde lijven helpt iets anders in de hand, om het maar even plastisch uit te drukken, dan herstel van degeneratie. Vermorsing bijvoorbeeld, een typisch twintigste-eeuwse uitvinding, nadat in vroeger tijden altijd alle zaadcellen nuttig besteed werden.

Waar ik wel verbaasd over was, was het feit dat voortplanting via hoofdpijnvrouwen leidt tot degeneratie van de soort. Je zou juist verwachten dat de ongewenst belaagde eicel zich heftig verzet tegen iedere poging om binnen te komen, en dat je dus als zaadcel van behoorlijk goeden huize moet komen om hierin te slagen. Niets is echter minder waar. Om ons dwars te zitten, zetten de vrouwen de poorten van hun eicellen wagenwijd open en laten ze de eerste de beste randdebielzaadcel binnen. Waardoor Geert Wilders nu dus met acht vriendjes in de kamer zit en Rita Verdonk 620.555 voorkeurstemmen kreeg.

Kutwijven.