Dichter bij de kiezer (5)

Swier Copinga. Nur Icar. Christinemindel ten Napel. Glimina Chakor. Laurence Groot Bruinderink. Yu Mei O. Queeny-Aimée Rajkowski. Giovanni Angiolini Trapanese. Marco Vermin. Pascale Plusquin. Quintus Backhuys.

Het is weer zover: we mogen gaan stemmen, en met 37 partijen en meer dan duizend kandidaten op de kieslijst is het zoals traditioneel een feest voor de poëzieliefhebber. Opvallend is dat dit jaar veel partijen, hoewel dit ten strengste verboden is, hun campagneactiviteiten tot op het stembiljet voortzetten met kandidaten die het partijprogramma kernachtig samenvatten. Hier moet de Kiesraad dringend een onderzoek naar instellen. Dat verschillende partijen ook een tegengeluid op de lijst zetten, doet daar niets aan af.

De Partij voor de Dieren is van oudsher dominant aanwezig, en ook Europa is goed vertegenwoordigd. De terrassen moeten open, dat is evident. Maar als er één ding naar voren komt uit deze lijst, dan is het wel dat er prachtige samenwerkingen in het verschiet liggen. Welnu, daar gaan we:

Verder lezen Dichter bij de kiezer (5)

Ruimtevaart

Vergeet corona, vergeet het klimaat. Vergeet de vluchtelingen, vergeet de EU: de verkiezingen op 17 maart zullen beslist worden op het thema ruimtevaart. En terwijl D66 en GroenLinks niet verder komen dan een proof of concept voor zonnepanelen op Mercurius en windmolens op Venus, de PvdA en de SP vastlopen op mogelijkheden om de rode planeet bewoonbaar te maken, de VVD de weg naar de maan nog het liefst zou asfalteren en Henk Krol vooral wat ruimte voor zichzelf nodig heeft, heeft Forum voor Democratie zijn glorierijke ruimtevaartambities nu al (tromgeroffel) gelanceerd in het concept-verkiezingsprogramma.

Joost Eerdmans, de naam zegt het al, moest weinig hebben van ‘die luchtfietserij’, maar terwijl die bezig was met zijn mislukte coup, stortte Thierry Baudet zich in de paar dagen dat hij geen toegang had tot het partijkantoor vol overgave op de uitwerking van het astronomisch gedachtegoed van zijn partij. En wat een prachthoofdstuk is het geworden!

Verder lezen Ruimtevaart

Dichter bij de kiezer (4)

Goed, ik ga dit niet voor alle 431 gemeenten doen (u kunt allicht een verzoekje indienen), maar voor mijn eigen gemeente Haarlem kan ik natuurlijk niet verstek laten gaan. Dus daar gaat-ie maar weer met de nominaties:

In de categorie Namen van formaat: M.G.B. Breed, Suzanne Groot, Dik Bol en nogmaals Dik Bol.

In de categorie Voorname achternamen: Erika Mauritz, Bernard Felix, Edwin Hein, Jeroen Fritz.

In de categorie Letterlijke achternamen: Hans van Es, L.C. van Zetten, Stan Kaatee. Net niet goed genoeg voor de shortlist: Maria van Ooijen, Chantal Uljee, Sonja Kagie.

In de categorie Hoe bestrijden we de economische crisis?: Kristine Leenman, Helga Koper, Fer Daalderop, T.A. van Offeren en topfavoriet Paultje Eetgerink. Extra nominatie, met dank aan Verbal Jam: Sibel Özogul.

In de categorie Dierenvoer: Bernard Felix en Lard van der Pal. Afgevallen na de longlist: de heer Brokken en mevrouw Eukanuba, wegens het niet halen van de kandidatenlijst.

In de categorie Kleur bekennen: René Wit, José Groen. Gediskwalificeerd: Henk Bruines.

In de categorie Rare vogels: Huub Vink, Wil Schrama-Vogel, Pieter Postmus.

In de categorie Daar zit muziek in: Remko Trompetter, Has Oushoorn, Peter Ruigrok van der Werven, Rita Poppe.

In de categorie Europa JA: Frans Zanoli, Mo Rusch, Goos Finnema. Te klein bevonden: A.P. Marselje, Harold van der Spree.

In de categorie Onmogelijke combinaties binnen één lijst: Merijn Snoek en Jur Visser (CDA), Helga Koper en Kristine Leenman (PvdA), John Brewster en Stefan Hikspoors (VVD), Rita Poppe (ChristenUnie).

In de felbegeerde categorie Beste naam: Pea Piek, Nanne Wams, Otto Ruff, Cor Lippus, Sibel Özogul-Özen en natuurlijk weer Paultje Eetgerink.

In de categorie Overig: Ed van der Rest.

Dat worden weer spannende verkiezingen. De winnaars zijn bekend op 3 maart a.s.!

[zie ook: Dichter bij de kiezer, Dichter bij de kiezer (2), Dichter bij de kiezer (3)]

Geen van beide

Ik loop inmiddels aardig wat verkiezingen mee, en ik kan u zeggen dat ik steeds wijzer ben gaan stemmen. Dat wil zeggen: onafgebroken PvdA, en als steeds minder mensen dat doen en steeds meer overstappen naar SP, PVV en Trots op Nederland, is dat relatief gezien een stuk wijzer dan toen iedereen dat nog begreep. Toch vul ik braaf iedere keer even de Stemwijzer in, om te controleren of er niet toevallig een dwaze PvdA-kandidaat rondloopt die Marokkaanse criminelen wil kielhalen in het Spaarne of een klimaatneutrale busbaan door mijn voorkamer wil aanleggen.

Die Stemwijzer maakt een merkwaardige transformatie door. In den beginne was het simpel: je kreeg dertig stellingen voorgeschoteld en kon bij alle aangeven EENS / ONEENS / GEEN MENING. Klikte je dertig keer op ONEENS, dan moest je SP stemmen, zo eenvoudig was het. Het waren fijne tijden, waarin er nog enig vertrouwen bestond in de politiek. Op de stelling dat we oorlog moesten voeren in een of ander godvergeten oord kon je nog met goed fatsoen GEEN MENING antwoorden.

Toen kwam Web 2.0 ertussendoor fietsen, en moest de verdwaasd ronddolende kiezer niet alleen de mogelijkheid geboden worden om in te gaan op de stellingen, maar tevens kunnen aangeven welke onderwerpen hij het belangrijkst vond. Gevolg was dat je ergens geen mening over kon hebben, maar het wel van doorslaggevend belang vond voor de toekomst van je stad, land of werelddeel. Ik weet niet of het om die reden was, noch waarom dat iets zou oplossen, maar GEEN MENING is ooit een keer vervangen door WEET NIET. Er heeft zelfs een keer N.V.T. gestaan – moest half Nederland eerst opzoeken waar dat ook alweer voor stond.

In de laatste editie van de StemWijzer wordt plotseling GEEN VAN BEIDE als optie geboden. Dat is nogal een mening, ‘geen van beide’. Feitelijk geef je ermee aan dat er van de hele stelling niks deugt en dat het heel anders moet – terwijl je het met de stelling op zich dus helemaal niet oneens bent (en eens dus ook niet). Dat belooft nog wat voor de coalitieonderhandelingen straks. Neem bijvoorbeeld de eerste stelling uit de StemWijzer Haarlem: “In de binnenstad van Haarlem moet cameratoezicht komen.” Stel nu dat 80% van de kiezers daarop GEEN VAN BEIDE antwoordt en dus aangeeft dat er geen cameratoezicht moet komen, maar ook niet geen cameratoezicht; knappe wethouder die het volk dan tevreden weet te houden.

Ook bij stellingen die meer aanleiding geven tot het invullen HET ZAL ME EEN ROTZORG ZIJN of JA JEZUS, WEET IK VEEL – vrij vertaald EENS NOCH ONEENS dus GEEN VAN BEIDE – levert de uitleg problemen op. Neem stelling 23: “De gemeente mag gif gebruiken bij de bestrijding van onkruid” – en passant een mooi voorbeeld van waar het allemaal om draait hier in Haarlem. Ik gok GEEN VAN BEIDE en gelukkig maar; dat vindt de PvdA ook, als enige partij nota bene. Maar dan de toelichting: “Waar mogelijk wil de PvdA onkruid bestrijden zonder gif, maar soms is dat niet mogelijk.” Daar zou ik het volmondig mee eens zijn, ware het niet dat dat ten opzichte van de stelling niet GEEN VAN BEIDE is, maar ALLEBEI!

In de volgende StemWijzer dus graag een onderscheid tussen EENS, ONEENS en ALLEBEI – op het gevaar af dat het immer D66 dan wel heel groot gaat worden – en in godsnaam een rentree van GEEN MENING.
En dan mogen de heren en dames semantici nog even uitvechten of ten opzichte van ‘eens’ en ‘oneens’ de varianten ‘allebei’ en ‘geen van beide’ strikt genomen niet op hetzelfde neerkomen.

Duiden

Gutteguttegut, wat waren we met zijn allen verbaasd over de overwinning van de PVV bij de Europese verkiezingen afgelopen donderdag, na slechts drie jaren van peilingen en een maatschappelijke ontwikkeling van een jaar of acht die al in die richting wezen. En dan te bedenken dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn – of: zal worden – wanneer Geert ook de echte anti-Europastemmer, die bij Europese verkiezingen wijselijk thuisblijft, had weten te mobiliseren.

De dagen na zo’n politieke aardverschuiving staan altijd in het teken van het grote duiden. De meest kolderieke analyse kwam nog wel van de grote winnaar zelf, die in de uitslag van verkiezingen over Europa, waarin amper een derde van de bevolking de moeite had genomen zijn stem uit te brengen, een duidelijke boodschap aan het nationale kabinet las om zijn biezen te pakken. Het is toch ook een democraat in hart en nieren, onze Geert.

In de tsunami aan speculaties durf ik ook nog wel een duid in het zakje te doen: deze uitslag toont, helaas, voor de zoveelste keer het failliet van onze meerpartijendemocratie. De afgelopen decennia zijn we vrijwel onafgebroken bestuurd door christenen, sociaal-democraten en liberalen, in wisselende samenstelling. De ene keer boog het beleid wat meer naar links, de andere keer wat meer naar rechts en de afgelopen jaren wat meer naar boven, naar de Heer, die eigenlijk continu zag dat het Goed was. Natuurlijk was het niet leuk als de partijen die de regering vormden niet helemaal vasthielden aan hun verkiezingsprogramma en in plaats daarvan compromissen sloten, maar dan stemden we ergens anders op, verschoof de balans en kwamen we erachter dat regeringen nu eenmaal per definitie compromissen moeten sluiten.

Waren we teleurgesteld? Welnee. Het kon misschien beter, maar het ging ontzettend goed. Tot het te goed ging en de mensen verwend raakten. Met een partij die in minder dan 100% van de gevallen verkondigde wat men vond, nam men geen genoegen meer.

Intussen spelen de gevestigde partijen nog steeds hetzelfde kluitjesvoetbal dat ze altijd al speelden, met zijn allen rond de middencirkel. De verschillen tussen veel partijen, hoe dik  ze ook aangezet kunnen worden en feitelijk ook kunnen zijn, zijn welbeschouwd nuanceverschillen, en dat vereist een ingewikkeld verhaal.Waar men vroeger meneer de politicus op zijn blauwe ogen geloofde omdat hij ongetwijfeld wist waar hij het over had, eist de moderne burger tekst en uitleg die hem in veel gevallen ver boven de pet gaat. Boodschappen die voor elke amoebe nog redelijk te behappen zijn, zoals ‘Tegen!’, ‘Brr!’ en ‘Eng!’, beklijven daarentegen een stuk beter.

In navolging van PvdA-fractieleider Mariëtte Hamer, die overigens een debat tegen een gemiddeld wassen beeld in Madame Tussaud’s nog zou verliezen, zie ik in de verkiezingsuitslag ook een aansporing: een aansporing om het standpunt dat veel mensen te dom zijn om hun democratisch recht uit te oefenen, waarmee ik mezelf altijd zo populair maak, nog krachtiger uit te dragen. De gevestigde politiek zou er verstandig aan doen zich rekenschap te geven van dit feit. Niet door het hardop te verkondigen, want dat jaagt de mensen alleen maar tegen je in het harnas, weet ik toevallig, maar wel door de nuance te verlaten en je tot platitudes te beperken. Laat ze hun stem maar baseren op algemeenheden, en breng de nuance dan maar weer aan zodra je het vertrouwen hebt gekregen en aan de slag gaat. Afdwingen, dat respect! En wie zich dan nergens in kan vinden, blijft maar lekker thuis; ik heb nooit begrepen wat het probleem kan zijn van een lage opkomst bij verkiezingen.

Zo’n cordon sanitaire, dat Wilders als men het weigert op te richten nog het liefst eigenhandig metselt, is, zoals de naam al aangeeft, op zich een hele gezonde oplossing. Femke Halsema wees er in een overigens hemeltergend debat al op dat de partijen die een uitgesproken pro-Europese campagne hebben gevoerd bij elkaar veel meer zetels hebben gehaald dan de PVV. Ze zijn er dus wel, en zelfs in ruime meerderheid, maar zolang men elkaar in een onnavolgbaar gevecht blijft bestrijden op de vierkante centimeter zal dit potentieel steeds moeilijker te gelde gemaakt kunnen worden.

Zeventien procent voor de PVV: dat betekent dat waarschijnlijk zo’n zeventig procent fel gekant is tegen Wilders en de zijnen. Als je het zo bekijkt staat D66 er op dit moment waarschijnlijk het meest rooskleurig voor. Maar zelfs in de hoogtijdagen van een anti-partij is antipathie kennelijk geen democratisch gegeven.

Europa TSJA

Ik moet u iets opbiechten: ik heb de afgelopen weken serieus met de gedachte gespeeld om morgen bij de Europese verkiezingen op D66 te stemmen. Eigenlijk.

Kijk, er is weinig waar ik zo’n enorme hekel aan heb als aan welgestelde Nederlanders met een vermeende hekel aan Europa. Europa, dat is synoniem voor alles waardoor ons leven hier tof is en elders kut: vrede, vrijheid, vrij vrvoer, vreten en vrouwen – althans dan toch die van de soort die niet van boven tot onder bedekt zijn door textiel dan wel ongewenste lichaamsbeharing – en daar anders wel iets op bedenken. Honger, dat zijn vliegen op een donker kinderlichaam op een plasmascherm; oorlog voer je op een Playstation.

Wie daar een hekel aan heeft, maakt op zijn minst een nogal verwende indruk, als het geen verwarde is. Toch werden het er in de afgelopen jaren steeds meer, en nog meer en toen nog meer, tot er in dit chagrijnige verwende ooit zo tolerante boze godvergeten geborneerde egoïstische verziekte kloteland welgeteld nog maar één fatsoenlijke partij was die zich in het kabaal van anti-geluiden en ander sceptisch gemopper überhaupt nog openlijk voor Europese samenwerking durfde uit te spreken met de slogan Europa JA.

En dat was dan D66. Tsja.

“Ja, nogal wiedes”, had ik als campagneleider nog aan de slogan toegevoegd, maar dat zou waarschijnlijk olie op het vuur geweest zijn, zeker bij een partij die eerder stiekem ook al niet zo gelukkig was met zijn slogan, eigenlijk.

Niettemin lopen er in Nederland politici rond die beweren dat Europa ons ‘alleen maar geld kost’. Het zijn liegebeesten van de ergste soort, zonder tussen-n want het gaat hier om het werkwoord, LIEGEN, en dat is wat ze doen: ze begaan een flagrante historische leugen, en daarom zou je ze ook leugenbeesten kunnen noemen, mét tussen-n, als dat woord tenminste had bestaan. Ze maken de mensen wijs dat ons land in de Noordzee zal verdwijnen wanneer we afspraken die al tijden van kracht zijn eindelijk eens op papier vastleggen, en brengen hun politieke tegenstanders zodanig in de war dat zij waarschuwen dat het licht uit zal vallen als we het niet doen.

In gesprek met polofoben en andere europsceptici kan ik mijn verbolgenheid over het hierboven samengevatte grondwetdebatdrama altijd moeilijk verbergen. Als onze volksvertegenwoordigers, die toch worden ingehuurd om slim te zijn, al met zulke aantoonbaar domme argumenten aankomen, dan zal het volk, mijzelf incluis, toch zeker wel veel te dom zijn om over zulk een ingewikkelde materie een zinnig oordeel te vellen?

En zo kwam ik in het Guinness Book of Records als eerste man die elitair was omdat hij zichzelf ergens te dom voor vond.

En zo kwam ik dus ook even bij D66 uit, maar dat was gelukkig van korte duur. Een stem voor D66, tsja, wat moet je ermee. In Europees verband is dat net zo goed een stem voor de VVD, en hoewel dat een argument van het type stem-voor-of-het-licht-valt-uit lijkt, zit er helaas wel een kern van waarheid in. De SP zit bij allerhande communisten in een fractie en het CDA doet het met Berlusconi: het zijn gewoon de feiten.

Het is precies dat ogenschijnlijk frustrerende aspect dat me zo hoopvol stemt en doet stemmen. Vergeet al die onzinnige interne schaduwdebatjes in de marge die hier gevoerd worden: we stemmen morgen Europees. Wat zo’n Europese fractie allemaal wil? Geen flauw idee. We worden daardoor gedwongen om ons vast te klampen aan de dichtsbijzijnde zuil, en er min of meer blind op te vertrouwen dat de vertegenwoordigers daarvan ongeveer gaan doen wat we willen. The return of the Zuilen – bigger and meaner than ever! Of je nu van planten houdt of van God, van de vrije markt of van Mao: feitelijk heb je geen keus.

In die 26 andere landen zullen toch wel genoeg getalenteerde en bevlogen sociaal-democraten te vinden zijn die onze Hollandse prutsers voor hun karretje weten te spannen?

Dichter bij de kiezer (3)

Hasso Weeke. Niermala Jankie. Rikus Brader. Spencer Zeegers. Arno Uijlenhoet. Ingrid Gyömörei.

Bas Belder. Stephan Schaminée. Klaas Koelewijn. Hans Hekstra. Frank Futselaar. Meta Meijer. Madelene Munnik. Reinder Rustema. Jamila Yahyaoui.

Rob IJff. Jan Lock. Tom Buckx. Melissa Bax. Joop Klomp. Det Regts. Lex Sjerp. Bernd Roks.

Nees Pellikaan. Jan-Leendert ’t Lam. Maurice de Valk. Dick de Vos.

Rogier Elshout. Bas Eickhout. Johan Kwisthout. Denis Wood. Joop Klomp. Rob Bosma. Nora Borsboom.

Björn van Roozendaal. Ans van Zeeland. Mendeltje van Keulen. Nicole van Gemert. Nadya van Putten.

Jannewietske de Vries. Stieneke van der Graaf. Stientje van Veldhoven-Van der Meer. Tjitske Siderius.

Helga Duijfjes-Dissel. Rineke Gieske-Mastenbroek. Gerdine Visser-Westland. Marianne Kallen-Morren. Ria Oomen-Ruijten.

René Cuperus. Kenneth Naipal. Sander Boon. Ivo Thijssen. Unico van Kooten.

Evert-Jan Brouwer. Diederik Visser. Ewout Deurwaarder. Alexandra Strieker.

Louis Huijskes. Anton Cozijnsen. Daniël van der Stoep.

Jolanta Polomski. André Kolodziejak. Els Graczyk.

Rena Netjes. Joma Kaal. Frank Verveld.

Robert de Oude. Esther Ouwehand. Rein van Gisteren.

Dennis de Jong. Niels Jongerius. Frank Neumann. Rein van Gisteren.

Fred Lachman. Jochem Pleijsier. Alexander Brom. Martin Siecker. Winand Quaedvlieg.

En natuurlijk Jaap van Eenennaam. Die dacht dat hij eronderuit zou komen.

[zie ook: Dichter bij de kiezer, Dichter bij de kiezer (2)]