Toch nog even de sharia

Ik wil toch nog even terugkomen op de sharia, want zoals gebruikelijk had ik mijn mening weer iets te snel klaar. De sharia mag best worden ingevoerd, zij het in aangepaste vorm.

Gisteren vierde mijn moeder haar verjaardag (dank u wel allemaal), en dat betekende dat de reis Haarlem-Rotterdam moest worden aanvaard. Er waren echter werkzaamheden, en als de NS werkzaamheden hebben, dan betekent dat altijd dat er treinen niet rijden.

Merkwaardige taakopvatting hebben ze toch, daar bij de NS.

Maar goed, u voelt hem natuurlijk al aankomen: de heenreis voerde ons langs Den Haag CS en Gouda, en de terugweg zelfs via Utrecht, omdat men in Gouda al was gaan slapen.

Zo’n idee van veertig stokslagen vind ik nou helemaal niet verkeerd voor iemand die wéét dat zijn trein vol zit met gedupeerde opeengeprakte dronken stinkende reizigers die nog láng niet op hun eindbestemming zijn, en het dan toch presteert om om te roepen:

“Damens en heren, jong en lui, wij naderen het eindstation van deze trein, Utrecht. Wilt u bij het verlaten van deze trein denken aan uw bagage…

[korte stilte]

[beleeft u hem even met mij mee?]

…en wilt u zo vriendelijk zijn om deze dan ook mee te nemen?”

Iedereen heeft wel zo’n grijze muis in zijn familie die doordeweeks op zijn werk alleen maar getalletjes aan het optellen en aftrekken is maar die, veilig in de schoot van de familie, op de verjaardag van tante Christina zo nodig in het middelpunt van de belangstelling moet staan met zijn grappen met een baard waar menig moslimfundamentalist jaloers op is (maar die wel maltbier drinkt omdat hij zijn schoenen nog veilig thuis moet brengen).

Dan ben je toch al geërgerd, en dan krijg je zo’n guit er nog eens gratis bij.

Als ik het zo teruglees, moet ik toegeven dat veertig stokslagen wellicht wat aan de strenge kant zijn. Maar u had erbij moeten zijn. Wat een eikel.

Koud

Als je in een bomvolle trein moet staan, word je vanzelf chagrijnig. Als je trein vertraging heeft idem dito. Als je trein extreme vertraging heeft, moet je per definitie in een extreem bomvolle trein staan, met extreem chagrijn tot gevolg. Voeg daarbij de extreme temperaturen die ons teisteren, en je moet niet gek opkijken als de moordneigingen gaan toeslaan bij de geestelijk wat minder bedeelden.

Wonderlijk genoeg is het juist op die momenten – lotgenoten onder elkaar – gemoedelijkheid alom in de trein. Dat is in de gemiddelde Amsterdamse tram wel anders, waar de spanningen tussen passagiers ook hartje winter al snel tot het kookpunt stijgen. Als verzachtende omstandigheid geldt hierbij uiteraard wel de geestelijke achtergesteldheid van de personen in kwestie; treinreizigers zijn nu eenmaal wat ontwikkelder mensen.

Goed.

Misschien droeg ook de nogal prominent aanwezige airco in de trein zijn (airco is mannelijk, I presume) steentje bij aan de gemoedelijkheid. Mensen praatten zowaar met elkaar – één grote klaagzang op de weer- en treingoden, dat wel natuurlijk – en iedereen was blij dat het wachten buiten deze uitermate koele, jazelfs enigszins koude trein voorbij was.

En toen zagen we een man in een meertje zwemmen, de blauwalgen trotserend. We zagen hem allemaal en we fronsten allen onze wenkbrauwen. Die man is gek! Terwijl het hier zo verschrikkelijk koud is, doorklieft die malloot gewoon de ijsschotsen! Eén vrouw werd zelfs bevangen door een heuse rilling.

Een minuut later werden we ontvangen door een uitzinnige menigte die dolgraag naar Amsterdam wilde maar ook heel blij was om ons te zien aankomen. En toen was het weer gewoon 35 graden.

(OK, dat was een uitermate zwakke poging om ook u wat verkoeling te brengen, maar de intercity Haarlem-Maastricht is wel echt een afkoelaanrader. Als-ie rijdt dan.)

Voordeelkaarthoppen

Een uur na afloop van een verloren WK-wedstrijd van het Nederlands Elftal hoef je bij mij niet op al te veel coulance te rekenen. Op de vraag of ik met een voordeelkaart in de trein reis, zou ik met moeite nog een binnensmonds ‘ja’ kunnen voortbrengen, maar op de onvermijdelijke vervolgvraag ‘mag ik dan met jou meerijden’ zou ik gisteravond in woede ontstoken zijn – of ze had wel héél aantrekkelijk moeten zijn.

Deze, type macrobioot, was dat duidelijk niet. Ze mag zich dan ook gelukkig prijzen dat ze niet mij, maar twee anderen aansprak. En die stemden nog toe ook.

Toen kwam de controleur, die het ook niet leuk had gevonden dat Nederland was uitgeschakeld. “Die mevrouw reist met ons mee”, meldde de voordeelkaarthouder die zo stom was geweest. Maar toen bleek dat de macrobioot één vraag te weinig had gesteld bij haar bedelarij: de voordeelkaart ging slechts tot Den Haag, terwijl zij zelf helemaal naar Amsterdam moest.

“Ze reist tot Den Haag met ons mee, dat mag toch?”, probeerde de voordeelkaart.
“Ja, tot Den Haag reis ik met hun (sic) mee, en daarna…”

Nog voor de macrobioot haar aperte leugen kon afmaken, vulde de controleur in: “…hopt u naar de volgende voordeelkaart? Daar is het samenreizen dus niet voor bedoeld, hè!”

Ik voelde dat deze man mijn avond nog enigszins goed ging maken door dit liegebeest rücksichtlos op de bon te slingeren. Helaas moest ik nog een teleurstelling verwerken: mevrouw mocht op Den Haag een nieuw kaartje kopen, tegen normaal tarief.

Zou bij mij niet zijn gelukt gisteravond.

NS-logica

“In verband met een stroomstoring tussen Utrecht en Amsterdam kan de sprinter uit Uitgeest vandaag helaas niet verder rijden dan Haarlem.”

Twee uur later, echt gehoord:

“Dames en heren, wij naderen station Amsterdam Centraal. Amsterdam Centraal is waarschijnlijk het eindpunt van deze trein. Voor zover ik weet, rijdt deze trein niet verder. Deze trein zou verder rijden als stoptrein in de richting Gouda en Rotterdam, maar het zou zomaar eens zo kunnen zijn dat Amsterdam Centraal het eindpunt is.”