Busladingen vol journalisten hebben hun pensioen bij elkaar geschreven over het onderwerp. Het halve Amazonegebied verdween om voldoende papier te kunnen produceren voor de kranten en tijdschriften waar de berichten over het onderwerp in verschenen. Miljoenen euro’s legden de mensen op tafel voor de aanschaf van de kranten en tijdschriften waar de berichten over het onderwerp in verschenen. Miljoenen euro’s hadden de mensen kunnen verdienen als zij gewoon hadden doorgewerkt in de tijd die zij nu besteedden aan het lezen van de kranten en tijdschriften waar de berichten over het onderwerp in verschenen.
De Tweede Kamer kwam herhaaldelijk bijeen om over het onderwerp te debatteren. De tijd die ze ermee zoet waren, ging ten koste van zorgvuldige besluitvorming over de inzet van onze jongens in Irak en Afghanistan en, om maar iets te noemen, een doeltreffende aanpak van een knettergek collega-kamerlid. Ze waren het steeds wel goeddeels met elkaar eens, en ze vertegenwoordigden met hun standpunt ook wel de wil van het volk, maar het feit dat er steeds maar weer kranten en tijdschriften met berichten over het onderwerp verschenen, nagenoeg kopieën van een jaar eerder, beduidde dat het vermeende probleem allesbehalve werd opgelost.
Zelfs onze minister-president brak er zijn mooie bloempothoofdje over. Hij bedacht een norm met een waarde (‘Norm met een waarde! Norm met een waarde!’, riep hij steeds) van 171.000 euro, maar ook daarvan trok niemand zich iets aan, een lot dat zijn besluiten overigens wel vaker beschoren was.
De enigen die je in de hele discussie nooit hoorden, waren de hoofdrolspelers. Die werkten waarschijnlijk onverstoorbaar door, bezig hun topsalaris te verdienen.