Vruchtbaar

De vorige bewoners zijn nu ongeveer anderhalf jaar vertrokken, maar ze zijn er toch weer in geslaagd om dit jaar meer kerstkaarten van vrienden te ontvangen dan wij; deze keer werd het een iets minder overtuigende, doch nog altijd klinkende 4-0 4-1. Dat zegt iets over de kwantiteit van onze vriendenkring, maar nog veel meer over de kwaliteit van de hunne.

Sowieso is er iets grondig mis met je vriendschap als je een kerstkaartverplichting ervaart, laat staan wanneer je contact zich daartoe beperkt, maar helemaal treurig wordt het als het keurig netjes doorsturen naar het nieuwe adres geen ander effect heeft dan een nieuwe kaart op het oude adres een jaar later. Zeker wanneer de kaart onzeker is geadresseerd aan S., N. & kid(s?).

Nu weet ik heel weinig van de vorige bewoners, maar ik heb ooit opgevangen dat ze verhuisden omdat ze wat meer ruimte wilden voor hun kinderen van ik meen twaalf en acht. Nou, dacht ik, als je mensen tot je vriendenkring rekent die al jaren twee kinderen hebben zonder dat je het weet (laat staan hoe ze heten), dan zal ik er ook wel toe behoren. En dus roetsjte ik de envelop open, om daar iets aan te treffen wat S. en N. zelf blijkbaar nooit hadden verstuurd: een geboortekaartje van een tweede kind.

Of zeg maar gerust: geboortekaart, een geboorteflyer, een geboorteposter bijkans, kortom, een veel te groot ding waaraan je zo kunt aflezen dat de afzenders er zowat trotser op zijn dan op hun kind, dus ze zullen er vast ook zelf wel op staan met hun zelfingenomen blije tronies, ja hoor, daar staan ze al, professioneel klassiek zwart-wit gefotografeerd in een Utrechts park, kijk ze eens stralen, Sofie is geboren, en er is ook een hond bij, een golden fokking retriever, hoe kan het ook anders, zijn naam (Rakker) staat zo ongeveer op zijn wanstaltig brave en trouwe kop gegraveerd, en ook de kleine Joep groet ons, het gezin is compleet en o, wat gaat het goed met ze – ze bestaan, mensen met wie alles altijd maar goed gaat, en daar krijg ik altijd enorme jeuk van, vooral als ze hun geboortekaarten met decemberzegels frankeren, wat natuurlijk niet mag, sterker nog, ik verdenk ze ervan dat ze de kleine Sofie met opzet in februari hebben verwekt om dan in december voor hetzelfde geld ook alle mensen op de hoogte te kunnen brengen die ze al sinds sint-juttemis niet meer hebben gezien, en ach, wat zou het als de helft in de tussentijd met de noorderzon is vertrokken, want iedereen mag zien hoe goed het met ons gaat.

Als u dan inmiddels een redelijk beeld hebt van de afzenders, dan kan ik u nu vertellen welke boodschap zij nog in petto hadden voor al die tientallen, honderden, zo niet duizenden uit het oog verlorenen:

Een voorspoedig en vruchtbaar 2008 gewenst!

Gadverdegadver, een vruchtbaar 2008. Gewenst aan al dat soort types! Een regelrechte oproep tot voortplanting, een neemvoornemen richting bezitters van bak- en vouwfietsen en andere piepeltjes die het over kids hebben in plaats van over kinderen!

U begrijpt, ik zie het nieuwe jaar weer met de nodige reserve tegemoet. En o ja, mocht u toch aan de oproep gehoor willen geven, stuurt u die mensen dan wel even een kaartje, zodat ze de volgende keer weten of ze ‘kid’ in enkelvoud of meervoud moeten schrijven.

Flitsbericht

De mensen deden wel een partij moeilijk over die anderhalve minuut zonsverduistering van een paar jaar geleden, maar het buitje dat zojuist de Haarlemse binnenlanden teisterde was pas echt leipe shit. Inmiddels zijn we er wel aan gewend dat we midden op de dag de lichten moeten ontsteken, maar als je de schuur niet meer kunt zien waarvan een aantal trouwe lezers inmiddels kan bevestigen dat-ie niet verder weg staat dan een meter of zes, is er meer aan de hand.

Geen inspirerender moment voor de talentvolle schrijver dan de mysterieuze stilte voorafgaand aan een huiveringwekkend onweer, wanneer de vogels een veilig heenkomen zoeken in de oprukkende duisternis. Was het niet Kafka die zijn Verwandlung op weg naar huis bedacht, nadat hij een vriend had bezocht wiens huis tien minuten later na blikseminslag zou afbranden?

(Nee joh.)

Hoe dan ook, Zero boog zich vanavond over het stuk dat zijn definitieve doorbraak in de wereldliteratuur zou betekenen. Het onderwerp was groots, misschien iets te groots voor menselijke maatstaven, maar de zinnen vloeiden als het regenwater in een zomers Nederland. Terwijl buiten het tumult in alle hevigheid losbarstte en de omineuze stilte plaatsmaakte voor weinig aan de verbeelding overlatende chaos, zette ik mij aan de compositie van mijn magnum opus so far.

Slechts eenmaal werd de concentratie hinderlijk verstoord toen het behalve buiten ook binnen begon te regenen. De lekkage, die zich normaal gesproken druppelsgewijs aankondigt, had ook wel door dat het een gedenkwaardige dag zou worden en diende zich voor de gelegenheid in de gedaante van een viervoudige waterval aan. Aangezien de ex-collega’s die bij mijn afscheid nog in de rij hadden gestaan om mij te mogen helpen bij de eerstvolgende lekkende dakgoot nu ineens niet thuis gaven, moest ik gans alleen de ladder bestijgen en mij op het dak een weg banen in het mijnenveld van bliksemschichten.

Dapper ende vakkundig kweet ik mij van mijn taak, de lekkage hield pardoes op en ik maakte mij op voor de vervolmaking van mijn meesterwerk.

Maar toen.

Flits.
Boem.
Donker.

Nog donkerder dan het al was.
Weg licht, weg muziek, weg tv.
Weg stukje.

In bad

Ik ben iemand die graag de dingen begrijpt voor ik iets doe. Zo sta ik best open voor de verleidingen van de iPhone, maar zal ik nooit tot aanschaf overgaan zolang ik niet begrijp wat al die extraatjes voor meerwaarde hebben ten opzichte van een gewone telefoon – al zou die muizenvanger bij gebrek aan kat misschien nog van pas komen. En zo zal ik dus ook niet zo snel naar jeneverbesmiddellandsezeezoutbadkorrels grijpen ter ontspanning van de spieren enkel en alleen omdat dat op de verpakking staat, want ik zie bij god niet in wat jeneverbesmiddellandsezeezoutbadkorrels voorhebben op huis-tuin-en-keuken-Palmolive, stijvespierontspanningsgewijs dan.

Wat meestal wel ontspannend werkt, is de simpele combinatie bad + boek, en als het bad dan gevuld moet worden met jeneverbesmiddellandsezeezoutbadkorrels omdat er geen huis-tuin-en-keuken-Palmolive voorhanden is, dan ga ik daar gewoon in liggen. Je kan maar een vriendin hebben die wel gevoelig is voor de marketing van de heer Kneipp.

En zo kwam het dat een zwaar overspannen Zero, hij heeft er immers alweer drie werkdagen op zitten, met zijn boek plaatsnam in een bad dat rozerood gekleurd was door de jeneverbesmiddellandsezeezoutbadkorrels. Het lichte rood is de kleur van een bad waar zojuist een bloedige moord in is gepleegd, bedacht hij nog, want in films overdrijven ze dat altijd.

Zero leest een boek waarin de hoofdpersoon een man op leeftijd is die enigszins kiere- en paranoïed aan het worden is. Hij heeft last van een plekje op zijn been, A Spot of Bother zogezegd, dat hij aanziet voor kanker terwijl het in werkelijkheid eczeem is. Als zijn vrouw voor langere tijd van huis is, bedenkt hij een onzalig plan dat in de badkamer ten uitvoer gebracht moet worden. En Zero leest:

He picked up the scissors in his right hand, then ran the fingers of his left hand over his hip, looking for the lesion. He gripped the flesh around it, and the queasy prickle that spread from his fingers and up his arm (..) only confirmed the necessity of what he was doing.
He pulled the lesion away from his body. (..)
He opened the jaws of the scissors. (..)
He pressed the blades of the openend scissors around the stretched skin and squeezed hard. (..)
The pain was so far beyond any pain he had felt before that it was like a jet aircraft coming in to land a couple of feet above his head.
He looked down again. He had not expected such a large volume of blood. It looked like something from a film. It was thicker and darker than he would have predicted, oily almost, and surprisingly warm.

Zero kijkt ook nog maar eens omlaag en ziet het bloedrode badwater. Heerlijk ontspannend, dat badderen.

Existentiële vragen bij poep in de kraan

De inwoners van Haarlem en wijde omstreken zijn in rep en roer omdat het leidingwater vervuild is met de e-colibacterie. Geen wonder, als je je bedenkt dat er per dag zo’n 100 miljard tot 10 biljoen van deze bacteriën ons darmkanaal verlaten, maar niettemin bijzonder hinderlijk. Het leidt bij mij tot enkele existentiële vragen:

  • Is de e-colibacterie de digitale versie van de colibacterie?
  • Mag je drinkwater nog wel drinkwater noemen als je het niet meer mag drinken?
  • Hoe laat je water twee minuten koken in een waterkoker?
  • Kan ik mijn handen na het poepen nu beter wel of niet wassen?
  • Wat doe je als je een sms ontvangt met de tekst “je mag geen water uit de kraan drinken. mama”? Is dat:
    a. sms terug “ik vier mijn dertigste verjaardag op zaterdag”;
    b. sms terug “en jij moet niet zoveel wijn drinken”;
    c. drink de halve kraan leeg en toon zodoende aan dat hier weer sprake is van massahysterie;
    d. zet je beste Frank van Putten-imitatie op, bel op en zeg: “Néééé moeder, ik mag geen water uit de kraan drinken!” Denk erbij: “Ik wíl ook helemaal geen water uit de kraan drinken. Ik wil lekkere cocktails drinken in de regenwouden van de Amazone met een rondborstige geile Braziliaanse schone. Maar ik héb helemaal geen rondborstige geile Braziliaanse schone. Ik heb alleen mijn moeder. Daar word ik voor behandeld.”
    e. sms terug “ik had een iets serieuzere toon verwacht bij een ramp-sms’je van de overheid”.

Marteling

Drup.

Drup.

Drup drúp! Drup drúp!

Drup drup-DRUP!

Drupdrup DRUP drúp. DRUP! DRUP! Drup. Drúp!

Drup. Drupdrup-DRUP-drúp! Drup. Drupdrup-DRUP-drúp! Drup. Drupdrup-DRUP-drúp!

Drupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrup. DRUP. Drupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrupdrup.

Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrúp!! Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrúp!! Drup. Drup. Drupdrup. Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrúp!! Drup. Drúp!! Drupdrup. Drrrrrrrrrrrrrrrup.

Zo klonk ongeveer de Tweede Symfonie van Lekkage die afgelopen nacht vanaf klokslag vier uur in casa zero te beluisteren viel.

Het was overduidelijk dat hier de Conventie van Genève met voeten getreden werd. Knet-ter-gek word je van een kwartiertje blootstelling aan druppelend water. ‘MAMALAATHETOPHOUDEN!’, gilde ik op een gegeven moment.

Maar wie, cruciale vraag, sleep ik nu voor het Internationaal Strafhof?

(Ter geruststelling: zero klauterde om half 7 ’s ochtends op het dak en herstelde de opstopping die het lekken veroorzaakte vakkundig. De onvermijdelijke opname in het gesticht lijkt daarmee vooralsnog afgewend.)

Sjofel

Omdat de deurbel was gerepareerd, ging hij op het afgesproken tijdstip ook daadwerkelijk. Voor de deur stonden twee sjofele jongemannen van begin twintig. Petje op, wezenloze blik in de ogen en de bakkes een paar centimeter open: typisch van die gevallen waarbij het angstzweet je uitbreekt als je beseft dat ze stemrecht hebben. Gevallen ook waarbij een licht gevoel van gêne je bekruipt als je moet aantonen dat je een astronomisch bedrag hebt betaald voor hetgeen ze komen afleveren.

Ik moest de jongemannen echter nog even te vriend houden, want ze kwamen eindelijk de tafel en het bureau brengen waar we zo lang op hadden gewacht. Beide meubels bleken eerst nog wel even in elkaar gezet te moeten worden. Terwijl collega 1, laten we zeggen Melvin, de poten onder de tafel schroefde, werd Johnny opgezadeld met het naar binnen dragen van de doos met bureau-onderdelen. Die bleek echter veel te zwaar voor één persoon, en mijn aanbod om te assisteren was aan dovemansoren gericht. Alsof Johnny mijn taal niet sprak, en dat leek niet eens zo onwaarschijnlijk.

Johnny had echter nog een ander klusje te klaren, waar dit ledige moment zich uitstekend voor leende. ‘Heeft u ook een wc?’, vroeg hij beleefd.

Ik beoordeelde Johnny’s sjofelheid opnieuw en bedacht dat ik de vraag het best ontkennend kon beantwoorden. Maar met twee toiletten op 90 vierkante meter leek me dat uiteindelijk onhoudbaar. Dankbaar piste Johnny de bril onder.

Inmiddels was Melvin klaar met de tafel en kon het bureau uitgepakt worden. Dat was van Duitse makelij en dus ganz gründlich ingepakt met overtollig tape. Als een pitbull zette Melvin zijn tanden in de verpakking, terwijl ik nog zo vriendelijk had aangeboden een schaar te pakken. Ik drentelde er maar wat knullig omheen, niet wetend hoe ik deze mensachtigen tot hulp kon zijn, en al helemaal niet wetend wat te zeggen.

Om toch maar iets uit te brengen, je blijft uiteindelijk gastheer, besloot ik een opmerking te maken over het gammele antieke sjofele krakende k*tkastje waaraan ik jarenlang opgevouwen achter de computer had gezeten. ‘Zo, dan kan deze er eindelijk uit… dus als je interesse hebt…’.

Het was een slechte grap, maar nu er iets te halen viel, bleek Melvin plotseling wel degelijk enkele woorden Nederlands te kennen. ‘Meen je dat nou joh? Ik vin het een hartstikke tof kassie!’

En zo werd Melvin toch nog een goede vriend. Te meer omdat tafel en bureau het inmiddels prima maken.

Spelletje voor de kijkers: klik en raad de boeken in de kast!

Koffie > thee

De superioriteit van koffie boven thee is onmiskenbaar. Koffie associeer je met robuustheid, thee met Engelsen. ‘Tif or mif, my dear?’, vragen ze er dan ook nog eens bij, waarmee ze bedoelen ’tea in first or milk in first?’ – dát er melk in moet is kennelijk al een gepasseerd station. De EU moet daar nodig eens sancties op instellen: iedere keer dat die tenenkrommende uitdrukking gebezigd wordt, drijven we dat eiland een centimetertje verder richting Amerika af.

De reden waarom Engelsen zo bleek en zo grauw zijn, is inderdaad dat ze zo weinig buiten komen. Maar daar gaat iets aan vooraf, namelijk excessief theeleuten. Daar word je maar sloom van. Nee, dan staat koffie een stuk positiever in het leven. ’s Ochtends drink je het om wakker te worden en ’s avonds om het te blijven. Als koffiedrinkers jonger sterven dan theemutsen, wat ik me levendig kan voorstellen, dan komt dat doordat de koffiedrinker tijdens zijn leven veel meer geleefd heeft. Koffie drink je ook met sterke drank, thee met een laf kaakje, dat je er dan ook nog eens in moet dopen zodat het lekker klef wordt. Waarom is dat? Zowel het kaakje als de thee worden er nog smeriger van dan ze al waren. Is men bang voor ongewenste afvalscheiding in het maag-darmkanaal? Thee links, kaakjes rechts?

Ach, wat zit ik mijn tijd te verdoen; waarom niet allang naar het apparaat gerend voor het eerste kopje van de dag? Koffie is gewoon verrukkelijk en thee niet te zuipen. Maar met dat laatste zijn verbazingwekkend weinig mensen het eens.