Patrick Kluivert heeft een boek geschreven.
(Dat wil natuurlijk zeggen: Patrick Kluivert heeft een boek laten schrijven, want verbaal is Patrick niet zo sterk. Maar laten we er voor het gemak van uitgaan dat Patrick zelf in de pen is geklommen.)
Kluivert heeft dus een boek geschreven, en wel omdat hij het tijd vond om af te rekenen met het onjuiste beeld dat de media – altijd weer die media – van hem geschetst hebben. Dat zal dan het imago moeten zijn van de emotieloze, roekeloze, domme voetballer, maar als ik die analfabete blik op de cover zo zie, twijfel ik er ernstig aan of die poging kans van slagen maakt.
Hoe dan ook, Kluivert schuwt diezelfde media allerminst als het erom gaat zijn boek aan de man te brengen – voor niets gaat de zon op uiteindelijk. Je imago oppoetsen en geweten zuiveren is één, maar dat zonder commerciële bijbedoelingen of zelfs helemaal zonder enige ruchtbaarheid doen is natuurlijk iets compleet anders.
En dus maakte Kluivert zijn opwachting in Holland Sport. Patrick, ik zei al dat hij verbaal niet zo sterk was, had zich duidelijk opgemaakt voor een nieuwe salespitch, maar daarvoor was hij bij Wilfried de Jong aan het verkeerde adres. Die zaagde hem harder dan de gemiddelde Italiaanse verdediger door over het feit dat het elf jaar heeft moeten duren voordat de stoere voetballer contact heeft weten te leggen met de nabestaanden, en dan nog via een toevallige ontmoeting in het Okura Hotel.
Dat zo’n ontmoeting ook voor Kluivert niet makkelijk zal zijn geweest, was nog alleszins plausibel. Maar geconfronteerd met het feit dat hij pas de dag voor de verschijning van zijn boek een sms’je (!) naar de nabestaanden heeft gestuurd, terwijl hij hun nummer al maanden had, werd de grote Kluivert heel, heel klein. Weg opgepoetst imago.
Het was misschien niet helemaal eerlijk, de machtige interviewer versus het weerloze slachtoffer. Opvallend veel kijkers veroordelen dan ook de interviewstijl van De Jong. Ik niet. Hoe dan ook, fascinerende televisie was het zeker.