‘Spaart u smurfen?’, vroeg ze.
Het was de stomste vraag die me gesteld werd sinds iemand twee jaar geleden van me wilde weten of ik soms een wup wilde.
Maar goed, er worden dezer dagen dus ‘gratis’ smurfen weggegeven, gewoon bij Albert Heijn, en dat zullen we weten ook. Bij iedere vijftien euro aan boodschappen krijg je er een, en dat staat bij Albert Heijn ongeveer gelijk aan twee broden en een pak melk – ga er een keer je wekelijkse boodschappen halen en je hebt zo een heel dorp bij elkaar gesmurft. Behalve dan Grote Smurf, want daarvan zijn er in heel Nederland natuurlijk maar een paar, in tegenstelling tot die eigenwijze klotebrilsmurf of die Al Qa’ida-lolsmurf, waar het gemiddelde gezin er inmiddels vierentwintig van in de vensterbank heeft staan. Gargamel heb ik trouwens ook nog nergens gezien; die zou ik anders wel herkend hebben in een twintig keer zo grote verpakking met een vangnet eruitstekend.
‘Spaar je smurfen’… ha!
Zonder iets te zeggen keek ik haar aan met een veelbetekenende blik van ‘zie-je-die-ongeschoren-kop-met-die-groeven-wallen-en-ontluikende-grijze-haren-dan-niet?’, die ook wel de wedervraag stelde: zie ik er soms uit als iemand die smurfen spaart?
Ze moest er een beetje van blozen.
Ik schatte haar nog geen twintig, wat betekende dat het hele smurfentijdperk aan haar voorbijgegaan moet zijn. De smurfen, die stammen uit de tijd dat Vader Abraham de baard in de keel kreeg, en zijn inmiddels al jaren met prepensioen. Maar zoals wel meer B-artiesten van weleer komen de smurfen er nu achter dat die smurfen-AOW ook niet al te groot is (word dan ook geen smurf, zeg ik dan op mijn beurt) en Albert Smurf is er als de smurfen bij om een heuse resmurfal op poten te smurfen, net als ze een paar jaar terug met de wuppen hebben gedaan.
What’s next?, vraag je je af. Een gratis keelclitoris bij iedere tien euro aan vleesproducten en een pluchen Linda Lovelace bij een volle spaarkaart ter ere van 35 jaar Deep Throat? Het maakt volgens mij niet zoveel uit wat Albert Heijn bedenkt: als ze verse drollen zouden uitdelen, zou heel Nederland schijt-ziek worden. Wat dat betreft zou ’s lands grootste kruidenier wel eens wat meer maatschappelijke betrokkenheid kunnen tonen; ik denk aan een gratis knuffel van een moslimbroeder voor de mannen en een ferme handdruk van een imam voor de vrouwtjes.
Toen de spanning ondraaglijk werd, of de wachtrij te lang, dat kan ook, brak de lach op haar gezicht door en concludeerde ze ‘haha, nee, vast niet’, de bon overhandigend.
‘Ja hoho,’ zei ik, ‘nu zal ik ze krijgen ook! Ben je nou helemaal besmurft!’
Bij thuiskomst bleek ik in het bezit geraakt van een of andere babysmurf. Nu heb ik die Smurfin altijd al een smerige slettebak gevonden, maar toen ik naar de smurfen keek, was er nog helemaal geen babysmurf.
Laten we het erop houden dat Albert Heijn op de kleintjes blijft letten.