Extreem

Uit vervolgonderzoek van de wetenschappers die eerder aantoonden dat Geert Wilders’ PVV een extreem-rechtse partij is, is gebleken dat het D66 van Alexander Pechtold extreem genuanceerd is. In een artikel dat volgende week in het tijdschrift Nature verschijnt, worden de democraten ‘het opinieblad van de Nederlandse politiek’ genoemd, dat ‘uitsluitend vragen stelt en zelden stelling neemt’.

Pechtold noemt de onderzoeksresultaten in een eerste, voorlopige reactie ‘waarschijnlijk prematuur’. Volgens hem is nader onderzoek nodig: ‘Enerzijds zijn we trots op onze genuanceerdheid, anderzijds zou het best zo kunnen zijn dat wij soms in staat zijn om in geval van eventualiteiten af en toe keihard te zeggen dat het misschien niet altijd zo zwart-wit is als de mensen wel eens denken. Dan geeft het geen pas om ons zomaar in het hokje ‘extreem genuanceerd’ weg te zetten.’

De wetenschappers betrokken ook andere partijen in hun onderzoek. Zo wordt de PvdA bestempeld als extreem deplorabel. De wetenschappers baseren zich hierbij op een eerder verricht maar weinig serieus genomen onderzoek van Kamerlid Diederik Samsom. De publicatie hiervan, in een oplage van slechts 33 exemplaren, werd door de partijtop direct onder het tapijt geveegd, waardoor een tweede druk van vermoedelijk niet meer dan 14 exemplaren intussen onder druk staat. Volgens de onderzoekers bestaat er over de conclusies van Samsom echter geen enkele twijfel en getuigt het gedrag van de partijtop juist van de deplora- en debiliteit die de PvdA momenteel kenmerkt.

De resultaten wijzen voorts uit dat de VVD extreem afwezig is. Fractievoorzitter Mark Rutte is al de hele week onbereikbaar voor commentaar op deze uitslag.

De SP is extreem tegen. Agnes Kant kant zich hier fel tegen.

Trots op Nederland ten slotte is volgens het onderzoek extreem opportunistisch. Als onderbouwing voor dit standpunt presenteren de wetenschappers slechts een foto van eerder deze week, waarin Rita Verdonk te zien is op de herdenkingsbijeenkomst ter gelegenheid van de vijfde sterfdag van Theo van Gogh.

Ach ja, extreem: bestaat dat niet slechts bij gratie van het gebrek aan iets extremers?

Indoctrinatie

Toen op Koninginnedag een radeloos type zijn zwarte Suzuki Swift bij het onderdeel Oud-Hollandsch koekblikprakken in volle vaart tegen de Apeldoornse Naald aan prikte, duurde het geen tien minuten of een ad remme kijker had het kenteken ingevuld op kentekenservice.nl en wist dat de dader niet zozeer Karst T. alswel K. Tates heette – want zolang we nergens van verdacht worden, wordt onze voornaam altijd netjes verzwegen. Diezelfde ad remme kijker – was Karst maar wat meer bij zijn remmen geweest, zou je zeggen – had waarschijnlijk eerst al het kenteken naar 3040 ge-sms’t om te achterhalen wat die bak luttele momenten daarvoor nog waard was geweest.

Een beetje anoniem een aanslag plegen: het zit er anno 2009 gewoon niet meer in, iedere debiel kan binnen een handomdraai je hele doopceel lichten.

Hoe anders moet de tour de force zijn geweest die VVD-Kamerlid Ineke Dezentjé Hamming heeft uitgehaald om nog op de dag van het havo-eindexamen Nederlands (PDF!) te kunnen achterhalen dat het de PvdA was die verantwoordelijk was voor vraag 21. Daarin werd een fragment van de VVD-website geciteerd over uitkeringstrekkers, die zich, zoals we weten, traditioneel niet in de warmste aandacht van de liberalen mogen verheugen. Volgens de makers van het examen was er sprake van een ‘afwijzende en zelfs neerbuigende houding’, en aan de scholieren de vraag uit welke citaten dat zoal bleek. ‘Geen van alle’ was geen optie.

Uiteraard ging de verdenking direct uit naar de PvdA, maar we mogen er toch van uitgaan dat mw. mr. Ineke Dezentjé Hamming, een naam overigens waar je bij het examen Nederlands ook een samenvatting van zou kunnen laten schrijven, door middel van diepgravend onderzoek eerst haar besluitvoering sluitend heeft gemaakt alvorens zij de media opzocht. En er was die dag nog veel meer aan het licht gekomen. Dit incident stond namelijk niet op zich: talloze ouders van gehersenspoelde kinderen hadden hun beklag gedaan over linkse indoctrinatie via propagandistische schoolboeken, uiteraard stuk voor stuk geschreven door PvdA’ers, oftewel machtsbeluste politiek correcte allochtonenknuffelende zakkenvullers die heimelijk het salonkalifaat nastreven: de wereldheerschappij van de ander, waar luiheid gestimuleerd wordt, uitkeringen welig tieren en eigen verantwoordelijkheid wordt afgekeurd.

Het vervelende voor mevrouw meester Ineke Dezentjé Hamming is dat dit incident inderdaad niet op zich staat. Nu zijn het dan toevallig alle docenten en schrijvers van schoolboeken die meedoen aan die geheime agenda van de PvdA, maar ook alle journalisten zijn te links en de hele publieke omroep is van de PvdA. Alle ambtenaren zijn PvdA’er, alle allochtonen en natuurlijk alle uitkeringstrekkers. Ja zelfs alle politici zijn PvdA’er, vastgekoekt als zij zitten aan het pluche.

En dan toch maar krap 25 zetels in de peilingen!

Het argument ‘wat je zegt ben je zelf’ heb ik ruim voor mijn eindexamen voor het laatst gebruikt. Maar hoe moet je de beschuldiging dat de gehele publieke sector collectief en stelselmatig de maatschappij doordrenkt met linkse indoctrinatie anders bestempelen dan als, tsja, rechtse indoctrinatie?

Nieuw

Het was na een week hard werken dat God op een goede zaterdagavond in de spiegel keek en op het lumineuze idee kwam om de mens te scheppen. Hij deed dit naar zijn evenbeeld, maar omdat er maar één God kon zijn, zo vond God althans, noemde Hij deze nieuwe god geen God maar mens, zodat het verschil duidelijk zou zijn.
Het was een heftige week geweest, maar nu Hij erop terugkeek, bekroop Hem toch een gevoel van trots over wat Hij zoal in zes dagen bewerkstelligd had. Hij werd er spontaan een beetje geil van. De nieuwe god liep er echter bedremmeld bij in zijn eentje.

‘Ik voel me zojuist zwaar geschapen’, mopperde deze. ‘Ik zou best wat over hebben voor enig vertier.’
Dat bracht God op een idee. Het kostte de arme nieuwe god een rib uit zijn lijf, ofschoon er van een recessie gans geen sprake was, maar daaruit werd wel een nieuwe mens, een nieuwe nieuwe god geschapen. En ze noemden de nieuwe mens vrouw, omdat ze er overduidelijk anders, ja veel mooier, uitzag dan de oude nieuwe god, die God omwille van het onderscheid ‘man’ doopte. En Hij zag dat het weekend was.

Net als Andries Knevel gelooft ook Charles Darwin, een andere nieuwe god, er geen pepernoot van dat het zo gegaan is. Darwin bedacht een nieuwe theorie volgens welke de mens een nieuwe aap is; de aap die op zijn beurt een nieuwe nieuwe nieuwe nieuwe nieuwe nieuwe vis is, althans, eentje die ooit het maritieme leven inruilde voor een nieuw leven op het droge.

Hoe het ook zij, op 13 juli 1977 zag ondergetekende het levenslicht als nieuwe Nederlander. Er waren op dat moment veel nieuwe Nederlanders. Zij waren afkomstig uit Suriname en vanwege hun huidskleur duidelijk geen authentieke Nederlanders. Later kwamen er nog nieuwe nieuwe Nederlanders bij, die weer een ander kleurtje hadden en op hun beurt afweken van de oer-Hollanders door hun geloof in de almachtige Allah, maar die aan de andere kant ook overeenkomsten vertoonden met de oude nieuwe Nederlanders, in die zin dat ze profiteerden van onze welvaart, de taal onmachtig en lui waren, geen baan hadden, steeds meer familieleden over lieten komen en hier nooit meer weg wilden. Vooral de talrijke kinderen van de nieuwe nieuwe Nederlanders, de nieuwe nieuwe nieuwe Nederlanders, zorgden voor veel problemen.

Die problemen moesten volgens de nieuwe politiek benoemd worden, en daarom werd een nieuw etiket bedacht: de allochtoon.

In 2008 kwam er nieuwe integratienota, waarin dit nieuwe etiket veelvuldig werd toegepast. Dat schoot de oude politiek echter in het verkeerde keelgat. Er mocht best over de mensen gepraat worden die hier als allochtoon werden aangeduid, ze mochten ook best allemaal over dezelfde allochtone kam geschoren worden om ze als één homogene groep te kunnen isoleren en universeel geldende uitspraken over hen te doen, maar onder geen beding mocht dat met de term ‘allochtoon’.

Er moest met andere woorden een nieuwe nieuwe integratienota komen, met een nieuw woord in plaats van ‘allochtoon’. En er kwam een nieuwe nieuwe integratienota.

Het nieuwe woord had buitenlander kunnen zijn. Vreemdeling, immigrant, bezoeker, uitheemse, landverhuizer of de familie Van Buitenen. Kansarme of laagopgeleide, barbaar of heiden. Werkschuw tuig of uitkeringstrekker. Of gewoon maar mens; wat maakt het immers uit hoe je een groep noemt als je een groep definieert.

Het werd ‘nieuwe Nederlander’. Waarmee we weer terug zijn bij af.

Aboutaleb

Hoewel al weer enkele jaren woonachtig in het pittoreske Haarlem en al langer werkzaam in 020, ben ik een geboren en getogen Rotterdammer. Dat ik de burgemeester van mijn nieuwe woonplaats straal voorbij zou lopen als ik hem op straat zou tegenkomen (als ik al op zijn naam zou komen) heeft natuurlijk deels te maken met de omvang van Haarlem, maar vooral met het feit dat ik me nog altijd eerder Rotterdammer dan Haarlemmer voel. Dat zal ook nooit veranderen, en er is niemand die het me kwalijk neemt.

Toch zijn bij mijn verhuizing naar Haarlem alle formele banden met mijn geboorteplaats rücksichtslos doorgesneden. Dat ik mijn huisvuil daardoor niet meer aan de Roteb kan aanbieden is te overzien, maar doordat ik ook niet meer voor de gemeenteraad mocht stemmen, heb ik lijdzaam moeten toezien hoe de mannen van Leefbaar Rotterdam als een soort vijfde colonne van het proletenvolk de raadszetels inpikten. Ik had daar als Rotterdammer voor het leven graag iets tegen gedaan, maar helaas werkt het hier zo dat je als ingezetene direct hebt afgedaan zodra je de stad verlaten hebt.

In Marokko gaan ze daar – en ik vermijd hier wijselijk een waardeoordeel – heel anders mee om. Eens een Marokkaan, altijd een Marokkaan, is daar de stelregel, of je nu wilt of niet. Als de moderne technologie ooit nog eens het Rifgebergte bereikt, zullen ze je paspoort daar onder je huid gaan implanteren om het fysiek onmogelijk te maken er afstand van te doen, maar ook nu kan dat feitelijk al niet.

Als we dan accepteren dat mensen in principe de vrijheid hebben om zich elders, laten we zeggen in Nederland, te vestigen en er wordt in een extreem geval van jou als Marokkaan verwacht dat je je volledig assimileert, dan is expliciet, in woord en daad, kiezen voor het Nederlanderschap het uiterste wat je kunt doen – van die Marokkaanse nationaliteit kun je nu eenmaal niet af.

Ahmed Aboutaleb is zo iemand. Er was een gedoetje rondom zijn twee paspoorten toen hij staatssecretaris werd, maar ten overstaan van talloze camera’s wapperde hij met zijn Nederlandse paspoort en verklaarde hij dat hij expliciet voor het Nederlanderschap had gekozen. Hij zet dat doorlopend kracht bij met ferme uitspraken over jongeren die het best hun koffers kunnen pakken als de manier waarop we hier met elkaar omgaan ze niet aanstaat.

Daarmee zou je zeggen dat de onderbuikpartijen die helaas als enige de problematiek echt aan de kaak durven te stellen in Aboutaleb een medestander vinden. Terecht klagen zij immers voortdurend over het gebrek aan kritische geluiden vanuit de moslimgemeenschap. Een serieus probleem, dat je echter Aboutaleb als laatste kunt aanrekenen.

Helaas is Aboutaleb behalve Marokkaan ook PvdA’er. Hoewel dat hetzelfde schijnt te zijn, betekent het dat hij nooit zal zeggen wat hij denkt of doen wat hij zegt. Ronald Sørensen, fractievoorzitter van Leefbaar Rotterdam met de eloquentie van een zeekoe, had daar slechte ervaringen mee en dus zou Aboutaleb zonder enige twijfel uit hetzelfde hout gesneden zijn. In een hemeltergend optreden bij Nova weigerde hij Aboutaleb niet alleen te feliciteren met zijn voordracht, maar bleef hij ook nogal hinderlijk en kinderlijk hameren op dat Marokkaanse paspoort, alsof de kous met het terugsturen daarvan af zou zijn (en Aboutaleb een ander persoon).

‘Lekker weertje vandaag he, meneer Sørensen?’
‘Meneer Aboutaleb moet zijn paspoort in een envelop stoppen, er Marokko opschrijven en hem dan op de post doen.’
‘Met Feyenoord gaat het trouwens niet zo goed, vindt u niet?’
‘Ik heb de oplossing al aangegeven: hij moet gewoon zijn paspoort terugsturen.’
‘En zondag uit tegen Willem II, altijd lastig.’
‘Zoals ik al zei: pak een envelop, doe dat paspoort erin en stuur het terug.’

Een dag later deed Geert Wilders er nog een schepje bovenop door Rotterdam nu Rabat aan de Maas te noemen. ‘Nog even en we krijgen een imam als aartsbisschop’, zo redeneerde hij, waaruit we kunnen concluderen dat hij ook in Aboutaleb een vertegenwoordiger van de vijfde colonne van moslims ziet wier enige motief voor een verblijf in Nederland de volledige heerschappij is.

Ik heb het nog wel eens voor Geert opgenomen, maar over deze reactie ben ik werkelijk verbijsterd. Als Ahmed Aboutaleb kennelijk niet voldoet aan de eisen die we in Nederland aan Marokkanen moeten stellen, dan bestaan er geen mensen die er wel aan voldoen. En dan moeten ze dus allemaal weg.

U zult misschien zeggen dat dat niets nieuws onder de zon is, maar dat is het wel. Altijd was er wel een kwestie met een handweigeraar, een voorbeeld van vrouwenonderdrukking of een geval van straatterreur, kortom afwijkend gedrag dat dan misschien tot het idiote werd uitvergroot, maar wel altijd een legitieme aanleiding vormde om wellicht wat minder legitieme standpunten aan op te hangen. Nu hebben we het over het toonbeeld van wat je de ‘Moroccan dream’ zou kunnen noemen: een welbespraakte succesvolle man (dat dan weer wel) die iedereen een hand geeft, vrouwen gelijkwaardig acht en criminele jeugd het leven zuur maakt. Die blijkt dus ook niet goed genoeg.

Of we moeten nu aannemen dat volgens de Partij voor de Vrijheid niemand van Marokkaanse afkomst de vrijheid heeft om zich in Nederland te vestigen (hetgeen overduidelijk een strafbaar standpunt is), of de vraag dringt zich wel heel nadrukkelijk op onder welke voorwaarden iemand van Marokkaanse afkomst dan wel geaccepteerd kan worden als Nederlands staatsburger. Maar er is natuurlijk geen politicus die die vraag gaat stellen.

Embryo

Ons kabinet staat zo stevig in zijn schoenen, en als ik zeg dat dat ironisch bedoeld is dan is dat weer eufemistisch uitgedrukt, dat het dreigt te struikelen over een embryo. Het Academisch Medisch Ziekenhuis Maastricht staat namelijk op het punt om embryoselectie toe te passen om zodoende onschuldige kinderen van erfelijk belaste ouders te behoeden voor nare ziektes. Dat is rommelen met nieuw leven, en dat mag volgens de ChristenUnie niet van God.

Ik vraag me af hoe ze dat zo zeker weten. Als er iemand is die veel afweet van het nieuw leven, dan is het wel God zelf, en hoewel Zijn matige boek geen uitsluitsel biedt, heb ik toch de stellige indruk dat toen Hij ons in den beginne schiep, Hij gewoon in één keer – plop! – een volwassen mens op aarde zette, en geen embryo. Bovendien schiep Hij ons naar Zijn evenbeeld, dus als Hij ooit de mens maakte zoals Hem dat beliefde, dan zie ik niet in waarom wij dat niet ook zouden mogen als we inderdaad Zijn evenbeeld zijn.

Of God is zelf een embryo, dat kan natuurlijk ook, maar als ik dat zeg, word ik binnenkort door twintig agenten van mijn bed gelicht.

God heeft intussen gewild dat er kanker kwam. Dat weten we omdat het gebeurd is, zoals God ook heeft gewild dat Jan Peter Balkenende premier werd van ons land en dat Nederland in 1988, en alleen toen, Europees kampioen voetbal werd. Hij heeft ook gewild dat kinderen kanker krijgen, puur en alleen vanwege het feit dat zij die ziekte van hun ouders doorgegeven krijgen. Dat weten we omdat het gebeurt. Maar daar staat tegenover dat God ook heeft gewild dat we inmiddels in staat zijn om dat onrecht te voorkomen. Dat is namelijk evenzo een feit.

De ChristenUnie nu aanbidt de God die kanker verspreidt, klaarblijkelijk omdat Hij om duistere redenen zag dat het goed was, maar verfoeit de mens die daar iets tegen probeert te doen. Van een partij die medemenselijkheid hoog in het vaandel zegt te hebben, zou je ook een andere afweging kunnen verwachten. Nogal wiedes dus dat de PvdA dit onderwerp wel een kabinetscrisis waard vindt; sterker nog, dit lijkt me nou typisch het moment waarop je beseft dat je deze coalitie nooit had moeten aangaan.

Toch zal iedereen de PvdA voor gek verklaren als zij het kabinet laat vallen op het moment dat ze in de peilingen op ongeveer min vier zetels staat. Het zal dus wel weer met een sisser aflopen, waarna we de PvdA weer kunnen verwijten dat ze hun rug niet recht hebben gehouden.

Gelukkig bestaan er over een jaar of dertig geen politici meer met slappe knieën; dankzij embryoselectie worden die dan tijdig uitgeselecteerd.

Loktiener

Na het daverende succes van de lokhoer zijn er in het afgelopen jaar allerhande soorten lokkertjes ingezet om mensen van dubieus allooi op heterdaad te kunnen betrappen. Of het nu ging om lokfietsen of lokwoningen, steeds kwam het er eigenlijk op neer dat de politie niet meer in staat is om boeven te vangen, en daarom maar een boobytrap gebruikt, wat in het kader van de lokhoer overigens best nog een leuke woordspeling is.

Er kwamen lokhomo’s, lokauto’s, lokvuilniszakken en zelfs lokoma’s – Ralph Inbar zou zich omdraaien in zijn graf als hij het had meegemaakt. Maar zoals dat gaat met taalhypes: op een goed moment plakt iedereen overal maar lokraak ‘lok’ voor, zonder dat men eigenlok nog begrijpt waar het voor staat.

Het meest schrijnende geval in dat verband is de hele betenhype van enkele jaren terug, naar aanleiding van het afschuwelijke woord ‘digibeet’, verzonnen door een of andere ongeletterde die dacht dat ‘analfabeet’ bestond uit een deel ‘beet’, wat Latijns (sic) was voor ‘ikke niet snappe’, en ‘analfa’, wat dan wel iets met lezen te maken zou hebben.

En nu wil de PvdA dus loktieners gaan inzetten om supermarkten te betrappen op de verkoop van alcohol aan jongeren. Dat lijkt me nou weer typisch zo’n voorstel van übermoraalridder* Jeroen Dijsselbloem, maar daar gaat het nu niet om: ze bedoelen hier natuurlijk helemaal geen loktieners, maar jaagtieners, waarschijnlijk ook nog van die wijsneuzerige kutkoters die direct met hun vingertje staan te wapperen als ze ook maar één druppel alcohol meekrijgen, terwijl de verkoper gewoon goed van vertrouwen was omdat hij al van tien kilometer afstand zag dat de kinders tot geen enkele probleemgroep behoren.

Als de PvdA had willen lokken, dan had de partij met lokbreezers moeten komen die al bijna over de datum waren, zodat de verleiding groot zou zijn om ze snel en dus ook maar aan jongeren onder de 16 te verkopen. Of nog beter: met lokbreezersletjes die in de winkel ronddartelen in een t-shirt met daarop de tekst ‘ik pijp 15-jarigen voor een breezer’.

Of is het de bedoeling dat de puber in kwestie in de hoek van de Gall & Gall op zijn uitgedroogde strotje gaat zitten wijzen, al ‘Dorst! Dorst!’ prevelend, waarna de verkoper niet anders kan dan het arme wicht iets te drinken aanbieden? Ja, dan is het wel een loktiener.

Loktieners… what’s next? Ik ben als de dood dat ik morgen op mijn werk beboet word omdat ik in de vijftien meter tussen mijn kamer en het koffieapparaat door een inpandig rood lokstoplicht loop.

* über… dat is ook zoiets wat men überhaupt veel te vaak gebruikt

Gedraai

Ik dacht altijd dat die Jonge Socialisten van die onverzoenlijke anarchistische types waren – blijken het gewoon spreekpoppen van Verdonk en Wilders te zijn! Een partij vol ‘draaiende, regenteske bestuurders’, zo typeerde de voorzitter van de JS de hedendaagse PvdA, waar de klok bovendien vijf voor twaalf aanwees.

Onder gedraai wordt ook wel verstaan het sluiten van compromissen teneinde regeringsdeelname mogelijk te maken; anders gezegd, om het pluche te kunnen bestijgen. Bijvoorbeeld: je geeft je steun voor een onderzoek naar Irak op, maar dwingt in ruil daarvoor af dat een andere partij je plan voor een generaal pardon voor 26.000 asielzoekers steunt. Alternatief: een fraai vormgegeven verkiezingsprogramma waarvan je zeker weet dat er de komende vier jaar niks mee gedaan wordt.

Zo bezien is draaien heel normaal, maar de werkelijkheid is weerbarstiger: gedraai, en daarmee ook gekonkel, is exclusief voorbehouden aan de Partij van de Arbeid. Sowieso is er één partij die nooit draait en gewoon van de onderhandelingstafel wegloopt als blijkt dat de komma in de tweede alinea van artikel 4.3.4 van het verkiezingsprogramma onacceptabel is voor de andere partijen – als de SP zich wat realistischer had opgesteld, was de PvdA na de laatste verkiezingen normaal gesproken geheel buiten beeld gebleven. En hoe het heet als het CDA plotseling instemt met een generaal pardon terwijl in het verkiezingsprogramma nog het tegendeel werd beweerd, is onbekend, maar het staat in geen geval bekend als ‘gedraai’ of ‘gekonkel’.

Echter, wanneer Klaas de Vries er via de Eerste Kamer, die hij destijds via de achterkamertjes betrad, in slaagt alsnog een onderzoek naar Irak af te dwingen en de PvdA dus weer van standpunt zou veranderen, dan is het oordeel onmiskenbaar: niks geen bevlogen politicus die zich inzet voor waarheidsvinding, maar gedraai. Regentesk gedraai zelfs, als het even kan.

Nu moet gezegd dat de kritiek van die JS-voorzitter wel enig hout sneed. Het is natuurlijk een behoorlijk ingedutte zooi, daar in Den Haag, en als het noodlot je dan een eindje op weg helpt maar je niet de tegenwoordigheid van geest hebt om een vernieuwend persoon als fractievoorzitter te kiezen, dan begint de cirkel vicieuze trekjes te vertonen.

Daarnaast kun je je afvragen of na het pak op de broek bij de laatste verkiezingen regeringsdeelname wel zo’n opportune keuze was. Of de PvdA niet gewoon had moeten zeggen: zoek het maar uit met die SP, die hebben uiteindelijk 16 zetels gewonnen, wij passen een keertje. Welnu, daar kun je bijzonder interessante inhoudelijke, jazelfs ideologische debatten over voeren.

Maar alsjeblieft. Niet. Die. Woorden. Het laatste waar de partij behoefte aan heeft is wel het binnenhalen van een met onderbuikjargon gevuld Paard van Troje. Als je het over jezelf al gaat hebben in termen als regentesk, gedraai, gekonkel en zelfplakkend pluche, dan is het einde zoek. Dat heeft niets te maken met benoemen (van problemen, wel te verstaan, niet van bestuurders) maar alles met wanhoop.

Bovendien: als het vijf voor twaalf is, is het voor een jonge socialist hoogste kindertjesbedtijd. Het is trouwens helemaal geen vijf voor twaalf, maar vijf voor half twaalf.