Babywalvis

Mensen die hier komen omdat ze willen weten wie heeft gezegd dat de staat als een babywalvis groeit: ik zou wel willen weten welke puzzel u maakt. Laat het even weten via zero@iamzero.nl. Een woord van dank zou niet misstaan.

Dat een paar journalisten vier dagen van tevoren de Miljoenennota toegespeeld krijgen en vervolgens een prehistorisch embargo schenden, is het probleem helemaal niet. Dat die politici ook vier dagen de tijd krijgen om de stukken te bestuderen, dat is pas erg!

Vier hele dagen krijgen alle partijen om hun reactie die al een jaar vaststaat nog eens te (her)formuleren. En dan vindt de VVD dus dat er een PvdA-begroting ligt, terwijl de SP klaagt over het CDA-gehalte ervan. GroenLinks roept dat het milieu er bekaaid af komt, D66 beklaagt zich over het gebrek aan geld voor onderwijs. Het kabinet slaat zich op de borst dat volgend jaar 58 miljard euro (bijna 9% van al het geld dat in Nederland wordt verdiend) wordt uitgegeven aan zorg, de PVV constateert dat de slechtste regering ooit veel te weinig voor de gezondheidszorg doet. En de SGP vindt het godverdomme weer eens tijd worden dat er aan de Heer wordt gedacht.

Wie de hoedjesparade en het koninklijk gewuif maar een poppenkast vindt, heeft nog nooit goed geluisterd naar de grijsgedraaide langspeelplaat van reacties op de Miljoenennota. Waarom vier hele dagen om dit obligate toneelstukje in te studeren? Het kan meer kwaad dan goed.

Geef Geert Wilders 96 uur en de man gaat onvermijdelijk nadenken. Dat moet je niet hebben, daar krijgt hij waanbeelden van:

Er zijn twee Nederlanden, zei Wilders. Het Nederland van het kabinet is dat van de “waanzinnige klimaathysterie en de ontstuitbare islamisering”. Het andere Nederland,”mijn Nederland”, is dat van “de mensen die de rekening betalen en worden beroofd en bedreigd door islamitische straatterroristen”. [bron]

Ik betwijfel of dit weldoordachte pleidooi voor berovingen, bedreigingen en lastenverzwaring Wilders veel zetels zal opleveren; mijn Nederland is het in ieder geval niet.

Mark Rutte is ook zo iemand die op zijn scherpst is als hij nog niet in de gelegenheid is geweest om na te denken. Zo was hij gisteren best grappig toen hij zei dat hij de Koningin, die over zonneboilers en warmtepanelen was begonnen, een boodschappenlijstje voor de Gamma had horen oplezen – om daar, toen hij besefte wat hij eigenlijk gezegd had, als een bange haas aan toe te voegen dat hij met die opmerking natuurlijk Balkie wilde aanvallen, niet Bea. Stel je voor.

Ze hebben Mark Rutte ook ruim van tevoren de begroting voor het komend jaar onder de neus geduwd, ook al stond bij voorbaat al vast dat hij het aloude VVD-stokpaardje van de gevaren van een uitdijende overheid van stal zou halen. Nu hij er 7560 minuten over mocht nadenken, kwam hij aan met de vergelijking dat de staat ‘groeit als een babywalvis’.

Op dát soort uitspraken zouden ze nou een embargo van vier dagen moeten instellen! Wat bedoelt die man? Staan babywalvissen bekend om hun snelle groei of zo? Ja, ze zijn bij geboorte al 7,5 meter lang, maar dat suggereert eerder dat ze vervolgens relatief minder snel groeien – vermoedelijk bijvoorbeeld veel minder snel dan de vermaarde groeier par excellence: de kool. Waarom groeit de Nederlandse staat als een babywalvis, en niet als kool? Zou er sprake zijn van een steek onder water richting de Partij voor de Dieren? Zit Rutte nog te veel met Rita in zijn hoofd? Moet de ChristenUnie zich gaan afvragen wat Jona nu weer heeft uitgespookt?

Ik kom er misschien over vier dagen nog eens op terug, mits ik er tegen die tijd meer van begrijp.

Verantwoording

Als een enkele werknemer van een kleine afdeling voor langere tijd ziek is, kan deze in zijn eentje de verzuimcijfers van de hele afdeling behoorlijk negatief beïnvloeden, om niet te zeggen verpesten. In het jaarverslag haast de redacteur van dienst zich dan gewoontegetrouw om de logische verklaring van het vertekende beeld omstandig uit de doeken te doen, vaak nog met de bangelijke toevoeging dat de stijging van het verzuim uiteraard de aandacht van het management heeft. De naïeve veronderstelling is dat het afleggen van verantwoording meer inhoudt dan het uitbraken kille cijfertjes.

Ik heb altijd gedacht dat ik blij zou mogen zijn met een eigen bedrijf dat ieder jaar minder winst zou maken, omdat het dan altijd winst zou maken en dus nooit failliet zou gaan. Daarom heb ik ook geen eigen bedrijf, want inmiddels heb ik begrepen dat ‘minder winst’ in de volksmond ook wel ‘verlies’ heet.

Afgelopen weekend werd bekend dat er in het eerste halfjaar van 2008 in Nederland al zevenduizend asielaanvragen zijn gedaan. Ik schrik altijd enorm van die aantallen – van hoe laag ze zijn, wel te verstaan. Hoe een groep die nog geen 0,05% van de totale bevolking uitmaakt het nieuws zo kan beheersen, terwijl ze nog niets hebben gedaan en we ze in gevangenissen stoppen die nog licht ontvlambaar zijn ook. Zevenduizend families Tokkie die onbeschermd hun levenssappen uitwisselen: dat lijkt me meer reden tot zorg.

Alsof de mensen in kwestie nog niet genoeg zelfmoordaanslagen hebben meegemaakt, spreekt de Telegraaf niettemin over een asielexplosie met het generaal pardon als ontstekingsmechanisme, daarbij overigens niet gehinderd door het feit dat het aantal asielaanvragen tien jaar geleden nog altijd meer dan drie keer zo hoog lag.

Wie de cijfers iets langer bestudeert, ziet dat zo’n tweederde van alle aanvragen gedaan is door mensen uit Irak en Somalië. Zou alles pais en vree zijn in die twee landen, dan was er van een stijging van het aantal asielzoekers ineens in het geheel geen sprake meer.

En dat is toch frappant. Een paar jaar geleden zijn er enkele politici geweest die het goed toescheen om het Iraakse volk te bevrijden van Saddam Hoessein. Zo zijn we meegesleurd in een miljardenverslindende operatie, waarin Tomahawk-raketten van 1,3 miljoen dollar per stuk werden afgevuurd als was het oudjaarsavond. Die waren dan niet van ons, maar toch, we hebben ons niet onbetuigd gelaten. We hebben er een bende van gemaakt en nu schreeuwen de grootste voorstanders van de oorlog moord en brand om een paar duizend vluchtelingen die ons 50 miljoen euro gaan kosten.

Over verantwoording afleggen gesproken.

Cynisch

Deze week bereikte ons het wereldschokkende bericht dat de Nederlandse bevolking steeds cynischer is over de politiek. Op de stelling dat ministers en staatssecretarissen vooral op hun eigen belang uit zijn, reageert maar liefst 42% instemmend; dertig jaar geleden, toen Maurice de Hond nog maar een klein keffertje was, was dat zeker tien procent minder. Kennelijk is het net als met het weer: net zoals het verbreken van alle hitterecords pas na dertig jaar een klimaatverandering mag heten, zo leidt een populistische golf van enkele jaren na dertig jaar pas officieel tot erkenning van de toegenomen omvang van de onderbuik.

Maar: 42%! Dat betekent dat 58% niet denkt dat politici niet alleen aan zichzelf denken! Dat zijn vast niet dezelfde mensen die tegen de Europese grondwet hebben gestemd; zo’n belachelijk hoog percentage kan alleen behaald zijn in een door (s)linkse staatsprogaganda gefinancierd onderzoek.

Afgezien van de laatste opmerking wil ik verder niet cynisch zijn, maar van cynisme lijkt me eigenlijk in het geheel geen sprake. De onderzoeksresultaten geven misschien aanleiding om te stellen dat de Nederlandse bevolking steeds rancuneuzer, wantrouwender, dommer, naïever, brutaler, respectlozer of overmoediger wordt, maar cynisme is een niet vanzelfsprekende gave waar enige autoriteit voor vereist is.

Je kunt kankeren uit de grond van je hart wat je wilt, maar het blijft bij een jammerlijk geweeklaag, een brommend gemopper, zolang je geen verstand van zaken hebt. Cynisch wordt het pas als je weet waar je het over hebt, en dan is het direct een monsterlijk middel om je gelijk te halen. Tot die tijd kan iets hooguit ‘cynisch bedoeld’ zijn, wat in feite een contradictio in terminis is.

Het moge duidelijk zijn dat in het onderhavige geval van enige autoriteit geen enkele sprake kan zijn. Hier spreekt de rabiate kleinburger met zijn door ressentiment verziekte gemoedsleven, die altijd hunkert naar het gewelddadige – zoals Jan Hein Donner, grootmeester in het cynisme, het ooit onovertroffen verwoordde, ook al verwees hij daarbij naar een tamelijk onschuldige schaker.

‘Cynisch’ komt van het Grieks voor (Maurice de) Hond, misschien is dat het.

Het fraaiste staaltje (onbedoeld) cynisme zat hem in de staart van bericht, waar terloops werd opgemerkt dat “een overgrote meerderheid van de bevolking [lees: de huizenbezitter] vindt dat hypotheekrenteaftrek niet moet worden afgeschaft”. Maar politici zijn egoïsten.

Tsja.

Embryo

Ons kabinet staat zo stevig in zijn schoenen, en als ik zeg dat dat ironisch bedoeld is dan is dat weer eufemistisch uitgedrukt, dat het dreigt te struikelen over een embryo. Het Academisch Medisch Ziekenhuis Maastricht staat namelijk op het punt om embryoselectie toe te passen om zodoende onschuldige kinderen van erfelijk belaste ouders te behoeden voor nare ziektes. Dat is rommelen met nieuw leven, en dat mag volgens de ChristenUnie niet van God.

Ik vraag me af hoe ze dat zo zeker weten. Als er iemand is die veel afweet van het nieuw leven, dan is het wel God zelf, en hoewel Zijn matige boek geen uitsluitsel biedt, heb ik toch de stellige indruk dat toen Hij ons in den beginne schiep, Hij gewoon in één keer – plop! – een volwassen mens op aarde zette, en geen embryo. Bovendien schiep Hij ons naar Zijn evenbeeld, dus als Hij ooit de mens maakte zoals Hem dat beliefde, dan zie ik niet in waarom wij dat niet ook zouden mogen als we inderdaad Zijn evenbeeld zijn.

Of God is zelf een embryo, dat kan natuurlijk ook, maar als ik dat zeg, word ik binnenkort door twintig agenten van mijn bed gelicht.

God heeft intussen gewild dat er kanker kwam. Dat weten we omdat het gebeurd is, zoals God ook heeft gewild dat Jan Peter Balkenende premier werd van ons land en dat Nederland in 1988, en alleen toen, Europees kampioen voetbal werd. Hij heeft ook gewild dat kinderen kanker krijgen, puur en alleen vanwege het feit dat zij die ziekte van hun ouders doorgegeven krijgen. Dat weten we omdat het gebeurt. Maar daar staat tegenover dat God ook heeft gewild dat we inmiddels in staat zijn om dat onrecht te voorkomen. Dat is namelijk evenzo een feit.

De ChristenUnie nu aanbidt de God die kanker verspreidt, klaarblijkelijk omdat Hij om duistere redenen zag dat het goed was, maar verfoeit de mens die daar iets tegen probeert te doen. Van een partij die medemenselijkheid hoog in het vaandel zegt te hebben, zou je ook een andere afweging kunnen verwachten. Nogal wiedes dus dat de PvdA dit onderwerp wel een kabinetscrisis waard vindt; sterker nog, dit lijkt me nou typisch het moment waarop je beseft dat je deze coalitie nooit had moeten aangaan.

Toch zal iedereen de PvdA voor gek verklaren als zij het kabinet laat vallen op het moment dat ze in de peilingen op ongeveer min vier zetels staat. Het zal dus wel weer met een sisser aflopen, waarna we de PvdA weer kunnen verwijten dat ze hun rug niet recht hebben gehouden.

Gelukkig bestaan er over een jaar of dertig geen politici meer met slappe knieën; dankzij embryoselectie worden die dan tijdig uitgeselecteerd.

Luxe

U hebt op deze plek nog helemaal niets kunnen lezen over de affaire Gregorius N. Dat was met opzet, want het leek mij tamelijk overbodig om hier nog eens te herhalen wat iedereen al weet en waar iedereen het over eens is: de arrestatie is een grof schandaal, de overmacht aan politiemannen die Gregorius van het bed lichtte al helemaal, de man mag toch tekenen wat hij wil en het CDA is een christelijke partij.

Binnen de veilige muren van de familie zero besloot ik het maar eens over een andere boeg te gooien. ‘Wat vind jij nou van die hele Nekschot-affaire?’, wilde broerlief op een goed, of eigenlijk niet zo goed, maar dat terzijde, moment weten, doelend op het bovengenoemde mantra van verontwaardiging. (Mijn broer is een stuk minder genuanceerd en noemt verdachten zonder pardon bij hun achternaam.)

‘Ik vind het een luxeprobleem’, zei ik toen.

Nou, dat heb ik geweten. Ik ben nog net niet geëxcommuniceerd, maar hoe ik dat toch kon zeggen! Een luxeprobleem? Het was  hartstikke griezelig! Een zorgvuldig georkestreerde politieke actie: het begon allemaal met de aanvallen op satirische programma’s als Kopspijkers en Egoland, daarna kregen we naar aanleiding van de moord op Van Gogh die idiote oproep van Donner om dat dode godslasteringsartikel af te stoffen, toen kwamen de pogingen om Fitna op voorhand te verbieden, en nu wordt een cartoonist afgevoerd alsof het een terrorist is.

Tsja.

Allemaal waar, maar ik krijg zo langzamerhand een beetje dunne poep van dat vrijheid-van-meningsfundamentalisme. Nu heb ik zelf niet zo’n hoge pet op van Jan Peter Balkenende, maar als die man nou echt een systematische campagne tegen de vrijheid van meningsuiting zou voeren, zoals een middelmatige kinderboekenschrijfster laatst suggereerde, alsof we om haar mening hadden gevraagd, dan had hij in zes jaar toch wel wat meer resultaat kunnen boeken dan dat summiere lijstje hierboven?

In andere landen geeft men zo’n cartoonist gewoon een nekschot, of maakt men op zijn minst aan einde aan zijn anonimiteit. Dichter bij huis, men neme Italië, zorgt de premier voor een ijzeren greep op de media. Dat doet JP allemaal niet, en bovendien: al die acties die wel gepleegd zijn, vormen een patroon in die zin dat ze geen van alle het beoogde resultaat hebben bereikt – integendeel, iedereen heeft alleen maar een grotere bek gekregen, en iedere vorm van censuur lokt een extremere volgende uiting uit. Een heel gezond mechanisme, dunkt me.

Die hele arrestatie van Gregorius N. is natuurlijk een uitermate betreurenswaardig verhaal, maar het valt heus wel mee met dat griezelige. Onschuldige Zimbabwanen die in Zuid-Afrika in de hens gestoken worden omdat ze de banen en vrouwen van de autochtone bevolking zouden inpikken, dat is griezelig. Als we dat hier met onze Polen gaan doen, praten we verder.

Mark Rutte, die is trouwens ook griezelig. Die krijgt ingefluisterd dat hij zijn fractieruimte ter beschikking moet stellen aan gecensureerde kunstenaars omdat de VVD zich meer moet profileren als voorvechter van het vrije woord, in de strijd tegen Wilders en Verdonk. Natuurlijk heeft die man dan gelijk, maar gadverdarrie, de onoprechtheid spat werkelijk van de inkt in de krant.

Het probleem is vrij overzichtelijk: het CDA zit al tig jaar in de regering, en als we dit naar onze maatstaven zo griezelig vinden, dan moeten we daar maar een keer iets aan gaan doen.

Gedraai

Ik dacht altijd dat die Jonge Socialisten van die onverzoenlijke anarchistische types waren – blijken het gewoon spreekpoppen van Verdonk en Wilders te zijn! Een partij vol ‘draaiende, regenteske bestuurders’, zo typeerde de voorzitter van de JS de hedendaagse PvdA, waar de klok bovendien vijf voor twaalf aanwees.

Onder gedraai wordt ook wel verstaan het sluiten van compromissen teneinde regeringsdeelname mogelijk te maken; anders gezegd, om het pluche te kunnen bestijgen. Bijvoorbeeld: je geeft je steun voor een onderzoek naar Irak op, maar dwingt in ruil daarvoor af dat een andere partij je plan voor een generaal pardon voor 26.000 asielzoekers steunt. Alternatief: een fraai vormgegeven verkiezingsprogramma waarvan je zeker weet dat er de komende vier jaar niks mee gedaan wordt.

Zo bezien is draaien heel normaal, maar de werkelijkheid is weerbarstiger: gedraai, en daarmee ook gekonkel, is exclusief voorbehouden aan de Partij van de Arbeid. Sowieso is er één partij die nooit draait en gewoon van de onderhandelingstafel wegloopt als blijkt dat de komma in de tweede alinea van artikel 4.3.4 van het verkiezingsprogramma onacceptabel is voor de andere partijen – als de SP zich wat realistischer had opgesteld, was de PvdA na de laatste verkiezingen normaal gesproken geheel buiten beeld gebleven. En hoe het heet als het CDA plotseling instemt met een generaal pardon terwijl in het verkiezingsprogramma nog het tegendeel werd beweerd, is onbekend, maar het staat in geen geval bekend als ‘gedraai’ of ‘gekonkel’.

Echter, wanneer Klaas de Vries er via de Eerste Kamer, die hij destijds via de achterkamertjes betrad, in slaagt alsnog een onderzoek naar Irak af te dwingen en de PvdA dus weer van standpunt zou veranderen, dan is het oordeel onmiskenbaar: niks geen bevlogen politicus die zich inzet voor waarheidsvinding, maar gedraai. Regentesk gedraai zelfs, als het even kan.

Nu moet gezegd dat de kritiek van die JS-voorzitter wel enig hout sneed. Het is natuurlijk een behoorlijk ingedutte zooi, daar in Den Haag, en als het noodlot je dan een eindje op weg helpt maar je niet de tegenwoordigheid van geest hebt om een vernieuwend persoon als fractievoorzitter te kiezen, dan begint de cirkel vicieuze trekjes te vertonen.

Daarnaast kun je je afvragen of na het pak op de broek bij de laatste verkiezingen regeringsdeelname wel zo’n opportune keuze was. Of de PvdA niet gewoon had moeten zeggen: zoek het maar uit met die SP, die hebben uiteindelijk 16 zetels gewonnen, wij passen een keertje. Welnu, daar kun je bijzonder interessante inhoudelijke, jazelfs ideologische debatten over voeren.

Maar alsjeblieft. Niet. Die. Woorden. Het laatste waar de partij behoefte aan heeft is wel het binnenhalen van een met onderbuikjargon gevuld Paard van Troje. Als je het over jezelf al gaat hebben in termen als regentesk, gedraai, gekonkel en zelfplakkend pluche, dan is het einde zoek. Dat heeft niets te maken met benoemen (van problemen, wel te verstaan, niet van bestuurders) maar alles met wanhoop.

Bovendien: als het vijf voor twaalf is, is het voor een jonge socialist hoogste kindertjesbedtijd. Het is trouwens helemaal geen vijf voor twaalf, maar vijf voor half twaalf.

Hype

Volgens vice-voorzitter Tjeenk Willink van de Raad van State laat de Tweede Kamer veel grote maatschappelijke problemen liggen en houdt men zich te veel bezig met hypes.

Het schijnt dat de Partij voor de Dieren haar ontelbare kamervragen inmiddels per sms stelt, met teksten als ‘kan de mini* ff op papier zz wat ze m@ die w@ wil? grtz M’. Minister Donner, tegenwoordig gekleed in zo’n homoësk sjaaltje (waarom lopen ijdele mannen tegenwoordig BINNEN met een sjaal om, ook al vallen de mussen dood van het dak?) kon geen knopen doorhakken over het ontslagrecht omdat hij De Da Vinci Code nog moest lezen, en toen het Fitna-debat vorige week gestaakt moest worden omdat Balkenende net een nieuw record op zijn Wii bij elkaar aan het tennissen was, liep er in huize Tjeenk Willink een emmer over.

Volgens hem staan er nu te vaak dingen op de agenda die de aandacht eigenlijk niet waard zijn – waarvan akte, denk ik dan.

Maar wat nu eens als de Kamer zich niet met hypes zou bezighouden? Als men zou zeggen: ach, dat hele Tibet-verhaal waar tegenwoordig iedereen zo zijn mond over vol heeft, daar doen wij gewoon niet aan mee? En van al die reclamespotjes waarin aandacht wordt gevraagd voor het klimaat, daar zijn wij behalve groen nu vooral ook zo geel van geworden dat we ons er verder niet mee wensen te bemoeien?

Wat er dan zou gebeuren, is met een beetje geluk dat die onderwerpen geen hype meer worden. Waarschijnlijker is echter dat we in de 21e eeuw leven (misschien heeft ome Tjeenk een internethype of drie gemist), dat de dingen buiten onze macht om van zichzelf al een hype worden, en onze kamerleden door weer een andere mediahype gedwongen zijn zo nu en dan acte de présence te geven op de beeldbuis, waar ze onherroepelijk gevraagd worden naar een waardeloze mening over allerlei dito onderwerpen, zodoende ongewild bijdragend aan de vergroting van de hype.

Vroeger, toen Tjeenk nog een Tjeenkje Hermannetje was, hadden de politici, en nog eerder de kerkvaders, dat allemaal onder controle en konden zij bepalen wat de mensen zoal bezighield. Natuurlijk kun je nu met enig recht stellen dat onze volksvertegenwoordigers lang niet altijd de juiste prioriteit stellen, maar zeg nu zelf: gebeurt dat bij u op de werkvloer dan wel?

Tjeenk Willink bedoelt niets anders te zeggen dan dat vroeger alles beter was, maar ja, dat mag dan zo zijn, vroeger was het ook al zo.

Ik houd het er voorlopig op dat ik vind dat de Kamer zich te veel bezighoudt met Hyves. Maar dat is al snel het geval.