Extreem

Uit vervolgonderzoek van de wetenschappers die eerder aantoonden dat Geert Wilders’ PVV een extreem-rechtse partij is, is gebleken dat het D66 van Alexander Pechtold extreem genuanceerd is. In een artikel dat volgende week in het tijdschrift Nature verschijnt, worden de democraten ‘het opinieblad van de Nederlandse politiek’ genoemd, dat ‘uitsluitend vragen stelt en zelden stelling neemt’.

Pechtold noemt de onderzoeksresultaten in een eerste, voorlopige reactie ‘waarschijnlijk prematuur’. Volgens hem is nader onderzoek nodig: ‘Enerzijds zijn we trots op onze genuanceerdheid, anderzijds zou het best zo kunnen zijn dat wij soms in staat zijn om in geval van eventualiteiten af en toe keihard te zeggen dat het misschien niet altijd zo zwart-wit is als de mensen wel eens denken. Dan geeft het geen pas om ons zomaar in het hokje ‘extreem genuanceerd’ weg te zetten.’

De wetenschappers betrokken ook andere partijen in hun onderzoek. Zo wordt de PvdA bestempeld als extreem deplorabel. De wetenschappers baseren zich hierbij op een eerder verricht maar weinig serieus genomen onderzoek van Kamerlid Diederik Samsom. De publicatie hiervan, in een oplage van slechts 33 exemplaren, werd door de partijtop direct onder het tapijt geveegd, waardoor een tweede druk van vermoedelijk niet meer dan 14 exemplaren intussen onder druk staat. Volgens de onderzoekers bestaat er over de conclusies van Samsom echter geen enkele twijfel en getuigt het gedrag van de partijtop juist van de deplora- en debiliteit die de PvdA momenteel kenmerkt.

De resultaten wijzen voorts uit dat de VVD extreem afwezig is. Fractievoorzitter Mark Rutte is al de hele week onbereikbaar voor commentaar op deze uitslag.

De SP is extreem tegen. Agnes Kant kant zich hier fel tegen.

Trots op Nederland ten slotte is volgens het onderzoek extreem opportunistisch. Als onderbouwing voor dit standpunt presenteren de wetenschappers slechts een foto van eerder deze week, waarin Rita Verdonk te zien is op de herdenkingsbijeenkomst ter gelegenheid van de vijfde sterfdag van Theo van Gogh.

Ach ja, extreem: bestaat dat niet slechts bij gratie van het gebrek aan iets extremers?

Alternatieven voor de AOW

De Partij voor de Vrijheid wil van Eberhard van der Laan tot op zes cijfers achter de komma weten wat de kosten van massa-immigratie zijn, en indien de minister volhardt in zijn weigering, die overigens neerkomt op een misdrijf, zullen Wilders, Drinkman en hun vriendjes het onderzoek eigenhandig uitvoeren. Als de uitkomst daarvan is dat die kosten ‘schandalig hoog’ zijn en wij allochtonenknuffelaars allemaal knettergek, wat we trouwens voetstoots mogen aannemen, dan ligt het voor de hand dat de AOW-leeftijd, waarvan we inmiddels hebben moeten slikken dat die naar 67 gaat, weer teruggeschroefd kan worden tot 65.

Mocht deze opzet slagen, dan zal de PVV voorts een onderzoek entameren naar de kosten van massalinksehobby’s. Minister Plasterk van OCW zal iedere belastingcent die uitgegeven wordt aan subsidies voor kunst of culturele, laat staan multiculturele activiteiten moeten verantwoorden. De verwachte uitkomst van deze exercitie is dat de AOW-leeftijd verder omlaag kan naar 61.

Wij van Lijst Nul nemen met dit gerommel in de marge geen genoegen. Zonder nog aan de hypotheekrenteaftrek te willen tornen menen wij dat aanvullende maatregelen de rust in ons land kunnen terugbrengen.

Van de minister van Volksgezondheid vragen wij een diepgravend onderzoek naar de kosten van het anti-rookbeleid van het kabinet. Wij pleiten voor enerzijds hogere tabaksaccijnzen, maar anderzijds riante subsidies voor fabrikanten en reclamemakers. Daarmee denken wij de staatsinkomsten zodanig te kunnen verhogen dat een verdere daling van de AOW-leeftijd tot 52 mogelijk is. Het bijkomende, veel grotere effect is dat potentiële AOW’ers sneller hun pijp of andere rookwaar aan Maarten zullen geven, waardoor minder premie uitgekeerd hoeft te worden en bovendien de vraag naar gesubsidieerde bejaardenhobby’s als rollators, nieuwe heupen en vervoer op maat enorm zal afnemen. Volgens eerste ramingen kan daardoor de AOW-leeftijd verder teruggebracht worden tot 37, en waarschijnlijk zelfs tot 34 als de verkoop van alcohol weer gewoon wordt toegestaan aan kinderen van 6 jaar en ouder.

De minister van Verkeer en Waterstaat roepen wij op om eindelijk eens gemene zaak te maken met het spekken van de staatskas uit de zakken van automobilisten. In navolging van het Kwartje van Kok pleiten wij voor de Euro van Eurlings. Het aanlengen van de brandstof met water is niet alleen goed voor het milieu maar zal ook de vraag naar benzine doen groeien. Dankzij de extra inkomsten kan de AOW-leeftijd tot onder de 30 zakken; zelfs tot 26 wanneer de automobilisten zich solidair opstellen door bij elke flitspaal gemiddeld een luttele 4 kilometer per uur harder te rijden.

Zijn wij tot deze rekensom gekomen, waarbij wij uiteraard niet zullen nalaten de minister van Justitie aan te spreken op zijn behandeling van criminelen als betrof het gasten van een vijfsterrenhotel, dan vragen wij Ronald Plasterk om een grondig onderzoek naar de kosten van ons onderwijsstelsel. Wij zijn ervan overtuigd dat een fractie van dit bedrag zou kunnen volstaan wanneer blijkt dat leden van de beroepsbevolking, die gemiddeld rond hun 25e hun eerste volledige baan hebben, op hun 26e reeds met pensioen kunnen. Deze besparing op de onderwijskosten zou de AOW-leeftijd ver beneden de 20 kunnen brengen.

Van de minister-president willen wij ten slotte weten waarom we in vredesnaam nog dure regelingen als WIA, WW, Wajong en wat dies meer zij hebben als kennelijk helemaal niemand überhaupt hoeft te werken.

Dag voorziening

Goed, laten we het rekensommetje dan nog maar een keertje maken, want zo moeilijk is het niet. Toen de Algemene Ouderdomswet, die oude oudedagvoorziening voor ouden van dagen in 1957 in werking trad, dachten de mensen van 15 die aan hun arbeidzame leven begonnen dat ze 50 jaar moesten werken alvorens ze geraniums van belastingcenten konden kopen. Drees had ook kunnen zeggen: eerst een halve eeuw werken, dan pas profiteren – maar hij legde de grens bij 65 jaar, wat in de praktijk op hetzelfde neerkwam.

Schouderophalend ging het werkvolk aan de slag. Het openbaar vervoer bleef rijden, er was geen sociale onrust. Ronduit verguld was men met de vijf jaar rust die aan het eind van het leven in het vooruitzicht werd gesteld als beloning voor een halve eeuw noeste arbeid. Vijf jaar, want voor hen die voor 1950 geboren waren, was de levensverwachting ongeveer 70. Inmiddels, met een levensverwachting van ruim boven de 80, weet men beter: de vijftienjarigen van toen, nu 67, zijn allang gestopt met werken doordat zij vroegtijdig konden uittreden, werden uitgekotst door hun werkgever maar toch een fijne handdruk ten afscheid kregen, of iets te lang waren doorgegaan met het leggen van straattegels. Maar ook daar is alweer iets tegen bedacht: de laatste decennia wordt er voornamelijk asfalt gelegd.

Tegen de tijd dat ik 65 ben, ligt de levensverwachting waarschijnlijk rond de 90. Als ik dan 90 word vermoedelijk al ver boven de 100, en wanneer ik dan eindelijk op 21 december 2121, wat me wel een aardige datum lijkt, de jonge lezers die nog ouder gaan worden zijn van harte uitgenodigd op de uitvaart vier dagen later, op 144-jarige leeftijd het tijdelijke voor het eeuwige verruil, heb ik amper veertig jaar min of meer fulltime gewerkt en daar bijna tachtig jaar van mogen profiteren. En dan zwijg ik nog maar over het feit dat als de ontwikkeling van de bevolkingsopbouw doorzet (kort samengevat: niemand plant zich voort, niemand gaat dood), de mensen in de leeftijd tussen 18 en 65 straks nog maar op één hand te tellen zijn.

Ik voorzie een 1320-urige werkweek als men de AOW in die situatie betaalbaar wil houden zonder de AOW-leeftijd te verhogen.

Ondanks deze peuterschoolrekensom zijn er nog altijd mensen die vraagtekens plaatsen bij de verhoging van de AOW-leeftijd. Als de treinen rijden, is men zelfs bereid ervoor naar het Malieveld te gaan.

PVV’ers, die wat mij betreft behoren tot een beroepsgroep waar een uitzondering voor gemaakt moet worden en die niet vroeg genoeg met pensioen kunnen, hebben de euvele moed om, vooruitlopend op de uitkomst van hun eigen onderzoek naar de kosten van massa-immigratie (enórm benieuwd wat daar uit zal komen!) een verband te leggen tussen de komst van immigranten uit moslimlanden (alleen die natuurlijk) en de verhoging van de AOW-leeftijd. Als ik op mijn werk een proeve van dergelijke schrijnende incompetentie geef, word ik terecht op staande voet ontslagen.

Maar de bonden en werkgevers zijn al niet veel beter. Gevraagd naar een alternatief voor de tamelijk terughoudende plannen van het kabinet (wat is immers twee jaar verhoging als de levensverwachting met meer dan tien jaar is gestegen en het aandeel ouderen stijgt en stijgt?) komt men bijvoorbeeld met het voorstel om in 2025 de leeftijd in één keer te verhogen. Met andere woorden: het is hard nodig, we zijn het eens, maar we willen er niet aan beginnen.

Waar kun je terecht als je kenbaar wilt maken dat je het heel erg eens bent met het kabinetsvoornemen? Wordt daar ook actie voor gevoerd? Kan er in plaats van gestaakt ook extra gewerkt worden, bijvoorbeeld door onlangs gepensioneerden die in de ochtendspits extra treinen gaan besturen? Ik zou het wel kunnen waarderen – meer dan zo’n belachelijke staking in het stadsvervoer aanstaande woensdag. Dat doet me er alleen maar aan denken dat het kabinet niet moet vergeten het recht op een roze strippenkaart ook naar 67 jaar te verhogen.

Duiden

Gutteguttegut, wat waren we met zijn allen verbaasd over de overwinning van de PVV bij de Europese verkiezingen afgelopen donderdag, na slechts drie jaren van peilingen en een maatschappelijke ontwikkeling van een jaar of acht die al in die richting wezen. En dan te bedenken dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn – of: zal worden – wanneer Geert ook de echte anti-Europastemmer, die bij Europese verkiezingen wijselijk thuisblijft, had weten te mobiliseren.

De dagen na zo’n politieke aardverschuiving staan altijd in het teken van het grote duiden. De meest kolderieke analyse kwam nog wel van de grote winnaar zelf, die in de uitslag van verkiezingen over Europa, waarin amper een derde van de bevolking de moeite had genomen zijn stem uit te brengen, een duidelijke boodschap aan het nationale kabinet las om zijn biezen te pakken. Het is toch ook een democraat in hart en nieren, onze Geert.

In de tsunami aan speculaties durf ik ook nog wel een duid in het zakje te doen: deze uitslag toont, helaas, voor de zoveelste keer het failliet van onze meerpartijendemocratie. De afgelopen decennia zijn we vrijwel onafgebroken bestuurd door christenen, sociaal-democraten en liberalen, in wisselende samenstelling. De ene keer boog het beleid wat meer naar links, de andere keer wat meer naar rechts en de afgelopen jaren wat meer naar boven, naar de Heer, die eigenlijk continu zag dat het Goed was. Natuurlijk was het niet leuk als de partijen die de regering vormden niet helemaal vasthielden aan hun verkiezingsprogramma en in plaats daarvan compromissen sloten, maar dan stemden we ergens anders op, verschoof de balans en kwamen we erachter dat regeringen nu eenmaal per definitie compromissen moeten sluiten.

Waren we teleurgesteld? Welnee. Het kon misschien beter, maar het ging ontzettend goed. Tot het te goed ging en de mensen verwend raakten. Met een partij die in minder dan 100% van de gevallen verkondigde wat men vond, nam men geen genoegen meer.

Intussen spelen de gevestigde partijen nog steeds hetzelfde kluitjesvoetbal dat ze altijd al speelden, met zijn allen rond de middencirkel. De verschillen tussen veel partijen, hoe dik  ze ook aangezet kunnen worden en feitelijk ook kunnen zijn, zijn welbeschouwd nuanceverschillen, en dat vereist een ingewikkeld verhaal.Waar men vroeger meneer de politicus op zijn blauwe ogen geloofde omdat hij ongetwijfeld wist waar hij het over had, eist de moderne burger tekst en uitleg die hem in veel gevallen ver boven de pet gaat. Boodschappen die voor elke amoebe nog redelijk te behappen zijn, zoals ‘Tegen!’, ‘Brr!’ en ‘Eng!’, beklijven daarentegen een stuk beter.

In navolging van PvdA-fractieleider Mariëtte Hamer, die overigens een debat tegen een gemiddeld wassen beeld in Madame Tussaud’s nog zou verliezen, zie ik in de verkiezingsuitslag ook een aansporing: een aansporing om het standpunt dat veel mensen te dom zijn om hun democratisch recht uit te oefenen, waarmee ik mezelf altijd zo populair maak, nog krachtiger uit te dragen. De gevestigde politiek zou er verstandig aan doen zich rekenschap te geven van dit feit. Niet door het hardop te verkondigen, want dat jaagt de mensen alleen maar tegen je in het harnas, weet ik toevallig, maar wel door de nuance te verlaten en je tot platitudes te beperken. Laat ze hun stem maar baseren op algemeenheden, en breng de nuance dan maar weer aan zodra je het vertrouwen hebt gekregen en aan de slag gaat. Afdwingen, dat respect! En wie zich dan nergens in kan vinden, blijft maar lekker thuis; ik heb nooit begrepen wat het probleem kan zijn van een lage opkomst bij verkiezingen.

Zo’n cordon sanitaire, dat Wilders als men het weigert op te richten nog het liefst eigenhandig metselt, is, zoals de naam al aangeeft, op zich een hele gezonde oplossing. Femke Halsema wees er in een overigens hemeltergend debat al op dat de partijen die een uitgesproken pro-Europese campagne hebben gevoerd bij elkaar veel meer zetels hebben gehaald dan de PVV. Ze zijn er dus wel, en zelfs in ruime meerderheid, maar zolang men elkaar in een onnavolgbaar gevecht blijft bestrijden op de vierkante centimeter zal dit potentieel steeds moeilijker te gelde gemaakt kunnen worden.

Zeventien procent voor de PVV: dat betekent dat waarschijnlijk zo’n zeventig procent fel gekant is tegen Wilders en de zijnen. Als je het zo bekijkt staat D66 er op dit moment waarschijnlijk het meest rooskleurig voor. Maar zelfs in de hoogtijdagen van een anti-partij is antipathie kennelijk geen democratisch gegeven.

Europa TSJA

Ik moet u iets opbiechten: ik heb de afgelopen weken serieus met de gedachte gespeeld om morgen bij de Europese verkiezingen op D66 te stemmen. Eigenlijk.

Kijk, er is weinig waar ik zo’n enorme hekel aan heb als aan welgestelde Nederlanders met een vermeende hekel aan Europa. Europa, dat is synoniem voor alles waardoor ons leven hier tof is en elders kut: vrede, vrijheid, vrij vrvoer, vreten en vrouwen – althans dan toch die van de soort die niet van boven tot onder bedekt zijn door textiel dan wel ongewenste lichaamsbeharing – en daar anders wel iets op bedenken. Honger, dat zijn vliegen op een donker kinderlichaam op een plasmascherm; oorlog voer je op een Playstation.

Wie daar een hekel aan heeft, maakt op zijn minst een nogal verwende indruk, als het geen verwarde is. Toch werden het er in de afgelopen jaren steeds meer, en nog meer en toen nog meer, tot er in dit chagrijnige verwende ooit zo tolerante boze godvergeten geborneerde egoïstische verziekte kloteland welgeteld nog maar één fatsoenlijke partij was die zich in het kabaal van anti-geluiden en ander sceptisch gemopper überhaupt nog openlijk voor Europese samenwerking durfde uit te spreken met de slogan Europa JA.

En dat was dan D66. Tsja.

“Ja, nogal wiedes”, had ik als campagneleider nog aan de slogan toegevoegd, maar dat zou waarschijnlijk olie op het vuur geweest zijn, zeker bij een partij die eerder stiekem ook al niet zo gelukkig was met zijn slogan, eigenlijk.

Niettemin lopen er in Nederland politici rond die beweren dat Europa ons ‘alleen maar geld kost’. Het zijn liegebeesten van de ergste soort, zonder tussen-n want het gaat hier om het werkwoord, LIEGEN, en dat is wat ze doen: ze begaan een flagrante historische leugen, en daarom zou je ze ook leugenbeesten kunnen noemen, mét tussen-n, als dat woord tenminste had bestaan. Ze maken de mensen wijs dat ons land in de Noordzee zal verdwijnen wanneer we afspraken die al tijden van kracht zijn eindelijk eens op papier vastleggen, en brengen hun politieke tegenstanders zodanig in de war dat zij waarschuwen dat het licht uit zal vallen als we het niet doen.

In gesprek met polofoben en andere europsceptici kan ik mijn verbolgenheid over het hierboven samengevatte grondwetdebatdrama altijd moeilijk verbergen. Als onze volksvertegenwoordigers, die toch worden ingehuurd om slim te zijn, al met zulke aantoonbaar domme argumenten aankomen, dan zal het volk, mijzelf incluis, toch zeker wel veel te dom zijn om over zulk een ingewikkelde materie een zinnig oordeel te vellen?

En zo kwam ik in het Guinness Book of Records als eerste man die elitair was omdat hij zichzelf ergens te dom voor vond.

En zo kwam ik dus ook even bij D66 uit, maar dat was gelukkig van korte duur. Een stem voor D66, tsja, wat moet je ermee. In Europees verband is dat net zo goed een stem voor de VVD, en hoewel dat een argument van het type stem-voor-of-het-licht-valt-uit lijkt, zit er helaas wel een kern van waarheid in. De SP zit bij allerhande communisten in een fractie en het CDA doet het met Berlusconi: het zijn gewoon de feiten.

Het is precies dat ogenschijnlijk frustrerende aspect dat me zo hoopvol stemt en doet stemmen. Vergeet al die onzinnige interne schaduwdebatjes in de marge die hier gevoerd worden: we stemmen morgen Europees. Wat zo’n Europese fractie allemaal wil? Geen flauw idee. We worden daardoor gedwongen om ons vast te klampen aan de dichtsbijzijnde zuil, en er min of meer blind op te vertrouwen dat de vertegenwoordigers daarvan ongeveer gaan doen wat we willen. The return of the Zuilen – bigger and meaner than ever! Of je nu van planten houdt of van God, van de vrije markt of van Mao: feitelijk heb je geen keus.

In die 26 andere landen zullen toch wel genoeg getalenteerde en bevlogen sociaal-democraten te vinden zijn die onze Hollandse prutsers voor hun karretje weten te spannen?

Indoctrinatie

Toen op Koninginnedag een radeloos type zijn zwarte Suzuki Swift bij het onderdeel Oud-Hollandsch koekblikprakken in volle vaart tegen de Apeldoornse Naald aan prikte, duurde het geen tien minuten of een ad remme kijker had het kenteken ingevuld op kentekenservice.nl en wist dat de dader niet zozeer Karst T. alswel K. Tates heette – want zolang we nergens van verdacht worden, wordt onze voornaam altijd netjes verzwegen. Diezelfde ad remme kijker – was Karst maar wat meer bij zijn remmen geweest, zou je zeggen – had waarschijnlijk eerst al het kenteken naar 3040 ge-sms’t om te achterhalen wat die bak luttele momenten daarvoor nog waard was geweest.

Een beetje anoniem een aanslag plegen: het zit er anno 2009 gewoon niet meer in, iedere debiel kan binnen een handomdraai je hele doopceel lichten.

Hoe anders moet de tour de force zijn geweest die VVD-Kamerlid Ineke Dezentjé Hamming heeft uitgehaald om nog op de dag van het havo-eindexamen Nederlands (PDF!) te kunnen achterhalen dat het de PvdA was die verantwoordelijk was voor vraag 21. Daarin werd een fragment van de VVD-website geciteerd over uitkeringstrekkers, die zich, zoals we weten, traditioneel niet in de warmste aandacht van de liberalen mogen verheugen. Volgens de makers van het examen was er sprake van een ‘afwijzende en zelfs neerbuigende houding’, en aan de scholieren de vraag uit welke citaten dat zoal bleek. ‘Geen van alle’ was geen optie.

Uiteraard ging de verdenking direct uit naar de PvdA, maar we mogen er toch van uitgaan dat mw. mr. Ineke Dezentjé Hamming, een naam overigens waar je bij het examen Nederlands ook een samenvatting van zou kunnen laten schrijven, door middel van diepgravend onderzoek eerst haar besluitvoering sluitend heeft gemaakt alvorens zij de media opzocht. En er was die dag nog veel meer aan het licht gekomen. Dit incident stond namelijk niet op zich: talloze ouders van gehersenspoelde kinderen hadden hun beklag gedaan over linkse indoctrinatie via propagandistische schoolboeken, uiteraard stuk voor stuk geschreven door PvdA’ers, oftewel machtsbeluste politiek correcte allochtonenknuffelende zakkenvullers die heimelijk het salonkalifaat nastreven: de wereldheerschappij van de ander, waar luiheid gestimuleerd wordt, uitkeringen welig tieren en eigen verantwoordelijkheid wordt afgekeurd.

Het vervelende voor mevrouw meester Ineke Dezentjé Hamming is dat dit incident inderdaad niet op zich staat. Nu zijn het dan toevallig alle docenten en schrijvers van schoolboeken die meedoen aan die geheime agenda van de PvdA, maar ook alle journalisten zijn te links en de hele publieke omroep is van de PvdA. Alle ambtenaren zijn PvdA’er, alle allochtonen en natuurlijk alle uitkeringstrekkers. Ja zelfs alle politici zijn PvdA’er, vastgekoekt als zij zitten aan het pluche.

En dan toch maar krap 25 zetels in de peilingen!

Het argument ‘wat je zegt ben je zelf’ heb ik ruim voor mijn eindexamen voor het laatst gebruikt. Maar hoe moet je de beschuldiging dat de gehele publieke sector collectief en stelselmatig de maatschappij doordrenkt met linkse indoctrinatie anders bestempelen dan als, tsja, rechtse indoctrinatie?