Als ik dit rondje niet binnen 45 minuten gelopen heb, ben ik een loser.
En duurt het godverdomme langer dan 45 minuten voordat ik aan het bier kan.
Nou, vooruit dan maar.
Als ik maar weer binnen ben voor het gaat regenen.
Begint wel een beetje rustig, die nieuwe Arctic Monkeys.
Ha, groen! Blijf groen, blijf groen, blijf groen…
Kut.
Nou, kom op, doorrijden…
Ja, jij daar met die chagrijnige rotsmoel: alsof ik hier voor mijn lol sta te huppelen voor een stoplicht.
En allemaal de Kampioen ongelezen bij het oud papier gooien.
Waar blijft dat bier?
Hoe legde Kramnik dat nou uit, waarom je in de Bayonet-variant van het Konings-Indisch na 10…a5 11.La3 moest spelen, maar na 10…Pf4 11.Lf1 a5 moest slaan op a5?
Dit is wel een lekker nummertje.
Zo, die mag nog wel een paar rondjes hollen voor ze op haar streefgewicht is.
Pomtiedom. D-A-N-G-R-O-U-S!
Ehm, vergeten die jongens niet ergens een e? Laat @spelfoutenman het maar niet merken!
Ik ben een loser als ik over een half uur nog niet thuis ben.
Gezellig wel, zo’n industrieterrein. Inspirerend.
En waarom speelt zwart dan na 10…a5 11.La3 niet gewoon 11…Pf4? Dat betekent dat 12.Lf1 geen goede zet is, maar wat dan?
Is het nog ver, Grote Smurf?
Het wordt anders best donker. Dat gaan we niet droog houden.
Bek houden, Brilsmurf. Loop liever een beetje door.
Zou ik nog iets gaan meemaken waar ik misschien een stukje aan kan wijden?
Er is geen pest aan zo.
Saaie rotmuziek ook van die poolapen.
Goh, verrassend. Ook op de terugweg wind tegen.
Dorst.
In de hand waar nu die slechte muziek uit komt had ik ook een flesje bier kunnen dragen.
Waarom doe ik dit?
Laten we het op de bierpens houden.
Wat zou eigenlijk groter zijn: het ego van Mart Smeets of de mate waarin hij een eikel is?
Over penzen gesproken.
Pfffff.
Mart Smeets, die gekke Mart Smeets, met zijn gekke truien, zou al lang zijn gaan wandelen.
Mag ik dat zo zeggen?
Als ik nu moet gaan wandelen, ben ik een enorme loser.
Als ik in dit tempo door blijf strompelen, ben ik ook een enorme loser.
Dit ziet er echt niet uit.
O god, en dan ook nog zo’n teringhond. Rustig blijven, zero.
En niet zo schelden verdomme.
Het zal dan wel 12.c5 zijn.
Mooi, inmiddels zal het eten ook wel klaar zijn.
Druppels.
Loser.
Nou, dat was weer een hele omweg naar de koelkast.
–
Die Murakami is anders ook een mazzelpik, dat hij toevallig weer wel allerlei verheven gedachtes aan het hardlopen overhoudt en er dus over kan praten in een boekje met een miljoenenoplage. Helaas was het zijn doel niet om mij zodanig te enthousiasmeren dat ik de verborgen charmes van het hardlopen zou ontdekken. Om mij heen zie ik allerlei mensen die er compleet aan verslingerd zijn, of anders verdomd goed doen alsof ze het zijn, en diep van binnen weet ik dat ik ook een van hen ben. Maar als ik het dan eens probeer, gebiedt de eerlijkheid mij op te biechten dat ik het maar stom, saai en zinloos vind. Iemand moet me even het geheime argument geven waarom het uiteraard wel fantastisch is, maar Murakami weigert. Wie helpt?
(Uitgelezen (59): Haruki Murakami – What I talk about when I talk about running)