Tag: mexicaanse griep

Als ik de verhalen mag geloven, hebben inmiddels een kleine 63 miljoen Nederlanders de Mexicaanse griep onder de leden gehad, en zijn daaraan al 22, grotendeels voordien al doodzieke patiënten bezweken. Om te voorkomen dat dit schrikbarende aantal nog verder zal stijgen, worden nu nog eens een slordige 42 miljoen Nederlanders gevaccineerd omdat ze tot een zogenaamde risicogroep behoren. Minister Klink staart zich hierbij echter volkomen blind op de zwakkeren in onze samenleving. We zien hier de machtswellusteling in optima forma: zich opstellend als de redder van het volk, maar intussen mogen degenen die een potentiële bedreiging vormen voor zijn positie er dood bij neervallen.

Van zijn ambtsgenoot van Financiën had ik toch een iets pragmatischer houding verwacht, en niet alleen vanwege de alleszins plausibele redenering dat het vaccin juist bij de zwakkeren wellicht veel minder goed aanslaat. Waarom zou Bos’ mantra van de sterkste schouders die de zwaarste lasten moeten dragen ook op de Mexicaanse griep van toepassing moeten zijn? In zijn strijd tegen de crisis zou je de groepen die nu als risicogroep worden aangeduid juist als kansgroepen moeten zien.

Wat is immers het risico van bejaarden die massaal het loodje leggen? Nou, bijvoorbeeld minder vergrijzing, minder uitkeringen, minder wachtlijsten, minder druk op ons zorgstelsel en minder geweeklaag over te weinig handen aan het bed. En misschien wel dat we met terugwerkende kracht alsnog niet door hoeven te werken tot ons 67e. Als de onbeschermde kracht van de natie die leeftijd onder de huidige omstandigheden überhaupt haalt natuurlijk.

Ook mensen met een zwakke gezondheid krijgen een prik, terwijl hun arbeidsparticipatie benedengemiddeld is. Je kunt je afvragen of het terecht is om hun voorrang te verlenen boven kerngezonde harde werkers als straks ook de pleuris nog eens uitbreekt. En zo is er op iedere risicogroep wel iets aan te merken.

Feyenoord-aanhangers bijvoorbeeld. Geen twijfel over mogelijk dat zij onder alle omstandigheden als risicogroep aangemerkt dienen te worden, maar om die mensachtigen nu extra te gaan beschermen tegen een enge ziekte? Ik weet het niet.
Peuters vaccineren? Ik zag eerder een kans om de bakfietsenindustrie een flinke dreun toe te brengen.
De ouders van die kinderen? Ik zeg: eigen schuld.
Werknemers in de medische sector? De hoofdschuldigen voor alle ellende, aangezien zij bovenstaande groepen uit alle macht in leven houden.

Maar goed, daar zit je dan met je goede gedrag: in geen enkele risicogroep. Het zal weliswaar niet lang duren voordat de mensen die in geen enkele risicogroep vallen vanzelf een risicogroep worden omdat zij straks als enigen niet gevaccineerd zijn, maar tot die tijd voel je je toch behoorlijk buitengesloten. Een beetje zoals die Q-koortspatiënten die nu maar met hun laatste krachten een vereniging hebben opgericht omdat hun bestaan volkomen genegeerd wordt.

Als risicoloze zou ik ook wel behoefte hebben aan zo’n vereniging voor lotgenoten. Je gaat op een gegeven moment toch op zoek naar je eigen risicogroep. Ik heb er uiteindelijk een gevonden: die van mensen die die prik eigenlijk helemaal niet willen. Maar of dat zoveel indruk zal maken op de dokter? ‘Dokter, ik wil dat vaccin niet, dus wilt u mij vaccineren?’

Dat er mensen zijn die roekeloos met hun gezondheid omgaan, is een bekend gegeven, en dat moeten die mensen vooral zelf weten. Wanneer daarentegen de overheid roekeloos omgaat met de gezondheid van haar burgers, is er sprake van een kwalijke zaak.

Neem nu die Mexicaanse griep. Je kunt tegenwoordig geen halfje bruin meer halen of de bakker begint omstandig zijn antigriepmaatregelen te verkondigen, daartoe aangespoord door het ministerie van volksgezondheid. Op radio en tv, in de krant, op je werk, op school: overal krijg je ervan langs met die zo-houden-we-grip-op-griep-kolder, en als je een huurcontract tekent, krijg je niet eens meer een hand. Het ontbreekt er nog maar aan of Page wordt verplicht om alle maatregelen op zijn toiletrollen af te drukken.

Nu vind ik persoonlijk alles beter dan die weeïge kuthondjes, maar wat ik wil zeggen: de griepangst gaat wel wat ver. Wie de voorlichting namelijk nuchter tot zich neemt, ontdekt al snel een wetenswaardigheid waar in de media verdacht weinig aandacht aan wordt besteed: je kunt de Mexicaanse griep slechts één keer krijgen.

Ondanks dat stelt de overheid zichzelf voor een even godsonmogelijke als onnodige opgave, namelijk het houden van grip op de griep. Waar hadden we economisch al niet gestaan als we aan het begin van de zomer met een gerichte infectie-actie met zijn allen hadden bedacht let’s get it over with? Niet alleen had heel werkend Nederland dan noodgedwongen zijn vakantie met koorts in eigen land moeten doorbrengen, waarmee volgens staatssecretaris Heemskerk in één klap alle economische sores al tot het verleden hadden behoord – nee, we hadden dan op dit moment, aan het begin van het nieuwe academische en dus economische jaar, fris en fruitig in de startblokken gestaan om onbekommerd (want voorgoed genezen) de rest van de zieke wereld draaiende te houden. Wat had dát voor onze concurrentiepositie in de wereld betekend! Maar nee hoor, in plaats daarvan gaan we zielig in een hoek de griep een beetje in toom zitten houden.

Waar de overheid faalt, is het zaak om individueel in actie te komen. Ik moet en zal die griep krijgen voordat hij muteert en echt dood en verderf gaat zaaien. Ik kan u echter verzekeren dat dat niet meevalt, want op alle fronten word je tegengewerkt.

Ik begon nog vol goede hoop met een misschien wat naïef telefoontje naar de NUON. Of ik dan misschien langs mocht bij die mevrouw met Mexicaanse griep die al vijf dagen zonder warm water zat en waar geen monteur langs mocht gaan. Werd er doodleuk opgehangen. Later deed ik nog mee aan een schaaktoernooi, waar ik negen dagen lang minstens tweemaal per dag de hand van een schaker schudde en in de tussentijd geregeld neus, mond en ogen betastte bij wijze van nadenkende houding (die nota bene nog de krant haalde, maar dat terzijde). Nog altijd kreeg ik er geen griep van.

Pas weken later, ik was al bijna ten einde raad, plofte de griepfolder op de deurmat. Hierin stonden voldoende aanwijzingen om de griep te voorkomen, die, als je de hysterie mocht geloven, onherroepelijk de griep tot gevolg moesten hebben als je ze met voeten zou treden. Sindsdien was ik mijn handen niet meer, slaap ik in een hermetisch afgesloten ruimte en sleep ik alle vrouwen die ik vaker dan twee keer per dag hoor kuchen mee naar een speciaal voor de gelegenheid aangelegd ongeventileerd hol, alweer ik hen dwing tot handelingen die ik hier niet op schrift zal stellen maar die, gelooft u mij, uitsluitend gericht zijn op de overdracht van griepbacillen – waarbij andere transacties helaas niet uit te sluiten zijn. En de mannen krijgen een hand.

Maar: nog steeds geen griep. Inmiddels struin ik de afvalbakken af op zoek naar gebruikte zakdoekjes en heb ik me toegelegd op de plaatsen waar mensen het vaakst met hun vieze handen aan zitten. Dan loop ik bijvoorbeeld een metro in en lik ik zo’n stang waar iedereen zich aan vasthoudt van onder tot boven af.

Zo langzamerhand begin ik dit alles een beetje armoedig te vinden. Toen Guusje ter Horst opriep tot een opstand van de elite, stelde ik me daar toch iets anders bij voor. Graag draag ik mijn steentje bij, maar er beginnen zich nu merkwaardige blaasjes op mijn tong te vormen, ik ruik niet meer zo fris en bijvoorbeeld in zo’n metro kijken mensen me soms aan alsof ik iets heel raars aan het doen ben, helemaal wanneer ik uitleg dat ik mijn leven aan het redden ben. Is dat nou allemaal nodig?, vraag ik mij dan af. En vooral: kan dat niet wat makkelijker?

Dus:

Geachte influenza,
Beste griep,
Ha Eén en Eén,

Verlos mij en kom tot mij. En snel graag een beetje.