Het kan u eerder opgevallen zijn dat ik lichte eczeem krijg van al het marktonderzoek dat de publieke opinie eerder beïnvloedt dan weerspiegelt. Aan 150 boerenlullen wordt gevraagd wat ze van de doodstraf vinden, aan 150 andere wat ze van Geert Wilders vinden (feitelijk hetzelfde), en de krant van morgen is weer gevuld. Deze boerenlul, met last van veelvuldig oprispende meningen, wordt echter nooit iets gevraagd.
Ik zou me daarom graag aansluiten bij de Stichting Boerenlullen Die Nooit Iets Gevraagd Wordt, al was het maar om uit te leggen dat ‘die’ eigenlijk ‘wie’ moet zijn. Het debat over het advieswerk voor de Marokkaanse koning van kamerlid Arib bracht me echter aan het twijfelen. Je kunt tegenwoordig maar beter zo openhartig mogelijk zijn, en ik moet bekennen dat mij ooit, in een grijs verleden, wel degelijk een keer iets is gevraagd.
Ik was nog jong en ging nog ongeschoren door het leven. Zij was te oud voor mij, maar nog redelijk jong, én ze vroeg of ik trek had in chips. Mijn opvoeding gebood me nooit mee te gaan met oude mannen met snoep, maar over aantrekkelijke studentes die iets te knabbelen aanboden was nooit met één woord gerept. Met enige opwinding betrad ik dan ook de allyouneedislove-achtige caravan, waar het meisje me tot mijn verbazing ging ondervragen over mijn diepste gevoelens.
Met betrekking tot de zoutjes hoor, dat wel. Welk gevoel de smaak bij me opriep. Met welke kleur ik het zoutje associeerde. Of ik er blij van werd, dat soort dingen. Ik was me er totaal niet van bewust dat je ook op die manier over een product kon nadenken, en moest de meeste antwoorden schuldig blijven. (Inmiddels weet ik wel beter, nu mijn dagelijkse werk bestaat uit denken over de gevoelens van de doelgroep, er vervolgens eindeloos over praten en uiteindelijk vooral niks doen.)
Ik moest aan het verdrongen voorval terugdenken toen ik mijzelf deze week genoodzaakt zag iets te doen wat ik liever niet doe, namelijk in de trein plaatsnemen naast iemand die in de weer is met een laptop. In dit geval was het ook nog een veel te groot exemplaar met een onwillige eigenares die op tweederde van het bankje bleef zitten. Zodoende werd ik welhaast het beeldscherm in gezogen, waar tot overmaat van ramp Times New Roman in korpsgrootte 20 werd gebruikt. Ja, dan vraag je er natuurlijk om dat je marketingplan op een weblog van een boerenlul wereldkundig wordt gemaakt.
Mevrouw was bezig met een vragenlijst over Smoothie in a bottle, vermoedelijk een nieuw product met een woordspeling van het kaliber Iglosiast. Eerdere ideeën om de smoothie in een vuilniszak of een kartonnen doos te verpakken waren vermoedelijk gesneuveld, waarna iemand op het lumineuze idee kwam het drankje in een fles te stoppen. Geniaal! En meteen een graantje meepikken van de comeback van The Police: I hope that someone drinks my / I hope that someone drinks my / Smoothie in a bottle.
Maar voor de Smoothie in a bottle gelanceerd kan worden, moet er natuurlijk getest worden onder de doelgroep. Ik weet niet of ik daartoe beheer – vermoedelijk niet – maar ik weet nu al wel wat ze gaan vragen. Behalve naar open deuren als de smaak en de kleur stond prominent op de lijst: de textuur.
De textuur!
Daar vraag je volgens mij alleen naar als je drankje één grote vettige brintadrab met harde stukjes is. Kunt u zich iets voorstellen bij de textuur van Hertog Jan of Spa Rood? Nou dan. In je Smoothie in a Bottle zul je je lepel rechtop kunnen zetten, dat geef ik u nu al op een presenteerblaadje. En dat zou ik ze graag meegeven in hun evaluatie. En dat de SinaB inderdaad beter in een kartonnen doos verpakt had kunnen worden (Smoothie in a Box), dat het echt niet te zuipen is, en dat als ik campagnemaker was geweest, ik had gewacht op de comeback van Sade: de Smoothie Operator.
Dus als er iemand van Smoothie in a Bottle meeleest: ik wil in het testpanel!