Tag: mark rutte

Extreem

Uit vervolgonderzoek van de wetenschappers die eerder aantoonden dat Geert Wilders’ PVV een extreem-rechtse partij is, is gebleken dat het D66 van Alexander Pechtold extreem genuanceerd is. In een artikel dat volgende week in het tijdschrift Nature verschijnt, worden de democraten ‘het opinieblad van de Nederlandse politiek’ genoemd, dat ‘uitsluitend vragen stelt en zelden stelling neemt’.

Pechtold noemt de onderzoeksresultaten in een eerste, voorlopige reactie ‘waarschijnlijk prematuur’. Volgens hem is nader onderzoek nodig: ‘Enerzijds zijn we trots op onze genuanceerdheid, anderzijds zou het best zo kunnen zijn dat wij soms in staat zijn om in geval van eventualiteiten af en toe keihard te zeggen dat het misschien niet altijd zo zwart-wit is als de mensen wel eens denken. Dan geeft het geen pas om ons zomaar in het hokje ‘extreem genuanceerd’ weg te zetten.’

De wetenschappers betrokken ook andere partijen in hun onderzoek. Zo wordt de PvdA bestempeld als extreem deplorabel. De wetenschappers baseren zich hierbij op een eerder verricht maar weinig serieus genomen onderzoek van Kamerlid Diederik Samsom. De publicatie hiervan, in een oplage van slechts 33 exemplaren, werd door de partijtop direct onder het tapijt geveegd, waardoor een tweede druk van vermoedelijk niet meer dan 14 exemplaren intussen onder druk staat. Volgens de onderzoekers bestaat er over de conclusies van Samsom echter geen enkele twijfel en getuigt het gedrag van de partijtop juist van de deplora- en debiliteit die de PvdA momenteel kenmerkt.

De resultaten wijzen voorts uit dat de VVD extreem afwezig is. Fractievoorzitter Mark Rutte is al de hele week onbereikbaar voor commentaar op deze uitslag.

De SP is extreem tegen. Agnes Kant kant zich hier fel tegen.

Trots op Nederland ten slotte is volgens het onderzoek extreem opportunistisch. Als onderbouwing voor dit standpunt presenteren de wetenschappers slechts een foto van eerder deze week, waarin Rita Verdonk te zien is op de herdenkingsbijeenkomst ter gelegenheid van de vijfde sterfdag van Theo van Gogh.

Ach ja, extreem: bestaat dat niet slechts bij gratie van het gebrek aan iets extremers?

Babywalvisjager

Het bezoekersaantal van deze site wordt al geruime tijd op peil gehouden door notoire billenkoekzoekers: mensen die om welke reden dan ook googelen op de term ‘billenkoek’ en dan, inmiddels finaal sufgespankt en denkend dat ze alles nu wel gezien hebben, op pagina 4 nog een hit van mij tegenkomen. Sinds enkele dagen zijn daar de babywalvisjagers bijgekomen.

Het begon nog enigszins aarzelend op de ochtend van 24 december, die je, maar dat terzijde, anders dan de bijbehorende avond gek genoeg geen kerstochtend mag noemen, want die is dan weer wel op de dag zelf. Een enkele googelaar kwam binnen via ‘staat babywalvis‘, een ander via ‘staat groeit babywalvis‘ en een derde via de complete zin ‘de staat groeit als een babywalvis‘. Met het klimmen der uren groeide het aantal bezoekers enorm; ik zou haast zeggen als een babywalvis. Bam, duizend kilobyte erbij in de logfiles. Bam, weer duizend kilobyte erbij.

Tegen de (inderdaad, kerst-)avond werd het te gek. Dit kon geen toeval meer zijn. Die mensen waren collectief naar iets op zoek, ik bood het hen kennelijk, of althans, daar ik ging ik maar van uit, alleen had ik geen flauw benul waarom de interesse in de babywalvis uitgerekend nu gewekt was. Ik had ze tenminste niet zien liggen bij Albert Heijn. Het kon niet anders of er was weer een of andere citatenpuzzel gaande, waarin men moest aangeven dat het Mark Rutte was die na vier dagen nadenken over de rijksbegroting met deze belachelijke vergelijking op de proppen kwam. Merkwaardig genoeg had niemand anders op heel internet daar een vernietigend stukje over geschreven, en dus kwam men bij mij uit.

Nou, lekker is dat. Daar zit je dan als logger. Te wikken en te wegen, te schaven en te doen om toch vooral het hele jaar door fraaie stukjes af te leveren. Geen hond die erin geïnteresseerd is, maar als we rond de kerst een citaatje kunnen meepikken, is het ineens verdomd handig. Maar even bedanken, ho maar.

Even overwoog ik in het bewuste bericht de naam van Mark Rutte te vervangen door die van iemand anders die ook wel in die puzzel zou voorkomen, zoals Barack Obama, of voor de zekerheid misschien beter iemand van vergelijkbaar allooi, zoals Frans Bauer, toevallig ook allebei met een achternaam van vijf letters, voor het geval het toch een kruiswoordpuzzel bleek te zijn. Toen ik erachter kwam dat dat toch wel tot een wat vreemd stukje zou leiden, besloot ik het te laten bij de volgende tekst boven aan het bericht:

Mensen die hier komen omdat ze willen weten wie heeft gezegd dat de staat als een babywalvis groeit: ik zou wel willen weten welke puzzel u maakt. Laat het even weten via zero@iamzero.nl. Een woord van dank zou niet misstaan.

Binnen vijf minuten leverde dat het eerste mailtje op van mevrouw M.B. uit A.:

Beste heer Zero,
Bij deze……..
Bedankt dus en hoeveel mailtjes heeft u al gekregen?

De citatenpuzzel van Trouw dus, hoe kon het ook anders. En uitermate sympathiek natuurlijk van mevrouw M.B., die niet kon weten dat de oproep pas luttele momenten daarvoor geplaatst was. Aan de andere kant konden alle nieuwe bezoekers natuurlijk niet weten dat die aardige mevrouw B. al een mailtje had gestuurd. Ik maakte dus nog maar wat Gmail-accountjes aan in afwachting van een hausse aan oprechte dankbetuigingen vanuit de babywalvisvaart.

Drie mailtjes kreeg ik nog. Drie mailtjes nog, waarvan één met het onderwerp ‘babywalvis : Trouw citatenpuzzel’ en als tekst:

.

Niets dus! Leeg! Nada, noppes!

Met welk een lui, volgevreten, werkschuw, arrogant, uitgezakt, onsympathiek, futloos, verwend, onhebbelijk, verderfelijk, ondankbaar, zondig, ongevoelig, haatdragend, ziekelijk, fascistisch en… en… onáárdig, en slécht, ja, ronduit slécht volk hebben we hier te maken! Een puzzel wordt geacht leuk te zijn omdat je erbij na moet denken. Een zinnetje overtypen en dan kijken wie het gezegd heeft, is geen puzzel maar een invuloefening; dat is spieken, afkijken, valsspelen en gewoon NIET LEUK.

Voor de puzzelredactie van Trouw heb ik inmiddels enkele honderden IP-adressen van babywalvisjagers in de aanbieding. Laat ze alsjeblieft niet winnen! Conform Europese regelgeving zal ik ze ten minste zes maanden bewaren.

Babywalvis

Mensen die hier komen omdat ze willen weten wie heeft gezegd dat de staat als een babywalvis groeit: ik zou wel willen weten welke puzzel u maakt. Laat het even weten via zero@iamzero.nl. Een woord van dank zou niet misstaan.

Dat een paar journalisten vier dagen van tevoren de Miljoenennota toegespeeld krijgen en vervolgens een prehistorisch embargo schenden, is het probleem helemaal niet. Dat die politici ook vier dagen de tijd krijgen om de stukken te bestuderen, dat is pas erg!

Vier hele dagen krijgen alle partijen om hun reactie die al een jaar vaststaat nog eens te (her)formuleren. En dan vindt de VVD dus dat er een PvdA-begroting ligt, terwijl de SP klaagt over het CDA-gehalte ervan. GroenLinks roept dat het milieu er bekaaid af komt, D66 beklaagt zich over het gebrek aan geld voor onderwijs. Het kabinet slaat zich op de borst dat volgend jaar 58 miljard euro (bijna 9% van al het geld dat in Nederland wordt verdiend) wordt uitgegeven aan zorg, de PVV constateert dat de slechtste regering ooit veel te weinig voor de gezondheidszorg doet. En de SGP vindt het godverdomme weer eens tijd worden dat er aan de Heer wordt gedacht.

Wie de hoedjesparade en het koninklijk gewuif maar een poppenkast vindt, heeft nog nooit goed geluisterd naar de grijsgedraaide langspeelplaat van reacties op de Miljoenennota. Waarom vier hele dagen om dit obligate toneelstukje in te studeren? Het kan meer kwaad dan goed.

Geef Geert Wilders 96 uur en de man gaat onvermijdelijk nadenken. Dat moet je niet hebben, daar krijgt hij waanbeelden van:

Er zijn twee Nederlanden, zei Wilders. Het Nederland van het kabinet is dat van de “waanzinnige klimaathysterie en de ontstuitbare islamisering”. Het andere Nederland,”mijn Nederland”, is dat van “de mensen die de rekening betalen en worden beroofd en bedreigd door islamitische straatterroristen”. [bron]

Ik betwijfel of dit weldoordachte pleidooi voor berovingen, bedreigingen en lastenverzwaring Wilders veel zetels zal opleveren; mijn Nederland is het in ieder geval niet.

Mark Rutte is ook zo iemand die op zijn scherpst is als hij nog niet in de gelegenheid is geweest om na te denken. Zo was hij gisteren best grappig toen hij zei dat hij de Koningin, die over zonneboilers en warmtepanelen was begonnen, een boodschappenlijstje voor de Gamma had horen oplezen – om daar, toen hij besefte wat hij eigenlijk gezegd had, als een bange haas aan toe te voegen dat hij met die opmerking natuurlijk Balkie wilde aanvallen, niet Bea. Stel je voor.

Ze hebben Mark Rutte ook ruim van tevoren de begroting voor het komend jaar onder de neus geduwd, ook al stond bij voorbaat al vast dat hij het aloude VVD-stokpaardje van de gevaren van een uitdijende overheid van stal zou halen. Nu hij er 7560 minuten over mocht nadenken, kwam hij aan met de vergelijking dat de staat ‘groeit als een babywalvis’.

Op dát soort uitspraken zouden ze nou een embargo van vier dagen moeten instellen! Wat bedoelt die man? Staan babywalvissen bekend om hun snelle groei of zo? Ja, ze zijn bij geboorte al 7,5 meter lang, maar dat suggereert eerder dat ze vervolgens relatief minder snel groeien – vermoedelijk bijvoorbeeld veel minder snel dan de vermaarde groeier par excellence: de kool. Waarom groeit de Nederlandse staat als een babywalvis, en niet als kool? Zou er sprake zijn van een steek onder water richting de Partij voor de Dieren? Zit Rutte nog te veel met Rita in zijn hoofd? Moet de ChristenUnie zich gaan afvragen wat Jona nu weer heeft uitgespookt?

Ik kom er misschien over vier dagen nog eens op terug, mits ik er tegen die tijd meer van begrijp.

Beschamend

Ach ja, en dan hebben we natuurlijk ook Mark Rutte nog. Ik was Mark eigenlijk helemaal vergeten, zoals een B-artiest met een toevallige zomerhit ook volledig uit beeld kan verdwijnen. Mark Rutte won ooit van Rita Verdonk en daarna hebben we nooit meer iets van hem vernomen.

Mark zat in Frankrijk op zijn klapstoeltje nietsvermoedend naar de Wereldomroep te luisteren toen hij vernam dat Wouter Bos nog stééds niet met Ehsan Jami had gebeld. Mark stoof op en riep ‘Nu is de maat vol!’ tot zichzelf, aangezien de vrouw en kinderen om de broodnodige wijze raad aan te vragen zoals bekend ontbreken. Mark vindt Wouter Bos een hele geschikte collega, maar beroepshalve moet hij het helaas altijd met hem oneens zijn. Dit leek hem zo’n moment.

Mark moest de Volkskrant bellen om zoals een goede fractieleider betaamt een stevig standpunt in te nemen, en nam zich voor om op de terugweg van de bakker meteen langs de telefooncel te fietsen. De telefooncel ja, want Mark is nogal conservatief, moet u weten.

Ook bij de Volkskrant moest de stagiair van dienst herhaaldelijk vragen met Mark Wie in Godsnaam hij sprak. Gelukkig staat de datum van zijn overwinning bij Mark in het geheugen gegrift, Kijk maar in de krant van 1 juni 2006, zei hij, daar staat dat ik van Rita Verdonk heb gewonnen, Verrek, hij heeft gelijk, moest de stagiair toegeven, maar puntje bij paaltje had Mark nog 25 cent over om zijn standpunt in krachtige termen te verwoorden.

‘Nou kijk,’ begon hij, en hij had direct spijt van die woorden omdat ook dit soort zinloze introducties tijd en in dit geval maar al te letterlijk geld kosten, ‘bij de VVD zouden we een partijlid dat met de dood wordt bedreigd omdat ze toevallig van haar geloof is gevallen, nooit laten vallen. Geloofsafval moet kunnen, VVD-afval bestaat niet, zeggen we altijd maar, haha, snapt u?’

Stilte aan de andere kant van de lijn.

‘Kijk, ziet u,’ vervolgde Mark terwijl hij nog een tien-eurocentmuntje inwierp, ‘het is ondenkbaar dat er een tweespalt in de partij zou ontstaan en dat bijvoorbeeld de een dat bedreigde partijlid het land uit wil sturen en de ander samen met haar een persconferentie geeft. Nee, wij zouden als voltallige fractie iedere week minstens één keer langsgaan, zelfs als zij zich uiteindelijk vanuit Amerika alsnog nodeloos met zaken zou gaan bemoeien die haar dan allang niet meer aangaan. Dus ik vind’, en met een vooruitziende blik gooide hij er nog maar eens twintig cent tegenaan, ‘de opstelling van Wouter Bos niet goed.’

‘U vindt de opstelling van Wouter Bos niet goed’, vatte de stagiair samen, de kop van het terzijdeberichtje op pagina 3 (“Rutte: opstelling Bos niet goed”) in zijn hoofd reeds vormend.
‘Exact, jongeman. Nee, wacht. Ik vind het zelfs slecht hoe Bos met zijn partijgenoot omgaat. “Niet goed” is natuurlijk een beetje slap, dat begrijpt u natuurlijk ook wel, haha.’
‘Prima, meneer Rutte. Dan wens ik u nog een fijne vakantie, want ik zie dat u vanuit Frankrijk belt.’
‘Dank u vriendelijk, en tot … wacht even, zou u er misschien alsnog ‘barbaars’ van kunnen maken? Of is dat weer een beetje te?’

Anderhalve euro later was het hoge woord eruit: Mark Rutte vindt dat Wouter Bos ‘beschamend’ omgaat met Ehsan Jami. Nou goed, dan weten we dat ook weer.

Keihard

Steeds als Mark Rutte het woord ‘keihard’ in de mond neemt, moet ik denken aan pudding en snoteieren. ‘Stevig’, gebruikt hij ook heel vaak, en mijn eerste associatie is dan meestal een kaartenhuis.

Voor de goede orde: Mark Rutte is de stevige leider van de VVD, die vorige week keihard moest optreden nadat Rita Verdonk hem had uitgemaakt voor fatsoenlijk, maar niet rechts. Ik zag daar het probleem niet zo van in. Stel je toch voor dat Rita Verdonk je wél rechts vindt, dan zou ik zelfs als VVD’er direct gaan twijfelen aan mijn fatsoen. Maar Rita zal het ongetwijfeld als grap bedoeld hebben, want zelf is ze ook helemaal niet rechts. Niet links ook trouwens, maar, zoals we allemaal weten, recht-door-zee.

Rutte vond het in eerste instantie ook allemaal niet zo erg. Hij pakte de stevige Rita bij de arm, wilde weer zo’n leuk dansje opvoeren, maar sleepte haar uiteindelijk bij gebrek aan muziek gewoon door de wandelgangen van de Tweede Kamer, waar hij overigens keihard voor moest trekken. De zaak was daarmee afgedaan: ‘Dit was typisch een bedrijfsongeval.’

Drie dagen later zijn de woorden van Verdonk plotseling meer dan een bedrijfsongeval. Rutte is woest, ziedend! Stoom blaast uit zijn oren als hij de pers te woord staat: ‘Genoeg is genoeg! Wie zichzelf niet kan wegcijferen voor de liberale visie, die hoepelt maar op!’

Als Mark boos is, is zijn woordkeus altijd een beetje ongelukkig. Hij weet op zo’n moment dat van een sterke leider krachtige woorden worden verlangd, maar in plaats van ieder dissident geluid rücksichtlos te bestraffen met een enkele voetreis naar Siberië komt hij niet verder dan de dreiging van ophoepelen, een hopeloos woord uit de jaren vijftig, toen onderwijzers nog overwicht hadden. Wat dat betreft kan Mark nog een hoop van Rita leren op het gebied van mensen uitzetten.

Maar Mark wil Rita helemaal niet uit de fractie gooien, dat geeft hij zelf ook toe. Alleen moet ze tegenover de media wel uitsluitend over haar eigen portefeuille praten. ‘Dat is een keiharde spelregel.’ Rita was de eerste om de boterzachte spelregel van Mark te accepteren. Rita is immers dol op regels, en aangezien ze het leiderschap van de VVD als behorend tot haar portefeuille beschouwt, is er voor haar geen vuiltje aan de lucht.

Sowieso niet, als je een spelletje met Mark Rutte speelt. Zou Mark Rutte in zijn leven ooit een potje mens-erger-je-niet gewonnen hebben? Mark lijkt me een fatsoenlijke jongen die zijn poppetje braaf vier plaatsen vooruit zet als hij vier heeft gegooid, maar dan keihard van het bord gekegeld wordt als hij even de andere kant opkijkt. Zo win je natuurlijk nooit mens-erger-je-niet, laat staan het zo vurig gewenste Monopoly.

Bagagedrager

Henk Kamp en Mark Rutte liggen binnen de VVD (en daarbuiten) onder vuur omdat zij op de bagagedrager van Geert Wilders zouden zijn gesprongen. Jawel, dezelfde bagagedrager die sinds een week dreigt te bezwijken onder het gewicht van het logge lijf van SP-roerganger Jan Marijnissen.

Kamp en Rutte zelf bestrijden de zienswijze van prominente liberalen als Ivo Opstelten en Geert Dales. Volgens Henk Kamp kán hij zelfs niet achterop gesprongen zijn bij Geert Wilders, want Geert is destijds zelf van de bagagedrager van de VVD gesprongen. De VVD is vervolgens doorgefietst en Geert moet voor eeuwig te voet verder, want van spreekwoordelijke fietsen is er nooit meer dan één – zelfs het statige rijwiel van Piet Hein Donner is vergeten.

Henk Kamp en Mark Rutte lijken mij jongetjes die vroeger als ze bij iemand achterop sprongen één been aan beide kanten van het achterwiel hielden, alsof ze op een paard zaten. Zo konden ze hun evenwicht houden zonder degene die fietste vast te hoeven houden. Funest voor je schoeisel natuurlijk, maar dat was niet erg als bij de minste schade een nieuw paar aangeschaft kon worden – daarom kwamen ze ook bij de VVD terecht natuurlijk.

Het is frappant dat uitgerekend de twee meest rechtse partijen in de Tweede Kamer het goede voorbeeld moeten geven om de fiets te pakken. De VVD is toch de partij van de dikke BMW’s en Mercedessen, en hooguit van de tandems voor 65+’ers die op de Veluwe van hun dikke ongefiscaliseerde AOW genieten. Je kunt veel van de VVD zeggen, maar toch niet dat de combinatie Rutte-Verdonk een geoliede tandem is geweest die in de afgelopen periode flink heeft doorgetrapt. Voor zover de VVD nog als een ouderwetse fiets gezien kan worden, dan als een oud barrel zonder licht, met twee lekke banden en een ketting die op het punt van breken staat.

En nu dus ook nog in de greep van een slecht uitziende junk die wartaal uitkraamt.

Binnen de VVD is een richtingenstrijd gaande over de ontstane situatie. Geert Dales wil zelfs dat er een extra partijcongres komt om de koers te bepalen. Maar gezeten op de bagagedrager is iedere richtingenstrijd natuurlijk bij voorbaat een achterhoedegevecht, een verloren strijd.