Als bij de volgende verkiezingen de PVV verpulverd wordt en links een comfortabele meerderheid behaalt, moet ik nog zien dat ik de straat op ga om met mijn kalashnikov in de lucht te gaan schieten. In de Arabische wereld is dat wel een gebruikelijke manier om een politieke omwenteling te bejubelen; daar heeft iedereen kennelijk een AK-47 naast de schoorsteenmantel staan.
De euforie die zich van de Libiërs meester maakt nu Kadhafi dan eindelijk verslagen is, heeft wel iets weg van de gekte die bij ons zou losbreken als we wereldkampioen voetbal zouden worden (waarmee onze klaagcultuur meteen mooi in perspectief geplaatst is) – met naast dat wapengekletter dit verschil dat wij beschikken over een heel arsenaal aan folkloristische vreugdeliederen als Campeones campeones ole ole ole, Hup Holland Hup of zelfs maar gewoon Holland! [klapklapklap] Holland!, terwijl de Arabieren, van Tripoli tot Damascus, het moeten doen met het sleetse Allah is groot, gevolgd door een nederig salvo kogels in diens richting.
Geen vrouw te bekennen op straat, maar wel veel gewapende mannen die Allah danken voor de revolutie: het geeft mijn vertrouwen in een snelle ontwikkeling van Libië tot een seculiere staat nog niet bepaald een boost. Allah is blijkbaar groot omdat hij de ellende voor het Libische volk heeft weten te beperken tot slechts 42 jaar en de dictator nu eigenhandig heeft verdreven. Alsof niet Britse en Franse gevechtspiloten hun precisiebommen hebben laten vallen op Kadhafi’s hoofdkwartier, maar Hijzelf plaats heeft genomen in de cockpit.
Natuurlijk wordt dan bedoeld dat Hij gewild heeft dat de NAVO een handje hielp en de uitkomst van het conflict heeft bepaald, maar dan nog. Als ik een almachtige God was geweest en blijk zou willen geven van enige arbeidsethos en hart voor de zaak, dan zou ik om te beginnen een clown als Moammar Kadhafi nooit laten bestaan. Sterker nog: ik denk dat mijn fantasie ernstig tekort zou schieten om een dergelijke mafkees überhaupt te kunnen bedenken. Maar goed, met de verbeeldingskracht van opperwezens valt nu eenmaal niet te spotten.
Gesteld dus dat Moammar Kadhafi bestaat en weg moet, uiteraard niet omdat het volk het wil maar omdat ik het wil, dan zou ik hem bijvoorbeeld ook een acute hartaanval of een onbetrouwbare lijfwacht hebben kunnen geven. Of een brainwave waardoor hij plotseling toch uit zichzelf en vreedzaam opstapt. Of in ieder geval iets waarbij niet duizenden onschuldige burgerslachtoffers vallen. En bij voorkeur wat sneller dan na bijna een halve eeuw. Moet dat nou echt allemaal zo ingewikkeld, Allah?
Hij zal er wel zijn voor gewone stervelingen ongrijpbare bedoelingen mee hebben, zoals er ook ongetwijfeld uitstekende redenen zijn om de zaken in Syrië vooralsnog rustig op hun beloop te laten. Het is ook niet het moment om de Libiërs kwalijk te nemen dat zij een hogere macht verantwoordelijk achten voor het werkelijkheid laten worden van het onmogelijk geachte. Maar als de Arabische Lente er straks voor gezorgd heeft dat al die tirannen verdreven zijn, dan wordt het wellicht tijd om ook het opperwezen eens wat kritischer te beschouwen. Het einde van het regime van Moammar Kadhafi lijkt mij daarvoor overigens een belangrijke eerste stap.