Goed, laten we het ruim inschatten en stellen dat de wereldbevolking op vrijdag 29 april 2011 om 13.25 uur Britse tijd precies 6.915.571.238 mens(achtig)en bedroeg. Afhankelijk van de ontwikkelingen in Syrië kunnen het er een paar meer of minder geweest zijn, maar daar willen we, net als Assad, van af zijn.
Van die 6.915.571.238 zijn er zo’n 624.000.000 in de leeftijd 0 tot en met 4. We vergeten dan gemakshalve de naar schatting 120.000.000 mensen die op dit moment 5 zijn en die traditiegetrouw ook nooit worden meegeteld bij de kijkcijfers – omdat die demografische cohorten nu eenmaal per vijf jaar gaan.
Van diezelfde 6.915.571.238 zijn er volgens de WHO wereldwijd 39 miljoen stekeblind en zijn er nog eens 245 miljoen die nauwelijks een hand voor ogen kunnen zien. Laten we daar, eerlijk is eerlijk, 10% van aftrekken omdat er ongetwijfeld ook veel blinde en slechtziende peuters zijn, dan houden we er toch een slordige 255,6 miljoen over.
Dan is nog eens 11% van de wereldbevolking verstoken van toegang tot televisie. Toegegeven, daar zullen een hoop baby’s en blinden tussen zitten, want waarom zouden die een tv aanschaffen, dus laten we er dan maar 8% maken: 553.245.699 mensen kunnen geen televisie kijken, ook niet bij de buren.
Van de inmiddels nog maar resterende 5.482.725.539 mensen liggen er op vrijdag 29 april 2011 om 13.25 uur Britse tijd een heleboel, toch wel een paar honderd miljoen schat ik in, op één oor. Nog eens een paar honderd miljoen zijn aan het werk of onderweg. De Arabische wereld is aan het bijkomen van het vrijdaggebed, in Staphorst wordt gerouwd op Rouvoet. En dan zwijg ik nog in alle toonaarden over de miljoenen Chinezen, Senegalezen, anarchisten, bosjesmannen (met tv) en gewone mensen die simpelweg geen donder geven om dat hele fokking koninklijke huwelijk.
We zijn dus zeer, zeer schappelijk aan het schatten als we stellen dat er überhaupt maar 5 miljard mensen in staat waren om eventueel, mochten zij het willen, op het moment van De Kus in te kunnen schakelen. Volgens de lokale Maurice Dog van de BBC zouden dat er 2 miljard gedaan hebben; sterker nog, dat wist hij een week van tevoren al. Twee miljard: dat is dus een slordige 40% van het totale kijkerspotentieel zoals hierboven becijferd. Voor Nederlandse begrippen een ruime 6 miljoen, wederom rekening houdend met de blinde televisieloze moslimpeuters van de Christenunie. Wij haalden ons quotum echter bij lange na niet: slechts een schamele 2,2 miljoen exemplaren werkschuw tuig schakelden in. Zelfs in Groot-Brittannië werd het percentage niet gehaald: daar keken ‘slechts’ 24 van de 62 miljoen (38,7%) zielen.
Een kijkcijfer van 2 miljard, daar heb je gewoon 500 miljoen Chinezen voor nodig, anders kom je er niet aan, terwijl je amper aan de 100 miljoen komt als ze net zo veel interesse zouden tonen als de gemiddelde Nederlander. Hoewel De Kus daar strategisch genoeg op prime-time gepland was (20.25 uur in Peking) geloof ik nooit dat die half miljard er waren. Of ze moeten in Syrië en Libië aan de buis gekluisterd hebben gezeten natuurlijk.
Zou de BBC dan bedoelen dat 2 miljard mensen De Kus vroeg of laat een keer gaan zien? Ook daar heb ik mijn twijfels bij; het hele moment duurde niet langer dan 0,8 seconde, en je moest je verdomd goed concentreren om te kunnen vaststellen dat er van een kus sprake was.
Zou ik misschien op de verkeerde kus gelet hebben?
