Zo zie je maar weer dat je nooit een jaaroverzicht moet maken als het jaar nog niet voorbij is. Het is dinsdag 30 december 2008, Noraly Beyer heeft zojuist het nieuws van 5 uur voorgelezen en stapt wapperend met een uitdraai van haar verlofsheet de kamer van hoofdredacteur Hans Laroes binnen.
‘Hans Laroes, goedemiddag. Noraly Beyer heeft zojuist haar laatste nieuwsbulletin voorgelezen. De van oorsprong Curaçaose heeft nog een restant van exact 84 verlofdagen en kan daardoor na een dienstverband van ruim 23 jaar haar contract met onmiddellijke ingang beëindigen.’
Verschrikkelijk toch: na 23 jaar het nieuws voorlezen kun je dus echt niet anders meer praten. En Noraly was ook een van de laatsten die nog wel eens ‘bulletin’ zei, misschien op Philip Freriks na, maar die doet dat alleen omdat hij denkt dat dat een moeilijk te spellen woord is.
Laroes was intussen natuurlijk met stomheid geslagen. ‘Maar… Noraly… waarom?’, stamelde hij.
‘De 62-jarige, die eerder voor de Surinaamse televisie werkte maar na de decembermoorden naar Nederland vertrok, heeft sinds 1985 met veel plezier voor het Journaal gewerkt. In antwoord op de vraag van haar baas dankt ze haar collega’s voor de goede samenwerking. Nu wil ze zich echter vooral concentreren op het theater.’
En daar stond ze dan, met haar jas al aan en de knuffel die ze tijdens de uitzendingen altijd onder haar desk had liggen uit haar tas stekend. Maya de Beyer.
Haar gezicht vroeg of dit het was, of ze kon gaan. Meewarig boog Laroes het hoofd. ‘Het is goed zo, Noraly. Ga maar.’
‘Dan krijg je van mij nog het weer: de komende dagen blijft het koud met minimumtemperaturen tot wel -10. Wel, dat was het; het volgende bulletin is er zoals gezegd niet meer. Goeiemiddag verder.’
En weg was ze.
Vijftien jaar lang is Laroes al bezig met het afscheidsjournaal van Philip Freriks, dat drie kwartier zal duren, maar dan alleen als er én geen nieuws én geen weer te melden is. Hij heeft Sarkozy dus maar weer naar Gaza gestuurd; niet omdat vrede in het Midden-Oosten zo fijn zou zijn, maar omdat ze in Frankrijk tenminste weten hoe prettig het is om van die man verlost te zijn. Een hopeloze missie, dat staat bij voorbaat vast.
Maar zo kan het dus ook: gewoon onaangekondigd in het bulletin van 5 uur, dat met een beetje geluk op staat bij 10.000 mensen die in de keuken de aardappels staan te schillen. Benieuwd naar hoe Noraly haar laatste journaal luister bij had gezet, bekeek Laroes de uitzending nog eens terug. Glashelder, dus zonder Arninkhoviaans gebrabbel en al helemaal zonder Freriksiaanse guitigheden, kwam het nieuws voorbij, gewoon, zoals het hoort. Maar toen het onvermijdelijke slot. Noraly zou toch wel iets zeggen over haar vertrek? Of Maya de Beyer in beeld brengen, omdat die haar er 23 jaar doorheen had gesleept?
Niets daarvan: ‘Wel, dat was het; meer nieuws in het NOS Journaal om 6 uur. Goeiemiddag verder.’
Goeiemiddag verder! Je verbrandt alle schepen achter je, niemand hoort ooit meer iets van je, en ooit, dat duurt nog heel lang, al was het maar tot 2012, als de Maya de Beyer-kalender eindigt, en dan zeg je ‘Goeiemiddag verder’. Prachtig. Wat een vrouw. Heb je gekeken, Philip?