U zult wellicht raar op uw neus kijken als ik zeg dat ik verliefd aan het worden ben op Jack van Gelder. Ik weet dat het vreemd klinkt, en ik weet dat ook dat iemand als ik helemaal geen gevoelens van liefde behoor te ontwikkelen voor Jack van Gelder, maar ik kan er niets aan doen.
Er gaat bijna geen dag voorbij of ik zie hem wandelen langs de Amsterdamse grachten, met zijn ravenzwarte haren en zijn ranke verschijning. Zijn lichte tred brengt me in vervoering, zo keurig Langs de Lijn als hij loopt, zonder ooit in het water te vallen. Jack van Gelder is bijzonder evenwichtig en valt wat mij betreft sowieso nooit in het water. Hooguit misschien een enkele keer door de mand, als hij zich wat minder goed voelt. Dat zijn de mindere momenten voor iemand als Jack van Gelder.
Mijn hart gaat sneller kloppen als ik Jack van Gelder parmantig langs de hoeren zie flaneren, schaamteloos een blik naar binnen werpend alsof de ranzige aanblik hem niets doet. Zodra hij de laatste is gepasseerd, keert op zijn schreden terug, bang om op onbekend terrein te belanden. Halverwege rekt hij zich uitgebreid uit, om daarna pas zijn wandeling te vervolgen.
Ik droom van de dag waarop ik Jack van Gelder in mijn armen kan sluiten en hem de mijne mag noemen. Tegelijkertijd besef ik ook dat dat nooit zal gebeuren. Jack van Gelder is al van iemand anders.
Als er trouwens iemand is die een betere naam weet voor deze snoezige kat die ik iedere ochtend tegenkom op de Geldersekade: graag.