Tag: islam

Allah

Als bij de volgende verkiezingen de PVV verpulverd wordt en links een comfortabele meerderheid behaalt, moet ik nog zien dat ik de straat op ga om met mijn kalashnikov in de lucht te gaan schieten. In de Arabische wereld is dat wel een gebruikelijke manier om een politieke omwenteling te bejubelen; daar heeft iedereen kennelijk een AK-47 naast de schoorsteenmantel staan.

De euforie die zich van de Libiërs meester maakt nu Kadhafi dan eindelijk verslagen is, heeft wel iets weg van de gekte die bij ons zou losbreken als we wereldkampioen voetbal zouden worden (waarmee onze klaagcultuur meteen mooi in perspectief geplaatst is) – met naast dat wapengekletter dit verschil dat wij beschikken over een heel arsenaal aan folkloristische vreugdeliederen als Campeones campeones ole ole ole, Hup Holland Hup of zelfs maar gewoon Holland! [klapklapklap] Holland!, terwijl de Arabieren, van Tripoli tot Damascus, het moeten doen met het sleetse Allah is groot, gevolgd door een nederig salvo kogels in diens richting.

Geen vrouw te bekennen op straat, maar wel veel gewapende mannen die Allah danken voor de revolutie: het geeft mijn vertrouwen in een snelle ontwikkeling van Libië tot een seculiere staat nog niet bepaald een boost. Allah is blijkbaar groot omdat hij de ellende voor het Libische volk heeft weten te beperken tot slechts 42 jaar en de dictator nu eigenhandig heeft verdreven. Alsof niet Britse en Franse gevechtspiloten hun precisiebommen hebben laten vallen op Kadhafi’s hoofdkwartier, maar Hijzelf plaats heeft genomen in de cockpit.

Natuurlijk wordt dan bedoeld dat Hij gewild heeft dat de NAVO een handje hielp en de uitkomst van het conflict heeft bepaald, maar dan nog. Als ik een almachtige God was geweest en blijk zou willen geven van enige arbeidsethos en hart voor de zaak, dan zou ik om te beginnen een clown als Moammar Kadhafi nooit laten bestaan. Sterker nog: ik denk dat mijn fantasie ernstig tekort zou schieten om een dergelijke mafkees überhaupt te kunnen bedenken. Maar goed, met de verbeeldingskracht van opperwezens valt nu eenmaal niet te spotten.

Gesteld dus dat Moammar Kadhafi bestaat en weg moet, uiteraard niet omdat het volk het wil maar omdat ik het wil, dan zou ik hem bijvoorbeeld ook een acute hartaanval of een onbetrouwbare lijfwacht hebben kunnen geven. Of een brainwave waardoor hij plotseling toch uit zichzelf en vreedzaam opstapt. Of in ieder geval iets waarbij niet duizenden onschuldige burgerslachtoffers vallen. En bij voorkeur wat sneller dan na bijna een halve eeuw. Moet dat nou echt allemaal zo ingewikkeld, Allah?

Hij zal er wel zijn voor gewone stervelingen ongrijpbare bedoelingen mee hebben, zoals er ook ongetwijfeld uitstekende redenen zijn om de zaken in Syrië vooralsnog rustig op hun beloop te laten. Het is ook niet het moment om de Libiërs kwalijk te nemen dat zij een hogere macht verantwoordelijk achten voor het werkelijkheid laten worden van het onmogelijk geachte. Maar als de Arabische Lente er straks voor gezorgd heeft dat al die tirannen verdreven zijn, dan wordt het wellicht tijd om ook het opperwezen eens wat kritischer te beschouwen. Het einde van het regime van Moammar Kadhafi lijkt mij daarvoor overigens een belangrijke eerste stap.

Ophef

Geef toe mensen: het is natuurlijk ook een beetje een mal idee, om uitgerekend op de plek waar een stel moslimfundamentalisten 3000 onschuldige burgers de dood in joegen een moskee uit de grond te gaan stampen. Je zou ook klein kunnen beginnen, denk ik dan: met een theehuis bijvoorbeeld, een Boerka 2 go of een geitenfokkerij desnoods.

Het idee alleen al om een moskee te bouwen bij Ground Zero kun je moeilijk niet als een provocatie zien: iemand moet toch zonder gewetensbezwaren die plek en dat object samengebracht hebben. De vergelijkingen die dan meteen van stal gehaald worden (alsof je een Biergarten bij Auschwitz bouwt) zijn nogal grotesk, maar we weten allemaal nog hoe Saddam Hoessein na jarenlange Amerikaanse dood en verderf in zijn land uitgerekend een Mars zat op te peuzelen in zijn hol onder de grond. Hoe respectloos was dat! En wat te denken van de vele McDonald’s-filialen in Hiroshima?

De voorstanders van de moskee, of beter: de tegenstanders van de tegenstanders, wijzen erop dat een islamitisch centrum op die plek juist ook tot verbroedering kan leiden. Dat zou in een wereld die de onze niet is tot de mogelijkheden behoren, en het zou fijn zijn als we zouden kunnen achterhalen of dat misschien ook de intentie is geweest van het hele plan. Een relevantere kanttekening bij alle ophef is het feit dat het centrum helemaal niet ‘op’ Ground Zero komt, maar 350 meter (!) verderop, en dat er op een halve kilometer al lang en breed een moskee staat. Je kunt je afvragen vanaf welke afstand van de rampplek de moslims dan wel iets voor zichzelf mogen gaan doen (waarop een enkele lolbroek wellicht de omtrek van de aarde zal noemen).

Beide kampen hebben natuurlijk volstrekt gelijk; vriend en vijand vinden elkaar hooguit in het feit dat een nieuwe aanslag op dezelfde plek een stuk minder waarschijnlijk is als om de hoek de geloofsgenoten liggen te bidden. Voor de rest is het tegelijkertijd een krankzinnig idee en zou het aan de andere kant een mooi symbool kunnen zijn van hoe tolerantie in onze beschaafde, door de extremisten zo gehate wereld altijd zegeviert. Daarom is het een volslagen zinloze discussie, en daarom voeren we die in Nederland ook helemaal niet; in Nederland hebben we het er alleen over dat Geert gaat spreken op 11 september.

Groot internationaal nieuws en een Nederlander gaat spreken: normaal gesproken iets wat onze harten met trots zou moeten vervullen. Het is echter Geert die gaat spreken, en dan ontkennen we het liefst dat het een landgenoot betreft. Geert zegt ook vaak dingen onaangekondigd en dan loopt het meestal met een sisser af, maar als Geert van tevoren aankondigt dat hij iets gaat zeggen of doen, gaan we elkaar altijd heerlijk een paar weken lang de stuipen op het lijf jagen. Die billenknijphype was er voor het eerst in de weken vóór Fitna, en kan nu opnieuw de kop opsteken. We weten immers niet wat Geert precies gaat zeggen: misschien wel iets wat onze nationale veiligheid in gevaar brengt! De spanning, de suspense!

Intussen heeft Geert al een paar maanden niets aanstootgevends meer gezegd; wat hij zegt is louter aanstootgevend omdat het uit zijn mond komt – men luistert allang niet meer naar wat hij nou eigenlijk zegt. Zo staat nu al vast dat hij verwerpelijke dingen zal zeggen op 11 september, terwijl het waarschijnlijk – in lijn met de afgelopen maanden – blijft bij een herhaling van zetten op gematigder toon. Geert heeft ook al zijn complete verkiezingsprogramma in de uitverkoop gedaan in ruil voor de belofte dat hij tegen de islam tekeer mag blijven gaan – wat er dus feitelijk op neerkomt dat hij op allerlei onderwerpen gaat meeregeren behalve op zijn geliefde onderwerp, waarmee hij dus accepteert dat hij ook op dit terrein helemaal niets voor elkaar gaat krijgen.

Ik denk stiekem dat Geert tegen een burn-out aanzit, zo koest houdt hij zich de laatste tijd. Laat die man dus lekker een uitje naar New York maken en ongestoord zijn praatje houden voor een groep rancuneuze toehoorders. Maar er is wel iets wat Rutte en Verhagen kunnen doen om de zoveelste paniek-om-niks in de kiem te smoren: Geert uit het nieuws houden door op 11 september met hun ministersploeg op het bordes te staan bij Bea.

Perpetuum mobile

Afgezien van moslimfundamentalisten moeten we tegenwoordig ook rekening houden met moslimfundamentalistes: godsdienstfanates die zich kunnen ontwikkelen tot zelfmoordterroristes. Vonden we de islam al eng omdat zij haar aanhangers brengt tot daden waartoe wij niet in staat zijn – wanneer zelfs vrouwen al zelfmoordaanslagen gaan plegen, is iedere poging een dergelijke daad te rijmen met een redelijk wereldbeeld gedoemd te mislukken.

Onszelf opblazen, dat kúnnen wij simpelweg niet in het westen; de eerste tuinbroek (of geitenwollen sok, for that matter) die ook maar op de gedachte komt om zichzelf op te offeren teneinde Femke Halsema minister-president te maken, moet nog genaaid worden.

Er is ook geen enkele reden om ons met de dwaasheid van politieke levensberoving in te laten. We hebben immers al rijkdom en macht, waarmee we tanks kopen en landkaarten tekenen. Dat kunnen ze in Fundamentalistenland dan weer niet. Dat vinden we oprecht jammer, want ook in Fundamentalistenland heeft men recht op onze manier van leven, en daarom willen we die met graagte brengen.

Daarbij vallen helaas af en toe wat slachtoffers. De rebellen, zoals ze hier heten, laten het leven, hun vrouwen blijven achter. Zwarte weduwen, noemen we ze. Ze trekken naar de stad in een bomgordelboerka en laten zich in een druk metrostation opbellen op hun telefoon, die als ontstekingsmechanisme dient. Het leven was immers zinloos geworden, opgehouden als het ware, nadat hun man hun ontvallen was.

Er vallen onschuldige slachtoffers: mannen en vrouwen die een plek in de krant verdienen. Het leven van hun partners is niet voorbij. Natuurlijk, zij torsen een trauma mee, maar zij kunnen rekenen op professionele hulp en vinden over een paar jaar een nieuwe levensgezel met wie ze opnieuw gelukkig worden. Het leven gaat door, uiteindelijk.

Om de paar jaar kiezen ze nieuwe machthebbers. Ze zijn trots op hun democratie, dat prachtige goed waaraan ze hun superioriteit ontlenen. Jazeker, elk volk krijgt de machthebbers  die het mandaat verdienen om nieuwe slachtoffers, en daarmee nieuwe daders te maken.

En zo herhaalt niet alleen de geschiedenis, maar ook de toekomst zich, steeds maar weer opnieuw.

Minaret

De islamitische cultuur kent een rijke traditie vol merkwaardige gebruiken als het laten staan van je baard, het onverdoofd slachten van schapen, het onderdrukken, raar kleden en afranselen van vrouwen, het opblazen van vliegtuigen, treinen en boeddhistische beelden en, volslagen van de pot gerukt natuurlijk, het niet drinken van alcoholische versnaperingen. Waarom de Zwitsers uiteindelijk het bouwen van torentjes op of bij gebedshuizen hebben uitverkoren als de gewoonte die als eerste verboden moest worden, blijft vooralsnog een raadsel.

Met enig cynisme zou je kunnen stellen dat de Zwitserse moslimbroeders en -zusters er nog genadig van afgekomen zijn; een verbod op boerka’s, hoofddoekjes of de hele moskee in plaats van alleen de minaret had vermoedelijk op een vergelijkbare meerderheidssteun kunnen rekenen, om over de invoering van een Kopflumpensteuer (kopvoddentaks) nog maar te zwijgen. Het zou de Alpenmullahs sieren wanneer zij, in plaats van tot het obligate in brand steken van vlaggen en ambassades, ook al zo’n opmerkelijk vastgeroest ritueel, zouden oproepen tot een collectief schouderophalen omdat het ontbreken van een minaret de geloofsbelijdenis in het geheel niet belemmert. Maar allicht, en met het nodige recht, zien zij in de uitslag van het referendum een gevaarlijk precedent; voor je het weet wordt je achterwerk verboden om te voorkomen dat je het in de tegengestelde richting van Mekka de lucht in werpt.

Dat het minaretverbod regelrecht indruist tegen allerlei nationale wetten en internationale verdragen, lijkt intussen tamelijk evident. Het is dan ook de vraag of de gevestigde orde, die collectief het andere standpunt verdedigde maar uiteindelijk toch met het referendum heeft ingestemd (waar hebben we dat eerder gezien?) überhaupt rekening heeft gehouden met deze uitslag. Ook wat betreft de praktische uitvoerbaarheid en de juridische controle zitten er nogal wat haken en ogen aan het verbod. Wat maakt een minaret immers tot minaret? – daar zou Plato hele boeken over vol hebben kunnen schrijven. Is een minaret alleen een minaret als hij bij een moskee staat? Mogen minaretachtige torens dus bijvoorbeeld nog wel bij, ik noem maar iets, Zwitserse zwembaden of, waarom ook niet, kerken geplaatst worden? Mogen er nog wel bouwsels boven een moskee uittorenen zolang het geen minaretten zijn?

Wat beogen de Zwitsers überhaupt met dit al te opzichtig discriminatoire verbod? Welke onvergeeflijke schade heeft het schrikbarende aantal van vier minaretten (op een totaal van 400.000 moslims) het Zwitserse volk berokkend?

Ach, Maurice de Hond hoeft geen onderzoek te doen om te weten dat in Nederland een vergelijkbaar voorstel waarschijnlijk door een nog veel ruimere meerderheid van de stemmers omarmd zou worden. Wat dat betreft is maar weer eens ondubbelzinnig aangetoond dat de PVV (ook tegen minaretten) vooralsnog een heel stuk minder staatsgevaarlijk is dan D66 (voor referenda).

Beste Geert,

Ik ken je nu een paar jaar, voornamelijk van familieverjaardagen. Toen ik je voor het eerst ontmoette hield je je nog angstvallig schuil in een hoek van de kamer, waar je gemompel wegstierf in het rumoer of achter een gordijn. Wat een verschil met de laatste maanden, waarin je alomtegenwoordig bent, als de vervelende oom die te diep in het glaasje heeft gekeken en met zijn even luidruchtige als slechte grappen alle aandacht opeist. En het spijt me, Geert, maar je benoemt de dingen graag zoals ze zijn: je hebt een slechte dronk.

Dit weekend zei je op de Deense televisie dat wat jou betreft alle moslims die in Europa problemen veroorzaken, uitgezet en van hun nationaliteit beroofd moeten worden.

Het doet me deugd dat je na je eclatante verkiezingsoverwinning nu ook gemene zaak wilt maken met het in Europees verband aanpakken van pan-Europese problemen, ondanks een campagne die het tegendeel leek te suggereren. Echter, in de uitvoering van dit ongetwijfeld weldoordachte plan voorzie ik enkele praktische obstakels, vooral vanwege de (met alle respect) megalomane omvang van het project.

Met aftrek van degenen die zich netjes aan de wet en onze waarden houden, die vanzelfsprekend mogen blijven, kom je tot ’tientallen miljoenen’ moslims die ofwel crimineel zijn ofwel, zo dit al twee gescheiden zaken zijn, het kalifaat en de sharia nastreven. Van jou mogen ze allemaal hun koffer pakken en op het vliegtuig gezet worden. Daarbij haal je jezelf nogal een infrastructurele uitdaging op de hals, want je begrijpt dat je zult moeten zorgen voor de strengst mogelijke beveiliging op het vliegveld.

Toch is het de vraag of je zo ver zal komen, nog even zwijgend over alle internationale verdragen waar je als toekomstig minister-president nog wel even aan vastzit. Op een totaal van twintig miljoen moslims in Europa betreft ’tientallen miljoenen’ nogal een fors aandeel. Ik hoef je hopelijk niet uit te leggen dat er onder hen velen zullen zijn met geen andere nationaliteit dan een Europese. Waar stuur je hen heen? En moet ik je daarnaast wijzen op de mogelijkheid van autochtone Nederlanders die zich tot de islam bekeren? Ze bestaan, en ik durf de stelling aan dat ze in jouw doemscenario’s tot de gevaarlijkste strijders behoren.

Geert, je hebt in de afgelopen jaren veel vrienden gemaakt, en die komen je toe. Althans, je hebt je best voor hen gedaan. Als je wilt dat die vriendschap iets voorstelt en beklijft, ben je de meesten nu echter enige uitleg verschuldigd. Velen roemen je omdat je onderwerpen klip en klaar bij hun naam noemt, maar wenden zich vol afschuw af wanneer je suggereert dat ze iets tegen alle moslims zouden hebben. ‘Ik heb helemaal niets tegen moslims!’, overdrijven ze dan vaak schromelijk en opzichtig. Jij redt je daar altijd handig uit door er van tijd tot tijd op te wijzen dat er ook zijn die zich wel aan de wet houden. Als de vergelijking wordt gemaakt met het jodendom of het christendom, waar we je geen onvertogen woord over horen zeggen, dan laat je weten dat de islam geen religie is, maar een ideologie. En als we ons afvragen hoe ver jouw selectieve vrijheid van meningsuiting gaat, dan leg je de grens bij oproepen tot geweld.

Maar Geert, als je onder de twintig miljoen moslims in Europa tientallen miljoenen criminelen telt, zeg je dan niet feitelijk dat de moslims die de sharia niet willen invoeren op één hand te tellen zijn? En is het dreigement van een massale geforceerde volksverhuizing, om dat ene andere Jan Pronk-woord maar een keer niet te gebruiken, niet feitelijk een oproep tot geweld tegen een bevolkingsgroep? En waarom is dat wel legitiem bij mensen die een ideologie aanhangen en kennelijk onaanvaardbaar bij godsdienstfanatici?

Die laatste vraag is misschien een beetje stom, maar ik ben dan ook van de linkse kerk. Dat schijnt overigens ook een ideologie te zijn en geen geloof, maar de laatste weken twijfel ik daar wel eens aan. Dit geheel terzijde.

Hoe dan ook, Geert: vertel het ons. Vertel ons hoe het zit met die aantallen, vertel ons hoe het zit met degenen die hier geboren zijn, en vertel ons vooral wat je met al die mensen die van de profeet geen kwaad weten van plan bent. Je vrienden hebben er recht op om dat te weten, en je nog veel talrijkere vijanden trouwens ook.

In de ijdele hoop op enige reactie verblijf ik,

Niemand in het bijzonder

Aboutaleb

Hoewel al weer enkele jaren woonachtig in het pittoreske Haarlem en al langer werkzaam in 020, ben ik een geboren en getogen Rotterdammer. Dat ik de burgemeester van mijn nieuwe woonplaats straal voorbij zou lopen als ik hem op straat zou tegenkomen (als ik al op zijn naam zou komen) heeft natuurlijk deels te maken met de omvang van Haarlem, maar vooral met het feit dat ik me nog altijd eerder Rotterdammer dan Haarlemmer voel. Dat zal ook nooit veranderen, en er is niemand die het me kwalijk neemt.

Toch zijn bij mijn verhuizing naar Haarlem alle formele banden met mijn geboorteplaats rücksichtslos doorgesneden. Dat ik mijn huisvuil daardoor niet meer aan de Roteb kan aanbieden is te overzien, maar doordat ik ook niet meer voor de gemeenteraad mocht stemmen, heb ik lijdzaam moeten toezien hoe de mannen van Leefbaar Rotterdam als een soort vijfde colonne van het proletenvolk de raadszetels inpikten. Ik had daar als Rotterdammer voor het leven graag iets tegen gedaan, maar helaas werkt het hier zo dat je als ingezetene direct hebt afgedaan zodra je de stad verlaten hebt.

In Marokko gaan ze daar – en ik vermijd hier wijselijk een waardeoordeel – heel anders mee om. Eens een Marokkaan, altijd een Marokkaan, is daar de stelregel, of je nu wilt of niet. Als de moderne technologie ooit nog eens het Rifgebergte bereikt, zullen ze je paspoort daar onder je huid gaan implanteren om het fysiek onmogelijk te maken er afstand van te doen, maar ook nu kan dat feitelijk al niet.

Als we dan accepteren dat mensen in principe de vrijheid hebben om zich elders, laten we zeggen in Nederland, te vestigen en er wordt in een extreem geval van jou als Marokkaan verwacht dat je je volledig assimileert, dan is expliciet, in woord en daad, kiezen voor het Nederlanderschap het uiterste wat je kunt doen – van die Marokkaanse nationaliteit kun je nu eenmaal niet af.

Ahmed Aboutaleb is zo iemand. Er was een gedoetje rondom zijn twee paspoorten toen hij staatssecretaris werd, maar ten overstaan van talloze camera’s wapperde hij met zijn Nederlandse paspoort en verklaarde hij dat hij expliciet voor het Nederlanderschap had gekozen. Hij zet dat doorlopend kracht bij met ferme uitspraken over jongeren die het best hun koffers kunnen pakken als de manier waarop we hier met elkaar omgaan ze niet aanstaat.

Daarmee zou je zeggen dat de onderbuikpartijen die helaas als enige de problematiek echt aan de kaak durven te stellen in Aboutaleb een medestander vinden. Terecht klagen zij immers voortdurend over het gebrek aan kritische geluiden vanuit de moslimgemeenschap. Een serieus probleem, dat je echter Aboutaleb als laatste kunt aanrekenen.

Helaas is Aboutaleb behalve Marokkaan ook PvdA’er. Hoewel dat hetzelfde schijnt te zijn, betekent het dat hij nooit zal zeggen wat hij denkt of doen wat hij zegt. Ronald Sørensen, fractievoorzitter van Leefbaar Rotterdam met de eloquentie van een zeekoe, had daar slechte ervaringen mee en dus zou Aboutaleb zonder enige twijfel uit hetzelfde hout gesneden zijn. In een hemeltergend optreden bij Nova weigerde hij Aboutaleb niet alleen te feliciteren met zijn voordracht, maar bleef hij ook nogal hinderlijk en kinderlijk hameren op dat Marokkaanse paspoort, alsof de kous met het terugsturen daarvan af zou zijn (en Aboutaleb een ander persoon).

‘Lekker weertje vandaag he, meneer Sørensen?’
‘Meneer Aboutaleb moet zijn paspoort in een envelop stoppen, er Marokko opschrijven en hem dan op de post doen.’
‘Met Feyenoord gaat het trouwens niet zo goed, vindt u niet?’
‘Ik heb de oplossing al aangegeven: hij moet gewoon zijn paspoort terugsturen.’
‘En zondag uit tegen Willem II, altijd lastig.’
‘Zoals ik al zei: pak een envelop, doe dat paspoort erin en stuur het terug.’

Een dag later deed Geert Wilders er nog een schepje bovenop door Rotterdam nu Rabat aan de Maas te noemen. ‘Nog even en we krijgen een imam als aartsbisschop’, zo redeneerde hij, waaruit we kunnen concluderen dat hij ook in Aboutaleb een vertegenwoordiger van de vijfde colonne van moslims ziet wier enige motief voor een verblijf in Nederland de volledige heerschappij is.

Ik heb het nog wel eens voor Geert opgenomen, maar over deze reactie ben ik werkelijk verbijsterd. Als Ahmed Aboutaleb kennelijk niet voldoet aan de eisen die we in Nederland aan Marokkanen moeten stellen, dan bestaan er geen mensen die er wel aan voldoen. En dan moeten ze dus allemaal weg.

U zult misschien zeggen dat dat niets nieuws onder de zon is, maar dat is het wel. Altijd was er wel een kwestie met een handweigeraar, een voorbeeld van vrouwenonderdrukking of een geval van straatterreur, kortom afwijkend gedrag dat dan misschien tot het idiote werd uitvergroot, maar wel altijd een legitieme aanleiding vormde om wellicht wat minder legitieme standpunten aan op te hangen. Nu hebben we het over het toonbeeld van wat je de ‘Moroccan dream’ zou kunnen noemen: een welbespraakte succesvolle man (dat dan weer wel) die iedereen een hand geeft, vrouwen gelijkwaardig acht en criminele jeugd het leven zuur maakt. Die blijkt dus ook niet goed genoeg.

Of we moeten nu aannemen dat volgens de Partij voor de Vrijheid niemand van Marokkaanse afkomst de vrijheid heeft om zich in Nederland te vestigen (hetgeen overduidelijk een strafbaar standpunt is), of de vraag dringt zich wel heel nadrukkelijk op onder welke voorwaarden iemand van Marokkaanse afkomst dan wel geaccepteerd kan worden als Nederlands staatsburger. Maar er is natuurlijk geen politicus die die vraag gaat stellen.

Polarisatie

Polarisatie is net griep. Het heerst altijd en als er eenmaal iemand door is aangestoken, heeft meteen iedereen er last van. Zelfs in de jaren negentig, het decennium dat geen enkele rimpeling in welke vijver dan ook teweegbracht, moet er over polarisatie geklaagd zijn, getuige de uitvinding van de polderoplossing, die slechts bestaat bij gratie van de van scherpe randjes ontdane extremen waar zij een compromis tussen is.

Pas achteraf kun je vaststellen of er daadwerkelijk sprake was van een serieuze griepaanval. Meestal betekent griep echter een eenvoudige verkoudheid; je snottert een paar dagen, kucht wat en dan gaat het vanzelf weer over. Zo zou het ook kunnen gaan met de huidige Fitna-koorts. Misschien zendt BNN die film over vijfentwintig jaar nog eens uit en verkneukelen we ons tegen die tijd over de kneuterigheid waarmee aan het begin van de 21e eeuw aanslagen werden gepleegd. Ruilen onze kinderen de doelwitten van aanslagen van weleer, die je gratis ontvangt bij 30 euro aan boodschappen – ‘Heb jij de Twin Towers al?’ ‘Nee, maar ik heb al wel zes keer station Atocha en vier van die stomme dubbeldekkers’ – en krijgen we bij een volle spaarkaart een pluchen profeet met stijve pik.

Want ach ja, Ehsan Jami, die hadden we natuurlijk ook nog.

Als ik tekenaar zou zijn, maar dat schijnt een levensgevaarlijk beroep te zijn, zou ik Ehsan Jami hand in hand met zijn eigen geslacht tekenen terwijl hij richting een Ehsan Jami-gebedshuis loopt met pontificaal voor de ingang een voorovergebogen Ehsan Jami-beeld met een uitnodigend achterwerk richting Mekka en het hoofd dus ongeveer richting Reykjavik. Ehsan Jami op zijn beurt tekent dan liever de profeet als pedofiel, met zijn op tilt geslagen kompas richting een van hakenkruis voorziene moskee, en de film waarin dat gebeurt moest dan uitkomen op de geboortedag van Hitler, maar, lieve mensen, dat is natuurlijk niet als provocatie bedoeld.

De Fit-nageboorte van Jami kan eenvoudig gezien worden als een voorbeeld van het steeds extremer worden van uitingen, wat in tijden van polarisatie gebruikelijk schijnt te zijn. Dat is echter maar hoe je het bekijkt. Je kunt ook zeggen dat daar waar gepolariseerd wordt, het onderwerp van discussie gewoon een tikkeltje complexer en belangrijker is. Meer kanten aan een verhaal betekent logischerwijs dat uiteenlopende standpunten niet met elkaar in tegenspraak hoeven te zijn, en ook dat mensen die in de discussie lijnrecht tegenover elkaar staan, het eens kunnen zijn met alles wat de ander zegt, en alleen vinden dat de ander een verkeerde afweging maakt.

Dat laatste is alleen veel te ingewikkeld voor de mensheid. En dus kiest ieder zijn ding, richt zijn argumentatie op dat ene ding (het gaat allang niet meer over dat ding van de profeet) en is het voor het gemak volledig oneens met eenieder die zich op een ander ding richt, ook al is er geen sprake van een tegenstelling.

Ik doe daar vrolijk aan mee, want in de hele Fitna-discussie wind ik me verreweg het meest op over regeringsleiders die, overigens zonder enige toelichting op hun woede, want weet iemand nu eigenlijk al waarom ze die film zo verschrikkelijk vinden, demonstraties organiseren en ambassadeurs op het matje roepen – veel meer dan over een filmpje waar je, als je er al gekwetst door zou kunnen raken, ook gewoon je schouders over kunt ophalen. Je hoort mij dus vooral het recht van Wilders verdedigen, en iedereen die zijn kanttekeningen plaatst bij zijn cinematografische niveau heeft dus geen gelijk, ook al onderschrijf ik die kritische noten volledig.

Kortom, we zijn allemaal een beetje aan het snotteren. Maar je weet pas echt dat je ziek aan het worden bent als in de brij van meningen ineens Ehsan Jami, de uitvinder van het niets toevoegen, serieuze media-aandacht krijgt.

En dan worden we vanaf morgen ook nog eens getroffen door het resistente Rita-virus. Denk erom mensen, wel goed uitzieken!