Zaterdag de 14e

Een onschuldig linkje bij Lijn bracht mij gisteravond in grote vertwijfeling. Ja, het stond in Wikipedia, dus het moest wel waar zijn, maar aan de andere kant was het natuurlijk grote kolder dat de 13e van de maand gemiddeld het vaakst op een vrijdag voorkomt. Ook dat nog. Alsof vrijdag de 13e nog niet ongelukkig genoeg was.

De redenering van het Wikipedia-artikel is als volgt:

Omdat de Gregoriaanse kalender een 400-jarige cyclus heeft met een geheel aantal weken, is het niet mogelijk dat precies 1 op de 7 maanden een vrijdag de dertiende heeft. Het is zelfs waarschijnlijker dat de dertiende vaker een vrijdag is dan welke andere dag van de week ook. Een 400-jarige cyclus bestaat uit 4800 maanden, dus de 13e van een maand komt 4800 keer voor. De verdeling van de dagen voor de 13e van een maand is als volgt: (volgt rijtje waaruit blijkt dat het het vaakst op vrijdag is)
Dit betekent dat de 13e van een maand iets vaker voorkomt op een vrijdag.

Ja hallo, was mijn eerste (ik geef toe ietwat benevelde) reactie, maar dat hangt er toch maar net van af op welke dag die cyclus begint? Straks gaan ze me nog vertellen dat de 13e het vaakst op vrijdag valt, maar de 14e het vaakst op woensdag.

Direct nadat ik mijn reactie had ingeklopt, bedacht ik dat het waarschijnlijk niet zo’n slimme opmerking van me was, omdat het hier een cyclus betrof, en de begindag dus direct ook de einddag bepaalde. De cyclus die op zaterdag de 14e start, kijkt vrijdagdedertiendematig 399 jaar lang tegen een achterstand aan ten opzichte van een cyclus die pakweg op woensdag de 11e begint, maar scoort op het allerlaatste moment toch nog gelijk.

Maar toch. Waarom moet dan uitgerekend de 13e het vaakst op vrijdag vallen? Waarom gaat exact hetzelfde verhaal niet op voor de 12e, de 9e of de 21e van de maand?

De hele nacht heb ik er wakker van gelegen. En toen ik dan toch even was weggedommeld, schoot ik wakker om de volledige inhoud van de avondmaaltijd gelijktijdig langs twee uitgangen het lichaam te doen verlaten (dat was lang geleden! best lachen eigenlijk, behalve het opruimen the day after… zal ik u de foto’s maar besparen?).

En nu, nu ik het allemaal opschrijf om mijn ellende met u te delen, sijpelt langzaam het besef door dat die cyclus nu eenmaal op een bepaalde dag begint, omdat hij simpelweg bestaat en we ermee leven. Dus als 13 april 2007 niet op een vrijdag maar op een donderdag was gevallen, dan viel de 13e het vaakst op een donderdag EN DAN WAS @&!$#^*& OOK NOOIT IEMAND EROVER BEGONNEN!

Grrrr. Beschouw het maar als therapie, die schrijverij van mij. Maar wil iemand die uitleg in Wikipedia nog wel even verbeteren? Ik brand mijn vingers er niet meer aan.

Prijs het boek

Ik moet nodig eens voortmaken (zijn er ergere germanismen mogelijk?) met het uitlezen van Anna Karenina. Op 1 maart verschijnt namelijk het eerste deel van de Homo Duplex-cyclus van A.F.Th. (van der Heijden), en dat zijn zo van die momenten waar je als literatuurliefhebber naar uitkijkt in een land waar talent zo dungezaaid is. Het blijft een kwal natuurlijk, die hele Van der Heijden (en hij heeft nogal een omvang), maar in Nederland geldt nu eenmaal: hoe groter het ego, hoe groter de schrijver. Hoe denkt u anders dat Arnon Grunberg ooit een boek gepubliceerd heeft gekregen?

Mijn aanvankelijke idee was om vóór verschijning van Het Schervengericht nog even snel het mij uiteraard bijzonder aansprekende nuldeel, De Movo Tapes, te lezen. Dat plan heb ik moeten laten varen omdat februari de onhebbelijke neiging heeft er vroegtijdig de brui aan te geven. Een paar dagen geleden was het de twintigste en dacht ik nog een week of twee te hebben; nu blijkt 1 maart gewoon aanstaande donderdag te zijn.

In het huidige mediatijdperk zou een website verdomd handig zijn voor een korte samenvatting van waar we gebleven waren – uiteindelijk kunnen wij er als lezers ook niks aan doen dat A.F.Th. wat moeite heeft met het zetten van de laatste punt achter zijn werken. In plaats daarvan is www.hetschervengericht.nl ingezet als ‘experiment met online-advertising’. De uitgever is vol trots:

De site laat zich lezen als een boek. De openings- en slotpagina van de website fungeren als boekomslag. ‘Binnenin’ wordt een impressie gegeven van de toon en de sfeer van de roman.

Nou! Het is al snel duidelijk: www.hetschervengericht.nl biedt kunst met een hoofdletter K. Een paar vage beelden met wat onsamenhangende citaten, meer is het niet. Kunst. Die overigens bepaald niet uniek is, want Harry Mulisch had jaren geleden al zo’n onbegrijpelijk interactief labyrinth.

Ik kan hier echt helemaal niets mee. Een boek heeft een omslag, waarvan een oude wijsheid overigens zegt dat je het boek er niet op moet beoordelen, en binnenin papier met letters, heel veel letters. En als je het uit hebt, zet je het terug in de kast. Noem me conservatief, maar een boek beluister je niet op je iPod en een boek lees je niet van een beeldscherm. En een boek koop je al helemaal niet vanwege zo’n belachelijke site.

Het ergste is nog wel dat er zo dik bovenop ligt dat er geld moet worden verdiend aan dit boek. En was dat niet volstrekt irrelevant voor echte Kunst?

Zoekterm van de week

De zoektermen waarmee bezoekers op je weblog terechtkomen, zijn soms behoorlijk confronterend. Dan heb ik het natuurlijk niet over mensen die zoeken naar maden en bromvliegen en zero vinden, want dat had ik zelf uitgelokt. Maar als mensen bij je uitkomen als ze een vergunning willen om een slijterij te starten, dan ga je je toch eens achter de oren krabben.

Eén ding weet ik wel, en dat is dat oma na de diss van vorige week nu weer vervuld zal zijn van trots op haar kleinzoon als ze dit nieuws hoort. Maar ja, dat horen is nu net het probleem…

Mijmerlijn

Net als in de wereld der joggers is het in de wereld der loggers eenvoudig vrienden maken: je hoeft elkaar niet te kennen om je met elkaar verbonden te voelen. Met een simpele hyperlink worden vriendschappen bezegeld met lieden die je in het echte leven mogelijk het licht niet in de ogen zou gunnen.

Daarmee overdrijf ik natuurlijk. Het selecte gezelschap dat het tot op heden tot mijn rechterkolom geschopt heeft, is vast heel leuk en vriendelijk, en ik kan hun verzekeren, mochten ze er nog aan twijfelen, dat ik dat ook ben.

Wie dat zeker ook is, is mijn lieftallige collega die na lang gedraal (koudwatervrees, noemde ze het zelf) nu ook eindelijk in de vaart der volkeren is meegekomen. Ze moet nog wel een en ander aan haar uiterlijk doen, haar virtuele wel te verstaan, maar het gaat natuurlijk om het innerlijk. En met de inhoud zit het wel goed, hetgeen al blijkt uit de werkelijk – kuch – briljante vondst die ze als een ware tovenares uit de mouw schudde:Â Mijmerlijn.

Succes, M.!