Tag: huishoudelijk

IJsvrij

De ambtenaren van het Ministerie van Buitenlandse Zaken konden vorige week donderdag een middagje ijsvrij nemen, ‘mits de dienst het toeliet‘. Mijn dienst liet het toe om anderhalve week vrijaf te nemen, op een rotkopje na.

Ik was dus even geen logger. Er ging een wereld voor me open.

Buiten waren er mensen die zich ogenschijnlijk vrijwillig, want massaal, in de snijdende vrieskou onhandig over de bevroren wateren voortbewogen op dunne ijzers, met als enige aanleiding het feit dat het voor eerst in twaalf jaar weer kon. Een koddig gezicht, al die stumpers die het gladde ijs hadden betreden met als enige doel om er niet op onderuit te gaan, iets wat vanaf de zijkant een heel stuk eenvoudiger te realiseren was zonder dat je daarvoor voor joker hoefde te staan met een door oma gebreide wollen muts op je kop. Stel je toch voor dat je als marsmannetje uitgerekend op zondag 11 januari 2009 nietsvermoedend uit je UFO stapt bij de Ankeveense Plassen en het eerste wat je ziet is zo’n volwassen man die tot op het bot verkleumd achter een stoel staat te hannesen en je uitnodigt voor de koek en zopie: dodelijk voor de mensheid. Ik bedoel maar te zeggen: normaal gesproken zou ik me hier enorm over opwinden, maar geheel en al ontblogd kon ik de mensen laten begaan. Wonderlijk genoeg leek iedereen bovendien nogal schik te hebben in zijn afzichtelijke geploeter.

Binnen was er een nieuw espresso-apparaat. De bezorging daarvan zou menig blogger tot uitvoerige bespiegelingen brengen. Ik dronk vooral gewoon koffie en liet het daarbij. Wat zou ik er ook over schrijven; wat kun je er ook over schrijven, behalve zoiets als dit, en dan nog.

In de Albert Heijn was er een merkwaardig voorval. Maar daar moet je bij geweest zijn.

En in het Midden-Oosten werd er gegooid met duizend bommen en granaten en ook nog een paar raketten. Als je daar iets over schrijft, heb je al gauw een mening, of je nu wilt of niet, hetgeen feilloos wordt aangetoond door de vorige zin, waar menigeen ten onrechte meer in zal lezen dan een parafrasering van kapitein Haddock. En uit de vorige, want zeggen dat je geen mening hebt, is tegenwoordig ook al een mening. Ik vond dus alleen maar dat ik geen mening had, en hield in tegenstelling tot de strijdende partijen mijn kruit wel droog. Heerlijk.

En voor u moet het helemaal een oase van rust geweest zijn, anderhalve week geen zuur geneuzel in de marge.

Dit moeten we vaker doen, mensen.

Bericht aan de abonnees

, u weet wel, die bloedzuigende rss-lezers die zich overal op abonneren zolang het maar gratis is, de profiteurs die slechts kennisnemen van nieuwe bijdragen via hun van alle opsmuk ontdane Google readertje en daardoor de bloed, zweet en tranen die de gemiddelde goedwillende amateur in zijn virtuele uiterlijk steekt geen blik waardig gunnen, welnu, aan dat gemakzuchtige lurkvolkje, waartoe ik mijzelf overigens ook mag rekenen, moet ik langs deze in hun geval onsympathieke weg kenbaar maken dat ik een kleine knip-, was- en scheerbeurt heb ondergaan en er daardoor als het goed is iets minder groezelig uitzie.

Of het de kwaliteit van de berichtgeving ten goede komt, valt zeer te betwijfelen (om over de kwantiteit nog maar te zwijgen), maar uw abonnement is voor de komende periode in ieder geval weer stilzwijgend verlengd.

Atsmania

Kan iemand mij in heldere bewoordingen uitleggen waarom vier maanden na dato mijn stukje Stop de AtsmaAanval! zich plotseling al dagenlang mag verheugen in internationale belangstelling vanuit onder andere Spanje, Jordanië, Vietnam, Tunesië en China? En dat allemaal zonder enige vermelding van een pagina waarvandaan wordt doorgeklikt, hetgeen suggereert dat half Zuid-Oost-Azië en de Mediterranee dit berichtje in de favorieten heeft staan.

Is er een nieuwe hackpoging op til, net nu ik me zo op mijn gemak voel in mijn nieuwe onderkomen?
Is het CDA niet langer gediend van mijn heidense opvattingen?
Is het een listige truc, compleet met afleidingsmanoeuvres, om mij mijzelf te laten afvragen waarom er eigenlijk geen trema staat op de e in ‘Vietnam’?

Roept de burgerplicht mij om Kamerlid Joop Atsma met het mes op de keel te dwingen om toch vooral weer eens een idioot wetsvoorstel in te dienen, omdat er anders doden zouden kunnen vallen?

De beste inzending wordt beloond met een nieuw logje. De slechtste hoogstwaarschijnlijk ook.

Genoeg gehackt

Tsja, als zelfs de lezers al gaan verzuchten “Is die site nou echt zo slecht beveiligd?” (nogmaals dank voor het medeleven), dan wordt het toch wel eens tijd om uit te zien naar een andere hostingprovider.

Voor de goede orde.

De ongetwijfeld gezellige Arabische verzen die u hier hedenochtend tussen de stonde van zes en tien aantrof, hebben naar het zich laat aanzien niets te maken met vermeende polariserende uitspraken hier te blogge, want niet alleen ik, maar gans het serverpark van de betreffende provider lag op zijn gat.

Is die site dus echt zo slecht beveiligd? Ja, kennelijk.

Ergo: ondergetekende heeft er genoeg van gehackt gehad en is op zoek naar een betrouwbare host die enige ruimte biedt aan een bescheiden jongeman die zich van tijd tot tijd weliswaar een grapje ten koste van onze moslimbroeders permitteert maar daarmee geenszins kwade bedoelingen heeft.

Uw tips zijn vanouds van harte welkom.

Zero Bloggies

Naast mijn werk voor iamzero.nl heb ik ook nog een ander baantje, dat, zoals dat gaat, steeds meer tijd opslokt: veertig uur per week is tegenwoordig geen uitzondering. Al dat gearbeid de ganse dag beïnvloedt de kwantiteit van de berichtgeving alhier natuurlijk negatief, en ook kwalitatief laat het zijn sporen na. Met enige regelmaat rijzen de haren mij althans te berge bij het teruglezen van het een of ander. Nu heb ik geen enkele reden om te twijfelen aan de oprechtheid van de vage kennissen die mij zo nu en dan toevertrouwen met plezier van mijn schrijfsels kennis te nemen, maar het zou verkeerd zijn enige waarde aan deze stukjes toe te kennen, laat staan ze op enigerlei wijze te onderscheiden.

In eerste instantie was ik dan ook verheugd over het feit dat ik dit jaar opnieuw voor geen enkele Dutch Bloggie in aanmerking kom. Een paar maanden geleden wist ik dat nog zeker, omdat de organisatie het briljante idee had opgevat om de bloggers uitsluitend zichzelf te laten nomineren. Wat graag had ik de longlist gezien van de zelfingenomen blaaskaken, niet gehinderd door enige vorm van zelfreflectie, die zichzelf die prijs wel toebedachten! Helaas, na forse kritiek van de drie landgenoten die nog geen eigen weblog hebben werd het grote publiek alsnog een nominatieronde gegund.

Normaal gesproken moet ik nu concluderen dat niemand van u de euvele moed heeft gehad om mij te nomineren, en daar ben ik u bijzonder erkentelijk voor. Een alternatieve verklaring is echter dat ondergetekende wel degelijk is genomineerd, maar dat de vakjury gemeend heeft andere schrijftalenten hoger in te moeten schatten. Helaas is dat een maar al te plausibele verklaring, want wie bijvoorbeeld de nominaties in de categorie literatuur gadeslaat, kan toch moeilijk anders dan twijfelen aan de geestelijke vermogens van de juryleden.

Sowieso vraag je je af of de categorie slaat op de literaire kwaliteit van de genomineerden zelf, of op het feit dat zij zo veelvuldig en interessant over literatuur schrijven. In het eerste geval begrijp ik de meeste nominaties niet, maar kan ik me voorstellen dat de juryleden liever een goed boek lezen dan het Nederlandse webloglandschap doorploegen op zoek naar die ene literaire speld in de hooiberg bagger; in het tweede geval begrijp ik de nominaties helemaal niet, want wie van die zeventien genomineerden schrijft er nu eigenlijk overwegend over literatuur – meer dan, laten we zeggen, iemand als, ehh, ik?

En zo ben ik uiteindelijk toch nog bijzonder gebruuskeerd, beledigd ende teleudergesteld. Vooral als dan een dag later een of andere onderknuppel van De wereld draait door belt om te zeggen dat ik op 20 maart toch niet hoef te komen vertellen over mijn gewonnen Bloggie (“En nu, zero? Nu is Nederland zeker te klein?” “Ja Matthijs, nu is Nederland te klein, maar dat was het al een tijdje” – ik heb het hele gesprek hier godverdomme voor me liggen, zwart op wit).

Maar niet getreurd, o vrienden: ik zal de knop ‘Publiceer’ blijven beroeren, of ik nu geteisterd word door allesverstikkende zelfkwelling of niet.

De groenten van hack (2-3)

Behalve in de categorieën Beste van tienletterlingo-opgaven voorziene blog, Beste prijs-kwaliteitsverhoudingsblog en alle andere categorieën waar u me verder nog voor gaat nomineren, maakt iamzero.nl dit jaar een uitstekende kans om een Salonbloggie in de wacht te slepen in de categorie Meest gehackte blog. Nadat eerder al een door Allah gezonden Magere Hein op bezoek was gekomen, was het dit weekend opnieuw twee keer raak.

Gelukkig telt een gewaarschuwd lezer voor twee, en dus waren drie kwartier na de eerste inbraak al verschillende verontruste berichten van trouwe lezers de mailbox binnengestroomd. Het doet me deugd dat er ook midden in de nacht gepatrouilleerd wordt, maar ik trof de berichten pas de volgende ochtend met een zwaar bekaterd hoofd aan.

De schade leek op het eerste gezicht mee te vallen, aangezien alleen de lay-out en het laatste bericht gesneuveld waren. Ook nu echter was de vormgeving er niet op vooruitgegaan, en ook de bijdragen van de gastauteur waren niet om over naar huis te schrijven. Ik herstelde dan ook snel de vertrouwde vorm en inhoud, mede met dank aan het onvolprezen technorati, dat mijn identiteitsstukje nog ongeschonden toonde.

Maar een bekaterd hoofd heeft ook verzorging nodig, en dus permitteerde ik me na mijn naar eigen gevoel snelle herstelactie een stevig ontbijt, wat koffie, een lange en hete douche, en (onvergeeflijk) een gesprek met mijn inmiddels op bezoek gearriveerde moeder. En juist toen ik met goed fatsoen weer durfde te kijken of mijn geesteskind het hoofd nog boven water hield, zag ik daar diezelfde boosdoener binnenwandelen die een half etmaal tevoren alle ellende had aangericht. Het Kwaad, zou Doekle Terpstra zeggen, behalve als hij ontdekte wat het geval was, namelijk dat het uit Marokko afkomstig was.

Ik bedacht me dat ik eigenlijk nog helemaal geen maatregelen had getroffen om herhaling te voorkomen.
Nadat de backup volledig was gedownload, ververste ik de pagina en ontdekte ik dat alles weg was. Ik was te laat, maar ook net op tijd.

Nu ik na enkele security measures zo ongeveer het hele Rifgebergte de toegang tot iamzero.nl ontzegd heb, waan ik me weer enigszins buiten schot, maar het blijft fascinerend wat die baarden toch in mij zien. Misschien toch iets vaker zelf het scheermes hanteren.

Geniet u in de tussentijd van ieder stukje alsof het het laatste kan zijn.