Veertig

Als het aan de Partij voor de Arbeid ligt, moet een bedrijf zijn deuren in de toekomst sluiten als niet ten minste 40% van de topfuncties wordt bekleed door vrouwen. Je vraagt je bij het kennisnemen van dergelijke voorstellen af hoe dolend een partij kan worden.

Geert Wilders zou zo’n idee met verve kunnen lanceren, zijn pleidooi gelardeerd met krachttermen over een machtsbeluste kliek die elkaar baantjes toeschuift en vrouwen als minder dan varkens beschouwt, hooguit nuttig als potentiëntele maitresse. En bij voorkeur zou Geert natuurlijk niet pleiten voor meer participatie van vrouwen, maar eerder tegen het aandeel moslims of PvdA’ers. ‘De PVV zegt: meer dan 40% PvdA’ers in de top, deuren op slot.’

De volstrekte onhaalbaarheid van zo’n plan zal Geert niet deren, het gaat hem om het principe. Als hij 40 roept en 2 haalt, is hij een gelukkig man. Maar zo’n Mariëtte Hamer, die binnenkort de voorzitters- van Jacques Tichelaar overneemt, meent dit gewoon echt serieus (ook al waren de plannen vorig jaar nog over een veel langere termijn uitgesmeerd), en gaat zoiets dan ook nog op nationale secretaressedag verkondigen, met onherstelbare jeuk tot gevolg.

De PvdA had bij de laatste verkiezingen ook een kandidatenlijst van wel tachtig mensen waarin mannen en vrouwen steeds om en om stonden. Dat is een beetje hetzelfde als je klok stilzetten om ervoor te zorgen dat hij in ieder geval tweemaal per dag de juiste tijd aangeeft: heel correct maar je hebt er verder niks aan. In het Nederlands Elftal staan ook niet altijd vijf linkspoten en vijf rechtspoten (en een keeper) in het veld, en als het de opstelling ten goede komt om een keer een extra aanvaller in te zetten, dan zal het Gilde der Middenvelders daar hoogstwaarschijnlijk geen aanstoot aan nemen.

Ik voorzie dat het voorgenomen vrouwenquotum, een term overigens die afkomstig lijkt uit de veehouderij, de doodssteek betekent voor het fenomeen eenmansbedrijf, dat als het aan de PvdA ligt straks dus een exclusief voorrecht is voor de vrouw, en daarmee de facto omgedoopt kan worden tot eenvrouwsbedrijf. Tenzij er veel mannen zijn die voor minstens 40% vrouw zijn, maar of dat nu van die ondernemende types zijn, betwijfel ik.

Je zal straks maar 41,3% vrouwen in de top van je bedrijf hebben en er komt er eentje onder de tram. Ben je in overtreding! Of je heet Unilever en je komt ondanks verwoede pogingen niet verder dan 39,6%. Dan moeten er dus gedwongen ontslagen vallen, en sowieso: om dat percentage te halen zullen al die topmanagers die er nu zitten toch van hun plek moeten. Gaan die dan de wc’s schoonmaken, uiteraard met behoud van salaris? En gaan we dan daar weer over klagen?

En waarom eigenlijk 40%? Zijn vrouwen soms minder waard dan mannen? En waarom meer vrouwen, en niet meer allochtonen of meer vijftig-plussers? Of is dat de volgende stap, en wordt het vormen van een door de overheid goedgekeurde raad van commissarissen in de toekomst een ware legpuzzel?

Dat aantal van veertig is overigens wel fascinerend. Was het niet Peter R. de Vries die als voorwaarde voor zijn overstap naar de politiek stelde dat ten minste 40% van het volk hem een waardevolle aanvulling zou vinden? Legt Tonny Verdonk haar lat niet op ten minste veertig zetels? Kennelijk staat veertig symbool voor ‘veel’, en voor de ambitieuze politicus voor ‘genoeg’. Gelukkig voor ons komt men steeds niet in de buurt van de verwezenlijking van de ambitie.