Tag: ehsan jami

Polarisatie

Polarisatie is net griep. Het heerst altijd en als er eenmaal iemand door is aangestoken, heeft meteen iedereen er last van. Zelfs in de jaren negentig, het decennium dat geen enkele rimpeling in welke vijver dan ook teweegbracht, moet er over polarisatie geklaagd zijn, getuige de uitvinding van de polderoplossing, die slechts bestaat bij gratie van de van scherpe randjes ontdane extremen waar zij een compromis tussen is.

Pas achteraf kun je vaststellen of er daadwerkelijk sprake was van een serieuze griepaanval. Meestal betekent griep echter een eenvoudige verkoudheid; je snottert een paar dagen, kucht wat en dan gaat het vanzelf weer over. Zo zou het ook kunnen gaan met de huidige Fitna-koorts. Misschien zendt BNN die film over vijfentwintig jaar nog eens uit en verkneukelen we ons tegen die tijd over de kneuterigheid waarmee aan het begin van de 21e eeuw aanslagen werden gepleegd. Ruilen onze kinderen de doelwitten van aanslagen van weleer, die je gratis ontvangt bij 30 euro aan boodschappen – ‘Heb jij de Twin Towers al?’ ‘Nee, maar ik heb al wel zes keer station Atocha en vier van die stomme dubbeldekkers’ – en krijgen we bij een volle spaarkaart een pluchen profeet met stijve pik.

Want ach ja, Ehsan Jami, die hadden we natuurlijk ook nog.

Als ik tekenaar zou zijn, maar dat schijnt een levensgevaarlijk beroep te zijn, zou ik Ehsan Jami hand in hand met zijn eigen geslacht tekenen terwijl hij richting een Ehsan Jami-gebedshuis loopt met pontificaal voor de ingang een voorovergebogen Ehsan Jami-beeld met een uitnodigend achterwerk richting Mekka en het hoofd dus ongeveer richting Reykjavik. Ehsan Jami op zijn beurt tekent dan liever de profeet als pedofiel, met zijn op tilt geslagen kompas richting een van hakenkruis voorziene moskee, en de film waarin dat gebeurt moest dan uitkomen op de geboortedag van Hitler, maar, lieve mensen, dat is natuurlijk niet als provocatie bedoeld.

De Fit-nageboorte van Jami kan eenvoudig gezien worden als een voorbeeld van het steeds extremer worden van uitingen, wat in tijden van polarisatie gebruikelijk schijnt te zijn. Dat is echter maar hoe je het bekijkt. Je kunt ook zeggen dat daar waar gepolariseerd wordt, het onderwerp van discussie gewoon een tikkeltje complexer en belangrijker is. Meer kanten aan een verhaal betekent logischerwijs dat uiteenlopende standpunten niet met elkaar in tegenspraak hoeven te zijn, en ook dat mensen die in de discussie lijnrecht tegenover elkaar staan, het eens kunnen zijn met alles wat de ander zegt, en alleen vinden dat de ander een verkeerde afweging maakt.

Dat laatste is alleen veel te ingewikkeld voor de mensheid. En dus kiest ieder zijn ding, richt zijn argumentatie op dat ene ding (het gaat allang niet meer over dat ding van de profeet) en is het voor het gemak volledig oneens met eenieder die zich op een ander ding richt, ook al is er geen sprake van een tegenstelling.

Ik doe daar vrolijk aan mee, want in de hele Fitna-discussie wind ik me verreweg het meest op over regeringsleiders die, overigens zonder enige toelichting op hun woede, want weet iemand nu eigenlijk al waarom ze die film zo verschrikkelijk vinden, demonstraties organiseren en ambassadeurs op het matje roepen – veel meer dan over een filmpje waar je, als je er al gekwetst door zou kunnen raken, ook gewoon je schouders over kunt ophalen. Je hoort mij dus vooral het recht van Wilders verdedigen, en iedereen die zijn kanttekeningen plaatst bij zijn cinematografische niveau heeft dus geen gelijk, ook al onderschrijf ik die kritische noten volledig.

Kortom, we zijn allemaal een beetje aan het snotteren. Maar je weet pas echt dat je ziek aan het worden bent als in de brij van meningen ineens Ehsan Jami, de uitvinder van het niets toevoegen, serieuze media-aandacht krijgt.

En dan worden we vanaf morgen ook nog eens getroffen door het resistente Rita-virus. Denk erom mensen, wel goed uitzieken!

Terug

Komkommertijd is niet voor niets traditiegetrouw geprogrammeerd in de periode waarin iedereen met vakantie gaat: zo missen de mensen niks belangrijks terwijl ze verstoken zijn van hun vertrouwde hoewel verfoeide media. Sowieso is het lastig inschatten of er sprake is van een tragisch ongeluk of dat de Derde Wereldoorlog op het punt van uitbreken staat wanneer je toegewezen bent op De Telegraaf en het nieuws over een ingestorte brug in Amerika wordt gebracht naast een bericht over nieuwe tegenslagen voor Dries Roelvink – maar zelfs al staat de wereld in brand, dan nog heeft de vakantieganger geen behoefte aan meer berichtgeving dan de chocoladeletters van de krant van wakker Nederland.

Saddam Hoessein – Allah hebbe zijn ziel – viel al eens Koeweit binnen tijdens mijn vakantie, en Boris Jeltsin – Bacchus hebbe zijn ziel – belandde al eens op een tank, maar dat mocht allemaal geen naam hebben zolang ik van mijn vakantie genoot. En zo kwam het dat ik mij de afgelopen week voornamelijk verwonderd heb over trivialiteiten omtrent het Spaanse leven: waarom er in Valencia zonnestudio’s zijn (regenstudio’s zouden meer voorzien in een schaars goed), hoe Spanjaarden het voor elkaar krijgen om een woord als pronunciación zonder consumición uit te spreken, waarom de vrouwen in Nederland eigenlijk niet met waaiers rondlopen als het zo afschuwelijk heet is, en waarom je overal de godganse dag kunt eten behalve tussen zeven en half negen ’s avonds.

Dat was dus in Spanje – voor uw informatie het land dat zeven eeuwen lang door de Moren is overheerst en waarvan je dus mét enig recht zou kunnen zeggen dat de islamitische cultuur er diep geworteld is, maar waar op straat vrijwel geen hoofddoek te ontdekken valt.

En dan kom je thuis, en dan blijkt er in Nederland een ex-moslim in elkaar getimmerd te zijn (omdat ex-moslims nu eenmaal ergere niet-moslims schijnen te zijn dan nooit-moslims), en dan heeft Geert Wilders aan zijn reeks anti-moslimvoorstellen waarvan je dacht dat het toppunt inmiddels wel bereikt was alweer weten toe te voegen dat wat hem betreft die hele Koran nu wel verboden mag worden.

En je ziet ze alweer zitten, de mensen bij NOVA die erover gaan praten. En je denkt Nee, nee, niet weer praten, en waarom pas weer praten als Wilders iets doms heeft gezegd en niet meteen nadat iemand in elkaar is geslagen omdat hij niet gelooft in iets wat niet bestaat.

En je ziet een advocate van wie je je afvraagt hoe ze dat beroep ooit heeft kunnen krijgen als ze zo belabberd uit haar woorden komt, en je hoort dat ze aangifte heeft gedaan tegen Wilders en je denkt Nee, nee, NEE!, ja natuurlijk is die Wilders een mafkees met zijn koranverbod, maar als er al iemand aangifte moet doen tegen hem, dan iemand van degenen tegen wie hij zich primair richt, de extremisten, die het niet zullen doen omdat ze ons rechtssysteem verachten en willen vervangen door een systeem waarin meer verboden is dan toegestaan, maar als jij dan zo graag een signaal wilt afgeven, doe dan, juist als lid van die angstige Partij van de Arbeid, aangifte tegen de godsdienstmalloten die een afvallige in elkaar hebben getimmerd, omdat ze jou ook hebben aangevallen, en blijf in je stellingname toch eens niet steken in het woord ‘aanpakken’, want dat is het enige wat je hoort, ‘de extremisten moeten we aanpakken’, ‘keihard’ zelfs vaak, maar er is geen zachter woord dan ‘aanpakken’, want het blijft een woord en niets dan dat.

En je ziet een jonge moslim van wijblijvenhier.nl, een sympathieke, geslaagde en naar het zich laat aanzien volledig ingeburgerde jongeman, daar niet van, maar hij zit er om ‘de’ islam te verdedigen, het is immers het een of het ander, en hij weert iedere aantijging als zouden de aanvallers van Ehsan Jami geïnspireerd zijn door koranverzen waarin godsdienstafvalligen vogelvrij worden verklaard af met verzen waar dan misschien iets anders staat, en je denkt Nee, nee, neeeeheeee, ja natuurlijk heb je gelijk maar uit jouw mond wil ik op dit moment niet horen ‘Ik keur het af maar’, maar een ondubbelzinnig ‘Ik keur het af punt’, en je vraagt je af waarom je dat toch zo weinig hoort van de 999.750 moslims in Nederland die niet door de AIVD in de gaten worden gehouden omdat ze er extremistische gedachtes op zouden nahouden, waarom er altijd maar weer een excuus moet zijn voor zaken waar geen excuus voor nodig is.

En je hoort het nog wat langer aan, en je vraagt je af of je zelf wat achterdochtig geworden bent of dat het echt zo is dat de presentator de kritische vragen van de twee geleerde heren aan tafel bewust afkapt om zelf de fluwelen handschoen weer op te pakken, maar hoe langer je het gesprek aanhoort, hoe sterker je ervan overtuigd raakt dat deze als politiek correct bedoelde beeldvorming ons meer van iedere nuance af en in de armen van Wilders en zijn geertverwanten drijft dan welk abject idee ook dat uit zijn geperoxeerde hoofd ontsproten is.

En je denkt Bah. Bah, denk je, ik ben weer terug (en nu alweer aan vakantie toe).

Overigens is er, voor een volledig beeld, ook goed nieuws te melden: de Moslim Raad, jammer van die spatie, dat wel, wil met Wilders in dialoog treden. Zij wel dus.