Wie de stukken van iamzero een tijdje leest, ontdekt dat de vergelijking met Barack Obama zich vanzelf een keertje opdringt. Beiden zijn charismatische persoonlijkheden, die met hun ongeëvenaarde eloquentie bruggen weten te slaan waar het fundament lijkt te ontbreken; die vriend en vijand bij elkaar weten te brengen, ja zelfs bij elkaar in de armen doen vallen, met de tranen biggelend over de wangen, nadat zij ademloos kennis hebben genomen van wederom een onberispelijk betoog, waarin de woorden zo zorgvuldig gewogen leken maar tegelijkertijd zo natuurlijk tot één geheel versmolten, terwijl alle toehoorders overmand worden door heftige emoties van liefde en hoop op een betere toekomst. Nimmer kwetsend, nimmer cynisch, nimmer kort door de bocht, altijd oprecht en vooral altijd zo bescheiden: dat zijn zero en Obama ten voeten uit.
Tegelijkertijd betreft het talenten, om niet het verleidelijke woord ‘genieën’ te gebruiken, die weliswaar hun waarde voor de mensheid al dubbel en dwars bewezen hebben, maar die hun ware belofte nog lang niet hebben ingelost. Het is wel zo chic om hier bij de verdeling van de jaarlijkse prijzen rekenschap van te geven, zoals Usain Bolt na zijn fenomenale 100 meter de dubbele afstand ook nog echt moest lopen voordat hij zijn tweede gouden medaille omgehangen kreeg – terwijl iedereen natuurlijk al wist dat hij ook op de 200 een nieuw wereldrecord zou neerzetten.
Als je een dermate begenadigd figuur bent als Obama kan het verkeren dat je zonder noemenswaardige verdiensten belandt op een longlist van 205 kandidaten voor de Nobelprijs voor de Vrede, en dan nu al de meest geschikte kandidaat bent. Heb je dan terecht gewonnen? Aan de ene kant wel, maar het kan nauwelijks een stimulans zijn voor grootse daden in de toekomst. De enige uitdaging voor Obama is nu nog om die Nobelprijs tien jaar op rij te winnen, en wellicht om zich in de tussentijd nog een Aziatisch en Europees uiterlijk aan te meten, zich eerst te bekeren tot jood en daarna (weer) tot moslim, en dan tot slot samen met drag queen Michel Obama uit de kast te komen. Meestal blijft het echter bij één prijs, en dan is het wat sneu dat die wordt uitgereikt op het moment waarop je nog maar een fractie van je kunnen hebt laten zien.
Iets soortgelijks geldt nu voor zero, die geheel tegen zijn wil beland is op de longlist voor een Dutch Bloggie. Allicht is hij de beste van de 300 genomineerden in de categorie Meest populaire blog, een prijs die hij sowieso pas in ontvangst zou nemen als die gewoon Populairste blog zou heten, maar die hij zomaar zou kunnen krijgen omdat iedereen die nu nog niet in katzwijm gevallen is gewoon kan stemmen.
Echter, de nominatie is bijzonder prematuur gezien alle kwaliteiten die zero uit complete minachting voor zijn publiek onbenut laat. Natuurlijk, bij winst zal hij comme il faut verklaren dat hij verrast is, dat de prijs geen erkenning is voor zijn prestaties maar een aansporing tot actie. Maar intussen is er dus wel iemand die vindt dat hij de prijs nu al verdient; er is ten minste één onverlaat die het in zijn botte hersens heeft gehaald om www.iamzero.nl al in 2009 op de longlist te doen belanden. Misschien is het wel dezelfde die ook zero’s twitter-account zo graag wilde reanimeren.
Diegene heeft dan nog een paar dagen om zich bekend te maken en te ontsnappen met een blauw oog in de vorm van een IP-ban.