Nee mensen, wees niet ongerust, ik ben niet geveld door Covid-19. Dit stukje gaat niet over mijzelf, maar over iemand die wij ondanks verwoede pogingen jammer genoeg nog steeds niet kennen.
Maar hij moet bestaan, de man – ongetwijfeld is het een man die zoveel onheil op zijn geweten heeft, laten we hem Carlo noemen, de goedlachse Carlo Pandemino uit pak hem beet het dorpje Gottolengo, die laten we zeggen een gepassioneerd druiventeler is en speciaal voor de Chinese markt een bijzonder nieuw druivenras ontwikkelde – een uitgebalanceerde assemblage van croatina, carmenère en uva rara – en begin dit jaar naar het Verre Oosten afreisde om de deal van zijn leven te sluiten, een deal die uiteindelijk bezegeld werd met een ferme handdruk waarmee, zonder dat hij ook maar iets kon bevroeden, alle ellende begon – ja, enkele dagen later had hij bij de terugvlucht wat last van zijn keel en een droge hoest, maar wie heeft dat nou niet in een vliegtuig – het weerhield hem er bij terugkomst in ieder geval niet van om, temperamentvol als altijd (Carlo schuwt een omhelzing meer of minder niet en staat erom bekend altijd druk gesticulerend en met veel consumptie te spreken) iedereen die het maar wilde horen verslag te doen van zijn succesverhaal, of het nu wijlen de slager, wijlen de bakker of wijlen zijn schoonmoeder was, maar enfin, twee weken later liep dus het hele dorp te hoesten dat het een aard had en niet veel later viel heel Lombardije ten prooi aan het coronavirus, waardoor de arme Carlo, inmiddels zelf hersteld naar wij mogen aannemen (de held van dit verhaal kan onmogelijk gesneuveld zijn), nu de rest van zijn leven een immense last met zich meetorst, want wat de kroon op zijn werk als autodidactisch druiventeler had moeten zijn, liep uit op een nachtmerrie waarvoor hij en hij alleen, zo vindt hij zelf althans, de schuld draagt.
Verder lezen Patiënt zero
