Respect

Je kunt er niet zekerder van zijn dat iemand je het liefst vierentwintig jaar lang (dat zijn zes EK’s) in een kelder onder zijn huis zou willen martelen, het daarbij opgevangen bloed zou kunnen drinken, je aansluitend aan het kruis zou willen nagelen en je tot slot met kruis en al achter het behang zou willen plakken, dan wanneer iemand zegt dat hij respect voor je heeft.

Toen Clarence Seedorf de bondscoach belde om zich af te melden voor het komende EK, was Marco van Basten er dan ook als de kippen bij om nog in hetzelfde telefoongesprek zijn respect voor Clarence te betuigen.

Hoe gáát zo’n gesprek in vredesnaam?

Clarence is op weg naar een modeshow in Milaan als hij probeert de bondscoach te bereiken op zijn speciale bondscoachnummer. Die ligt echter samen met John van ’t Schip op het strand van Noordwijk te genieten van het mooie weer en de tactiek tegen de Italianen uit te stippelen. Op de bondscoachmobiel hebben ze een ringtone van een jankend kind geïnstalleerd voor wanneer Seedorf belt, dus afgezien van een luid lachsalvo wordt er niet op de oproep gereageerd. Pas als Clarence het met een ander toestel probeert, komt de verbinding tot stand.

“Met San Marco.”
“Hallo, met Clarence spreekt u.”
“Clarence?”
“Seedorf.”
“O, Clarence! Hoe gaat het met je! Lang niet gezien jongen! Dat is toch zeker wel een paar wedstrijden geleden! Wat is er?”
“Bondscoach, ik wilde u laten weten dat ik het EK aan me voorbij laat gaan.”
“O.”
“Ja, ik heb er lang over na moeten denken, maar uiteindel…”
“Dat was het?”
“Ja, dat was het.”
“…”
“…”
“Clarence?”
“Ja?”
“Eén ding Clarence: als mens heb ik respect voor je.”
“Ik als mens of u als mens?”
“Huh?”
“Heeft u als mens respect voor Clarence Seedorf, maar niet als bondscoach, of heeft u respect voor de mens Clarence Seedorf en niet voor de voetballer?”
“Hee Clarence, ik moet hangen, ik krijg net een wisselgesprek binnen van Boulahrouz. Later!”