Tag: cda

Bruin

Tussen de mensen die het nieuwe kabinet de even subtiele als chique bijnaam ‘Bruin I’ meegeven, zijn er ongetwijfeld die zich een paar jaar geleden uit historisch besef hebben ingezet voor het behoud van de Anne Frank-boom. Het zijn ook mensen die er graag op wijzen dat Geert Wilders er een dubbele moraal op nahoudt.

Tsja.

Links: vroeger was je dan kritisch en betrokken, tegenwoordig volstaat het om het eens te zijn met de vijanden van je vijand, die voor de overzichtelijkheid tot één gereduceerd is. Ab Klink bijvoorbeeld werd als een held omarmd toen hij de onderhandelingen verliet; niet vanwege een enkel argument in zijn zes pagina’s tellende brief, maar vanwege het simpele feit dat hij ineens niet meer met Wilders wilde samenwerken – welnu, dan moet je wel een held zijn. Als later blijkt dat Klink alleen maar in zijn wiek geschoten was omdat Wilders aan zijn rookverbod dreigde te tornen, dan deert dat niet: Klink stapte eruit en daarom is hij moedig.

Alle hoop was dit weekend gevestigd op een stel bejaarde prominente CDA’ers, die eigenlijk al tijden verguisd worden maar nu, als ware katholieken wier zonden vlak voor hun dood vergeven worden waardoor ze alsnog in de hemel komen, vurig bejubeld worden om hun standvastigheid en principiële standpunten. Beter dan Ernst Hirsch Ballin hadden we het niet kunnen zeggen: “doe dit de mensen niet aan, doe dit het land niet aan”. Wat een spreker!

En nog is het niet te laat, na dat potsierlijke congres: we hebben de fractieleden Koppejan en Ferrier nog, de twee resterende musketiers die ten strijde blijven trekken tegen de onrechtvaardigheid en nu als enigen de dreigende apocalyps nog kunnen afwenden. Hun beweegredenen doen er niet toe; zolang ze maar tegen de samenwerking met Wilders stemmen zijn we het roerend met ze eens.

Dat volautomatische stroomschema-engagement begint me zo langzamerhand een beetje de strot uit te komen. Wie ook maar een beetje oplet in de hele discussie, merkt al gauw dat er met geen woord gerept wordt over de inhoud van de akkoorden, maar dat het uitsluitend gaat over het gevoel dat men heeft bij de samenwerking met Wilders. Daar kun je prima over van gedachten wisselen, maar de vraag is dan wel waarom die discussie drie maanden na de verkiezingen moet plaatsvinden. Moeten we wel zo blij zijn met die dissidenten, of zijn het eerder slapjanussen die eerder hun mond niet open durfden te doen? Waar waren Hirsch Ballin en Klink vóór 9 juni met hun waarschuwingen?

Anders gezegd, met de akkoorden op tafel: welk door Wilders verzilverd standpunt heeft bij Ab Klink geleid tot het voortschrijdend inzicht om hem eerst het voordeel van de twijfel te gunnen en later niet meer? Ik kom toch uit op het rookbeleid, want op het gebied van immigratie en integratie zie ik weinig veranderingen in Wilders’ opvattingen, of het moest zijn dat hij bijzonder veel water bij de wijn heeft gedaan.

Het regeer- en gedoogakkoord zijn eerlijk gezegd nogal slapjes, zeker wanneer je ze afzet tegen de groteske beelden die gedurende de onderhandelingen door de tegenstanders geschetst werden. Dat bevestigt dat de vrees voor Wilders vele malen groter is dan zijn dreiging. Symboolmaatregelen als een boerkaverbod hebben mijn zegen, maar ook als je het daar niet mee eens bent blijft iedere vergelijking tussen dit kabinet en de nazi’s natuurlijk weerzinwekkend.

Inhoudelijk was er ook voor het CDA genoeg op het akkoord aan te merken geweest. De kaasschaaf gaat natuurlijk nooit 18 miljard opleveren, en ik betwijfel of men er bij de doorrekening wel rekening mee heeft gehouden dat de verhoging van de maximum snelheid en het opheffen van het rookverbod beide tot minder inkomsten uit boetes zullen leiden. De drie boerka’s die per jaar gepakt gaan worden zullen elk de nodige miljoenen neer moeten tellen om dat te compenseren.

Donkerbruin is mijn vermoeden dat het allemaal wel los zal lopen de komende jaren.

Jack

Jack de Vries – ik vind hem altijd nog het meest weg hebben van een stripfiguur. Als ik in de supermarkt dan weer een bonkie, een smurf of waarschijnlijk binnenkort weer zo’n kutwuppie opgedrongen krijg, dan beeld ik me wel eens in hoe mooi de wereld zou zijn als je bij het winkelen kans zou maken op een poppetje van Jack de Vries. Dat zo’n naïef caissièretje zonder stemrecht je dan vraagt ‘Spaart u ook spindoctors?’, en je vervolgens thuis vol spanning de verpakking losrukt om erachter te komen dat je toch weer een Kaj van der Linde hebt gescoord – waar je er natuurlijk al twintig van had.

Had Wouter Bos nog een lekker kontje, Jack de Vries heeft een stel oren en een eeuwige lach op zijn gezicht gebeiteld. Het lijken mij niet bepaald de ideale ingrediënten voor een woest aantrekkelijke man, maar ja, weet ik veel: Jack heeft intussen wel mooi een verhouding met een van zijn medewerksters, en dan bedoelen ze in Den Haag kennelijk niet alleen een hiërarchische.

Een buitenechtelijke relatie, anders dan een werkrelatie: het komt in de beste gezinnen voor, maar voor een stripheld van het kaliber Jack de Vries moet het een enorm spannend avontuur zijn, dat behalve het obligate afgrijzen nog bijna afgunst afdwingt ook. Helaas voor Jack zelf heeft hij echter een werkgever die daar heel anders over denkt, en hem linea recta naar de uiterste hoeksteen van de samenleving verbant.

Jack zou er zelf wel raad mee weten. Jack weet als spindoctor immers als geen ander hoe het er in Amerika aan toegaat: het boegbeeld van het ideale gezin zou daar geen brave borst zijn, maar juist iemand die geworsteld heeft met de grootst denkbare uitdagingen – ranzige hoeren, boze feeksen, vrouwen die meer verdienen, noem alle ellende maar op – en die dan na alle beproevingen en verleidingen te hebben weerstaan  herrijst als de hondstrouwe hoeder van het gezin.

Niet zo’n loser die op zijn veertiende zijn vrouw ontmoet en daar vroom tot zijn tachtigste mee getrouwd blijft.

Moeiteloos zou Jack het beeld van de ordinaire zetels kostende overspelige op deze wijze om weten te buigen in dat van de ideale stemmentrekker, als het maar om iemand anders was gegaan en hij aan het grote spinnenwiel had mogen draaien. Maar Jack mag dus niet meer spinnen omdat het niet om iemand anders gaat. Met andere woorden: Jack is mooi de sjaak.

Illegaal

Ik las vandaag dat het CDA neigt naar een verbod op illegaliteit. Let wel: pin me er niet op vast, ze zijn er nog niet helemaal uit, de stemming is ongeveer 65-35, maar portefeuillehouder Van de Camp is voor, dus ga er maar van uit dat het ervan gaat komen.

Ik breek intussen al uren mijn hersenen over het voornemen.

Een verbod op illegaliteit, is dat niet hetzelfde als het strafbaar stellen van een geslaagde zelfmoord of het afkeuren van een doelpunt omdat de bal de lijn niet heeft gepasseerd? Waarom dan niet meteen in één moeite door ook een verbod instellen op abortussen bij niet-zwangere vrouwen, alcohol voor moslims en wildplassen voor mensen met een stoma?

Voor de goede orde: het woord ‘illegaal’ betekent ook wel ‘onwettig’; dat is al een jaar of tweeduizend het geval. De grootste politieke partij van Nederland neigt er nu dus naar om in de wet te verankeren dat onwettigheid tegen de wet indruist.  Ik kan me voorstellen dat men niet over één nacht ijs wil gaan alvorens men over zo’n heikel punt een definitief standpunt inneemt.

Hopelijk schakelt men het wetenschappelijk bureau in en houdt men in de ongetwijfeld zware onderhandelingen rekening met de praktische uitvoering van de anti-onwettigheidswet. Want waar beschuldig je een illegaal eigenlijk van als je hem op grond van deze nieuwe AOW staande houdt? Tsja, van het feit dat hij bestaat terwijl hij onwettig is. Verboden moet hij worden, hij heeft geen bestaansrecht! En opsluiten biedt dan geen soelaas, want je kunt veel van gevangenen zeggen, maar niet dat ze niet bestaan.

Sterker nog: gevangenen die niet bestaan zijn bij wet verboden.

Zo bezien kun je je al doorfilosoferend zelfs afvragen of je iemand die je ervan verdenkt verboden te moeten worden eigenlijk wel kunt aanhouden als hij overduidelijk bestaat – als er handen zijn waar je de boeien omheen kunt slaan en een mond die de naam van de niet-bestaande kan uitspreken.

Zo ver zullen ze bij het CDA nog niet gedacht hebben. Waarschijnlijk zit Hirsch Ballin zich vooral suf te piekeren waar hij zijn ontbiedingen aan bureau straks naartoe moet sturen.

Luxe

U hebt op deze plek nog helemaal niets kunnen lezen over de affaire Gregorius N. Dat was met opzet, want het leek mij tamelijk overbodig om hier nog eens te herhalen wat iedereen al weet en waar iedereen het over eens is: de arrestatie is een grof schandaal, de overmacht aan politiemannen die Gregorius van het bed lichtte al helemaal, de man mag toch tekenen wat hij wil en het CDA is een christelijke partij.

Binnen de veilige muren van de familie zero besloot ik het maar eens over een andere boeg te gooien. ‘Wat vind jij nou van die hele Nekschot-affaire?’, wilde broerlief op een goed, of eigenlijk niet zo goed, maar dat terzijde, moment weten, doelend op het bovengenoemde mantra van verontwaardiging. (Mijn broer is een stuk minder genuanceerd en noemt verdachten zonder pardon bij hun achternaam.)

‘Ik vind het een luxeprobleem’, zei ik toen.

Nou, dat heb ik geweten. Ik ben nog net niet geëxcommuniceerd, maar hoe ik dat toch kon zeggen! Een luxeprobleem? Het was  hartstikke griezelig! Een zorgvuldig georkestreerde politieke actie: het begon allemaal met de aanvallen op satirische programma’s als Kopspijkers en Egoland, daarna kregen we naar aanleiding van de moord op Van Gogh die idiote oproep van Donner om dat dode godslasteringsartikel af te stoffen, toen kwamen de pogingen om Fitna op voorhand te verbieden, en nu wordt een cartoonist afgevoerd alsof het een terrorist is.

Tsja.

Allemaal waar, maar ik krijg zo langzamerhand een beetje dunne poep van dat vrijheid-van-meningsfundamentalisme. Nu heb ik zelf niet zo’n hoge pet op van Jan Peter Balkenende, maar als die man nou echt een systematische campagne tegen de vrijheid van meningsuiting zou voeren, zoals een middelmatige kinderboekenschrijfster laatst suggereerde, alsof we om haar mening hadden gevraagd, dan had hij in zes jaar toch wel wat meer resultaat kunnen boeken dan dat summiere lijstje hierboven?

In andere landen geeft men zo’n cartoonist gewoon een nekschot, of maakt men op zijn minst aan einde aan zijn anonimiteit. Dichter bij huis, men neme Italië, zorgt de premier voor een ijzeren greep op de media. Dat doet JP allemaal niet, en bovendien: al die acties die wel gepleegd zijn, vormen een patroon in die zin dat ze geen van alle het beoogde resultaat hebben bereikt – integendeel, iedereen heeft alleen maar een grotere bek gekregen, en iedere vorm van censuur lokt een extremere volgende uiting uit. Een heel gezond mechanisme, dunkt me.

Die hele arrestatie van Gregorius N. is natuurlijk een uitermate betreurenswaardig verhaal, maar het valt heus wel mee met dat griezelige. Onschuldige Zimbabwanen die in Zuid-Afrika in de hens gestoken worden omdat ze de banen en vrouwen van de autochtone bevolking zouden inpikken, dat is griezelig. Als we dat hier met onze Polen gaan doen, praten we verder.

Mark Rutte, die is trouwens ook griezelig. Die krijgt ingefluisterd dat hij zijn fractieruimte ter beschikking moet stellen aan gecensureerde kunstenaars omdat de VVD zich meer moet profileren als voorvechter van het vrije woord, in de strijd tegen Wilders en Verdonk. Natuurlijk heeft die man dan gelijk, maar gadverdarrie, de onoprechtheid spat werkelijk van de inkt in de krant.

Het probleem is vrij overzichtelijk: het CDA zit al tig jaar in de regering, en als we dit naar onze maatstaven zo griezelig vinden, dan moeten we daar maar een keer iets aan gaan doen.