Canonmanie

Je kan tegenwoordig geen onderwerp meer verzinnen of er bestaat al een canon over. De rage begon toen Frits van Oostrom zijn Canon voor de Nederlandse Geschiedenis presenteerde, met vijftig personen en gebeurtenissen uit de vaderlandse geschiedenis die iedere ingezetene van Nederland wel móest kennen, op straffe van een inburgeringscursus onder leiding van Rita Verdonk.

Destijds, we schrijven oktober 2006, waren we duidelijk nog groentjes in de canonistiek: we maakten canons voor iets en de Canon van Nederland, zoals hij na razendsnel voortschrijdend inzicht ging heten, werd bij gebrek aan soortgenoten ook wel bekend als simpelweg De Canon.

Kom daar amper een jaar later maar eens om! Inmiddels zijn we na onder andere (hoofdletter alert) een Bètacanon, een gristencanon (nu ook zonder Spinoza!), een EenVandaag ® Beeldcanon, een NPS Canon van de Nederlandse Klassieke Muziek, een Gemeente Den Haag Canon van de Opvoeding, een Blik op Nederland Ruimtelijke Canontegenhangercanon en een Gravencanon met de vijftig graven die een monument verdienen (de bedenker staat vermoedelijk al met één been in een van de vijftig) deze week aanbeland bij de Filmcanon.

Gelukkig worden de canons met het naderen van het punt van verzadiging steeds korter. De Canon van Nederland bijvoorbeeld had nog wel iets om het lijf met zijn, of is een canon vrouwelijk, de Geslachtscanon zal het moeten uitwijzen, vijftig onderwerpen; de Filmcanon is nog maar een lijstje van zestien, en gevreesd moet worden dat men bij de onvermijdelijke Gregoriaanse Kalendercanon, met de maanden die echt iedereen móet kennen, niet verder komt dan twaalf.

Maar al die canonbouwers verwachten wel even dat ik als boerenlul met bijbehorend verstand dan geen professor in het betreffende onderwerp hoef te zijn, maar toch op zijn minst kennis zou moeten hebben van het zorgvuldig vastgestelde lijstje.

Als zelfverklaard (hierbij) boegbeeld van de Weigercanon wens ik daar pertinent niet aan mee te werken. Van die zestien Nederlandse films die goed genoeg waren voor de Filmcanon (had de commissie die de lijst opstelde trouwens niet wat subtieler kunnen aangeven hoe men dacht over het niveau van de Nederlandse filmwereld?) heb ik er welgeteld één (1) gezien, en dat is natuurlijk Flodder. Daar hoef ik me nu gelukkig ook niet meer voor te schamen, hij staat immers in de canon.

Maar alsjeblieft zeg, mijn hoofd kan al die canonkennis niet meer verwerken. Nog even en we kunnen een canoncanon vormen, met de vijftig canons die echt iedereen uit zijn hoofd moet kennen.

Eerbetoon

Met een slaperig hoofd sloeg ik vanochtend de krant open. Bètacanon begint met ode aan de nul, las ik op de voorpagina. Ernaast een grote foto van Adolf Hitler die, gelegen in bad, een heilgroet uitbrengt.

Wat was dit voor zieke grap? Hadden ze me niet even van tevoren kunnen inseinen? Dan had ik ze kunnen influisteren dat ik een andere ambassadeur dan of all people Adolf Hitler wel op prijs had gesteld. En waarom eigenlijk de Bètacanon? Weten ze dan niet dat ik zo alfa ben als maar zijn kan?

Nou ja, aandacht is aandacht natuurlijk.