Tag: amerika

Held

Op de valreep van 2009 werd Jasper Schuringa toch nog de held van het jaar door tijdens vlucht 253 van Northwest Airlines bovenop Umar Farouk Abdulmutallab te springen, terwijl deze aan het hannesen was met zijn provisorisch in elkaar geknutselde beenbom. Daarmee voorkwam Jasper in één klap keer een gruwelijk inferno, verkiezingsoverwinningen voor Geert Wilders tot in de pruimentijd, een Derde en Vierde Wereldoorlog en ongetwijfeld nog allerlei ander naars wat onze fantasie vooralsnog te boven gaat.

Niets wijst erop dat de aanslag wel gelukt was als Jasper niet zo heldhaftig had opgetreden. Umar zat immers nogal te klooien met dat ontstekingsmechanisme, bezweren ons diverse ooggetuigen. Evenmin is duidelijk of Umars been wel voldoende destructief vermogen had om een Boeing 747 op te blazen. Omdat het been getraind was in Jemen gaan we er maar stilzwijgend van uit van wel, maar zeker weten doen we het niet. Kortom, Jasper mag Umar Farouk Abdulmutallab wel dankbaar zijn voor zijn nieuw verworven status; had Umar een kolossale feilloos werkende volautomatische bom bij zich gehad, dan was Jasper letterlijk en figuurlijk nergens geweest.

Jasper mag ook de douane op Schiphol dankbaar zijn voor het doorlaten van het been van Umar. Volgens de operationeel directeur van Schiphol was dat nooit gebeurd als Umar door de bodyscan had gemoeten. Nee, en het was ook niet gelukt als hij in zijn blote tokus door de gewone metaaldetector had moeten lopen. En hebben de autoriteiten al gedacht aan een algeheel verbod op benen in het vliegtuig? Zomaar een ideetje; ben je ook meteen van dat gemekker over te weinig beenruimte af.

De Amerikaanse autoriteiten mag Jasper ook niet vergeten in zijn bedankrondje. Zij hadden Umar niet op de no fly list geplaatst, en daar waren ze zelf nogal verbaasd over. Ze hadden het logischer gevonden als iemand een aanslag in een vliegtuig had gepleegd die wel op deze lijst stond. Tsja.

Maar het meest van al verdient Passagier Seip een bloemetje van Jasper. Passagier Seip zat naast Umar in het vliegtuig een sudokuutje op te lossen toen de vlammen uit diens been schoten. “Ach, dat is gewoon een gek die zich rot voelt door kerst en daarom aandacht wil”, zo dacht Passagier Seip, terwijl hij zijn geluksnummer 7 invulde. “En ach, nog zo een die er bovenop springt. Wat een aandachttrekkers!”

Ook toen Passagier Seip ’s avonds ondersteboven en geblinddoekt aan een duikplank hing, had hij nog niet door dat hij aan een terroristische aanslag was ontsnapt. “Ik dacht dat het erbij hoorde. Mijn vrouw en ik kwamen net uit Griekenland. Daar kregen we ouzo op het vliegveld, dus hier wat water met een theedoek in je bakkes, dacht ik. Weet ik veel wat voor tradities je overal hebt.”

Voor mij is niet Jasper, maar Passagier Seip de held van vlucht 253. Jasper is een loser die de Nederlanders veel te populair heeft gemaakt bij de Amerikanen. Die weten nu dat we niet alleen met één goed geplaatste vinger in de dijk een overstroming kunnen voorkomen, maar ook met onze blote handen vuur kunnen doven. Vergeet het maar, dat wordt nog minstens tien jaar blijven in Afghanistan.

Maan

Op dezelfde dag dat de Nobelprijs voor de Vrede werd toegekend aan Barack Obama, president der Amerikanen, voerden diezelfde Amerikanen een bombardement uit op de zich van de prins geen kwaad bewuste maan. Onze maan, de maan van alle mensen, zonder aanleiding aangevallen door twee kamikazetoestellen. Kortom: ik weet het zo net nog niet met die Nobelprijs. De enige vooruitgang die ik bespeur is dat waar men in Irak nog geheimzinnig deed over het feit dat men eigenlijk op zoek was naar olie, nu in het geval van de maan zonneklaar is dat men water zoekt.

Dat kun je nauwelijks een verdienste van Obama noemen. Op de maan geen brute dictator met een vermeende zucht naar massavernietigingswapens die als afleiding kan dienen – al moet ik nu oppassen dat ik de Amerikanen niet op ideeën breng; het zou niet voor het eerst zijn dat ze ergens een marionet neerzetten als excuus om een latere oorlog te kunnen rechtvaardigen. Misschien zijn ze nu wel zo naarstig op zoek naar een kleine hoeveelheid water om ervoor te zorgen dat die het nog net overleeft tot de eerste bommen vallen.

De kersverse Nobelprijswinnaar verdedigde het barbaarse geweld tegen het onschuldige hemellichaam door te verklaren dat ‘anders dan Bagdad, het Afghaanse volk of onze eigen troepen, de maan niet naar de maan kan’. Maar geeft dat een land het recht om de maan dan maar lukraak te bombarderen? Wat zegt de Conventie van Genève hierover? Van wie is de maan? Ligt er een mandaat van de Verenigde Naties ten grondslag aan deze anders onrechtmatige aanval? Welke resolutie heeft de maan naast zich neergelegd? Hebben de partijen zich wel voldoende ingespand ingespannen om tot een diplomatieke oplossing te komen? En wat is het standpunt van de Nederlandse regering? Verlenen we weer wel politieke, maar geen militaire steun?

Van een oorlog anno 2009 verwacht ik shock and awe. Infraroodbeelden met live afweergeschut en dan BOEM! – waarna je als kijker de toto kunt invullen: was het een bruiloft of een voedselkonvooi dat daar opgeblazen werd? De CNN-verslaggever op het dak van zijn hotel, naar wie we spoorslags overschakelen, weet het nog niet, maar kan wel vertellen dat de burgers van de hoofdstad hun best doen om overdag zo goed en zo kwaad als het gaat hun dagelijkse leven op te pakken alsof er niets – BOEM! – en daar gaat weer een school of een ministerie.

Niets van dat al op de maan. Spannend gaat het echt niet meer worden, dus kom er maar in met die grondtroepen en let’s get it over with.

Het had Obama gesierd als hij de aanval een puntbombardement had laten zijn op die Amerikaanse vlag die daar nog steeds ergens moet staan te wapperen.

O drama

Dit hier heet een blog en dus word ik geacht vandaag iets over de uitverkiezing van Barack Obama te zeggen. Dat valt me zwaar. Toen ik gisteren Aart Zeeman, de vogelverschrikker van Een Vandaag, voor een verlaten bouwkeet annex buurtkroeg in een buitenwijk van Chicago zag staan in een dappere poging de liefde van de gewone man voor Obama ook vanuit de minst interessante invalshoek te belichten, wist ik zeker dat we in Nederland veel te veel aandacht aan dat hele circus besteedden. Het zou wel chic van CNN zijn om bij wijze van tegenprestatie Wolf Blitzer volgende week bij een brievenbus in Zutphen te posteren om verslag te doen van de drommen mensen die daar hun stem voor de waterschapsverkiezingen op de bus willen doen, maar ik vrees toch dat ze dit wereldnieuws aan zich voorbij laten gaan.

De dijken verhogen? Yes, we can!

Amerikanen, dat zijn voor mij toeristen. Ze zijn dik, dom en smakeloos, ze weten nooit de weg, ze lazeren continu van hun rent-a-bikes, en ondanks dat hebben ze de grootste muil. Oorlog, schulden en andersoortige crises zijn hun belangrijkste exportproduct. Ze verafschuwen het homohuwelijk, voeren een war on drugs, walgen van euthanasie of abortus maar hebben geen moeite met het executeren van gevangenen. We kunnen er lang of kort over praten, maar feitelijk hebben we een hartgrondige hekel aan Amerika.

De afgelopen acht jaar konden we alles wat we aan Amerika verfoeiden toeschrijven op het conto van George W. Bush. Dat gebeurde wat al te makkelijk, want ook vóór Bush jr. waren de Amerikanen al dik, dom en smakeloos, wisten ze nooit de weg en lazerden ze continu van hun rent-a-bikes. En ik kan u verklappen dat ook na Obama de Amerikanen nog steeds dik, dom en smakeloos zullen zijn, dat ze nog steeds de weg niet weten en dat ze nog altijd van hun rent-a-bikes zullen lazeren.

We krijgen het zwaar de komende jaren, wij Amerika-haters. We zijn euforisch nu een man voor wiens halfbroer het begrip centrale verwarming nog bestaat uit twee steentjes en een paar takjes hout het machtigste ambt ter wereld heeft weten te bereiken. Dat is ook mooi, al waren wij iets eerder met onze Marokkaanse burgemeester. Maar straks hebben we nog steeds een hekel aan dat achterlijke volk. Dat was ons een stuk makkelijker afgegaan als we weer vier jaar een fanatieke oorlogsfetisjist in het Witte Huis hadden gehad. Nu wordt het diep slikken als onze Obama extra troepen naar Afghanistan stuurt en hier en daar een executie gedoogt.

En toch.

Toch valt niet te ontkennen dat de man, o drama, emoties losmaakt met zijn weergaloze retoriek. Ik had vandaag niet de indruk dat het een historische dag was, de koffie op het werk was net zo smerig als iedere andere dag, maar toch heb je het gevoel dat er iets bijzonders gebeurt als Obama spreekt. Zou hij dan toch…?

Maybe he can.

Stemwiser

De gemiddelde fysieke omvang van de Amerikaan in ogenschouw nemend kan ik me al weinig voorstellen bij het begrip ‘zwevende kiezer’ aan de andere kant van de oceaan, maar als ik dan bedenk dat de keuze straks beperkt is tot welgeteld één Democraat en één Republikein (hoe bedoel je ‘land van de onbegrensde mogelijkheden’?), dan lijkt het me helemaal godsonmogelijk dat daar ook maar iemand in het stemhokje overmand wordt door twijfel. Ik bedoel: BZN of Led Zeppelin, smaken verschillen natuurlijk, en ik wil degenen die voor Led Zeppelin zouden kiezen echt niet tegen het zere been schoppen, maar als je te horen krijgt dat je de rest van je leven naar een van de twee bands moet luisteren, dan hoef je toch echt niet eerst een half jaar iedere dag naar een concert te luisteren om erachter te komen waar je voorkeur ongeveer ligt.

Toch schijnen ze er te zijn, de mensachtigen die gevraagd naar hun stemgedrag niet verder komen dan ‘Yeah, I mean, like, I dunno, you know?’. En daarom is er ook voor deze verkiezingen een speciale Stemwijzer USA ontwikkeld. En dat doen ze dan weer lekker handig, daar bij de publieke omroep: de Engelstalige versie doet het niet, dus daar hebben die Amerikanen geen modderfokking peppernut aan. Ik heb hem daarom zelf maar ingevuld, maar daar werd ik ook niet veel wijzer van.

Sowieso blijkt direct na het invullen dat je echt niet op een Republikein gaat stemmen als je favoriete Democraat de voorverkiezingen niet weet te winnen. Een vluchtige analyse wijst uit dat dit alleen zin heeft voor mensen die van plan zijn op Clinton te stemmen en die koste wat kost willen voorkomen dat illegalen een rijbewijs kunnen halen, iets wat Obama nog wel oogluikend zou kunnen toestaan (maar wat natuurlijk geen issue is omdat illegalen de facto niet bestaan).

Vooral was ik teleurgesteld over de irrelevantie van de stellingen waarop mijn mening met die van de kandidaten werd vergeleken. Ik wilde weten of Mitt Romney ook voor de Europese Grondwet had gestemd. Of de A73 wat Mike Huckabee betreft langs Beuningen over de Waal naar de A15 moet worden doorgetrokken. Of Hillary ook denkt dat Joran het gedaan heeft. Of John McCain ook vóór een vettax op de patat is. En of Barack Obama, zonder nu meteen weer grappen te gaan maken over fysieke omvangen, ook vindt dat de uitzending van Deep Throat gewoon door moet gaan.

Niets van dat al!

Of de inval in Irak juist was, en of er een tijdschema voor terugtrekking moet komen, wilden ze weten. Ja hallo, ik heb me al eens uitgesproken voor een parlementair onderzoek naar de Irak-oorlog, en daar kwam toen ook niks van terecht. En ook hier lijkt er weinig kans op succes, want alle overgebleven kandidaten zijn tegen zo’n tijdschema. Het zal je levensdoel maar zijn, om die troepen zo snel mogelijk terug te halen; in Nederland blijven er dan minstens veertig partijen over om op te stemmen, in Amerika ben je gewoon uitgeluld.

Er werd me ook gevraagd of de ouderdomsuitkering omlaag mocht, en of de topinkomens zwaarder belast moesten worden om het stelsel van sociale zekerheid (huh, hebben ze dat dan?) in stand te houden. Ik had de hoogte van die uitkering en het belastingtarief even niet paraat en gaf dus aan dat ik het niet wist. Daardoor kreeg ik uiteindelijk het advies om op Hillary Clinton te stemmen, want die wist dat ook allemaal niet. Een vrouw als president, ik blijf zo mijn twijfels houden.

(Overigens denk ik dat als er ook een kolom George W. Bush was geweest, er in iedere rij ‘weet niet’ had gestaan.)

Hoe dan ook, ik ben vastberaden om het advies in de wind te slaan en niet op Hillary te stemmen.