Natuurlijk, er brak oorlog uit op ons continent, er stierven nog altijd veel mensen aan corona, Thierry Baudet daarentegen plantte zich voort, we bleken niet in staat om asielzoekers menswaardig op te vangen, er was dat belachelijke winter-WK in Qatar en veel huishoudens kunnen hun energierekening niet meer betalen, maar hét nieuwsfeit van 2022 was toch ontegenzeglijk de afschaffing van de winkelwagentjesmuntjesplicht bij Albert Heijn.
Verder lezen WagentjeTag: albert heijn
Vingertip
Het mocht potdorie eens tijd worden: in navolging van Aldi, Dirk van den Broek en al die andere grutters gaat ook Albert Heijn eindelijk eens een proef starten met het betalen via je vingerafdruk. Betalen met je vinger: hartstikke gewoon bij Albert Heijn.
Als het de bedoeling is dat we in de toekomst alleen nog maar met onze handen betalen, dan denk ik dat de invoering daarvan nog wel wat voeten in de aarde zal hebben. Ik vind het althans wel een prettige gedachte dat ik, mocht het nodig zijn, direct nadat ik een half uur in bad heb gelegen iets kan kopen, en niet eerst twee uur hoef te wachten tot mijn omahanden hersteld zijn. En van snoeien in de tuin zal helemaal niets meer terechtkomen als ik daarmee mijn ganse kapitaal op het spel zet.
Maar dat zal mijn tijd wel duren, en daar gaat het me nu dan ook niet om.
Waar het me wel om gaat, is dat de verschillende medewerkers van het betreffende AH-filiaal (allemaal sales spatie managers of iets dergelijks) die gisteren in het RTL Nieuws aan het woord kwamen, zich consequent en zonder uitzondering bedienden van het woord ‘vingertip’.
Kennelijk is er iemand hoog in de boom bij Albert Heijn geweest die heeft gedreigd om bij iedere medewerker die het gewoon over een vingertopje zou hebben een kootje af te hakken. Het is vingertip, mensen, denk erom! Vingerprint had ook gekund, maar misschien was men bang dat wijsneuzen zouden opmerken dat het in het Nederlands dan Vingeruitprint zou moeten zijn (Neeeee! Printen of afdrukken, niet uitprinten).
Dus Vingertip® it is, want ieder nieuw betaalmiddel heeft een kekke naam nodig, ook als het om een lichaamsdeel gaat. De irisscan zal straks ook wel de Eyecatcher© gaan heten.
Uitgekiende marketing dus weer van onze grootste kruidenier, en ook de timing is weer onovertroffen. Eerder al merkte ik op dat als het Nederlands Elftal de finale van het EK zou halen, dit waarschijnlijk te danken zou zijn aan Edwin van der Sar die zijn nagels niet op tijd knipt, maar inmiddels weet ik beter: Sar beschikt over een door AH gesponsorde Vingertip® Pro met magneetwerking. Wat dat betreft hoeft het ook geen verbazing te wekken dat de proef plaatsvindt in een filiaal in (Hans van) Breukelen; ook daar zal wel over nagedacht zijn.
Ik heb sinds gisteravond enkele malen het topje van mijn rechter wijsvinger, want hij is straks uiteindelijk de sigaar, geruststellend moeten toespreken. ‘Het komt wel goed, kleintje,’ zeg ik dan, ‘je blijft gewoon mijn topperste topje, mijn koetsjie-koetsjie-kootje. Alleen bij Albert Heijn ben je een Vingertip®.’
Alsjeblieft, meneer Heijn: vingertip, dat is toch geen Nederlands. Hooguit is het iets wat je vraagt aan een medewerker van de Christine le Duc: heeft u misschien nog een goede vingertip voor mij? En nee, liever niet iets met Welpies.
Albert Smurf
‘Spaart u smurfen?’, vroeg ze.
Het was de stomste vraag die me gesteld werd sinds iemand twee jaar geleden van me wilde weten of ik soms een wup wilde.
Maar goed, er worden dezer dagen dus ‘gratis’ smurfen weggegeven, gewoon bij Albert Heijn, en dat zullen we weten ook. Bij iedere vijftien euro aan boodschappen krijg je er een, en dat staat bij Albert Heijn ongeveer gelijk aan twee broden en een pak melk – ga er een keer je wekelijkse boodschappen halen en je hebt zo een heel dorp bij elkaar gesmurft. Behalve dan Grote Smurf, want daarvan zijn er in heel Nederland natuurlijk maar een paar, in tegenstelling tot die eigenwijze klotebrilsmurf of die Al Qa’ida-lolsmurf, waar het gemiddelde gezin er inmiddels vierentwintig van in de vensterbank heeft staan. Gargamel heb ik trouwens ook nog nergens gezien; die zou ik anders wel herkend hebben in een twintig keer zo grote verpakking met een vangnet eruitstekend.
‘Spaar je smurfen’… ha!
Zonder iets te zeggen keek ik haar aan met een veelbetekenende blik van ‘zie-je-die-ongeschoren-kop-met-die-groeven-wallen-en-ontluikende-grijze-haren-dan-niet?’, die ook wel de wedervraag stelde: zie ik er soms uit als iemand die smurfen spaart?
Ze moest er een beetje van blozen.
Ik schatte haar nog geen twintig, wat betekende dat het hele smurfentijdperk aan haar voorbijgegaan moet zijn. De smurfen, die stammen uit de tijd dat Vader Abraham de baard in de keel kreeg, en zijn inmiddels al jaren met prepensioen. Maar zoals wel meer B-artiesten van weleer komen de smurfen er nu achter dat die smurfen-AOW ook niet al te groot is (word dan ook geen smurf, zeg ik dan op mijn beurt) en Albert Smurf is er als de smurfen bij om een heuse resmurfal op poten te smurfen, net als ze een paar jaar terug met de wuppen hebben gedaan.
What’s next?, vraag je je af. Een gratis keelclitoris bij iedere tien euro aan vleesproducten en een pluchen Linda Lovelace bij een volle spaarkaart ter ere van 35 jaar Deep Throat? Het maakt volgens mij niet zoveel uit wat Albert Heijn bedenkt: als ze verse drollen zouden uitdelen, zou heel Nederland schijt-ziek worden. Wat dat betreft zou ’s lands grootste kruidenier wel eens wat meer maatschappelijke betrokkenheid kunnen tonen; ik denk aan een gratis knuffel van een moslimbroeder voor de mannen en een ferme handdruk van een imam voor de vrouwtjes.
Toen de spanning ondraaglijk werd, of de wachtrij te lang, dat kan ook, brak de lach op haar gezicht door en concludeerde ze ‘haha, nee, vast niet’, de bon overhandigend.
‘Ja hoho,’ zei ik, ‘nu zal ik ze krijgen ook! Ben je nou helemaal besmurft!’
Bij thuiskomst bleek ik in het bezit geraakt van een of andere babysmurf. Nu heb ik die Smurfin altijd al een smerige slettebak gevonden, maar toen ik naar de smurfen keek, was er nog helemaal geen babysmurf.
Laten we het erop houden dat Albert Heijn op de kleintjes blijft letten.
Krentenbol
Murphy roert zijn staart wel heel nadrukkelijk wanneer 1. je door een overvol hoofd vergeet je brood mee te nemen naar je werk, 2. je dit door alle bezigheden pas ontdekt wanneer de honger trek ondraaglijk begint te worden en 3. je het dan eigenlijk te druk hebt om nog zorgvuldig iets van je gading uit te zoeken.
Voor dit soort gelegenheden is de krentenbol uitgevonden.
Krentenbollen zijn zeker geen wonder der haute cuisine, ontsproten aan het brein van een briljant Michelinmannetje (ja, de beste koks zijn ook al mannen), maar ze zijn wel altijd smakelijk: nooit heel lekker maar al helemaal nooit vies. Het recept van de krentenbol is waterdicht en onomstreden; zelfs in Amerika is nog nimmer een fabrikant van krentenbollen aangeklaagd wegens het veroorzaken van bijvoorbeeld een puistenkop bij een krentenbolverslaafde puber.
De krentenbol is met andere woorden inherent goed. Hard en toch zacht. Sommige mensen vinden de hele wereld zelfs een krentenbol, al is het de vraag of dat vanwege de goedheid is, of vanwege een andere krentenboleigenschap. Hoe dan ook, de gedachte aan de krentenbol alleen al doet de ergste honger trek stillen. Verheugd toog ik dan ook naar de Albert Heijn, die nooit ver weg is.
Die bleek dus geen krentenbollen meer te verkopen.
Nee, echt.
Zachte broodjes met krenten en rozijnen kon ik krijgen.
Wat is dit nu weer? Europese regelgeving die voorschrijft dat krentenbollen tegenwoordig in het Poolse dorpje Krntbolzcskiwicz gefabriceerd moeten zijn, en anders de naam ‘krentenbol’ niet meer mogen dragen? En vindt Albert Heijn dat dan weer te duur worden?
Stelletje krenten.