Ik luister graag en veel muziek, maar waarom mensen tot diep in de eenentwintigste eeuw cd’s of iets op vinyl aanschaffen, heb ik nooit kunnen begrijpen. Waarom zou je dat nog doen? Je draagt toch ook liever een comfortabel T-shirt of overhemd dan een maliënkolder, ook al weet je niet welke gevaren je te wachten staan als je de deur achter je dichttrekt? Voedsel hoeft niet per se ambachtelijk bereid te zijn als een fabriek het net zo lekker en tien keer goedkoper kan maken. En mensen die elkaar een handgeschreven brief schrijven zou ik kunnen waarderen, ware het niet dat ik me afvraag waarom ze zich zo aanstellen en niet gewoon een mailtje sturen.
Maar wie ik écht niet begrijp, zijn mensen die anno 2022 over abortus gaan discussiëren. Die hang naar het verleden, dat dwepen met zaken die allang zijn ingehaald door de actualiteit: ik heb dat gewoon niet. Daar komt dan nog bij dat het in twijfel trekken van het recht op abortus, anders dan plaatjes draaien of lekker eten, überhaupt nooit leuk is geweest. Het is maar heel zelden dat als iemand in een nostalgische bui vraagt: “Weet je nog, dat we met een potlood cassettebandjes terugspoelden?”, de ander reageert met “Ja! En dat we aankwamen met het argument van het doden van de foetus! Gave tijd was dat!”
Verder lezen Abortus