Het Jaar van de Uil

Voelen jullie het ook? Het hangt in de lucht, die zoete lavendelgeur van de overwinning. Het is aan het kantelen, nu wereldwijd nog maar anderhalf miljoen mensen per dag positief testen en we bijvoorbeeld in Engeland zien hoe fantastisch het zonder maatregelen gaat, afgezien dan van, nou ja ach, die paar honderd kinderen die daar nu happend naar adem op de ic liggen. Maar hee, je kunt niet vroeg genoeg leren dat de dood bij het leven hoort, nietwaar?

Nu neemt dat kantelen nogal wat tijd in beslag – in feite horen we dit al anderhalf jaar – maar 2022 moet dan echt het Jaar van de Uil worden. En daarom wordt op de burelen van Forum voor Democratie koortsachtig vergaderd wat men na al dat gehits, al dat gezuig, al dat gelieg, al dat gejank, al dat geïnsinueer en al dat geïntimideer, al dat geheul met nazisymboliek, al dat slecht verholen antisemitisme en al die quasi-verongelijktheid als men ermee geconfronteerd wordt verder nog kan verzinnen om optimale ophef te creëren zonder de eigen achterban voor het hoofd te stoten.

Welnu, alles natuurlijk. Een kleine greep uit wat ons het komend jaar te wachten staat:

Verder lezen Het Jaar van de Uil

Verzoening

Laten we er geen doekjes om winden: 2021 was een onprettig jaar waarin onverdraagzaamheid en polarisatie hoogtij vierden. Nimmer waren de tegenstellingen in ons ooit zo tolerante landje zo groot als nu, en ik moet toegeven dat ook ik mij – in al mijn afgunst – zo nu en dan behoorlijk onsympathiek en laatdunkend heb uitgelaten over mensen met een voortreffelijk immuunsysteem.

Maar nu is het Kerst: een moment van contemplatie, van bezinning, verzoening en verbroedering. Tijd dus om ook de positieve kanten van de viruscritici en vaccinweigeraars onder ogen te zien en hen met complimenten te overladen.

Verder lezen Verzoening

Nee, je wordt niet buitengesloten

Hartstikke leuk natuurlijk dat de regering ons met de kerstgedachte in het achterhoofd collectief in hetzelfde lockdownschuitje heeft geplaatst, maar ooit moet ons verdeelde landje weer open en dan zullen de gevaccineerden vanzelfsprekend voorrang krijgen. Hoe moet dat, als om een of andere reden de groep die dan door eigen toedoen buiten het schuitje gaat vallen, steeds maar blijft roepen dat hier sprake is van discriminatie, en zij als ongevaccineerden worden buitengesloten?

Hoewel dit allemaal al ragfijn is toegelicht in het Handboek voor Ontkenners (hoofdstuk VI.6), én ons geduld met de weigeraars al genoeg op de proef is gesteld, zitten we nu toch maar duimen te draaien voor kerstboom of knisperend haardvuur, en kan ik het dus net zo goed nog een keer uitleggen.

Verder lezen Nee, je wordt niet buitengesloten

Omzien en vooruitkijken

Regeren is vooruitzien, dat is algemeen bekend. Des te vreemder is het dan ook dat uitgerekend onze meest ervaren regeringsleider ooit in zijn zoveelste kabinetsperiode vooruit wil kijken naar de toekomst, en om wil zien naar elkaar.

Omzien naar elkaar en vooruitkijken naar de toekomst: dat is het motto van Rutte IV waar we het in ieder geval de komende maanden mee moeten gaan doen. We mogen nog van geluk spreken dat ze vooruit willen kijken naar de toekomst, en niet naar het verleden, of, pak hem beet, de eerstvolgende aflevering van Temptation Island op Videoland – maar toch, hier is iets vreemds aan de hand.

Verder lezen Omzien en vooruitkijken

Taxonomie van het Wappenrijk (voorpublicatie)

Van de auteur van het Handboek voor Ontkenners verschijnt binnenkort een nieuw educatief naslagwerk: de Taxonomie van het Wappenrijk, een uitputtende, fraai geïllustreerde classificatie van de uiteenlopende soorten virusontkenners die ons universum rijk is. Speciaal voor u een exclusieve voorpublicatie, met de beschrijving van enkele in het oog springende geslachten, waaronder de vappus aquacanonnicus en natuurlijk de vappus penis equi.

Verder lezen Taxonomie van het Wappenrijk (voorpublicatie)

Moederhart

De afgelopen week zijn over de hele wereld 50.000 mensen overleden aan de gevolgen van een corona-infectie. Dat zijn er ruim 7000 per dag en 300 per uur. Elke minuut opnieuw sterven vijf mensen aan corona, en dat is dan nog ondanks geldende maatregelen, ondanks vaccinatie, ondanks betere behandelingen (nee, niet dat paardenmiddel) en niet rekening houdend met een gigantische onderrapportage, zodat we er donder op kunnen zeggen dat sinds het begin van deze veel te lange zin weer minstens een paar zielen het tijdelijke voor het eeuwige hebben verruild.

De slachtoffers zijn zo talrijk dat anonimiteit hun onvermijdelijke lot is. Soms zit er een beroemdheid tussen, steeds vaker ook zijn het kritische geesten met een immuunsysteem voor wie geenprikspijt (niet te verwarren met “geen prikspijt”, een populaire houding onder gevaccineerden) te laat kwam. Maar hoewel het boekstaven van die laatste groep nog enige educatieve waarde heeft én nog wat leedvermaak met zich mee zou brengen als het allemaal niet zo godvergeten tragisch was – er is simpelweg geen beginnen aan.

Verder lezen Moederhart

Guido

“Wil ik jaren toevoegen aan m’n leven, of wil ik leven toevoegen aan m’n jaren?” Die razend interessante kwestie legde de vermaarde filosoof Guido Weijers onlangs voor aan een zaal vol toehoorders – vermoedelijk een groep onvrije burgers die fysiek en/of geestelijk gemarteld in een quarantainekamp waren geplaatst vanwege een positieve PCR-test, althans, een andere reden om je in groten getale in dezelfde ruimte als Guido Weijers op te houden kan ik zo snel niet verzinnen.

De erudiete redenaar bediende zich hier van de stijlfiguur van de retorische vraag, want hoewel hij in al zijn eloquentie toevoegde dat het “een fokking moeilijk dilemma” betrof, was het gewenste antwoord overduidelijk: natuurlijk, wijsgeer Weijers, willen wij leven toevoegen aan onze jaren! Laat ons desnoods vanavond nog sterven als dat betekent dat wij ons nog kunnen laven aan uw wijsheden! Alles liever dan nog een dag langer geknecht worden door de beulen van het Binnenhof!

Als eeuwige optimist – altijd hoopvol, altijd het zonnetje in huis – begint dit chagrijn over het huidige tijdsgewricht mij danig de keel uit te hangen. Niemand lijkt zich te realiseren hoe gelukkig wij ons mogen prijzen dat deze pandemie ons in het heden treft, en niet een paar decennia geleden.

Verder lezen Guido