Categorie: blog

Levensduur


De ontwerper van de iPod, en dan in het bijzonder die van de bijbehorende oordopjes, zou zich bij voorbaat verkeerd om in zijn graf laten leggen bij het aanschouwen van het afgerafelde snoer dat een maand of vier de verbinding was tussen zero’s iPod en diens gehoor. Ik weet nog goed hoe koud het was toen ik de Apple-winkel betrad om uit voorzorg een nieuwe te kopen. Vergeefs, want de oordopjes bleken alleen te koop in combinatie met de o zo nuttige, nooit gebruikte en dus nog prima functionerende afstandsbediening, een banale aanduiding voor de iPod Remote waarvoor Jonathan Ive zich ongetwijfeld eveneens in zijn graf zou omkeren. Uiteindelijk werden het dus nog banalere dopjes, die vervolgens ongebruikt hun garantieperiode zagen verstrijken omdat het gehavende snoer standhield.

Vanmiddag luisterde ik voor het eerst en voor het laatst naar de nieuwe cd van Thom Yorke. Pas na vijf nummers had ik door dat het snoertje nu eindelijk definitief de geest had gegeven. Ik dacht eerst dat het hoorde, die combinatie van geruis, gekraak en steeds vaker wegvallen van het geluid in het linkeroor.

(vraagje tussendoor naar aanleiding van de eerste zin: wat is het tegengestelde van ‘postuum’?)

Het stoplicht

“Je moet er willen wonen”, vond de makelaar destijds, en dat was geen cliché maar een verwijzing naar het nogal drukke verkeer dat op enkele passen van de voordeur voorbijraast. Naar nu blijkt zorgt dat verkeer behalve voor waardevermindering ook voor het nodige vertier. Dat is vooral te danken aan het stoplicht, enkele meters verderop. Zeker met deze tropische temperaturen (én niet ver van Zandvoort) kijk je je ogen uit.

Onschuldig en in groten getale zijn degenen die uit volle borst meezingen met wat de radio hun te bieden heeft. Schuldiger en in niet eens zoveel minder groten getale zijn degenen die hun wijsvinger tot voorbij het tweede kootje in het reukorgaan doen verdwijnen. Vooroordeelbevestigend zijn degenen die een cabrio besturen, alsmede de blondines die hen vergezellen. Zonder uitzondering getuigend van slechte smaak is de weinige muziek die door het vierdubbele glas hoorbaar is. In overtreding zijn degenen die bellen met hun mobieltje in de hand. Stiekem is de forens die mij, als ik om half zes ’s ochtends éventjes niet oplet, berooft van mijn ochtendkrant.

Allen hebben met elkaar gemeen dat zij zich onzichtbaar wanen, een prettige gedachte die op ruwe wijze verstoord wordt zodra zij de man achter het raam ontwaren. De reacties lopen uiteen. De een (zelfs een enkele neuspeuteraar) gaat onverstoord verder waar hij mee bezig was, de ander concentreert zich plotseling bovenmatig op het rode licht in de ijdele hoop dat ik niets gezien heb, en slechts een enkeling geeft zich over aan een besmuikte glimlach en een blik van “dit blijft tussen jou en mij, afgesproken?”.

Nog niet tegengekomen, maar dat is ongetwijfeld een kwestie van tijd, is de brede Harry die de snotneus die het waagt een blik in zijn auto te werpen een kopje kleiner komt maken. Uit voorzorg zit de knip er vast stevig op.

Geen nieuws goed nieuws

Zo, dat duurde slechts één dag te lang. Maar wat een dag! Een heel journaal vol met goed nieuws! Balkenende valt (letterlijk ook, toen Brinkheurst en kereltje Pechtold de Kamer verlieten) over een koekje van eigen ik-kon-niet-anders ritaverdonkdeeg van Lousewies; het Hooggerechtshof in de VS heeft bepaald dat Guantanamo Bay onrechtmatig is; de eerste westerse leider die doorheeft dat praten met een terroristische groepering de beste kans op succes heeft, is opgestaan; en het wordt ook nog eens mooi weer de komende dagen!

Alarmfase 1

Er even van uitgaande dat alarmfase 1 de ergste alarmfase is, alarmcode rood had wat dat betreft wat minder stof tot nadenken opgeleverd, maar goed, als alarmfase 1 niet de hoogste is welke dan wel?, zo kun je je afvragen, enfin, het is wel duidelijk dat de alarmbellen luid rinkelen en dat de twijfel aangaande mijn taalgebruik onverminderd voortduurt (en ja, Jose Saramago is een van mijn favoriete schrijvers), kondigt schrijver dezes vast aan dat zijn aanwezigheid de komende dagen niet gegarandeerd is.

Het is morgen namelijk de Grote Verhuisdag. Die om een uur of zeven aanvangt, want het nieuwe bed zou zomaar eens om 8 uur ’s ochtends bezorgd kunnen worden. Minstens zo belangrijk als het fysieke transport van het materiële is natuurlijk de overtocht van het virtuele bestaan naar het nieuwe adres. De komst van de KPN-monteur is aangekondigd voor een dag later eveneens rond de stonde van acht (nee, dat is lekker uitslapen in je nieuwe bed); de vrees is natuurlijk dat behalve de monteur van de Koninklijke ook de verbinding met de virtuele buitenwereld langer op zich laat wachten dan aangekondigd.

Maar dan weet u hoe het komt.

Nederlands uitgeschakeld

Ik ben er nog niet helemaal overheen, over gisteravond. Net schreef ik ergens, verwijzend naar datzelfde drama, ‘gisterenavond’. Toen ik dat teruglas maakte zich een lichte paniek van mij meester. Het ziet er fout uit, maar wat kan er in vredesnaam fout zijn aan gisteren + avond?

Nou, dat het ‘gisteravond’ moet zijn, en zo is het maar net. Maar het was wel even schrikken: nietsvermoedend iets verkeerd opschrijven en dan niet eens zeker durven weten dat het fout is. Het zal de leeftijd wel zijn; ik ben ook weer een dagje ouder sinds gisteravond.

Voordeelkaarthoppen

Een uur na afloop van een verloren WK-wedstrijd van het Nederlands Elftal hoef je bij mij niet op al te veel coulance te rekenen. Op de vraag of ik met een voordeelkaart in de trein reis, zou ik met moeite nog een binnensmonds ‘ja’ kunnen voortbrengen, maar op de onvermijdelijke vervolgvraag ‘mag ik dan met jou meerijden’ zou ik gisteravond in woede ontstoken zijn – of ze had wel héél aantrekkelijk moeten zijn.

Deze, type macrobioot, was dat duidelijk niet. Ze mag zich dan ook gelukkig prijzen dat ze niet mij, maar twee anderen aansprak. En die stemden nog toe ook.

Toen kwam de controleur, die het ook niet leuk had gevonden dat Nederland was uitgeschakeld. “Die mevrouw reist met ons mee”, meldde de voordeelkaarthouder die zo stom was geweest. Maar toen bleek dat de macrobioot één vraag te weinig had gesteld bij haar bedelarij: de voordeelkaart ging slechts tot Den Haag, terwijl zij zelf helemaal naar Amsterdam moest.

“Ze reist tot Den Haag met ons mee, dat mag toch?”, probeerde de voordeelkaart.
“Ja, tot Den Haag reis ik met hun (sic) mee, en daarna…”

Nog voor de macrobioot haar aperte leugen kon afmaken, vulde de controleur in: “…hopt u naar de volgende voordeelkaart? Daar is het samenreizen dus niet voor bedoeld, hè!”

Ik voelde dat deze man mijn avond nog enigszins goed ging maken door dit liegebeest rücksichtlos op de bon te slingeren. Helaas moest ik nog een teleurstelling verwerken: mevrouw mocht op Den Haag een nieuw kaartje kopen, tegen normaal tarief.

Zou bij mij niet zijn gelukt gisteravond.