Categorie: blog

De kinderkamer is eigenlijk maar een klein hok, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door alle dieren uit de jungle die de creatieve vorige bewoner op de muren en het plafond heeft geschilderd.

Om kwart voor zes vanochtend worden de dieren aan een grondige analyse onderworpen.

“Die daar is een monster!”
“En die verandert steeds van kleur!”
“En die, als je je ogen dicht hebt, heeft-ie zijn ogen dicht, en als je je ogen open hebt heeft-ie ze weer open!”

Er klinkt een harde scheet.

“Zeg dat je dat met je handen hebt gedaan!”
“Wat nou?”

Buiten komt de regen met bakken uit de hemel storten. Binnen heeft de poes weer in de plantenbak gescheten.

Het wordt weer een mooie dag.

De ellende van een groter huis is dat het zich prima leent voor een logeerpartijtje tijdens de grote zomervakantie. Nu wil het toeval dat mijn broeder het gepresteerd heeft (met de nodige moeite, dat wel) om in het tijdperk-Verdonk zijn Russische vriendin met haar twee kinderen naar Nederland te krijgen, en ook in Rusland is 1+1 twee.

Net als de kinderen in kwestie vroeg ik mezelf de afgelopen week continu af hoeveel nachtjes het nog slapen was, maar vandaag was het dan zover. We gingen ze ophalen met de trein, en de mening over die dienstverlening was snel gevormd: “dit ding gaat 1 centimeter per uur”, “we kunnen nog beter gaan lopen”, “pff, wat heet zeg” en, over de airco, “wat een hoop herrie, en hij doet het niet eens”. Hoezo niet ingeburgerd?

Eenmaal thuisgekomen bleek de rentree van het immers uitermate snoezige poezenbeest een gouden greep, ook bij het hyperallergische jongetje dat vervolgens de hele avond moest snotteren. Maar niet alleen de kat compenseerde voor het schromelijke gebrek aan speelgoed in ons bastion van kindonvriendelijkheid: de kinderen waren niet meer van het bed te slaan toen bleek dat er twee afstandsbedieningen bij hoorden: afstandsbediening 1 voor het bed zelf, en afstandsbediening 2 voor de tv (mét Boomerang!), waar het bed uitzicht op biedt als je afstandsbediening 1 goed gebruikt.

Inmiddels liggen ze in hun eigen krakkemikkige bedje in de vrieskou van de kinderkamer, die we speciaal voor de gelegenheid (en alleen voor de gelegenheid) intact hebben gelaten. Het keten lijkt voorbij. En dat na het verlies van slechts één hoektand van het meisje, gevolg van een linkse directe van het jongetje.

Valt reuze mee hoor, dat oppassen.