Categorie: blog

Moederhart

De afgelopen week zijn over de hele wereld 50.000 mensen overleden aan de gevolgen van een corona-infectie. Dat zijn er ruim 7000 per dag en 300 per uur. Elke minuut opnieuw sterven vijf mensen aan corona, en dat is dan nog ondanks geldende maatregelen, ondanks vaccinatie, ondanks betere behandelingen (nee, niet dat paardenmiddel) en niet rekening houdend met een gigantische onderrapportage, zodat we er donder op kunnen zeggen dat sinds het begin van deze veel te lange zin weer minstens een paar zielen het tijdelijke voor het eeuwige hebben verruild.

De slachtoffers zijn zo talrijk dat anonimiteit hun onvermijdelijke lot is. Soms zit er een beroemdheid tussen, steeds vaker ook zijn het kritische geesten met een immuunsysteem voor wie geenprikspijt (niet te verwarren met “geen prikspijt”, een populaire houding onder gevaccineerden) te laat kwam. Maar hoewel het boekstaven van die laatste groep nog enige educatieve waarde heeft én nog wat leedvermaak met zich mee zou brengen als het allemaal niet zo godvergeten tragisch was – er is simpelweg geen beginnen aan.

Verder lezen Moederhart

Guido

“Wil ik jaren toevoegen aan m’n leven, of wil ik leven toevoegen aan m’n jaren?” Die razend interessante kwestie legde de vermaarde filosoof Guido Weijers onlangs voor aan een zaal vol toehoorders – vermoedelijk een groep onvrije burgers die fysiek en/of geestelijk gemarteld in een quarantainekamp waren geplaatst vanwege een positieve PCR-test, althans, een andere reden om je in groten getale in dezelfde ruimte als Guido Weijers op te houden kan ik zo snel niet verzinnen.

De erudiete redenaar bediende zich hier van de stijlfiguur van de retorische vraag, want hoewel hij in al zijn eloquentie toevoegde dat het “een fokking moeilijk dilemma” betrof, was het gewenste antwoord overduidelijk: natuurlijk, wijsgeer Weijers, willen wij leven toevoegen aan onze jaren! Laat ons desnoods vanavond nog sterven als dat betekent dat wij ons nog kunnen laven aan uw wijsheden! Alles liever dan nog een dag langer geknecht worden door de beulen van het Binnenhof!

Als eeuwige optimist – altijd hoopvol, altijd het zonnetje in huis – begint dit chagrijn over het huidige tijdsgewricht mij danig de keel uit te hangen. Niemand lijkt zich te realiseren hoe gelukkig wij ons mogen prijzen dat deze pandemie ons in het heden treft, en niet een paar decennia geleden.

Verder lezen Guido

Addendum bij het Handboek voor Ontkenners

Ongeveer net zo goed als Nederland was voorbereid op de eerste, de tweede, de derde, de vierde en waarschijnlijk ook de vijfde en zesde golf, zo kon ik van tevoren het eclatante succes van het Handboek voor Ontkenners voorzien. Meer dan 150.000 lezers (and counting), een paar honderd nieuwe volgers en abonnees (welkom!), talloze hartverwarmende reacties en minstens zo veel fascinerende inkijkjes in het ontkennersbrein – maar een donatieknop natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen.

Voordat ik nu weer terugval op wat ik hier gewoonlijk doe – incidenteel in wollig proza mijn verbazing uitdrukken over randzaken voor een nichepubliek – moet ik eerst even wat post afhandelen.

Verder lezen Addendum bij het Handboek voor Ontkenners

Handboek voor Ontkenners

Voorwoord bij de eerste druk
Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid was er ten tijde van een wereldwijde crisis zo veel informatie beschikbaar die de ernst van de situatie in alle transparantie beschreef. De waarheid lag nog nooit zo voor het oprapen, zogezegd. Maar ook nog nooit in de geschiedenis van de mensheid was er zo veel wantrouwen tegen de meest evidente wetenschappelijke feiten.

Deze proletenparadox der antifacters heeft de auteur geïnspireerd tot het opstellen van dit Handboek voor Ontkenners. Hij signaleerde dat anderhalf jaar lang onverdroten onzin ontkrachten een zware wissel trekt op bestrijders van bullshit. Steeds maar weer uitleggen dat een besmetting iets anders is dan een overlijden; na twintig maanden nog steeds dat gelul over de IFR moeten weerspreken; nog stééds gemekker over de PCR-test – dat moest efficiënter kunnen.

Voor de ontkenners biedt dit boek een lichtvoetige maar ontnuchterende confrontatie met de werkelijkheid. Voor de bestrijders van kletskoek is het een handig naslagwerk: niet langer hoeven zij keer op keer de feiten op een rij te zetten, maar kunnen zij volstaan met een verwijzing naar hoofdstuk X, artikel y.

Dit handboek pretendeert geenszins volledig te zijn. De wegen der ontkenners zijn immers ondoorgrondelijk en hun fantasie is jaloersmakend. Wel draagt dit werk zonder twijfel meer dan genoeg waarheid in zich om het wereldbeeld van de wappengeest, die immers buitengewoon kritisch is, te doen wankelen.

Verder lezen Handboek voor Ontkenners

WHATEVER YOU DO: DON’T GET THE “VIRUS”

“Dan is nu het woord aan de heer Berry Touret van Decorum voor Virocratie.”

“Voorzitter! Veritas pones potentes est. Oftewel: de waarheid is in handen van degenen met macht. De laatste tijd ondervinden wij dit aan den lijve: het roodborstje van Aequitas is vleugellam geworden. En daarom wil ik mij vandaag nadrukkelijk richten tot alle mensen in Nederland, gevaccineerd of niet gevaccineerd, in het ziekenhuis of daarbuiten, heteroseksueel of bakker, en nog in leven of inmiddels overleden.

Verder lezen WHATEVER YOU DO: DON’T GET THE “VIRUS”

“Paardenlul”

Woorden schieten tekort om te beschrijven in welke mate de heer Thierry Baudet een “paardenlul” is. Een gevaccineerde “paardenlul”, haast ik mijzelf eraan toe te voegen, want, hoewel een “paardenlul”, is Thierry Baudet natuurlijk niet achterlijk en heeft hij dus gewoon een spuitje gehaald. Dat weet ik van de zus van mijn buurvrouw, die op de Facebook-pagina van de hond van haar slager heeft gelezen dat de achternicht van de eigenaar van diens trimsalon, werkzaam voor de GGD in Schin op Geul, de prik gezet heeft.

Dat Thierry Baudet een enorme “paardenlul” is, komt misschien nog wel het duidelijkst naar voren in het feit dat hij dolgraag wil dat normale mensen hem een “paardenlul” vinden. Werkelijk iedere uitspraak heeft als primair of secundair oogmerk om zo veel mogelijk een “paardenlul” gevonden te worden – met duizelingwekkend succes. En omdat je een “paardenlul” geen enkel plezier wilt gunnen, zou je Thierry Baudet dus het liefst geen “paardenlul” willen vinden, maar dat gaat nu juist niet omdat hij eenvoudigweg een onvoorstelbare “paardenlul” is.

Verder lezen “Paardenlul”

Kamelendrijver

Iedereen kent ze wel, de filmpjes van de zwemmer uit Equatoriaal Guinea die in het tempo van Sybrand Niessen op een dinsdagochtend in het Sportfondsenbad baantjes trok in het Olympisch zwembad, of de Ghanese skiër die voor het eerst echte sneeuw zag maar zich toch met ware doodsverachting van een berg stortte om zijn Olympische droom in vervulling te laten gaan. We kijken er met een mix van vertedering en ongemak naar, zonder er echt bij stil te staan hoe het eigenlijk kan dat het Afrikaanse continent, ondanks het fysiek van zijn inwoners, zo weinig medailles bij het zwemmen ophaalt. Meedoen is belangrijker dan winnen, of zo.

Verder lezen Kamelendrijver