Het kwaad

Je hoeft niet over een bovengemiddeld gevoel voor goede smaak te beschikken om een diepgewortelde weerzin jegens de band Coldplay te koesteren. Mocht u het daar niet al vanzelf mee eens zijn, dan vraag ik u voor even mee te gaan in deze hartgrondige aversie die ik in ieder geval wel ervaar.

Coldplay, zo voelt u nu ook, is het kwaad. De band is al decennialang de motor achter terreurorganisaties als Sky Radio en Q Music, en leek nu in het geniep te werken aan een nieuw album. Het spreekt voor zich dat koste wat kost voorkomen moet worden dat de band daadwerkelijk ooit de beschikking krijgt over dat nieuwe album, wat een groot potentieel gevaar zou betekenen voor de directe omgeving en de hele horende wereld.

Stel nu, even heel hypothetisch, dat Bono en The Edge van U2 op een bloedige zondag drie studio’s vol geavanceerde apparatuur kort en klein slaan omdat volgens hen Coldplay nog maar enkele weken verwijderd zou zijn van de voltooiing van een album. (U2, moet ik erbij zeggen, is een stuk minder erg: hoewel de zogenaamde vredestichter van een leadzanger momenteel volslagen geschift is, zouden we nog altijd liever 24 uur per dag naar U2 luisteren dan naar Coldplay.)

We zouden nu bijzonder in onze nopjes kunnen zijn met het feit dat met dank aan U2 een misdaad tegen de menselijkheid in wording tijdig afgewend is. Coldplay mag gewoon nooit een nieuw album krijgen; daar kunnen we het over eens zijn.

Maar een redelijk mens zal toch ook denken dat je niet zomaar studio’s kunt slopen, als je tenminste niet wilt dat anderen, om hen moverende redenen, jouw studio slopen. We weten allemaal nog hoe boos we waren, en nog steeds zijn, op de leden van The Police die maar niet ophouden de huizen van hun oud-zanger Sting te vernielen omdat dat een nazi zou zijn die eigenlijk bij hen hoort.

Als het inderdaad zo is dat Coldplay op het punt stond dat album te produceren, dan was er inderdaad geen tijd te verliezen en moeten we U2 dankbaar zijn voor het kordate optreden. Maar onafhankelijke platenmaatschappijen geven aan dat er nog maar 6 nummers afgerond zouden zijn, terwijl voor een Coldplay-album minimaal 9 tracks nodig zijn. Coldplay zelf gaf aan dat de nieuwe riedeltjes alleen bestemd waren voor besloten familiefeestjes.

Het punt is dat wij zelf onmogelijk kunnen controleren hoe dicht Coldplay bij de voltooiing van hun afschuwelijke project was – en dus ook in alle eerlijkheid niet kunnen beoordelen hoe urgent het ingrijpen was. Natuurlijk, de jankebalken dienen gewantrouwd te worden als de pest. Maar dat wil nog niet zeggen dat we Bono op zijn gekleurde glazen moeten geloven dat die nieuwe plaat ook echt bijna af was en afgespeeld zou dreigen te worden. Waarom, als zijn band deze aanval naar eigen zeggen al maanden aan het voorbereiden was, heeft hij ons niet wat eerder meegenomen in zijn bewijsvoering?

Hoe anders ging dit een jaar of twintig geleden, toen Bono het gemunt had op de Dire Straits. Destijds was hij natuurlijk al flink afgegleden ten opzichte van 20 jaar dáárvoor, toen we allemaal met hem wegliepen, maar hij deed tenminste nog zijn best om ons te overtuigen van zijn waanbeelden. Achteraf bleek dat de Dire Straits – goddank – helemaal geen nieuwe nummers hadden, maar we waren er tenminste collectief ingetuind: ook Bruce Springsteen en de Red Hot Chili Peppers dachten dat er mensonterend materiaal op de plank lag.

Nu acteert U2 op eigen houtje, en wie zegt dat we er niet weer in worden geluisd? Bono en The Edge beweren weliswaar dat alle mengpanelen vernietigd zijn en Coldplay nooit meer een nummer kan mixen, maar Chris Martin zelf zegt dat de nieuwe nummers een paar dagen eerder veilig zijn gesteld – en bewakingsbeelden waarop 16 USB-sticks te zien zijn, lijken dat te bevestigen. Daar zijn we mooi klaar mee: als dat zo is, zullen ze dat album zéker willen afmaken – en niet alleen voor familiefeestjes.

Wat ik met dit alles maar wil zeggen: er is met de beste wil van de wereld geen redelijke grond te vinden waarop het verwoesten van Coldplay-studio’s zonder bewijs voor een op handen zijnde cd goedgekeurd kan worden. Of waarom het – nogmaals, zonder bewijs – een goed idee zou zijn, anders dan dat Coldplay vreselijk is. Zelfs de wetenschap dat die nieuwe plaat nu niet meer gemaakt kan worden (de Heer zij geprezen), rechtvaardigt nog niet dat het dús nodig was om in te grijpen.

Er zijn slechts twee verklaringen waarom je de actie wel kunt toejuichen: óf je bent na al die jaren nog altijd idolaat van U2, waardoor je alles wat zij doen blindelings adoreert; en/of je haat jegens Coldplay is zo diepgeworteld dat ongeacht het middel werkelijk elke vijandige daad tegen hen gerechtvaardigd is. In beide gevallen is dat niet erg rationeel.

Wel is het natuurlijk zo dat fans van Coldplay enkele jaren geleden terug zoutzuur hebben gegooid in het gezicht van bezoekers van een U2-concert. Dat lijken Sky Radio-luisteraars nog wel eens te vergeten, en we mogen niet uit het oog verliezen dat het Chris Martin zelf was die hiertoe de opdracht gaf en er de inkopen voor deed. Vanzelfsprekend mag en moet U2 zijn publiek tegen een herhaling van deze verschrikking beschermen. Maar dat is geen vrijbrief om, onder het mom van zelfbescherming, je aanhangers maar eindeloos af te blijven sturen op alle mensen die ooit drie minuten Coldplay hebben gestreamd. Althans, dat verzin ik niet; dat zeggen inmiddels alle experts en onafhankelijke waarnemers.

Is het dan werkelijk zo raar dat Katy Perry oproept om geen pleisters meer uit te delen bij U2-concerten? Natuurlijk was dat niet omdat U2-fans geen verzorging verdienen (zijn de mensen die dit denken echt zo dom of doen ze maar alsof?) maar om de losgeslagen bandleden ertoe te bewegen wat minder geweld en tegengeweld te ontketenen. Oké, misschien niet de meest tactvolle actie van Katy, maar alsnog een stuk tactvoller dan de meest roekeloze agressie kritiekloos toejuichen, puur omdat het tegen de vijand gericht is.

How long, how long must we sing this song?