Pis eens in je eigen nest

“Kritiek op de staat Israël is niet hetzelfde als antisemitisme”.
Deze stoplap hoor je het afgelopen jaar steeds vaker uit de monden van havermelkelites die hun (overigens opvallende) preoccupatie met een conflict op meer dan 3000 kilometer afstand willen legitimeren en van context voorzien.

Zonder meer is de uitspraak een waarheid als een koe, oftewel zo waar als haver, er is zogezegd geen speld tussen te krijgen, maar in zijn algemeenheid heeft een mens weinig aanleiding om evidente waarheden te pas en te onpas te herhalen. De enige plausibele uitleg waarom men dat toch steeds nodig acht, lijkt te zijn dat de mensen in kwestie, en/of hun kameraden, bij voortduring beticht worden van antisemitisme, en dergelijke kwalijke verdachtmakingen logischerwijs verre van zich willen werpen. Vandaar de uitspraak: kritiek op Israël, ja, dat hebben ze, maar antisemitisch? Nee, natuurlijk zijn ze dat niet!

Blijkbaar is het misverstand echter hardnekkig en moet de boodschap keer op keer herhaald worden. Gekmakend is het: mensen blijven je kritiek op de regering Netanyahu maar verwarren met jodenhaat en willen maar niet snappen dat je geen antisemiet bent! Hoe kom je in deze gepolariseerde wereld ooit nog van dit vreselijke stigma af?

Maar dan zijn daar ineens (of nou ja, voor jou dan ineens) mensen die wél overduidelijk antisemiet zijn, niet één, niet twee, maar best wel een aantal, die aankondigen dat ze een paar dagen later op jodenjacht zullen gaan omdat er supporters van een Israëlische voetbalclub naar Amsterdam komen, en die anderen van heinde en verre oproepen om donderdag ook naar Amsterdam te komen om mee te doen met de jodenjacht – en die dan, als de dag van de jodenjacht is aangebroken, ook daadwerkelijk op jodenjacht gaan, blijkens filmpjes waarin de jodenjagers zelf triomfantelijk verkondigen dat ze op jodenjacht zijn.

Het zou wat wrang zijn om het een godsgeschenk te noemen (mensen zouden maar verkeerde conclusies trekken), maar je zou toch zeggen dat dit een schot voor open doel is, een ultieme niet te missen kans die zelfs Brian Brobbey in huidige vorm blind zou verzilveren, om voor eens en voor altijd met alle misverstanden af te rekenen. Je hoeft alleen maar je walging uit te spreken over een jodenjacht: kleine moeite, niet al te controversieel en voila: je uitspraak dat kritiek op Israël vooral niet verward moet worden met antisemitisme, die toch een beetje sleets begon te raken, klinkt ineens weer een heel stuk geloofwaardiger.

Naar nu blijkt, handelen mensen die zeggen dat je kritiek op Israël niet moet verwarren met antisemitisme niet, zoals je zou verwachten, in lijn met deze uitspraak door simpelweg antisemitisme te veroordelen als het zich aandient, maar door te zoeken naar redenen waarom onwelgevallig nieuws over antisemitisme een verkeerde interpretatie van de werkelijkheid moet zijn. Zij vinden een reddingsboei in een Palestijnse vlag die onfrisse Maccabi-supporters een dag eerder van een gevel hebben gerukt. Godzijdank blijken diezelfde hooligans ook nog een taxi inclusief chauffeur te hebben belaagd, anders was de legitimatie wat magertjes. En dan zongen ze ook nog nare leuzen, die weliswaar niemand had verstaan, maar waarvan later de bepaald niet fijne vertaling binnenkwam. Dat kon ook nog mooi gebruikt worden. Een zucht van verlichting: het was helemaal geen jodenjacht, het was een reactie op geweld door Israëliërs. Zij waren de ware aanstichters van alle ellende. Net zoals op 7 oktober, zeg maar. De context, mensen!

Wat hier gebeurt, is niet zozeer een verdediging tegen de aanklacht van antisemitisme, als wel de ontkenning van het bestaan ervan.

Zelfs als 500, of laten we in een extreem gulle bui zeggen de helft van de 3000 meegereisde Israëliërs zich schuldig hebben gemaakt aan vernielingen, provocaties en nare leuzen, en we nemen aan dat er sprake was van vergeldingsacties tegen de plegers hiervan, en we nemen dan ook nog maar even voor lief dat eigenrichting eigenlijk óók altijd in de scherpst mogelijke bewoordingen afgekeurd behoort te worden maar nu om wat voor reden dan ook (ik heb wel een idee) blijkbaar oogluikend moet worden toegestaan – zelfs dan nog valt niet te ontkennen dat er naast deze ‘gerechtvaardigde’ eigenrichting óók sprake was van grootschalig georganiseerd geweld gericht tegen mensen die hier helemaal niets mee te maken hadden maar die toevallig Israëlisch waren, gepleegd door mensen die er ook helemaal niets mee te maken hadden, maar die hun jodenhaat zelf in hun eigen filmpjes onverbloemd etaleerden.

Zoals de burgemeester al zei: er was geen enkel excuus voor het gedrag dat is vertoond. Gedrag overigens dat helaas onmogelijk als een verrassing kan komen voor eenieder die niet onder een steen heeft gelegen; het hoeft dan ook geen verwondering te wekken dat, terwijl het Maccabi-geteisem al lang en breed weer opgehoepeld is, er dit weekend opnieuw sprake van was dat ‘joods uitziende’ mensen hun paspoort moesten laten zien om niet in elkaar gerost te worden. Je hoeft geen visionair te zijn om te weten dat het hier niet mee ophoudt, en de lijst van antisemitisch geweld zal groeien. En zal groeien en zal groeien.

Misschien mag het inmiddels geen verrassing meer heten omdat de onbenullen zich eerder al zonder enige gêne solidair hebben verklaard met de verboden terreurorganisatie Samidoun, maar wat, in godesnaam, is er toch zo moeilijk aan om dit antisemitisme, dat al jarenlang als een etterend gezwel aan het opborrelen is maar nu in al zijn ranzigheid zodanig aan de oppervlakte is verschenen dat het echt door niemand nog ontkend kan worden, zonder enig voorbehoud, zonder mitsen en maren, ondubbelzinnig te veroordelen? Het doet helemaal niets af aan de kritiek op de staat Israël die je gewoon kunt volhouden; sterker nog, die wint alleen maar aan overtuiging als daadwerkelijk aannemelijk is dat die niet gevoed is door blinde haat jegens een bevolkingsgroep.

En zelfs al zou je de moeite niet willen nemen om je te distantiëren (want waarom zou je je distantiëren van idioten, is een vraag die apologeten graag stellen), dan is dat nog altijd heel iets anders dan actief op zoek gaan naar argumenten om maar niet onder ogen te hoeven zien wat iedereen heeft kunnen zien.

Wat zou het helpen als antisemitisme juist uit pro-Palestijnse hoek in niet mis te verstane woorden aangekaart zou worden, want we hebben er niets aan als Geert Wilders dat doet. Die zou juist mogen benoemen dat die Maccabi-supporters ook geen lieverdjes waren, want het is evenzeer een vaststaand feit dat velen van hen geen onschuldige toeristen waren. Maar dat doet hij ook niet, zoals de Scharwachters en Ten Broekes van deze wereld weer geen negatief woord uit hun pen krijgen over de jodenhatende scooterbrigade.

Ook al is het Caroline van der Plas, Caroline van der Plas heeft gewoon gelijk als zij zegt dat het gewoon antisemitisme is en dat dit gewoon een heel groot probleem is onder met name Marokkaanse jongeren die het gewoon leuk vinden om joodse mensen in elkaar te slaan, al gebruikt ze iets te vaak het woord ‘gewoon’. Maar het zou beter zijn als Stephan van Baarle van DENK dit zou zeggen. Alleen doet hij dat niet, want hij maakt zich weliswaar druk om discriminatie en vindt dat kritiek op de staat Israël niet gelijk moet worden gesteld aan antisemitisme (en hij is uiteráárd tegen antisemitisme, doe even gauw normaal), maar antisemitisch geweld antisemitisch noemen gaat hem toch een beetje te ver.

Pissen in je eigen nest, het is een met uitsterven bedreigde bezigheid, maar het is inmiddels zo’n beetje het enige wat ons nog kan redden.