Thierrië
Foto: Léonard Cotte

Thierrië

In een land hier ver vandaan is het elke dag een aangename tweeëntwintig graden. Niet te warm, niet te koud: ideaal, zoals alles hier. De zon streelt de glooiingen van het arcadische landschap, waar de schaapjes vredig grazen, veilig opgeborgen achter een hek. Slechts des nachts, wanneer burgers en devices zich opladen voor een nieuwe dag van noeste arbeid, geselt de regen de vruchtbare akkers teneinde de bevolking van het meest exquise voedsel te voorzien.

De steden, pronkstukken van neoclassicistische makelij, bruisen van de energie. Hier is iedereen gelukkig, hier is iedereen gezond. In de haven schittert de renaissancevloot, werkloos en overbodig geworden nu men hier eigen, en superieure sinaasappelen, vlees en koffie produceert, maar herinnerend aan de gloriedagen van nijverheid, waarin, o nostalgie, o inferieur verleden, betrekkingen met andere landen nodig waren om te kunnen voortbestaan. Hier geen horizonvervuilende windmolens, maar een kerncentrale van oogverblindende schoonheid, in drie maanden tijd gerealiseerd in een leegstaande kathedraal. Aan de rand van de stad een desolaat ziekenhuis, in onbruik geraakt omdat iedereen hier een immuunsysteem plus zink en vitamine D in overvloed heeft, maar gehandhaafd vanwege zijn architecturale pracht. Wie ziek wordt, accepteert de gevolgen als horend bij het leven, en weet zich in het uiterste geval als vermolmd hout vervangen door geoptimaliseerde nieuwe aanwas. Hier immers geen homeopathische verdunning, maar daarentegen raciale zuivering van het blanke ras en de westerse cultuur, efficiënt gefaciliteerd door de vaderlandse dating-app.

Hier leeft het volk in ultieme vrijheid en naar volle tevredenheid. De terrassen zitten vol met mensen die zich vergenoegd laven aan de nationale drank, een ijskoude hiddemeister. Geen wakend uur van de dag is de horeca, de ruggengraat van de samenleving, hier ooit gesloten geweest; geen moment heeft de economie hier niet gefloreerd. Hier schalt Brahms door de gangpaden van de supermarkten, waar men zich kan verlustigen aan de producten van vaderlandse bodem. En de vrouwen, lang en blond en slank, zij komen er gewoon rond voor uit dat zij het liefst vernederd willen worden, daarbij niet gehinderd door de censuur van een Staatsomroep, maar gesteund door een óngehoord kritisch omroepbestel waarin voor werkelijk elke juiste opvatting alle aandacht is – een logisch verlengstuk van het unieke vaderlandse onderwijssysteem dat de disseminatie van toegestane opvattingen waarborgt.

Na het schrijven van hun wekelijkse essay tijgen de burgers iedere zondag goedgemutst en onder het toeziend oog van de Stichter des Vaderlands, wiens facie en virulente lichaam op iedere straathoek in koper gegoten is, naar het stembureau om de koers des vaderlands te bekrachtigen. Willen we de grenzen open? Nee, natuurlijk niet! Willen wij nog steeds een eigen munt? Ja, natuurlijk! Abortus een goed idee? Doe normaal! Des middags, na het tellen van de stemmen en de bijbehorende militaire parade, wordt traditioneel en met veel ceremonieel een raket afgevuurd naar de maan, om te vieren dat men zich met succes heeft weten te ontworstelen aan de rest van de wereld, net voordat deze werd omgevormd tot een compleet andere maatschappij, een idee waar men hier – dat moge duidelijk zijn – koude rillingen van krijgt.

Wanneer de volgende dag de vogels kwetteren ten teken van een nieuwe dag en een nieuwe week, en de kinderen hun heil zoeken bij de Frederikjeugd, weten de koene ridders de tijd gekomen om zich, gewapend met niets dan hun toetsenborden, te gorden tot de strijd met de parallelle samenleving die zij achter zich hebben gelaten, en waarmee zij nog slechts virtueel in contact staan. Met rake feiten van vooraanstaande wetenschappers, onder wie de Stichter zelve, weten zij de waanbeelden van de kartelangsthazen stelselmatig te ontzenuwen, zodat er uiteindelijk niets meer overblijft van hun agenda van klimaathysterie, angstporno, massa-immigratie en diversiteit.

Eenvormigheid is hier het devies: in architectuur, in populatie, in denken, in alles. Hier is er maar één cultuur, één partij, één denkrichting, één kapitein op het schip. Hier heeft men een eigen munt, een eigen kerk, een eigen GPS-systeem, een eigen gedachtepolitie. Hier leeft men volmaakt autarkisch; welbeschouwd in quarantaine, in volstrekte isolatie.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

3 gedachtes over “Thierrië”

  1. Mooi Bart. Ik verwoord het zelf als volgt:
    AvF: Ajax voor Feijenoord; voor mij logisch
    FvD: Forum voor Democratie; hm

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *