Met de avondklok heeft de regering weer een heel nieuw contingent Nederlanders aangeboord die het opvolgen van de coronamaatregelen op zich heel serieus nemen, maar gaan tegenstribbelen als een bepaalde maatregel iets te veel de eigen situatie gaat beïnvloeden. Verontwaardigd zijn als een paar pottenrammers de speech van de premier verstoren, maar gaan morren zodra je zelf een beetje hinder ondervindt: Holland op zijn smalst.
Juist nu is heldere communicatie vanuit de overheid over wat wel en niet mag dan ook essentieel. Speciaal daarvoor is op rijksoverheid.nl de pagina Wij doen het zo in het leven geroepen. Wij doen het zo: treffender had men de kloof tussen overheid en burger niet in vier woorden kunnen vatten. ‘Terwijl jullie collectief de R0 hoog houden, laten wij even zien hoe het moet.’
Zo moet het, en nu je muil houden, was een betere titel voor de pagina geweest.
Het zou te vergeven zijn als de adviezen op de site kraakhelder waren. Maar deze week verdwenen plotseling de regels voor het bekijken van een voetbalwedstrijd, waarin onder andere stond dat je voor je ene gast een tribune moest bouwen waarbij de zitplaatsen in elk geval 1,5 meter uit elkaar staan. Een of andere elitaire snob had bij Plato gelezen dat ‘de idee tribune’ een constructie behelst van meerdere rijen waar mensen dicht opeengepakt kunnen plaatsnemen; dat vond de overheid een verkeerd signaal en dus gingen meteen alle richtlijnen overboord. Jammer, want nu weten we dus helemáál niet wat te doen als er een doelpunt valt (niet schreeuwen, maar dansen en springen op de plek, desgewenst met een ratel) of hoe je als Ajacied moet reageren als Ten Hag toch weer Labyad opstelt (in stilte, maar hoe dan?).
Je zou denken dat door alle commotie hierover de resterende adviezen op de site nu wel tien keer gedubbelcheckt zijn. Laten we een blik werpen op het eerste (en misschien wel belangrijkste) kopje: Ik ontvang thuis iemand voor een etentje. En aangezien ik altijd heb geleerd dat een beeld meer zegt dan duizend woorden – vandaar ook dit rijk geïllustreerde blog – kijk ik vooral even naar de foto die als toelichting wordt gebruikt:
De argeloze toeschouwer die dit tafereel aanschouwt, vraagt zich af waarom Geert Wilders nog de moeite heeft genomen om in zijn verkiezingsprogramma te verlangen naar een land zonder hoofddoekjes, maar met oer-Hollandse gezelligheid: want precies dat is wat hier van het scherm afspat. Alles wijst op een traditioneel, om niet te zeggen stereotiep samenzijn van twee stellen, waarbij uiteraard moeder de vrouw het eten opdist, zo rond de klok van vijf: de zon staat laag. Team Groen, bestaande uit Karin en Peter, spelen een thuiswedstrijd. Ze hebben de kachel op standje 23 gezet en dragen daarom korte mouwen. Ruud van team Fleurig, bij wie het zweet over zijn rug gutst, heeft zojuist gevraagd of de homp brood met een prutje die geserveerd wordt niet wat droog en eentonig is. Daar moet zelfs Karin om lachen, maar Hilde kijkt toch wat ongemakkelijk naar haar eega.
Maar is het coronaproof wat hier gebeurt?
Maximaal één gast, is de regel. Dat zou betekenen dat we hier helemaal niet met twee stelletjes te maken hebben, maar met een ménage à trois en een vriend of vriendin, al dan niet with benefits. Een andere hint hiervoor is het feit dat drie personen aan de wijn zitten, en de voorraad op tafel verraadt dat het hier niet bij zal blijven. In dat geval zou Karin de gast én de kok zijn, maar vergis je niet: zij zit slechts aan het water omdat ze al de hele middag in de weer is, en maakt straks in een mum van een tijd in haar eentje die fles witte wijn soldaat. Nee, overheid: dit zijn overduidelijk twee stelletjes, en om half negen stapt Ruud behalve met Hilde ook met een stuk in zijn kraag de auto in, eigenlijk net iets te laat voor de avondklok, waardoor hij het gaspedaal stevig zal moeten indrukken.
Voldoet het diner zelf dan tenminste aan de regels? Laten we de adviezen even langslopen.
“Ontsmet de wc en deurklinken.”
Dit zit wel snor, getuige het blauwe teiltje met sop dat Karin vergeten is op te ruimen toen ze stiekem een proseccootje achteroversloeg nadat haar stappenteller 10.000 aangaf.
“Voorkom dat mensen dezelfde lepels en flessen gebruiken door eten zelf op te scheppen en dranken in te schenken voor uw gast.”
Ik geloof niet dat we dit kunnen goed rekenen. De borden zijn leeg, en wat we hier zien, is in feite shared dining. Ruud zat met zijn bestek in de aanslag, maar legt dat bij het aanschouwen van wat de pot schaft weer terug, en zal met zijn gore tengels als eerste een stuk van het deeg afscheuren. Dat was allemaal nog niet zo erg geweest als hij een van de twee baksels zou delen met Hilde, maar de tafelschikking is zo dat kruisbesmetting tussen de paren optimaal gefaciliteerd wordt.
“Dek de tafel zo dat u en eventuele huisgenoten op 1,5 meter afstand van de gast zit.”
Ook om deze reden is het werkelijk onbegrijpelijk dat de partners naast, en niet tegenover elkaar zitten. Er wordt niet vermeld wat de schaal van de foto is, maar als schijn niet bedriegt en de borden niet een diameter van 50 centimeter hebben, zitten Peter en Hilde hier niet op anderhalve meter. Daar doet de rolmaat tussen de glazen van beiden niets aan af.
“Als u sauzen gebruikt, geef dan uw gast een eigen bakje met saus.”
Het is onduidelijk of deze richtlijn ook voor garnituur geldt, maar als de regels netjes worden nageleefd betekent dit vanavond geen rauwkost voor Peter. Zou hij zo vrolijk kijken als hij zich hiervan bewust was?
“Zorg voor goede ventilatie, zet een raam op een kier; zet 1 raam in de ruimte voor 15 minuten open om alles goed te ventileren.”
Ook hier is niets van te zien: alles zit werkelijk potdicht. Zelfs het effect van het ventilatierooster in de keuken wordt tenietgedaan door een dichte deur.
Misschien wil de overheid met dit beeld overbrengen dat het ook allemaal heel ingewikkeld is, en dat het allerbelangrijkste is dat we vooral met zijn allen ons best doen. Fair enough. Maar één ding snap ik dan echt niet. Natuurlijk, alle lof voor de styling van Ruud als doorsnee Nederlander die met wisselend succes probeert er vlot uit te zien. Ze hebben hem de perfecte bril aangemeten; de tweede was gratis en ging in een ander kleurtje naar Peter, die hem nooit draagt maar beleefd op tafel legt als Ruud op bezoek is. Ook het overhemd is helemaal Ruud, en natuurlijk hoort daar dan een nondescripte spijkerbroek onder.
Maar waarom, wáárom in godsnaam in deze tijd een Britse variant?
