Met een zwaar gemoed was Stevie Wonder die laatste dag van het jaar uit zijn bed gestapt. 2020 was een miserabel jaar geweest, en 2021 zag er vooralsnog niet per se hoopvoller uit. Hij maakte een kop koffie, kookte een eitje en pakte een Nederlandse krant van de stapel. Een opmerkelijke keuze misschien, maar wat maakte het allemaal uit; het is niet dat hij The Washington Post wél zou kunnen lezen.
Plichtmatig sloeg hij de bladzijden om – al had hij kunnen zien, dan nog had hij niets begrepen van al het gedoe over toeslagen, boodschappen en bijstand, of het feit dat het zogenaamd best georganiseerde land van Europa als laatste begon met vaccineren. Zelfs als hij het Nederlands wel machtig was geweest, was dit zeer de vraag geweest.
Maar toen gebeurde het onmogelijke: op pagina 6 stond een grafiek, en Stevie Wonder zag wat die betekende! Het was geen leuk nieuws – er was sprake van een flinke oversterfte in Nederland – maar hij, Stevie Wonder, kon het zien!
Dolenthousiast rende hij naar buiten. Met een brok in zijn keel zong hij de eerste regels van I can see clearly now en emotioneel viel hij de eerste de beste passant in de armen.
‘Buurman Stevie, waarom knuffelt u een lantaarnpaal?’, vroeg het buurjongetje, een kind van vier dat het tafereel verwonderd had gadegeslagen.
‘Henry, ik kan weer zien! Vertel me, staat hier een grafiek waaruit oversterfte in Nederland blijkt of niet soms?’
De kleuter wierp een blik op de krant en moest al snel concluderen dat dit inderdaad het geval was. Hij had geen flauw idee van welk land Nederland de hoofdstad was, maar dat hier sprake was van oversterfte was zelfs voor zijn onvolgroeide brein onmiskenbaar.
‘Maar… dan bent u een wonder’, sprak het ventje, terwijl Stevie instemmend knikte. ‘Dit moet ik aan mijn broer vertellen!’
Mitch was het achterlijke broertje van Henry. Ook hij zag ogenblikkelijk wat de grafiek duidelijk maakte (evenals overigens de demente oma bij wie de broertjes woonden), maar voor het overige was Mitch nog niet overtuigd.
‘Om zeker te zijn dat buurman Stevie weer kan zien, moeten we een tweede experiment doen. Kom, we gaan naar het bos. Buurman Stevie, u blijft hier.’
Waarom het bos de aangewezen plek was voor dit tweede experiment, is een mysterie, maar het joch was dan ook knettergek. ‘Okee Henry’, zei Mitch toen de twee een kilometertje van het dorp verwijderd waren. ‘Jij belt buurman Stevie en vraagt wat hij nu ziet.’ Hij stak zijn eigen telefoon ostentatief in de lucht, in de richting van het dorp. Ondanks zijn verstandelijke beperking was hij erin geslaagd om met een eenvoudige zoekopdracht het onderliggende cijfermateriaal van het Centraal Bureau voor de Statistiek op zijn scherm te toveren.
‘Ik zie dat er met name in de periode maart tot en met mei, en vanaf week 43 een flinke oversterfte is’, zei Stevie Wonder desgevraagd. ‘Ik zie ook dat in deze periodes de sterfte onder alle leeftijden verhoogd is. Dat kan niet anders dan verband houden met het coronavirus.’
Verwonderd keken de broers elkaar aan. Het klopte. Stevie Wonder kon het van een kilometer afstand zien.
‘Stop deze waanzin!’, klonk het ineens.
De twee broers schrokken ervan, en zagen in eerste instantie niet waar het geluid vandaan kwam. Tot zij op de grond twee kaboutertjes ontwaarden, die een voor hun omvang wel heel grote mond opzetten.
‘Wie zijn jullie?’, vroeg Mitch.
‘Wij zijn kabouter Thierry en kabouter Wybren! En samen willen wij naar de maan. Word ook lid!’
‘Er is helemaal geen oversterfte!’, nam kabouter Wybren nu het woord. ‘Als je corrigeert voor de bevolkingsgroei, de toenemende vergrijzing, het gebrek aan griep en de ondersterfte van vorig jaar, dan zie je dat er dit jaar eigenlijk bijna niemand dood is gegaan.’
Mitch en Henry wierpen nog eens een blik op de krant, keken elkaar aan en maakten met hun wijsvinger een draaiende beweging bij hun slapen. Toen kabouter Wybren doorratelde dat ook de test niet deugde en er nauwelijks iemand op de intensive care lag, ja, behalve een paar acteurs die van de overheid ademhalingsproblemen moesten veinzen, vond Mitch het genoeg geweest en gaf hij kabouter Wybren een flink pets met de krant – BAM! zo de piek van de eerste golf recht in zijn smoelwerk.
Helaas had dit niet het gewenste effect. Daar was ineens kabouter Engel, een viezig mannetje met een ongewassen baard die aan elkaar gekoekt was. ‘De dood is heel goed te voorkomen met zink en vitamine D, en anders te behandelen met hydroxychloroquine of, nog beter, ivermectine’, zei hij, en hij maakte er een pirouetje bij.
‘Het aantal doden zegt helemaal niets als je er niet bij zegt hoeveel mensen getest zijn op de dood’, sprak nu kabouter Maurice. Zijn gezicht had veel weg van een pitbull en duldde overduidelijk geen tegenspraak. Even verderop zaten kabouter Ossebaard en kabouter Lange hardop te fantaseren over de oversterfte die zou optreden als hun ideeën bewaarheid zouden worden.
Het werden er meer en meer. Zo was daar kabouter Capel, een zelfverklaarde professor, en kabouter Nexit, een dikke gnoom met een eigen televisieprogramma. Opvallend veel kabouters droegen een aluminium puntmutsje. ‘Zijn die mensen gestorven aan of met corona? Nou, nou?’, riepen ze in koor. Ze dartelden vrolijk in het rond, sloegen op hun potjes en pannetjes, en schreeuwden luidkeels dat ze hun vrijheid terug wilden.
Mitch en Henry zetten het op een rennen. Maar ook in het dorp waren de kabouters inmiddels gearriveerd.
‘De test kan corona niet aantonen!’, klonk het.
‘Het virus is nog steeds niet geïsoleerd!’
‘Satanisten!’
‘Gewoon een griepje!’
‘Stelletje pedofielen!’
De broers vluchtten het huis van buurman Stevie in. Die zat inmiddels achter zijn piano. I wish those days could come back once more, zong hij. Why did those days ever have to go?
‘Buurman Stevie?’, vroeg Henry. ‘Ik ben dan misschien een kind van vier, maar vandaag voelde ik mij een wijze oude man.’
‘En ik ben dan misschien verstandelijk beperkt’, zei Mitch, ‘maar vandaag was ik een genie.’
‘Zo is het jongens’, zei Stevie Wonder. ‘En ik mag dan helaas nog steeds stekeblind zijn, maar zelfs ik kan zien dat er in Nederland een grote oversterfte door corona is.’