Ontdekkingsreiziger zijn en al voordat je goed en wel de haven uit bent de verkeerde kant uit varen om vervolgens een land te ontdekken dat de wereld meer kwaad dan goed doet – nooit begrepen waarom die Columbus überhaupt een standbeeld zou verdienen. Maar nu is hij dus van voetstuk gevallen, en vele tijd- en lotgenoten met hem.
Er zijn mensen die vinden dat het allemaal te langzaam gaat, maar nu in de blinde woede ook fatsoenlijke zeventiende-eeuwers beklad worden en satire ook al niet meer mag, kun je je afvragen of het allemaal niet een beetje snel gaat.
Hoe dan ook dringt de vraag zich nu natuurlijk op wie we in de toekomst nog wél kunnen vereren. We moeten uiteindelijk iets met die vrijgekomen ruimte en lege sokkels. Maar wie is er nu nog van onbesproken gedrag? Aan wie heeft nou werkelijk helemaal niemand een hekel? Wie is even onberispelijk als onomstreden?
Zelf kwam ik uit bij Sybrand Niessen, de goedlachse presentator van oncontroversiële programma’s als Groeten van MAX en Droomhuis gezocht. In een ver verleden presenteerde hij zelfs Waku waku, het memorabele dierenprogramma met de fraaie inclusieve titel. Ik koester geen enkele sympathie voor de man, maar weerzin evenmin, en dat is denk ik waar we op moeten mikken: mensen die geen enkele emotie oproepen, en dan liefst nog iets positiefs erbij. De appel onder de vruchten: niemand die er met passie van kan genieten, maar ook niemand die ervan moet kokhalzen.
In de categorie echte beroemdheden weten we tegenwoordig te veel, zodat er altijd wel iets op YouTube staat waardoor ze door de mand vallen. André van Duin bijvoorbeeld vind ik een sympathieke man die van mij zo een standbeeld mag hebben, maar hij heeft ook hele erge dingen gemaakt, wat ongetwijfeld tot discussie en dus bekladding zou leiden, als zijn geaardheid dat voor de ongure elementen in onze samenleving al niet zou zijn. Johan Cruijff leek me kansrijk: speelde zowel voor Ajax als Feyenoord, bracht Nederland een hoop momenten van gelukzaligheid en verrijkte de taal op een manier waar Koot & Bie (te links) nog een puntje aan kunnen zuigen. Maar goed, het is zo goed als uitgesloten dat over een jaar of vijf nog standbeelden van rokers overeind staan.
Gerri Eickhof dan? Een man van kleur die de sympathie van gans journaalkijkend Nederland heeft als hij weer ergens langs een snelweg verslag doet van de paddentrek, of bij temperaturen van rond het vriespunt in Siberische bontmuts vertelt hoeveel files er door de ijzel staan. Helaas: gooide zijn eigen zweem van onpartijdigheid in met zijn minutenlange tirade tegen Ajax in het Acht Uur Journaal.
Gerri brengt mij echter wel op een geschikte kandidaat. Natuurlijk moeten er voorlopig alleen standbeelden van vrouwen komen. Maar dat valt nog niet mee, want voor veel mannen is een vrouw al omstreden als ze er niet aantrekkelijk uitziet. Een lustobject is daarentegen aan de andere kant van het spectrum weer uit den boze. Daarbovenop moet ze sympathie uitstralen, geen jaloezie opwekken, zelden te betrappen zijn op een foutje, en dus niet al te heftige emoties losmaken.
Al met al denk ik dat een standbeeld voor Annechien Steenhuizen het wel even zou uithouden. God verhoede dat ze vlees eet.
PS De schakers hebben het makkelijk. Een standbeeld voor de Britse grootmeester Matthew Sadler zou op geen enkel verzet stuiten, zo beschreef collegablogger Marius al eens. Hooguit is deze man zo sympathiek dat het bijna ergerlijk wordt.