Froger

Arme René Froger. Nog maar net bekomen van alle bagger die hij over zich heen kreeg nadat hij voor een hongerloon multifocale brillen had aangeprezen, heeft hij nu opnieuw tere zieltjes gekrenkt door te zeggen dat hij als artiest het hardst getroffen wordt door de coronacrisis.

Alle cafébazen en restauranthouders natuurlijk meteen over de zeik, iedereen in de reisbranche in alle staten, alle voetballers furieus, de culturele sector beschaafd verontwaardigd, zzp’ers ziedend, Cambuur-coach Henk de Jong nog altijd schuimbekkend, en alle nabestaanden op hun achterste poten, omdat zij allemaal in het nationaal kampioenschap coronaslachtofferschap meer aanspraak meenden te maken op de hoofdprijs. Slechts de overledenen ontbraken in het koor van critici.

Wat mij vooral schokte, was dat René Froger zichzelf als artiest ziet.

De Frogertjes hebben effe geen cent te makken, en dat is natuurlijk sneu. Maar René zei ook nog iets moois: “Een artiest is niet iemand die morgen bij een boer kan gaan werken ofzo. (..) Een artiest kan niet zonder publiek.”

Het gaat me hier even niet om het feit dat René Froger kennelijk wél stront van een varken kan scheppen als er twintigduizend mensen in het wit omheen staan te kijken, maar dat hij onomwonden toegeeft dat hij simpelweg niets anders kan dan voor € 11.500 per half uur in een glitterpak met verentooi klassiekers uit de muziekgeschiedenis te verkrachten. Ziedaar de kwetsbaarheid van de gegoede burgerij in Blaricum.

Tot op heden bestond er in de Nederlandse taal nog geen woord voor dergelijke talentlozen die met een enkel trucje in hun levensonderhoud voorzien, en wier toekomst er gitzwart uitziet als die ene vorm van inkomstengaring plotseling in gevaar komt. Deze mensen kunnen we vanaf nu frogers noemen. En ik voel je pijn, René, want ik voel mijzelf ook wel enigszins een froger. Ik voer mijn werk naar behoren uit, maar verder kan ik vrij weinig: ik ben volstrekt ongeschikt om iets met mijn handen te doen, te mensenschuw om in een winkel te staan, en met de weinige talenten die ik wel bezit, valt geen droog brood te verdienen. Wat moet ik als mijn broodwinning wegvalt?

Mensen die normaal achter de bar staan, kunnen altijd nog in de zorg gaan werken. Of je nu een biertje tapt of via een infuus vocht toedient, komt in feite op hetzelfde neer. Het zijn geen frogers. Farid Azarkan kan weer tweedehands auto’s gaan verhandelen als hij toch geen DENK blijkt te zijn, en is dus evenmin een froger. Mensen die van pijltjes gooien hun beroep hebben gemaakt, kunnen een tram besturen of post bezorgen. En artiesten die het minder achter hun ellebogen hebben dan René Froger kunnen eventueel een overstap naar de agrarische sector overwegen.

Maar dan Albert Mattijssen uit Middelaar. Die is al zijn hele leven bezig om op ambachtelijke wijze meubels te maken, en kan echt niks anders dan dat. Die moet je echt niet ineens voor de klas zetten. Of Wilma Gladpootjes uit Zutphen: die doet aan holistische massage en daar hoeven we dus verder ook niet veel van te verwachten. En boeren, needless to say, kunnen niet ineens in de Amsterdam Arena wanstaltige concerten gaan geven ofzo. Een boer kan niet zonder vee.

Zij, en de rest van monomaan Nederland, worden het aller-, allerhardst getroffen in de coronacrisis. Als frogers zouden zij er verstandig aan doen om henzelf niet tegen elkaar uit te spelen, maar samen op te trekken, zodat de overheid in al haar wijsheid een steunfonds voor frogers in het leven roept. Alleen samen komen frogers de crisis door; ze kunnen niet anders.