In Haarlem zijn onlangs alle parkeerautomaten vervangen. Een van de grootste bronnen van inkomsten verzekerd voor de komende jaren: daar hoort natuurlijk een feestje bij, en daarom had de gemeente – geen grap – een heuse fanfare ingehuurd om de komst van de nieuwe automaten in te wijden. Hoe gepast! Volgend jaar komt Gaston van de Postcode Loterij hoogstpersoonlijk de ozb-beschikking langsbrengen.
De nieuwe parkeermeters zijn alle voorzien van een zonnepaneel. Een zonnepaneel op een automaat voor vieze stinkende auto’s die net een gat in de ozonlaag hebben gereden: dat is net zoiets als een glas water bij een biertje serveren of posters van Amnesty op de muren van Raqqa plakken – het lijkt te compenseren maar uiteindelijk gaan we gewoon toch naar de klote.
Ook voor mijn deur van mijn huis prijkt zo’n pontificale automaat, overigens op een plek waar ik zelf waarschijnlijk geen schone energie zou mogen opwekken ‘want beschermd stadsgezicht’. Ik vind het niet direct een mooi apparaat, maar ik ben uiteraard wel benieuwd naar de sensatie van het Nieuwe Parkeren en neem dus pal voor mijn voordeur plaats voor de automaat en druk op de groene knop om het proces te starten.
Ik word begroet met de zin ‘U wordt gevraagd uw kenteken in te voeren!’. Het enthousiasme dat vooral uit het uitroepteken spreekt, doet mij deugd. ‘Weest gerust burger,’ lees ik erin, ‘en verspilt niet uw geld door terstond munten in te werpen! Edoch, maant uzelf tot kalmte tot u wordt gevraagd uw kenteken in te voeren!’
Ik kijk schichtig om me heen: door mijn druk op de knop zal er toch hopelijk geen fanfare in gang gezet zijn richting Parklaan om mij zodirect te vragen mijn kenteken in te voeren? Nee, dat zou ik als bewoner toch wel eens gemerkt hebben.
In de verte komt een man mijn richting uit gelopen. Hij ziet eruit als een ambtenaar en zou dus wel eens de man kunnen zijn die mij gaat vragen mijn kenteken in te voeren. Als hij mij genaderd is, kijk ik hem verwachtingsvol aan, maar hij loopt door zonder mij een blik waardig te gunnen.
Ik vraag me intussen af hoe het kan dat ik tegelijk voor mijn voordeur én voor de parkeerautomaat kan staan, terwijl ik er in feite tussenin sta. Dit vraagstuk houdt me een minuut of tien bezig – ik kom er niet uit.
‘Doet-ie het weer eens niet?’, vraagt dan plotseling iemand aan me. Vermoedelijk een automobilist die ik niet aan heb zien komen.
‘Nou nee,’ antwoord ik, ‘je moet gevraagd worden naar je kenteken maar dat gebeurt maar niet.’
De man druipt onmiddellijk af. Hij heeft waarschijnlijk geen zin om te wachten, maar ik geef me niet zomaar gewonnen.
Toegegeven, mijn aanvankelijke enthousiasme heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een lichte irritatie. Voor die € 4,20 per uur mag je toch een betere service verwachten dan dit. Op zijn minst was het handig geweest als ze hadden vermeld DOOR WIE ik gevraagd ga worden mijn kenteken in te voeren, en WANNEER dan in vredesnaam.
De volgende passant vraag ik beleefd of ik hem mag vragen mij te vragen naar mijn kenteken. ‘Huh, wat, kenteken?’ reageert hij, en loopt in een wijde boog om mij heen. Ik kijk hoopvol op de automaat: was dit het dan misschien? Maar nee: ‘U wordt gevraagd uw kenteken in te voeren!’ – nog altijd met dat blije kut-uitroepteken.
We zijn inmiddels bijna een uur verder, en niemand die ook maar in de geringste mate geïnteresseerd is in mijn kenteken. De wanhoop nabij trek ik een meisje van haar fiets en smeek haar of ze mij godverdomme wil vragen of ik mijn kenteken bij haar mag invoeren.
Misschien verstond ze me verkeerd, maar ‘Laat me los, klootzak!’ is alles wat ze kwijt wil.
Hier schrik ik zelf ook wel een beetje van. Zou ik misschien net een hypo hebben gehad? Van al dat wachten heb ik in ieder geval flinke trek gekregen. Ik kán natuurlijk even naar binnen gaan om wat te eten, maar dan zul je net zien dat uitgerekend op dat moment de dienstdoende ambtenaar arriveert.
Ik troost mij in de gedachte dat ik inmiddels wel ruim 4 euro heb bespaard die ik anders aan parkeergeld kwijt was geweest, maar als de duisternis intreedt en de kou vat op mij krijgt, besluit ik het alsnog op te geven en met verkleumde vingers een tweet aan de gemeente Haarlem te tikken: ‘Ik was zo graag gevraagd mijn kenteken in te voeren’.
Ik heb niet eens een auto.
O, en gemeente, als jullie dit toch lezen: ik juich het enorm toe, dat intermenselijke contact, beetje onthaasten en zo, maar zou het niet veel praktischer zijn als er parkeerautomaten waren waar de automobilist gewoon direct zelf zijn kenteken kan invoeren? Dan kun je volstaan met een tekst als ‘Voer uw kenteken in s.v.p.’ – vriendelijk doch doeltreffend.
Ik ben benieuwd welke tekst je krijgt wanneer je op een van de vlaggetjes tikt?
Ik ontdek dat je weer begonnen bent met bloggen. Goed zo, mooi stuk! 🙂