Het is de nieuwste rage in de immer innovatieve blogosfeer: jezelf (laten) feliciteren met je zoveelste bestaansjaar. Wetenschappers buigen zich momenteel over de vraag waarom eind april toch de beste tijd van het jaar is om een weblog te starten, maar dat dat een feit is, lijkt nauwelijks meer ter discussie te staan. Ga maar na: het Raarlems Dagklad bestaat op 24 april zes jaar, Merel Roze maakt drie dagen later een decennium vol.
Felicitaties alom, en terecht, maar nu ben ik aan de beurt.
Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat ik mij verwonderde over een citaat van de heer Ahmadinejad, op dat moment nog geen jaar president van Iran. Volgens de krant gaf de president geen moer om de VN-sancties die hem en zijn land boven het hoofd hingen. Daar kon je op dat moment van alles van vinden, en dat deed iedereen, mijzelf incluis, dan ook. Maar wat mij opviel en waar ik dus iets over opschreef: ‘geen moer’ tussen aanhalingstekens. Ahmadinejad had ‘geen moer’ gezegd, dus niet ‘geen bal’, ‘geen zier’, ‘geen sikkepit’, ‘geen mallemoer’ of zelfs maar ‘niks’.
Ziedaar de essentie van vijf jaar iamzero.nl: bij voorkeur geen futiele mening toegevoegd aan de kakofonie van opinies waardoor wij al tijden geteisterd worden, maar verbazing over zaken die menigeen als voldongen feit accepteert, in dit geval de vertaling van een enkel woord.
Die verwondering is natuurlijk niet minder nietszeggend dan al die meningen, maar als we dan met zijn allen toch niks te melden hebben, dan liever iets minder voor de hand liggends eruitgelicht. Soms gebeurt dat op een onschuldige manier (zoals bij de trek van de vale gier), regelmatig mondt het uit in ergernis (waarom Dr. Oetker ineens Dr. Utker heet) of woede en onbegrip (waarom mensen iPhones hebben, waarom mensen denken de wereld te verbeteren door hun avatar groen te maken), en helaas leidt het ook wel eens tot een heuse mening (voorbeelden te over, vrees ik). Van die laatste stukjes heb ik achteraf meestal al snel spijt; vandaar ook de schrikbarende daling van de berichtenfrequentie in de afgelopen anderhalf jaar.
Maar: zolang er af en toe iets verbazingwekkends gebeurt, kunt u hier sporadisch nieuwe bijdragen blijven verwachten. Het lijkt me duidelijk dat ik die tien jaar van Merel nooit, en trouwens ook te nimmer, zal halen. Hoe dan ook: na vandaag bestaan er nooit meer weblogs twee keer zo lang als het mijne, en dat heb ik toch maar mooi gehaald.
Nou vooruit, gefeliciteerd dan maar weer! 😉
Van Harte gefelicinogwat.
Ben er een voorstander van als mensen niet dagelijks over hun kat of baby loggen. Het zoveelste holle verhaal n.a.v. een onderwerp in het nationale nieuws kan me doorgaans ook gestolen worden.
Dan liever minder vaak loggen, met meer inhoud en meer toevoeging. Daarbij ben ik me ook bewust van de trackerterreur. Dagelijks een flutlogje levert meer bezoekers dan wekelijks een meesterstuk. Maar die flutlogbezoekers zijn vaak wel miskliks en vooral mensen die nooit een reactie plaatsen.
Zelf log ik een jaar of 6 en dan eens per circa 3 dagen. Soms heb ik veel meer logstof en weet ik me in te houden. Daarbij log ik hoofdzakelijk over m’n omgeving en dingen die me aangaan.
Nog vele logjaren en maak er wat moois van!
Nog twee miljard pageviews gewenst! (Heb net twee zerootjes achter elkaar gelezen)
Kijk eens aan. Ook Iamzero overleeft de kritische drie-jaren grens. n waarom ga je de tien jaar nooiten te nimmer halen? Is dat een vooropgezet plan of een gebrek aan vertrouwen in de toekomst van Iamzero?
Oh ja, ik meen je al voldoende te hebben gefeliciteerd, maar een complimentje voor de volhardendheid kan er nog wel af. Bij deze 😉