De radarisering van de samenleving

bijdrage in het kader van sargasso’s week van het hardnekkig optimisme

Het enige wat in het hedendaagse Nederland werkelijk tot pessimisme stemt, is het ongebreidelde pessimisme van de bevolking, daartoe opgezweept door televisieprogramma’s als Kassa en Radar. Ooit begonnen als kritische doch brave consumentenprogramma’s zijn deze inmiddels verworden tot een onmetelijke katalysator van chagrijn, gezeik en onvrede, met wekelijkse mantra’s als ‘u betaalt te veel’, ‘u krijgt te weinig’, ‘u moet te lang wachten’ of ‘de kwaliteit is niet goed’. Als de radarisering van de samenleving in combinatie met de vergrijzing doorzet, ontstaat over niet al te lange tijd een heuse tsunami van hoogbejaard verstokt gemekker en gemopper – een waar schrikbeeld als u het mij vraagt.

In werkelijkheid hebben we natuurlijk nauwelijks iets te klagen. Wanneer we ons, gezeten achter onze reerug op een bedje van aardperenmousse, slechts kunnen opwinden over de wachttijden bij UPC, of de prijs van de reerug sombertjes afzetten tegen de hoeveelheid ruggen die nog op de spaarrekening resteren, dan is er weinig aan de hand.

Zolang ze in Pakistan de lokale giro 555 niet openstellen voor de slachtoffers van de sneeuw in Nederland (‘Verschrikkelijk, moet je die beelden zien! Hele gebieden wit! Maar als we geld geven komt het vast in handen van corrupte Kamerleden’) en men in Rusland geen geld inzamelt om de Nederlanders de winter door te helpen, zal het allemaal wel meevallen met die kou.

Zolang ze vanuit Zwitserland geen wintervaste treinen ter beschikking stellen aan die arme Nederlanders moeten we misschien maar schoorvoetend accepteren dat er bij de geringste sneeuwval in principe nooit treinen rijden, en dan valt het allemaal reuze mee.

Zolang ze in donker Afrika niet drie stamoudsten een week lang zonder eten opsluiten in een glazen hut om daar middels tamtamgeluiden aandacht te vragen voor de arme Nederlandse kindertjes van ouders met griep, kunnen wij met goed fatsoen met de trein, want hij rijdt, naar Eindhoven om de kou te trotseren, want we hebben warme kleren, en geld weg te geven aan een goed doel waarvan we even zijn vergeten welk het ook alweer precies was, maar dat geeft niks want we hebben het geld toch in overvloed.

Is de politieke situatie dan misschien iets om somber van te worden? Flauwekul, die biedt alleen maar aanleiding tot uitbundig optimisme.

We moeten er nog even op wachten, maar het btw-geld van theatervoorstellingen en popconcerten stroomt straks met bakken tegelijk binnen; daar kan vervolgens de prachtigste kunst van gemaakt worden. Bezuinigingen op onderwijs zijn niet alleen hoopgevend omdat we kunnen uitkijken naar het onvermijdelijke moment waarop er weer méér geld aan onderwijs wordt uitgegeven; ze garanderen bovendien de broodwinning van een hele generatie werknemers, die makkelijker tot hun pensioen aan het werk zal blijven omdat hun kennis broodnodig is. En anders zullen we expertise uit het buitenland moeten importeren, waarmee we weer nieuwe culturen kunnen verwelkomen. Waar tegen die tijd alle ruimte voor zal zijn omdat alle moslims zullen zijn weggepest, wat weer uitstekend nieuws is voor alle geiten in Nederland.

Wanneer alles voor de wind gaat, slaat onvermijdelijk de verveling toe en begint het gezever over relatieve futiliteiten, waar mensen ongemeen zuur van kunnen worden. Als er niks wezenlijks meer verbeterd kan worden, liggen verzadiging en chagrijn op de loer. Af en toe moeten er daarom gewoon een paar randdebielen aan de macht komen die écht zorgwekkende dingen voorstellen; alleen dan kan een voedingsbodem voor hoop en optimisme ontstaan. Je moet er soms een flink beroep op je fantasie voor doen, maar dat die in ons verwende land weer eens geprikkeld wordt, kan allang geen kwaad. Geef het kabinet-Rutte een paar jaar en we zitten met de kerst met het hele gezin te mens-erger-je-nieten in de kou, en niemand kan naar huis – maar dat geeft niks, want het is eindelijk weer een gelukzalige kerst.

Er komen hoopvolle jaren aan.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.
Loading

8 gedachtes over “De radarisering van de samenleving”

  1. @Iamzero: Ik heb vooral tegengas willen geven op de alinea: “In werkelijkheid hebben we natuurlijk nauwelijks iets te klagen. Wanneer we ons, gezeten achter onze reerug op een bedje van aardperenmousse, slechts kunnen opwinden over de wachttijden bij UPC, of de prijs van de reerug sombertjes afzetten tegen de hoeveelheid ruggen die nog op de spaarrekening resteren, dan is er weinig aan de hand.”

    Buiten dat, stel ik nergens dat je doden toe zou juichen. Alleen dat ‘we’ ons wellicht druk maken om de verkeerde zaken.

    Overigens vind ik persoonlijk dat mensen best gepikeerd mogen zijn als de service slecht is, ook als zij een goedkoop abonnement hebben afgesloten. Er wordt voor iets betaalt, dat mag dan gerust naar behoren werken met bijbehorende service. In mijn ogen een vreemd principe dat iets gerust niet hoeft te werken omdat iets goedkoop wordt afgenomen. Als bedrijven voor dat bedrag niet kunnen leveren, moeten ze het niet aanbieden.

  2. @CiNNeR: ik heb het volgens mij vrij expliciet over het consumentengemekker zoals dat door Kassa en Radar wordt aangewakkerd. Dat mensen met het allergoedkoopste abonnement zich ernstig tekortgedaan voelen wanneer er niet binnen een minuut een monteur op de stoep staat – dat idee. Ik geloof niet dat ik ergens heb gezegd dat ik onnodige doden toejuich, of dat daar niet over geklaagd zou mogen worden.

  3. “Als er niets beters meer verbeterd kan worden”

    Gisteren hoorde ik op de radio dat er wachtlijsten zijn voor ‘kledingbanken’ (mensen met minder dan 175 euro leefgeld per maand kunnen er naar verwezen worden) alsof het iets was om trots op te zijn. Ook het klantenbestand en de wachtlijsten van voedselbanken blijft maar aangroeien. Enkele weken terug bleek dat een slordige 750 patienten per jaar onnodig dood gaan door slordigheidjes in ziekenhuizen. De babysterfte in Europa is nog steeds het hoogst in Nederland. En zo zijn er nog wel wat problemen die best wat aandacht zouden mogen hebben. Misschien kijken ‘we’ vooral naar de verkeerde problemen.

    En natuurlijk, elders zijn er allerlei plekken met hongersnood, oorlog, natuurrampen en veel ellendigere situaties. Is dat niet juist een reden om ons nog een stukje harder te schamen? In een welvarend land als dit zouden zekere problemen gewoonweg niet nodig moeten zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *